Ἀπροσωπία καὶ ραγιάδικες ἀμερικανιὲς (τὸ βιβλίο Ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ δημοτικοῦ, Μέρος βον)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ

ἐκδότης τῆς «Μακεδονίας»

καὶ τινῶν ἀκόμη

Μακεδονία 17/12/2006

« Ἔνοπλη ἀντίσταση θεωρεῖται καὶ ἡ δράση τῶν κλεφτῶν. Οἱ κλέφτες συγκροτοῦν ἔνοπλες ὁμάδες, κάνουν ἐπιθέσεις… σὲ κρατικοὺς ἀξιωματούχους…, ἁρπάζοντας χρήματα, ὅπλα καὶ τρόφιμα» σελ. 32 ἱστορία ΣΤ΄ δημοτικοῦ.

 Τὸ Κλέφτες εἶναι ἐκεῖ μὲ μικρὸ κάπα! «Θεωρεῖται» ἔνοπλη ἀντίσταση «καὶ» ἡ δράση τῶν Κλεφτῶν πάλι μὲ μικρὸ κάπα! «Οἱ κλέφτες κάνουν ἐπιθέσεις σὲ «κρατικοὺς ἀξιωματούχους»!!! Ἡ ἀπόλυτη βλακεῖα, ἡ δυσανάβατος ὑποκρισία, ἡ κραυγαλέα ἀνεπιστημοσύνη!  Ὥστε ἔτσι, ὠρὲ συνοικιακοὶ ἐπιστήμονες τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου! Δηλαδή:

        α) Χωρὶς νὰ ἀναφέρετε ἐσεῖς τὴν φύση τῶν κρατικῶν ἀξιωματούχων ἐὰν δηλαδὴ εἶναι Τοῦρκοι ἢ  Ἕλληνες ἢ ἀξιωματούχοι τοῦ ΟΗΕ. Ἀναφέρεται ἀπὸ τὸ γελοῖο ἐπιστημονικό σας πόνημα ὅτι ἔτσι «κλέφτες», ἐπιτίθενται σὲ «κρατικοὺς ἀξιωματούχους». Μ’ ἄλλα λόγια κρυμμένα δικά σας καὶ ἐπονείδιστα οἱ «κρατικοὶ ἀξιωματούχοι» ναὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ Νόμιμοι κρατικοὶ ἀξιωματούχοι! Οἱ Τοῦρκοι ἀγάδες τῆς Τουρκοκρατίας, νόμιμοι! Ὅπως ἀκριβῶς κατὰ τὴν ἀντίληψη προφανὼς τῶν φωστήρων αὐτῶν τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης καὶ οἱ ἀντίστοιχοι Γερμανοὶ ἀξιωματικοὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς 1941-1944, ἐναντίον τῶν ὁποίων ἐπετίθετο ὁ ΕΛΑΣ, ἦταν κρατικοὶ ἀξιωματούχοι, νόμιμοι κι αὐτοί! Καὶ ποιανοῦ κράτους, ὠρὲ ἐπιστήμονες φωστῆρες; Καὶ ἑπομένως οἱ Κλέφτες εἶναι κλέφτες, κοινοὶ κλέφτες καὶ μὲ τὴν κατάπτυστη ἐνεργητικὴ μετοχὴ ποὺ βρήκατε ἀπ’ ὅλο τὸ ἀνύπαρκτο λεξιλόγιό σας («ἁρπάζοντας») εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι πρόκειται περὶ κοινῶν κλεφταράδων, κλεφτοκοτάδων. Ὥστε ἔτσι! Τέσσερις αἰῶνες ἐπικῆς ἀντιστάσεως τῆς Κλεφτουριᾶς, καταλήγουν σὲ κάτι κλέφτες ποὺ ζοῦν ἁρπάζοντας χρήματα ἀπὸ «κρατικοὺς ἀξιωματούχους». Ἔτσι νέτα σκέτα ἐξαμερικανισμένα καὶ ἐξανδραποδισμένα!

