(από την <Ε> 6/3/96)
Γιατί τόλμησες να πεις πατρίδα;
=================================
(του Κ. Ζουράρι)
Κατέρρευσε πλήρως εν Ελλάδι όλο εκείνο το δυτικόδουλο μπουρδιστάν που προσπαθούσε να μας πείσει ότι η Ευρ. Ενωση είναι η ασπίδα μας... ... με τα ψηφιδωτά της μνήμης ήλθε η Πλατυτέρα των Ουρανών και το 'ρημοκλήσι στην Τένεδο κι η Μεγάλη του Γένους Σχολή και το κρυφό σχολειό της Καρπασίας εκεί που εγκλωβίστηκε η προσμσνή και η αγάπη.>> (Κλαίρη Αγγελίδου (1) <<H σιωπή των αγαλμάτων>>, εκδ. Παρουσία) <<Η πατρίς μου; Ο τελευταίος σταθμός, παραμεθόριος στον δρόμο των ονείρων των ανέμων, των οραμάτων. Οραμα ακαριαίο.... αντίσκηνη πληγή η πατρίς μου, ,πρόσφυξ ιερομάντις... Μια γλώσσα απροσπέλαστη, με πέτρες, σκόνη, ξερά γκάθα, ξωκλήσια κι αρχαίες του πείσματος κολόνες. Γλώσσα αμετάφραστη, άφατος θεία δίψα... Η πατρίς μου συνο- ρεύει με το χάος... Η Ελλάς είμαστε, αντίρροπος δύναμις της ανάγκης.>> (2)
Χρειάζεται φαίνεται, στις μέρες μας τον αγεωγράφητου εκσυγχρονισμού, να είσαι Κύπριος ή Κύπρια, για να νιώθεις πως <<η πατρίς μου συνορεύει με το χάος>> και δεν συνορεύει με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Να ζης την καθημερινή Νατοϊκή τουρκιά της Πράσινης Γραμμής, για να συνέλθεις εις εαυτόν, με τα ψηφιδωτά της μνήμης, όλως Πλατυτέρας των Ουρανών. Και να αγριευτείς και να αγριέψεις, <<πού εγκλωβίστηκε η προσμονή και η αγάπη>> στα μυθολογήματα της <<ευρωπαϊκής αλληλεγγύης>> κι όχι εκεί που είμαστε:<<Η Ελλάς είμαστε, αντίρροπος δύναμις της ανάγκης>>. Ναι,η πατρίς μου συνορεύει με το χάος κι όχι με το Λουξε-μβούργο. Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις, η πατριδογνωσία λοιπόν κι όχι η ευρωλιγούρικη γκλαμουριά. Αλλά, <<αφ' ον δε η μεγίστη ευρω- βλακεία τοις ανθρώποις επεγένετο, μάλλον δε ώσπερ τις νόσος ενέσκηψεν, ουδέν αγαθόν τη βασιλεία των Ελλήνων εγεγόνει>>,(3)
Ευτυχώς όμως, διά των βραχονησίδων Υμμίων άρχισε σ' εμάς φαιδρή ανάκαμψις. Διότι οι αρπακτήρες Οθωμανοί, μας βοήθησαν να ξαναθυμηθούμε ότι, ναι μεν, <<ανήκομεν εις την Δύσιν>>, σύμφωνα με τους τουρκομπαρόκ <<πνευματικούς>> και πολιτικούς μας αλμπάνηδες, αλλά πρωτίστως ανήκομεν στους εαυτούς μας. Οι δε εταίροι μας Δυτικοί, είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν να δύσουμε, για να αναβλύσει εκ του αρχαιόθεν Νατοϊκού Αιγαίου, ως επικυρίαρχος, μιά πετρελαϊκή Ανατολία της δυτικής ευθυδικίας και ως τρόμου υποτελές, ένα μαδημένο ελληνικό αρχίδιον(4), ζαβλακωμένο ισότιμον μέλος του ευρωπαϊκού σήπεσθαι. Σε άλλους, πάλιν υπόπτους καιρούς, μου έλεγε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Χρυσόστομος, πως όταν αθυμεί από την κατατονία των κατ' επάγγελμα αρχηγών τον Ελληνισμού, τον παρηγορεί η ελπίδα, ότι θα μας βοηθήσει πάλι ο καλύτερος φίλος της Κύπρου,ο Ντενκτάς: κάθε φορά, πον, ενένδοτοι στην καθ' ημάς λίγδα, πάμε να κυλιστούμε στον στοχαστικό βούρκο τον ρεαλισμού, o Ντενκτάς, ευτυχώς, απαιτεί να γίνουμε λίγο πιο πολύ σκουλήκια και, ευτυχώς, μέχρι να νιώσουμε εκ νέου άνετοι στην κοπροδόχο του νεοπροταθέντος ρεαλισμού, η αξιοπρέπειά μας, ερήμήν μας, παίρνει ανάσα... Ετσι και με τα των Υμμίων.
