« Ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον» βιβλίο «Ἱστορίας», γιὰ τὴν Ἕκτη Δημοτικοῦ τῶν Ἑλληνοπαίδων… (Μέρος β΄)

Κώστας Γ. Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Ἀντίβαρο, 'Ιούνιος 2007

Ἡ Ὕβρις καὶ ἡ Τίσις1
« Ὕβρις γὰρ ἐξανθοῦσα
ἐκάρπωσεν στάχυν Ἄτης»…
(Αἰσχύλος, Πέρσαι)

Κι ὅμως τὴν Ὕβριν τῆς «Ιστορίας» τους τὴν τιμώρησε ἡ Τίσις… Διότι ἡ Ἄτη-συμφορά τους καὶ ὀργισμένος ὁ �›αὸς ἔπεσε πάνω στὸ ἄξεστο, ξενομπάτικο «βιβλίο» τους… Εἴδαμε γάρ: «πᾶσα ἡ Ἑλλὰς ἐσιδηροφόρει» καὶ σιδεροφορεῖ ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ γενοκτονικοῦ τέρατος.
Πῶς ὅμως κι ἀπὸ ποῦ, ἡ κουστωδία αὐτὴ τῶν ὀλετήρων; Τίς ἡ συμμωρία τούτη τῶν νατοκεμαλικῶν ἐγγλωτογαστόρων;
Στὸ ἀφιέρωμα τῶν περιοδικῶν «Ἄρδην», «Ρεσάλτο», στὴν ἱστοσελίδα «Ἀντίβαρο», στὶς ἐφημερίδες «Παρὸν» καὶ «Μακεδονία», οἱ συνάδελφοί τους, Κωνσταντῖνος Ρωμανός, Γιάννης Παπαμιχαήλ, Γιῶργος Καραμπελιάς, Νίκος �›υγερός, Α. Παυλίδης, ὁ Κώστας Καραΐσκος στὸν ἀρχέτυπον «Ἀντιφωνητήν» του τῆς Κομοτηνῆς, ξύμπασα ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Ρωμιοσύνη, τὶς ξεγύμνωσε αὐτὲς τὶς ὀθνεῖες, νατοκεμαλικὲς ἀρβύλες τῆς «ἐπιστήμης»: ναυαγισμένοι καιροσκόποι, πρώην «ἀριστεροί», ἐς ἀεὶ ὀπορτουνιστές, καθ’ ἕξιν λείχοντες τῆς κάθε Ἀρχῆς καὶ κατ’ ἐπάγγελμα καὶ καθ’ ὑποτροπὴν συνοικιακοὶ «ἐπιστήμονες». Ἀτάλαντοι, ἀκόμη καὶ πρὸς τὰ ἴδια τους τὰ παραληρήματα. Καί, βεβαίως, μὲ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς «Ἱστορίας» τους, ἱκανὸ νὰ ἀποκοιμήσει ἀπὸ πληξάρα τὰ δωδεκάχρονα θύματά τους «μέσα σὲ βαθειὰ χασμουρητά»…
Ὁ ἐκ τῶν ἐγκύρων παρ’ ἡμῖν φιλόλογος καὶ λόγιος Θανάσης Γεωργιάδης ἔγραψε, Εἴρων, στὴν ἐφημερίδα «Μακεδονία», ὅτι αὐτοὶ οἱ «συγγραφεῖς», ποὺ οὔτε νὰ γράφουν ξέρουν, οὔτε ἀπὸ Ἱστορία σκαμπάζουν -ὅπως τοὺς κεραυνοβόλησε καὶ ἡ Ἀκαδημία- γράφουν τὰ ἑλληνικούλια τους τὰ ἐτοιμόρροπα, μόνον μὲ κύριες προτάσεις, χωρὶς τὸν καθ’ ὑπόταξιν λόγον, σὰν νὰ ἀπευθύνονται σὲ ἠλίθιους…» Ὁ Θανάσης Γεωργιάδης εἶναι ἐπιεικής: δὲν ἀπευθύνονται αἱ-οἱ ἀρβύλες αὐτὲς πρὸς ἠλιθίους… Θέλουν νὰ κατασκευάσουν ἠλιθίους: ποὺ νὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴν ὑποδούλωσή τους μέσα στὴν ἐξαμερικανισμένη «παγκοσμιοποίηση»…
Κι ὅμως…