        β) «Μορφὴ ἔνοπλης ἀντίστασης ‘θεωρεῖται καί’ ἡ δράση τῶν κλεφτῶν». «Καί»! Μποροῦν, ἴσως νὰ μᾶς ὑποδείξουν οἱ εἰδικοὶ αὐτοὶ ἐπιστήμονες τῆς πολεμολογίας, πόσες ἄλλες μορφὲς ἐνόπλου ἀντιστάσεως ἀναπτύχθηκαν ἐπὶ τουρκοκρατίας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Κλεφτουριά; Ὁ ἑλληνικὸς στόλος ὡς γνωστὸν ἀρχίζει ἔνοπλη ἀντίσταση ἀμέσως μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ προηγουμένες μορφὲς δράσης ἑλληνικῶν πλοίων καὶ ἑλληνικῶν πληρωμάτων ἔχουν συνήθως πειρατικὸ χαρακτήρα χωρὶς τὴ θεσμικὴ ἀντιστασιακὴ τυπολογία ποὺ ἐμφανίζει ἡ Κλεφτουριὰ ὅπως ἄλλωστε φαίνεται καὶ στὴ σελίδα 33 τοῦ εἰδεχθοῦς αὐτοῦ πονήματος. Διότι ὡς καταφαίνεται, ἡ ἀριστερὴ σελίδα «32» δὲν γνωρίζει τὶ ποιεῖ ἡ δεξιὰ σελὶς «33»: «Βεζὶρ Ἀλὴ Πασά… ἡ ἐλευθερία μας δὲν πωλεῖται, οὔτ’ ἀγοράζεται…. παρὰ μὲ τὸ αἷμα καὶ θάνατον ἔως τοῦ τελευταῖου Σουλιώτου».

 Ἑπομένως: Ἡ λέξη μορφὴ παρουσιάζεται ὡς ἀόριστο, ἄναρθρο ὑποκείμενο, δηλαδὴ ὡς μία κάποια μορφὴ ἀνάμεσα σὲ ἄλλες, ἐνὼ ἐπιστημονικὼς ἔχει καταδειχθεῖ ὅτι ἡ Κλεφτουριὰ ὑπήρξε ἡ Μόνη μορφὴ ἔνοπλης ἀντίστασης. Ἄρα, ἡ προμνησθείσα γελοία φράση εἶναι γελοία διότι εἶναι ἄκρως ἀντεπιστημονικὴ καὶ εἶναι ἀντεπιστημονικὴ διότι εἶναι ἄκρως γελοία. Ἐπιπλέον κρύπτει, «εἰς τὸ φανερόν» καὶ τὴν μὴ ἀποκρυπτομένη κρυψιβουλία τῶν δοκισησόφων συντακτῶν τοῦ βιβλίου τῆς ΣΤ΄ δημοτικοῦ. Διότι, μὲ τὰ πενιχρὰ ἑλληνικά τους ἀπεκάλυψαν πλήρως τὴν ἐξαμερικανισμένη ἐξάρτυσή τους.

         «Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν παραδίδει τὴν πρωτεύουσα τῆς πατρίδος του εἰς οὐδένα ξένον. Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας ἕνα καθῆκον ἔχει: Νὰ φροντίσει διὰ τὴν ἀπελευθέρωσίν της».

         Αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια τοῦ Χρυσάνθου ἀρχιεπισκόπου Ἑλλάδος στὶς 27 Ἀπριλίου 1941 μὲ τὰ ὁποῖα ὁ Ἐθναρχηγὸς Χρύσανθος Τραπεζοῦντος καὶ πάσης Ἰλιαδορωμιοσύνης, ἀπάντησε στοὺς Γερμανοὺς κατακτητές. Αὐτὸ τὸ ἐπιστημονικὸ κατόρθωμα, τὸ συνολικὸ καὶ προσωπικὸ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ λάμπει βεβαίως διὰ τῆς ἀπουσίας του ἀπὸ τὸ ἐθνολυτήριο ἰδιοσκεύασμα τῶν καινολόγων συνοικιακῶν ἐπιστημόνων ποὺ ἰδιοσκεύασαν τὸ κουρελλούργημα αὐτὸ γιὰ τὰ παιδιά μας τῆς ΣΤ΄ δημοτικοῦ. Συνέχεια τῆς ἀηδίας (σελ. 36).

