«Ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον» βιβλίο «Ἱστορίας», γιὰ τὴν Ἕκτη Δημοτικοῦ τῶν Ἑλληνοπαίδων…

Κώστας Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Ἀντίβαρο, ΙΟΥΝΙΟΣ 2007

Κατὰ τὴν διδακτικὴ χρονιὰ τοῦ σωτηρίου ἔτους 2006-2007, «τῶν ἐχθρῶν τὰ φουσᾶτα περάσαν…» καὶ διαγούμισαν τὴν ΣΤ΄ τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου μας, ὅπου, δωδεκάχρονα Ἑλληνόπουλα προσπαθοῦν νὰ γίνουν κι αὐτὰ μεδούλι «ἀπ’ τὰ κόκκαλα… τῶν Ἑλλήνων τὰ Ἱερά…», μαθαίνοντας Ἐλευθερία.

«Ἐλευθέρως… πολιτεύομεν…»: αὐτὴ εἶναι μόνη ἐφεύρεση τοῦ ἰλιαδορωμέηκου πολιτισμοῦ, μέσα στὴν «ἀργόσυρτη διάρκειά» μας καὶ αὐτήν, διὰ τοῦ «μολὼν λαβέ», προτείναμε ἐμεῖς, «ἐλεύθεροι πολιορκημένοι» καὶ νικημένοι ἀηττήτως, στοὺς ἑαυτούς μας καὶ τὴν Οἰκουμένη, τὴν μικρὴ καὶ τὴν μεγάλη.

Αὐτὴ ἡ μόνη ἐφεύρεση τοῦ καθ’ ἡμᾶς Τρόπου, ἡ Ἐλευθερία, εἶναι καὶ ἡ μόνη διδακτέα ὕλη, ποὺ ἐδῶ καὶ «τρεῖς ἢ ἕξι χιλιάδες χρόνια» τώρα, διδάσκουμε Ἐμεῖς, στὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη καὶ στὰ παιδιά μας ὅλα.. ὅσα μᾶς μένουν κάθε φορὰ ἀπὸ τὰ πένθη, τοὺς κατατρεγμοὺς καὶ τὴν φονικὴ χοάνη τῆς πολύπαθης ἀντιστασιακῆς μας ἱστορίας.

Κατ’ αὐτὸ τὸ δίσεκτο, λοιπόν, δυσώνυμον διδακτικὸ ἔτος 2006-2007, μιὰ «Ἱστορία» φθονουργὸς καὶ ἀλάστωρ τῆς ἀληθινῆς Ἱστορίας μας, ρύπανε καὶ βίασε τὰ δωδεκάχρονα παιδιά μας τῆς ΣΤ΄ τοῦ Δημοτικοῦ…

Ἡ Ὕβρις. Ἡ ἀπόλυτη Ὕβρις.

Ἡ «Ἱστορία», ποὺ ἐπιβλήθηκε ἐκεῖ, ὕπουλη, ἐκτρωματική, ξενόφερτη, ὑβρίζει. Ὑβρίζει παῖδας, ὑβρίζει ἔδη, ἐδάφη, θῆκας τε προγόνων, ἡρώων καὶ μαρτύρων, ἱερὲς σκιὲς προγόνων Μαρτύρων, ὑβρίζει τὴν Ἀλήθεια. Μᾶς βρίζει. Ὅλους μας: ζωντανούς, τεθνεῶτας, μελλοντικούς.
Ἡ κουστωδία τῶν ἀσεβῶν, ποὺ κουρελούργησε αὐτὸ τὸ ἀνόσιο κουρελούργημα, ἐπειδὴ γνωρίζει τὸ ἀσήμαντον τῆς μηδαμινότητός της, πίστεψε ὅτι θὰ τὸ περάσει στὴ ζούλα… Κρίνουσα ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια, νόμισε, μέσα ἀπὸ τὴν «ἐκσυγχρονιστική» της παρακμή, πὼς σάπισε καὶ ἑάλω, ἡ «μετ’ εὐδοξίας πλήθους ἀριστοκρατία» τοῦ Τρόπου μας…