Τίσις ἄλφα:
Ἡ Τίσις πέφτει ἀμείλικτη στὰ κεφάλια τους, ἀπὸ τοὺς τάχα «δικούς τους» μέντορες καὶ «πνευματικοὺς» καθοδηγητές…
Ἔτσι, ὁ σοβαρὸς μαρξιστὴς ἱστορικός, ποὺ ὑπῆρξε καὶ ὁ ἰδαλγός-«ἰνστρούχτορας» - τρομάρα τους - ὅλων αὐτῶν τῶν συνοικιακῶν «προοδευτικῶν», διαλύει ἀνεπιστρεπτὶ τὸ παραλήρημά τους, τὸ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γράφει, νηφάλιος, ὁ σοφὸς «δικός τους», Νίκος Σβορῶνος:
«Ἡ Ἐκκλησία, ὅταν πέρασε τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς κατάκτησης, θὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τῆς ἀνασυγκρότησης τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων… Ἡ Ἐκκλησία παραμένει σ’ ὅλη τὴν περίοδο, ἀπὸ τὸν ιε΄ ὣς τὸ τέλος τοῦ ιζ΄ αἰώνα, ἡ κατευθυντήρια δύναμη τοῦ Ἔθνους. Ἐπικεφαλῆς τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης σ’ ὅλες τὶς μορφές της, ἐργαζόμενη γιὰ τὸ σταμάτημα τῶν ἐξισλαμισμῶν, συμμετέχοντας σ’ ὅλες τὶς ἐξεγέρσεις, ἀκόμα καὶ διευθύνοντάς τες (ἔχει νὰ δείξει μεγάλο ἀριθμὸ νεομαρτύρων, ποὺ εἶναι σύγχρονα καὶ ἥρωες τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης), ρυθμίζει ἐπίσης τὴν πνευματικὴ ζωή» (Νίκος Σβορῶνος, Ἐπισκόπηση τῆς Νεοελληνικῆς Ἱστορίας, ἐκδ. Θεμέλιο, 1999, σσ. 48-49).
Γιατί, αἱ συνοικιακαὶ αὐταὶ τεχνογνώστριαι, ποὺ ἀσθμαίνουν γιὰ τὸ «κῦρος» τῶν «πηγῶν» τους, γιατὶ δὲν ἔδωσαν ὡς πηγὴ στὰ παιδιά μας αὐτὸ τὸ καλλίρυτον νάμα τῆς ἐπιστημονικῆς νηφαλιότητας καὶ τῆς ἀντάρτικης Ἑλληνικῆς ἀλήθειας;
Ἐπειδή, βεβαίως, ὁ ἔντιμος σοφὸς Νίκος Σβορῶνος δὲν εἶναι μέσα στὴν «γραμμὴ» ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ νατοκεμαλικὴ ἀρβύλα τοῦ CDRSEE (Κέντρο ὅλων τῶν συνωμοσιῶν γιὰ τὴν διάλυση τῶν ἱστορικῶν λαῶν στὴν Νοτιο-Ἀνατολικὴ Εὐρώπη;)…
Ὕβρις… πολυώνυμον… πολυμελές… συνοικιακό… ραγιάδικο…

