«Οἱ Ἕλληνες, τὸ 1940-41, ἀπομακρύνουν τὰ ἰταλικὰ στρατεύματα ἀπὸ τὰ ἑλληνοαλβανικὰ σύνορα» (Ἱστορία Στ΄ Δημοτικοῦ, σελ. 109)
ἄλλως, Ἡ νεοεποχήτικη παιδαγωγικὴ τεμπελοβλακεία

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ
ἐκδότης τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Ἀντίβαρο, Δεκέμβριος 2006 [ἀναδημοσίευση ἀπὸ τή Μακεδονία]

«Παρακάτου εἶναι ἕνας χορὸς ὅπου γένεται. Ἕνας μὲ σκουτιὰ φράγκικα χορεύει μ’ ἕναν Ἕλληνα (…) Ὁ φραγκοφορεμένος θέλει τὸν δικό του χορό, ὁ Ἕλληνας τὸν δικό του καὶ θὰ μαλώσουνε ὁγλήγορα, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ μάθη ἕνας τοῦ ἄλλου τὸ χορό».
(Μακρυγιάννη ἀπομνημονεύματα)

Οἱ Ἕλληνες λοιπόν, τὸ 1940-41 «ἀπομακρύνουν» τὰ ἰταλικὰ στρατεύματα. Πῶς; Μὲ τηλεβόα ἢ μὲ τηλεβόλα; Μὲ ἐντομοαπωθητικό, ἴσως; Μὲ τοῦ βιβλίου τῆς ἔκτης τοῦ δημοτικοῦ τὴν ἀερομυθία ἢ μὲ «ἀέρα», «ἀέρα»; Ἀνάμεσα στὰ ρήματα, τὰ χιλιάδες, τὰ «ἀπομακρύνσεως σημαντικά» καὶ τὰ πολέμου ἐνδεικτικά, ναί, αὐτὸ τὸ «ἀπομακρύνουν» διάλεξαν τέσσερις ἐρίγδουποι ἐμπειρογνώμονες τοῦ Παιδαγωγικοῦ (;) Ἰνστιτούτου (;) τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας (;) καὶ τὸ ἐνέκριναν τρεῖς «κριτές-ἀξιολογητές»-φωστῆρες τοῦ καθ’ ἡμᾶς γνόφου τῆς εἰσαγομένης ἀγνωσίας.

«Στὶς 27 Αὐγούστου τοῦ 1922 ὁ τουρκικὸς στρατὸς μπαίνει στὴ Σμύρνη. Χιλιάδες Ἕλληνες συνωστίζονται στὸ λιμάνι, προσπαθῶντας νὰ μποῦν στὰ πλοῖα…» (Ἱστορία Στ΄ Δημοτικοῦ, σελ. 100).
Τί ἔγινε ρὲ παιδιά; Τελικῶς μπῆκαν; Μὴ σπρώχνεστε… Ὅλοι θὰ μπεῖτε! Ἀνάγωγοι! Καλέ, ἡ μαμά σας δὲν σᾶς ἔμαθε τρόπους; Γιατὶ σπρώχνεστε;

«…νὰ μποῦν στὰ πλοῖα καὶ νὰ φύγουν γιὰ τὴν Ἑλλάδα…».

Ἡ συναρπαστικὴ περιγραφὴ τελειώνει ἐδῶ, μὲ ἀποτέλεσμα, οἱ ἐν βουλιμία πληροφορίας ἀναγνῶστες, νὰ ἔχουν μείνει, sur leur faim....

Τελικῶς, φύγανε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες ποὺ συνωστίζονται στὸ λιμάνι τῆς Σμύρνης; Πῶς ἔφυγαν; Bussiness class, charter; Ὡς ὑποβρύχιοι ἁλιεῖς ἢ ὡς ὑποβρύχια πτώματα;

Άϊ σιχτίρ… ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Κεμάλ, ὁ ὁποῖος, οὐδαμοῦ τοῦ ρυπαρογραφήματος αὐτοῦ ἀναφέρεται, ὅπως ἡ ἔρευνα καὶ ἡ ἐπιστήμη ἔχει ἀποφανθεῖ ὁριστικῶς περὶ αὐτοῦ, δηλαδή, ὡς ὁ γενοκτόνος τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὥστε ἔτσι, γιὰ τοὺς φωστῆρες καὶ γιὰ τὴν ἀρχιφωστῆρα τοῦ κοπροδόχου αὐτοῦ ἀγλαΐσματος, οἱ Ἕλληνες, στὶς 27 Αὐγούστου τοῦ 1922, ἐκεῖ στὴν τριῶν χιλιάδων ἐτῶν ἀποβάθρα τῆς ἑλληνικῆς Σμύρνης, «συνωστίζονται», γιὰ νὰ πάνε Ἀργοσαρωνικό-μπλοὺμ καὶ τούμπαλιν. Μ’ αὐτὸ τὸ «συνωστίζονται» τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας βρίζει τὸν παπποῦ μου, τὴν γιαγιά μου, τὴν μητέρα μου, πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς. Μ’ αὐτὸ τὸ ἐμετικὸ «συνωστίζονται» πέντε ἑκατομμύρια Ἑλλήνων, ποὺ εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν σφαγιασθέντων ἀπὸ τοὺς Τούρκους, νοιώθουμε στὰ σπλάχνα μας μέσα, ὅτι τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καθυβρίζει τὴν ἱερὴ μνήμη τῶν ἀδικοχαμένων.