Νόμισαν, αὐτὰ τὰ Νατοκεμαλικὰ ρινίσματα, ὅτι θὰ περνοῦσε ἡ ὕβρις τους ἀμαχητί. Κι ὅμως, ἐξαίφνης, «πᾶσα ἡ Ἑλλὰς ἐσιδηροφόρει» ἐναντίον τους, μόλις ἄρχισε νὰ «διδάσκεται» ἡ κοπρώνυμος ὕβρις τῆς «Ἱστορίας» τους! Ἀμέσως, γονεῖς, δάσκαλοι, λόγιοι, ἐπιστήμονες, θεσμοί, ταγοί, ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ἡ Ἑταιρεῖα Μακεδονικῶν σπουδῶν, τὰ ποντιακά, κρητικά, μικρασιατικὰ σωματεῖα, τὸ περιοδικὸ Ἄρδην, τὸ Ρεσάλτο, ἡ Ρήξη, ἡ ἰστοσελίδα «Ἀντίβαρο», τὸ «Ἐμεῖς» τοῦ Τρόπου μας, ἐκκάλει ἀμέσως Ἐκκλησίαν, γιὰ νὰ ἐξωπετάξει τὸ «ἀποφώλιον τρέφος» αὐτῆς τῆς Ὕβρεως.

No passaran! …ἀκόμη κι ἂν περάσουν, αὐτὰ τὰ ἐξαμβλώματα. Αὐτὴ εἶναι ἡ Παράδοσή μας: δὲν ἀντιστεκόμαστε ἐπειδὴ εἴμαστε βέβαιοι πὼς θὰ νικήσουμε. Ἀντιθέτως: στὰ τελευταῖα δύο-τρεῖς χιλιάδες χρόνια, ἀντισταθήκαμε ἀκριβῶς ἐπειδὴ γνωρίζαμε πὼς θὰ χάσουμε… Γιὰ τὸ «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς»… γιὰ τὸ γαμῶτο, γιὰ τὸ εὖ θνῄσκειν, ποὺ ὡραΐζει τελεσιδίκως καὶ ὑπερφαῶς, ἕνα πάντοτε ἀπορούμενον εὖ ζῆν… Αὐτὴ εἶναι ἡ Παράδοσή μας, ἀπὸ τότε, ἀπὸ «τὸ παλαιὸν Ἑλληνικόν», μέχρι σήμερα, ποὺ «ἡ Ρωμανία πάρθεν…» καὶ «τὴν Ρωμηοσύνη μὴν τὴν κλαῖς…»…

Αὐτὴ τὴν Παράδοση, ὅπου μὲ παρέδωσαν οἱ δικοί μου, τέτοια προσπάθησα νὰ τὴν διακονήσω μὲ τὴν ἐδῶ ἀντιστασιακή μου χαρμολύπη. Ὅσο ἔγραφα, ἀπὸ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2006, τὶς κυριακάτικές μου αὐτὲς κλαγγὲς στὴ Μακεδονία τῆς Θεσσαλονίκης μου, εἶχα, κατὰ τὸ Συναμφότερον τοῦ τρόπου μας καὶ χαρὰ καὶ λύπη, μαζί: λύπη, ἀφοῦ ἔβλεπα μέσα μου τὰ δωδεκάχρονα παιδιά μου νὰ τὰ σαπίζει αὐτὴ ἡ νατοκεμαλικὴ σεπηδών… Καί, μαζί, «ἀγρίαν χαράν», παπαδιαμαντική, διότι ἤμασταν ἀρίφνητοι, ὑπεράχρονοι καὶ ὑπερτελεῖς, οἱ ποὺ στήσαμε ταμπούρια, γιὰ νὰ μποροῦν κάποτε τὰ παιδιά μας νὰ μᾶς κρένουν «σφαγάδια κι ὄχι ψοφίμια»… μὲ τὸν Τρόπο τοῦ Καραϊσκάκη…

«Ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον· πολυμελὲς γάρ…»

Ἡ Ὕβρις, ποὺ τὴν ξεχύνει αὐτὸ τὸ βαναυσούργημα τῆς «Ἱστορίας» τους, εἶναι καὶ πολυώνυμη κι ἔχει πολλὰ μέλη: στὸ περιοδικὸ Ἄρδην (τεῦχος 62, Νοέμβριος 2006 - Ἰανουάριος 2007), μὲ τὸ ἔγκριτο ἀφιέρωμά του ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἱστορικοπαιδαγωγικῆς Ὕβρεως, ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ δρὰξ ποὺ διέπραξε τὸ τρισβάρβαρον ἔχει πνευματικὴ (…) τὴν ὑποτέλειά της παρὰ τῷ CDR SEE (ἄλλως, Κέντρον γιὰ τὴν Δημοκρατία καὶ τὴν Συμφιλίωση στὴν Νοτιο-ἀνατολικὴ Εὐρώπη, ἄλλως, ὑποκατάστημα τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῆς νεοεποχήτικης Νέας Τάξης τοῦ Ἀμερικανικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ)1.

Ἔχει πολλὰ ὀνόματα ἡ Ὕβρις. Τὰ ὀνομάζω στὰ δοκίμια-κεφάλαια, ποὺ ἀκολουθοῦν. Ἔχει καὶ πολλὰ μέλη ἡ Ὕβρις τοῦ σχολικοῦ αὐτοῦ ἐκτρώματος, εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας: τὰ διαμελίζω, ἀρκούντως, δείχνοντας τὴν κιβδηλεία, τὴν νοθεία, τὴν ἀπάτη τους.

Θὰ δώσω, στὸν ἐδῶ πρόλογο, δύο δείγματα τῆς Ὕβρεως, τῆς πολυωνύμου, αὐτοῦ τοῦ ἀναλφαβήτου ἐγχειριδίου, τοῦ πρὸς κατασκευὴν νατοκεμαλικῆς ἀρβύλας μόνον καταλλήλου:

α) Στὴν σελίδα 94, τὸ ἀνεπίξεστον αὐτὸ ἄρβυλον, ἐπιτυγχάνει τὸ ἑξῆς βδέλυγμα: «Ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς καταλαμβάνει ἐδάφη τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἠπείρου… Ὁ ἑλληνικὸς στόλος καταλαμβάνει ἐπίσης πολλὰ νησιὰ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου»!!! Δὲν ἀπελευθερώνει…

«Καταλαμβάνει» ἡ δυσώνυμος αὐτὴ «Ἱστορία» τί γράφει; Ὑπάρχει διττὸν ἐδῶ τὸ ἔγκλημα!!! Πρῶτον, βεβαίως, ὁ βιασμὸς ποὺ διαπράττει ὁ ἑσμὸς τῶν δυσσεβῶν, εἰς βάρος τῆς ψυχούλας τῶν παιδιῶν μας: ἂν δὲν εἶναι ἐγκαιροφλεγὴς ὁ δάσκαλος ἢ ἡ οἰκογένεια, τὰ ἀθῶα δωδεκάχρονα θύματα τοῦ βιβλίου θὰ πιστέψουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔκανε ἐπιθετικὸ πόλεμο! Καὶ κατέλαβε τοὺς τόπους αὐτούς, δὲν τοὺς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ βαρειὰ δουλεία αἰώνων! Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο, τὸ πολὺ τοῦ ἐγκλήματος.