Τίσις βῆτα: ἀπὸ τοὺς «δικούς», τοὺς ἔρχεται ἡ ἀπόρριψη καὶ ἡ τιμωρία…
Ἡ ὀλιγομελὴς αὐτὴ συμμωρία τῶν συνοικιακῶν ἀναφέρεται συχνά-πυκνὰ στὶς «Annales», τὴν περιώνυμη, παγκοσμίου κύρους ἱστορικὴ «Σχολή», ποὺ ἔχει ἐπηρεάσει καὶ τοὺς ἰθαγενεῖς μας ἀτάλαντους ἐπιστημονάριους τῆς «ἐπιστημονικῆς» ἱστορίας.
Ἰδοὺ λοιπὸν τί διακηρύσσει ὁ πρύτανις τῶν «Annales», ὁ πολὺς Φερνάρδος Μπρωντέλ, ὁ «δικός τους», στὴν ἐρώτηση: «Εἶστε ἐθνικιστής;»
- Φ. Μπρωντέλ: Πῶς νὰ τὸ πῶ; Καὶ ναὶ καὶ ὄχι… Θὰ σᾶς ἀπαντήσω πώς, ναί… εἶμαι ἀπὸ μιὰ περιοχὴ τῆς Γαλλίας καὶ ἀνήκω βαθειὰ σ’ αὐτήν… Ἐμεῖς οἱ �›ορραῖνοι ζοῦμε μὲ τὴν πλάτη μας στὸν τοῖχο τῆς Γαλλίας. Δεῖτε τὸ παράξενο: Ὁ �›υσιὲν Φάμπρ2 στὸ Ἐλεύθερο-Κοντέ, ὁ Μὰρκ Μπλόκ3 στὴν Ἀλσατία κι ἐγὼ στὴν �›ορραίνη. Εἴμαστε ἐδῶ ὥστε νὰ ἀγρυπνοῦμε γιὰ τὴν ἀσφάλεια, τὴν προστασία τῆς Γαλλίας (!!!)… Ὄχι, δὲν μὲ θεωρῶ ἐθνικιστή… Ἔχω γίνει καὶ Ἰταλὸς ἀπὸ καρδιᾶς, Ἱσπανὸς παθιασμένος, Γερμανὸς ἀπὸ ξέφρενη ἀγάπη καὶ Βραζιλιάνος 100%!
Τί ἔχουν νὰ ποῦν οἱ κοσμοπόλιταν συνοικιακοὶ «συνήθεις χάσκακες», γιὰ τούτη τὴν ἄσκηση ὕφους, τοῦ ἰνδάλματός τους Fernand Braudel;

Τίσις γάμα, νταμπλὰς γιὰ τὶς ἰθαγενεῖς νατοκεμαλικὲς ἀρβύλες τῆς «Ἱστορίας» τους:
Ἐρώτηση πρὸς τὸν Φερνὰν Μπρωντέλ: «Μία χώρα ἐμπλουτίζεται ἢ μήπως ἀπειλεῖται ἐὰν γίνει πολύ-πολιτισμική;»
- Φερνὰν Μπρωντέλ: «Πολύ-πολιτισμική»· αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς ἐκλαμβάνετε τὴν λέξη. Ἂν ἐννοεῖτε πὼς διάφοροι πολιτισμοὶ συνομιλοῦν μεταξύ τους καὶ ἀνταλλάσουν τὰ ἀγαθά τους, ναί, εἶμαι εὐνοϊκὸς γιὰ τὸ «πολύ-πολιτισμικό». Ἂν ὅμως αὐτὸ σημαίνει πὼς κάποιος πολιτισμὸς διαρρηγνύεται πρὸς πᾶσα κατεύθυνση, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθοῦν οἱ μὲν ἢ οἱ δέ, τότε, εἶμαι ἐναντίον (!).
Τί λένε τὰ σαΐνια τῆς νατοκεμαλικῆς ἀρβύλας, ποὺ ἐκτρέφουν οὐρανομήκεις ἀνοησίες εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας (περὶ πολιτισμοῦ…), στὴν σελίδα τους 133, τὴν ὁποία καὶ γελοιοποιῶ ἀρκούντως παρακάτω; (Une leçon d’ histoire, de Fernand Braudel, ἐκδ. Arthaud-Flammarion, σσ. 166-167, ἀμετάφραστο παρ’ ἡμῖν).