Αἰδώς, γυρολόγοι τῆς ἀμερικανικῆς νέας τάξης πραγμάτων, ἐξυπνάκηδες, δηθενάδες, ποὺ βουλιάξατε στὸ τίποτε τοῦ δῆθεν σας καὶ στὸ δῆθεν τοῦ τίποτε… Σᾶς λείψανε τὰ ῥήματα ρέ; �›είψανα ὀδωδότα καὶ πεφυσιωμένα τῶν εἰσαγωμένων ἐντολῶν!

Ὥστε ἔτσι! Ἀπευθύνεστε σὲ παιδιὰ ἕντεκα-δώδεκα χρόνων καὶ αὐτὴ τὴν εἰκόνα τοὺς δίδετε: οἱ Ἕλληνες, πάντοτε ἀνυπόμονοι, «συνωστίζονται» στὴν ἀποβάθρα τῆς Σμύρνης! Καὶ ὁ στρατευμένος λαὸς τῶν Ἑλλήνων τὸ 1940, «ἀπομακρύνει» τοὺς Ἰταλοὺς ἀπὸ τὴν Πίνδο, σὲ ἄλλα χειμέρια, γιὰ νὰ ξεχειμάσουν. Προφανῶς στὸ Chamonix… Ἢ μήπως στὸ Cran; Καὶ δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω: δὲν μποροῦσαν οἱ Ἀρχὲς στὴ Σμύρνη, νὰ μοιράσουν δελτία προτεραιότητος γιὰ τὴν ἐπιβίβαση τῶν συνωστιζομένων; Αὐτό, γιατὶ δὲν τὸ ἐπισημαίνουν μὲ τὴ δέουσα ἐπιστημονικὴ ἐγκυρότητά τους, οἱ ὡς ἄνω προμνησθέντες «κριτές-ἀξιολογητές», καθηγητὲς καὶ λοιποὶ ἐκφωνητὲς τῆς ἀμερικανικῆς νέας τάξης; Δελτία προτεραιότητος, ρὲ παιδιά! Θὰ εἴχε λυθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς ἐπιβιβάσεως τῶν ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες ἔτη Ἑλλήνων τουριστῶν, ἐπὶ τῆς Μικρασιατικῆς ἀκτῆς!!! Δομο-λειτουργικὴ ἀπροσωπία, παιδαγωγικὴ ἀφασία καὶ ἀνεπιστήμων ἀσυναρτησία.

Ὁ μαῦρος ὁ Γκούρας ἀναστέναξε καὶ μοῦ λέγει: «Ἀδελφὲ Μακρυγιάννη, σὲ καλὸ νὰ τὸ κάμη ὁ Θεός, ἄλλη φορὰ δὲν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα…

-Εἴχα κέφι τοῦ εἶπα, ὁποῦ δὲν τραγουδήσαμεν τόσον καιρόν».
(Μακρυγιάννη ἀπομνημονεύματα).

Εἶναι κατάφωρη, ἀκόμη καὶ διὰ τυφλοῦ ὀφθαλμοῦ ὑπονομευτικὴ κρυψιβουλία, ἡ ὁποία συνέταξε τὸ παιδαγωγικὸ αὐτὸ ἔκτρωμα, εἰς βάρος ὅλων τῶν παιδιῶν μας, ὅσων θὰ περάσουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν προκρούστειον κλίνην τοῦ βιβλίου τῆς ἔκτης δημοτικοῦ: μὲ αὐτὴν τὴν μπαγιάτικη, θύραθεν πλύση ἐγκεφάλου, τῆς δῆθεν «ἀντικειμενικότητας», θὰ πουλήσουν στὰ ἀνύποπτα παιδιά μας, μέσα σ’ ἕναν ὠκεανὸ χασμουρητῶν, ὅλη τὴ σαβούρα ποὺ ὁργανώνεται ἀπὸ τὰ think tank τῆς νέας τάξης πραγμάτων. (ὅπου τὸ tank περισσεύει καὶ εἶναι βεβαίως ἀνύπαρκτο τὸ think).