Ευτυχώς, τούτη η φορά, το τούρκικο ασκέρι και η Καταλανική συμμορία των Νατοϊκών, εν αγαστή κτηνωδία, υπήρξαν προφρόνως άγαρμποι. Τους οφείλουμε χάριτας. Ο,τι δεν μπορέσαμε, χρόνια τώρα, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, όσοι επιμέναμε να μην παίρνουμε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, το κατάφερε εν μια νυκτί Υμμίας, και μια γύρα ρεντίκολο κι ένα κου- ρελόχαρτο για τα αζήτητα, η κοινοπραξία Τούρκων βασιβουζούχων και Δυτικών ληοταρχηγών και κλεπταποδόχων: κατέρρευσε πλήρως εν Ελλάδι, όλο εκείνο το δυτικόδουλο μπουρδιστάν, που προσπαθούσε να μας πείσει,ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η ασπίδα μας, κι ότι αν γίνουμε καλοί οσφνοκάμπτες, ως ευρωγκαργκατσουλιό θα απολαύουμε και ακίνδυνης για μας <<προστασίας>>, από <<πρόστάτες>>, νταβαντζή- δες δύτικής κοπής και λυσιτελείας.
Τέλειωσε πια το παραμύθι, που μας σέρβιρε η πολιτικο-διανοουμενίστικη elite μας, στραβοχυμένος λουκουμάς από αρχέγονη δεξιά εθελοδουλεία και πιπινέλλειο αριστερό εκσυγχρονισμό, το όλον δε να πλατσουρίζει σε σεσημασμένη ανελλήνιστη <<τεχνογνωσία>>, ήγουν, απαιδευσία. Πάει, τέλειωσε! Ευτυχώς, οι Τούρκοι μας τρόμαξαν άγρια και οι Δυτικοί φίλοι, εντνχώς, μας ξανατρόμαξαν αγριότερα, όταν μας είπαν, ότι καταλαβαίνονν τα δϊχια μας, αλλά καταλαβαίνουν ακόμα καλύτερα τα άδικα των Τούρκων που 'ναι και δικά τους άδικα... άρα οι Τούρκοι έχουν δίκιο... Αυτόν τον καρτεσιανό σνλλογισμό τον καταλάβαμε όλοι μας, ακόμη και οι κυβερνητικοί εκσυγχρονιστές.
Κι έτσι, μετά από χρόνιοι αερομυθίας εκσυγχρονιστικής και νεφελοκοκκυγίας ενρω-αφασικής, ανακαλύψαμε ότι και στραβά ήταν ο γιαλός, (ιδιαίτερα κατά μεριά Υμμίων) και στραβά αρμενίζαμε (κατά μεριά Νάτο). Νάτο λοιπόν το πήδημα, που μας αναμένει: θερμό θέρος Τούρχων, ψυχρό έπος εταίρων, χλιαρό μένος ημετέρων αρχηγών και καυτή ψυχρολουσία για όλους μας...
Γαμώ την ατυχία μου, που η Ηρώδου τον Αττικού δεν συνορεύει με το Λουξεμβούργου και ποιόν τι Βραδεμβούργιον μέλισμα αλλά <<...συνορεύει με το χάος>> και το όλον Νατοϊκόν βδέλυγμα... Γαμώ την ατυχία μου, αφού μ' αυτά τα μυαλά των εκσυγχρονιστών (εφάμιλλα των ευρωπαϊκών τοιούτων), κινδυνεύω να αντιμετωπίσω την παρατεταμένη ένοπλη <<ομαιχμίαν>>,(5) που μου επιβάλλει η υπερχιλιετής συνύπαρξή μου με τους Τούρκους, με μόνο μου όπλο τα μυαλά των εκσυγχρονιστών!
Γαμώ την ατυχία σου, ρε Ιοκάστη, που έμπλεξες με τους επιχωρίους ευρωπαϊστές, οι οποίοι είναι οι μόνοι εν Ελλάδι, που δεν χαμπαρίζουν τι εστί <<Ενρώπη>> και τι ΝΑΤΟ, και θα σ' αναγκάσουν,<<μετά οίας ανεπιστημοσύνης και μαλακίας>>(6) να ζητάς, κατακαλόκαιρο που σκάει ο τζίτζικας, βίζα, από τον Γερμανό κυανόκρανο, για να πας στην Μύκονο.. <<Πάμε Μύκονο;>>... Με βίζα; Και για Χίο, διαβατήριο;
1. Η φιλοκαλία αυτών των στίχων
ανήκει στην υπουργό Παιδείας της Κύπρου. Οι
δικοί μας, εδώ, δεν είναι ποιητές, είναι
εκσυγχρονιστές της αφασικής <<συγκλίσεως>>.
Αλλο η Πράσινη Γραμμή, κι άλλο η Ηρώδου του
ευρω- Αττικού...
2. Πρόδρομος Προδρόμου: <<η
Πατρίς>>, Εκδ. Αιγαίο, Λευκωσία.
3.
Κεκαυμένου: <<Στρατηγικόν>> εκδ.
Αγρωστις.
4. Αρχίδιον = υποκοριστικό του αρχή,
κρατίδιο.
5. Ομαιχμία: κατά Θουκυδίδη,
αιχμηρή ανακωχή (Θουκ. Α,18).
6. Θουκυδίδης, Ε,7.