Τίσις δέλτα:
Τὸ κουρελούργημα τοῦτο εἶναι, προσέτι, κραυγαλέα ἀνέμπνευστο, ἀτάλαντο, ἀντιπαιδαγωγικό. Οἱ πλείονες τῶν νηφαλίων ἐμπειρογνωμόνων, ἐν ἐσχάτῃ ἀηδίᾳ γιὰ τὸ «κατόρθωμα» αὐτὸ τῶν ἐναγῶν, εἶπαν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνεχθοῦμε τέτοια ἀσχετοσύνη: φράσεις γραμμένες μὲ ρέψιμο λεξιπενίας, τρισβάρβαρα ἀφῃρημένα οὐσιαστικά, προωρισμένα στὰ παιδιὰ τῶν ἑντεκάμισυ-δώδεκα ἐτῶν! Ἀπόλυτη ἔλλειψη τοῦ καθ’ ὑπόταξιν λόγου, «σὰν νὰ ἀπευθύνονται σὲ ἠλιθίους» ὁμοϊδεάτες τους (Θανάσης Γεωργιάδης, ἔφα), καὶ φωτογραφίτσες, ψευτοδιαγράμματα· καί, ΚΥΡΙΩΣ καὶ ΕΞΕΧΟΝΤΩΣ, δὲν προσπαθοῦν πουθενά, ὡς ἀτάλαντοι κατὰ φύσιν τὴν ἀπαραίτητη ἐκείνη «μεγάλη ἀφήγηση», τὴν μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ ἀφηγηματικὴ ἐνσάρκωση ΠΡΟΣΩΠΩΝ, ποὺ κλαῖνε, γελᾶνε, ποὺ ἀγαποῦν καὶ μισοῦν, ποὺ σκοτώνουν καὶ εὐλογοῦν… Ποὺ νὰ ζοῦν σπαραχτικὰ τὴν πτώση τους καὶ τὴν ἐφθαρμένη ἀθανασία τους… Ὕβρις ἀνέμπνευστης ἀσχετίλας… Καὶ πληξάρα, γιὰ τὰ παιδάκια μας (…εὐτυχῶς, δηλαδή, διότι δὲν θὰ διαβάζουν τὸ ἔκτρωμα).
Κι ὅμως, οἱ πηγὲς ἀφθονοῦν, γι’ αὐτὴν τὴν «μεγάλη ἀφήγηση», ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη, ὥστε τὰ παιδιὰ νὰ ἀγαπήσουν τὴν ἱστορία (ἀκόμη καὶ τὴν ξεδιάντροπη δική τους…). Πηγές-ὑπόδειγμα, πηγές-πρότυπα ὑπάρχουν, ἀντὶ γιὰ τὰ ἀποξηραμένα φρύγανα τοῦ στατιστικοῦ τους λεξιλογίου καὶ τὰ πεφρυγμένα ξόανα τῶν τρωγληδὸν ἑλληνικῶν τους (…φυσικὰ κι ἔτσι εἶναι, ἀφοῦ οἱ νατοκεμαλικὲς ἀρβύλες ἑτοιμάζουν τὰ ἀμερικάνικα, ὡς γλῶσσα μας, τῆς γενιτσαρικῆς μας μεταλλάξεως…)
Νά, πῶς γράφεις τὴν Ἱστορία γιὰ παιδόπουλα δώδεκα ἐτῶν! Νά τη, ἡ «μεγάλη ἀφήγηση», ἡ τῆς πηγῆς καλλίροη πνοή, «ὕδωρ ζῶν ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον» τῆς ἑλληνίδος φωνῆς:
«15 Αὐγούστου
Βούλιαξαν τὴν ‘‘ Ἕλλη’’… Προσπάθησα νὰ φανταστῶ τὸ ἀσπροθαλασσίτικο λιμάνι, τὸ μάζεμα τῶν προσκυνητάδων, τὸ συνωστισμό, τὴ μυρωδιὰ κακοταξιδεμένων καὶ ξενυχτισμένων κορμιῶν, τοὺς μικροπουλητάδες, τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς δέησης καὶ τοῦ θαύματος. Ὁ πρωινὸς ἥλιος, ἡ θάλασσα, τὸ καραβάκι στολισμένο μ’ ὅλες του τὶς σημαῖες, τ’ ἄσπρα σκουφιὰ τοῦ ἀγήματος στὸ κατάστρωμα. Καὶ ξαφνικά, χωρὶς νὰ φανεῖ τίποτε, χωρὶς νὰ περιμένει κανεὶς τίποτε, σὰν ἕνας ἄντρας ποὺ σωριάζεται μὲ μιὰ μαχαιριὰ στὴ ράχη καθὼς ψέλνει ὁ παπάς, τὶς τρεῖς τορπίλες, τὴ φωτιὰ στὸ καράβι, τὸν τρόμο στ’ ἀνθρωπομάζεμα. Προσπάθησα ἀκόμη νὰ φανταστῶ τὸ νέο παλικάρι, τὸν καπετάνιο τοῦ ὑποβρυχίου ποὺ ἔκανε τὴν ἄναντρη πράξη, κι ἂν δὲν εἶχε στὸ στόμα του, τὴν ὥρα ἐκείνη, μιὰ γέψη σὰν νὰ εἶχε μασήσει σκατά. Ἕνας νέος χριστιανὸς ποὺ ἔγινε μπόγιας μέσα στὸ σπίτι τῆς Παναγιᾶς, καθὼς θά ’λεγε ὁ Μακρυγιάννης» (Γιῶργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄, ἐκδ. Ἴκαρος, σσ. 225-226).
Αὐτὴ ἡ «Ἱστορία» γιὰ τὴν ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, ποὺ δὲν ἔχει «μασήσει σκατά», ὅπως ὁ μπόγιας κυβερνήτης τοῦ Ἰταλικοῦ ὑποβρυχίου, στὴν Τῆνο, ἀνήμερα τῆς Παναγιᾶς, ναί, ἡ «ἐπιστημονικὴ» καὶ «παιδαγωγικὴ» «Ἱστορία» τους, γιατί ἔχει αὐτὴν τὴν ἐμετικὴ γεύση τοῦ ὀθνείου περιττώματος;
Ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον· πολυμελὲς γὰρ καὶ πολυειδές… βοθρόλυμα…