Τὸ δεύτερο καὶ ἐξ ἴσου πρῶτο πολὺ τοῦ ἐγκλήματος εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ δρὰξ τὼν ἡμιεγγραμμάτων ἡμιαναλφαβήτων συντακτο-συντακτριῶν, ἀγνοεῖ τὸ πολιτικὸ καὶ νομικὸ βάρος ποὺ ἔχουν οἱ λέξεις, στὶς διεθνεῖς, διακρατικὲς σχέσεις. Συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως (μὲ τὸ ἔτυμον τοῦ ὄρου), λοιπόν, τί κακοπραγοῦν; Ἀγνοοῦν τὰ ἐπιστημονίδια αὐτὰ ὅτι περιβαλλόμαστε πὸ «ἀναθεωρητικές», «irrédentistes»2 (νὰ πᾶνε νὰ μάθουν τὴν ὁρολογία) χῶρες, δηλαδὴ αὐτὰ τὰ φασιστομαφιόζικα, ἁρπακτικὰ καθεστῶτα τῆς Ἀλβανίας, τῶν Σκοπίων καὶ τῆς Κεμαλοτουρκίας; Τόσο ἀγγελόφρονα εἶναι αὐτὰ τὰ νατοκεμαλικὰ ἐριβριθῆ καὶ παίζουν ἐν οὐ παικτοῖς; Ἄν, λοιπόν, ἔχουν «καταλάβει» καὶ ὄχι ἀπελευθερώσει, ὁ στρατὸς καὶ ὁ στόλος τῆς Ἑλλάδας, «τὴν Μακεδονία, τὴν Ἤπειρο» καὶ «πολλὰ νησιὰ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου», τότε τί; Τότε «νομιμοποιοῦνται», ναί, καὶ ἡ Ἀλβανία καὶ τὰ Σκόπια καὶ ἡ Τουρκία, νὰ μᾶς ζητήσουν – μέσα ἀπὸ τὰ σχολικά μας βιβλία μάλιστα (!) – τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἐδαφῶν, ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκουν! Ἀφοῦ, ἀκόμη καὶ τὰ ἐγχειρίδια τοῦ σχολείου μας ἀναγνωρίζουν ὅτι ἐνόπλως ἡ Ἑλλάς «καταλαμβάνει» τόπους ποὺ δὲν τῆς ἀνήκουν! Ναί! Τέτοιο ἐγχειρίδιο μπήγει πισώπλατα στὴν διεθνῆ θέση τῆς Ἑλλάδας, ὁ νατοκεμαλικὸς ραγιαδισμὸς τῶν φωστήρων αὐτῶν τῆς παιδαγωγικῆς τεχνογνωσίας! Καὶ εἶναι ἀπολύτως ἐπιβεβαιωμένον ὅτι ἡ βλακεία δὲν συνιστᾶ ἐλαφρυντικὸ τῆς προδοσίας…

β) «… οὐ μὴ σε ἀπαρνήσομαι…»3: Στὴν σελίδα 121 τοῦ κουρελουργήματος, ἡ ἀλάστωρ συμμωρία διαπράττει, μὲ τὸν νατοκεμαλικό της ραγιαδισμό, τὴν μεγίστην μειοδοσίαν ὡς ἐσχάτην προδοσίαν: τὰ δωδεκάχρονα παιδιά μας διαβάζουν τρίς, τρεῖς φορές, τὴν «διχοτόμηση τῆς Κύπρου» (sic!)

Αἱ, οἱ θεραπαινίδες αὐτὲς τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς προσποιοῦνται πὼς ἀγνοοῦν ἤ - λόγῳ ἀγραμματοσύνης - ὄντως ἀγνοοῦν (!), πώς, κανένα ψήφισμα ἀπὸ ὅλα τὰ καταδικαστικὰ κατὰ τῆς Τουρκίας, στὸν ΟΗΕ, ναί, κανένα, δὲν μιλᾶ γιὰ «διχοτόμηση»! Ὅλα τὰ ψηφίσματα τοῦ ΟΗΕ καταδικάζουν «τὴν εἰσβολὴ καὶ τὴν κατοχή», ποὺ διέπραξε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ πράττει ἡ Τουρκία, εἰς βάρος τῆς Κύπρου!