Ἡλίου φαεινότερον: τὰ παιδιά, δὲν πρέπει νὰ ἀποκτοῦν αὐτοσυνειδησία! Τὰ παιδιά, θὰ κινηθοῦν μέσα σὲ ἕνα πολτῶδες μάγμα ἀδιαφοροποιήτων γεγονότων, ὅπου ὅλα, φύρδην-μίγδην, μέσα σὲ ἕνα τίποτα ἀσημαντότητας, θὰ ἔχουν σημασία ἀσήμαντη. Δὲν εἴμασταν ποτὲ στὴ Μικρὰ Ἀσία. Δὲν τὴν χτίσαμε ἐμεῖς. Κι ἄν τὴν χτίσαμε δὲν ἔχει σημασία. Μᾶς σφάξανε. Καὶ αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία. Δὲν τὸ λέμε στὰ παιδιά. Οἱ Τοῦρκοι δὲν εἶναι Τοῦρκοι. Ὑπῆρξαν Ὀθωμανοί, δηλαδή, τώρα ὑπάρχουν μόνο ὡς Τοῦρκοι, ἀπόντες δηλαδή, ἀπὸ τὰ «γεγονότα» ποὺ διέπραξαν ἢ δὲν διέπραξαν οἱ Ὀθωμανοί.

Κι ὅμως, ὁ δυτικὸς ἀνθρωπισμὸς γιὰ τὸν ὁποῖο κόπτονται οἱ συνοικιακοὶ αὐτοὶ στοχαστὲς τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου τῶν Ἀθηνῶν, ἐπιμένει, διὰ μέσου π.χ. τοῦ Tollin, ἠρωϊκοῦ κομμουνάρου τῆς Κομμούνας τῶν Παρισίων, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀποκτοῦν νόημα καὶ ἀξιοπρέπεια καὶ ἐλευθερία, μόνον μέσα στὶς «φυσικὲς κοινότητές» τους. Αὐτὴν τὴν «φυσικὴ κοινότητα» τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, μὲ ἀντιπαιδαγωγικὴ ὅσον καὶ βλακώδη λύσσα, προσπαθεῖ νὰ ξερριζώσει ἀπὸ τὰ τρυφερὰ παιδιά μας, ἡ ἄμουσος συμπαιγνία, ποὺ κακοτέχνησε τὸ βιβλίο τῆς ἔκτης δημοτικοῦ.

Κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν αὐτὲς οἱ κυρίες καὶ οἱ κύριοι, ὅτι παιδάκια ἕντεκα-δώδεκα χρόνων, δὲν μποροῦν νὰ συνεπαρθοῦν, νὰ κατανοήσουν καὶ νὰ ταξινομήσουν τὸν κόσμο γύρω τους, ἄν ὁ κόσμος αὐτός, δὲν προσωποποιεῖται μὲ πρόσωπα ἔνσαρκα. Μὲ πρόσωπα ζωντανά, τυρρανισμένα ἐκθαμβωτικῆς ὀμορφιᾶς καὶ λάμπουσας ἀσχήμιας, μὲ πρόσωπα ποὺ θὰ μιλοῦνε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὰ παιδιά μας: ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Ἄρης Βελουχιώτης, ὁ προδότης γελοῖος Μαυροκορδάτος, τὸν ὁποῖον ἐμφανίζουν, οἱ ἀρειμάνιοι, ὡς ἰσόκυρον τοῦ Κολοκοτρώνη (ἴσου μεγέθους φωτογραφίες ἀμφοτέρωθεν)! Τὸ κατάπτυστο αὐτὸ κουρελούργημα, σκοπὸ ἔχει μία νέα πνευματικὴ γενοκτονία εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ! Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἔνσαρκοι ἥρωες τῶν γεγονότων; Π.χ. στὴ σελίδα 44 τοῦ ἐπονειδίστου αὐτοῦ ὀνείδους, μὲ τίτλο «Πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις: 1821-1824», οἱ μηδενογνώμονες αὐτοὶ συγγραφεῖς, κατορθώνουν νὰ μὴν ἀναφέρουν οὔτε ἕνα ὄνομα! Καὶ πιστεύουν, ὅτι παιδιὰ τῆς ἡλικίας αὐτῆς, θὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὶς ἀφηρημένες λέξεις μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἐπαΐοντες αὐτοὶ βομβαρδίζουν τὰ τρυφερά τους μυαλουδάκια! Τὸ μόνο ὄνομα βέβαια, ἐκεῖ, εἶναι ὁ φιλέλλην Δράμαλης! «Μετὰ οἶας ἀνεπιστημοσύνης καὶ μαλακίας, πέπρακται»… Μιὰ ποῦ ἔκανε τόσα ἔξοδα τὸ σεβαστὸν ὑπουργεῖον Παιδείας μ’ αὐτὸ τὸ βιβλίο, δὲν τὸ στέλνει νὰ μπαζώσει τὴν ὑποθαλασσία; Ἐκεῖ ἄλλωστε, τὸ βιβλίο ἔχει μιὰ ἐλπίδα νὰ συναντήσει τοὺς Ἔλληνες ποὺ «συνωστίζονται»… στὴν ἀποβάθρα τῆς Σμύρνης τὸ 1922 καὶ ἔκτοτε ἀγνοεῖται, ἀπὸ τὸ βιβλίο, ὁ προορισμός τους…

Ἀργολόγοι, ὑπομείοντες τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Πύξ-λὰξ ἔξω!


(Μακεδονία, 17/12/2006)

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.