Τίσις ἔψιλον:
Τὸ κουρελούργημα αὐτὸ τῆς «Ἱστορίας» τους γιὰ τὴν ΣΤ΄ Δημοτικοῦ εἶναι ἕνα διαρκές, τετελεσμένο κακούργημα ἐναντίον τῆς Ἰλιαδορωμέηκης αὐτοσυνειδησίας· προσβάλλει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά μας, λέγοντας ψέματα διὰ τῆς ἀποσιωπήσεως, ψευδολογώντας διὰ παραλείψεων, νοθεύοντας διὰ τῆς κιβδηλείας του, ἀτιμάζοντας τὶς ἱερὲς σκιὲς τῶν Μαρτύρων μας. Τὸ ἀνοσιούργημα τοῦτο, ἀποπειρᾶται μία διαρκῆ, κατ’ ἐξακολούθησιν καὶ κατὰ συρροὴν ἐξαπατήσεων, ἀνίερη πνευματικὴ γενοκτονία, μιᾶς ὁλόκληρης ὁμάδας ἡλικίας τοῦ Γένους: τῶν δωδεκάχρονων παιδιῶν μας, ποὺ φτάνουν μέχρι τὴν ἕκτη τάξη τοῦ Δημοτικοῦ, καὶ ἴσως, δὲν θὰ ξανακούσουν γιὰ τὴν Ἱστορία μας.
Ἡ γενικτονία αὐτὴ, ἡ ὑπὸ τὴν εἰδὴν τοῦ σχολικοῦ «ἐγχειριδίου», πρέπει νὰ μὴν περάσει. Καὶ τὸ ἔγκλημα τῆς γενοκτονίας αὐτῆς ἂς ἐπιστρέψει ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου ἔλαβε καὶ τὰ δυσώνυμα τῆς ἀλιτήμονος ἀγυρτείας του: στὸν Ἀγύριστο.

1. Τίσις = ἐξαγορά, τιμωρία, ἱκανοποίησις τοῦ τρωθέντος ἀγαθοῦ.
2, 3. Ἄλλα δύο ἱερὰ τέρατα τῶν «Annales», ἱδρυτὲς κι αὐτοὶ τῆς περιωνύμου αὐτῆς «Σχολῆς» τῆς ἱστοριογραφίας.