Καὶ ὅλα τὰ ψηφίσματα τοῦ ΟΗΕ καλοῦν τὴν Τουρκία νὰ ἄρει τὴν κατοχὴ τῆς Βόρειας Κύπρου, ἀποσύρουσα τὰ στρατεύματα κατοχῆς! Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἐπίσημη θέση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, τῆς ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, καὶ ὅλου τοῦ «πεπολιτισμένου κόσμου», τοῦ ἀπολίτιστου ΝΑΤΟ συμπεριλαμβανομένου… Ἡ «θέση» τῆς συμμωρίας τῶν «παιδαγωγῶν» ἐναγῶν εἶναι ἡ «διχοτόμηση»! Αὐτὴν προσπαθοῦν νὰ «περάσουν» στὸ ὑποσυνείδητον καὶ τὸ συνειδητὸν τῶν παιδιῶν μας, ἐπαναλαμβάνοντας τρὶς τὴν ἔκφραση «διχοτόμηση»! Καὶ μάλιστα, μὲ ἕναν ἀγύρτικο «διαρκῆ» ἐνεστῶτα, ποὺ θὰ μπερδέψει ὁριστικὰ τὰ παιδιά, κάνοντάς τα νὰ πιστέψουν ὅτι ἡ διχοτόμηση εἶναι γεγονὸς πιὰ τετελεσμένο καὶ ὁριστικό: «… καὶ τὸ νησὶ διχοτομεῖται»…

Τρὶς ἡ παραπλάνηση, τρὶς ἡ νατοκεμαλικὴ ἀγυρτεία, τρὶς ἡ κιβδηλεία, τρὶς ἡ προδοσία… Νάτο, τὸ λένε οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ στὰ σχολικά τους βιβλία – θὰ μᾶς ποῦν κατάμουτρα οἱ Κεμαλοτοῦρκοι!

Ἡ «διχοτόμηση» τῆς Κύπρου εἶναι πιὰ ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ τὸ ἐκπαιδευτικό σας σύστημα… Νά το, τὸ ΝΑΤΟ…

«Διχοτόμηση» τῆς Κύπρου, τρίς! Στὸ σχολικὸ βοήθημα δέ, γιὰ τὰ παιδάκια μας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ! Ἀγραμματοσύνη τρίς, προδοσία τρίς

«… ἀπαρνήσῃ με τρίς»4

«… τρὶς ἀπαρνήσῃ με»5

«… ἀπαρνήσῃ με τρίς»6

Τρεῖς διχοτομήσεις στὰ παιδιά μας, τρὶς καὶ στὴν Κύπρο, ἀπὸ τὴν σελίδα 121 τοῦ σχολικοῦ κουρελουργήματος… Τρεῖς πνευματικὲς γενοκτονίες. Τρίς…

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία ἐξωπέταξε μετὰ βδελυγμίας, ἔξω ἀπὸ τὰ σχολειά της, τὸ κατάπτυστον αὐτό… Στὸν ἀγύριστο… Παραμένει ἐδῶ ἀκόμη, στὴν ΣΤ΄ Δημοτικοῦ τῆς Ψωροκώσταινας… Ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον.


1. Βλέπε ἀντιστοίχως, περιοδικό Ἄρδην, ὅπ. παρ. καὶ ἰδιαιτέρως, τὴν λαμπρὴ πολτοποίηση, ποὺ ἐπιδαψιλεύει στοὺς ἡμιμαθεῖς ἐπινοητὲς τῆς «Ἱστορίας ὡς ἐπινοήσεως» ὁ Γιάννης Παπαμιχαὴλ «συνάδελφός» των στὴν Πάντειο.
2. irredentisme = κρατικὴ πρακτικὴ ἡ ἐπιδιώκουσα τὴν «ἀπολύτρωση» ἐδαφῶν «δικῶν μας», ποὺ ὑφίστανται ξένη κατοχή.
3. Κατὰ Ματθαῖον 26, 34.
4. Κατὰ �›ουκᾶν 22, 61.
5. Κατὰ Ματθαῖον 26,76.
6. Κατὰ Ματθαῖον 14, 72.