       Τὸ Μεσολόγγι! «… Ἡ θέση τοῦ Μεσολογγίου δυσκολεύει ἀκόμη περισσότερο… Ἀναγκάζονται τελικὰ σὲ ἡρωϊκὴ Ἔξοδο τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1826». (σελ. 46).

         Ἔτσι «ἀναγκάζονται» μὲ αὐτὰ τὰ ἀνυπάρκτου σημαντικῆς ρηματάκια τους ποὺ δανείζονται ἀπὸ τὸν Οὐγγροεβραῖο Σόρος καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση. Τὰ ποντίκια, ὠρέ, τὰ ποντίκια. Ποντίκια τρώγανε καὶ αὐτὸ «ἀναγκάζονται». Καὶ ὁ Μιαούλης, ἔκλαιγε, μόλις πιὰ δὲν μπόρεσε νὰ ξανασπάσει τὸν ἀποκλεισμό! Καὶ κατασφάχτηκαν στὴν Ἔξοδο Γυναικόπαιδα καὶ Ἥρωες μαζί. Καὶ ὁ Καψάλης ἔβαλε μπουρλότο ὠρέ, γιὰ νὰ μπορεῖτε ἐσεῖς οἱ ἐπιστήμονες τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου Ἀθηνῶν, νὰ ζεῖτε ἐλεύθεροι καὶ νὰ γράφετε τὰ «οὐ μιλητά» σας, «μὲ τὰς οἷας ἀνεπιστημοσύνης καὶ μαλακίας» (Θουκυδίδης).

Οἱ εὐρωπίθηκοι καὶ ἡ εὐροπληξία τους

       Τὸ βιβλίο ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ δημοτικοῦ, ἀποκαλύπτοντας τὴν ἐξαρτημένη ἀλλοτρίωση τῶν συντακτῶν του ὑποπίπτει καὶ σ’ ἕνα βαρὺ παιδαγωγικὸ λάθος, προκειμένου περὶ παιδιῶν ἡλικίας 11-12 ἐτῶν. Ξεκινὰ τὴν ὀργάνωσή του μὲ μιὰ πλαδαρὴ ὅσο καὶ ξενέρωτη ἀναδίφηση τῶν εὐρωπαϊκῶν τεκταινομένων, ἀπὸ τὸν 15ο ἕως τὸ τέλος τοῦ 16ου αἰώνα, πάντοτε βέβαια μέσα σὲ ἕναν καταιονισμὸ παραλήψεων ποὺ κρύβει τὰ ψέματά τους.

         Πρώτη μεθοδολογικὴ παρατήρηση: Δὲν μπορεῖς νὰ ἀρχίζεις γιὰ παιδιὰ 11 μὲ 12 χρονῶν μία «ἀφήγηση» ποὺ ξεκινάει ἀπὸ ξένους τόπους καὶ ξένα μέρη πρὸς τὰ ὁποία δὲν ἔχουν τὰ παιδιὰ βιωματικὴ σχέση. Πρώτη ἑπομένως παιδαγωγικὴ ἀρχή, γιὰ τὴν πρόσληψη τοῦ κόσμου γιὰ τὸ παιδί: Τὸ παιδὶ πρέπει νὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ οἰκεῖον καὶ νὰ πηγαίνει πρὸς τὸ ἄγνωστο, ὥστε νὰ ἔχει μία δυνατότητα ἀναγωγῆς καὶ ἀναφορᾶς. Ἀλλιῶς, μένει ξεκρέμαστο τὸ παιδί, στὸ ἀφηρημένο καὶ τὸ μακρινό. Τὸ μακρινὸ γίνεται κοντινότερο μόνον ὅταν αὐτὸ τὸ ὁδηγήσεις πρὸς ἐκεῖνο ποὺ εἶναι οἰκεῖο τὸ παιδί. Οἱ Γάλλοι π.χ. τοὺς ὁποίους μιμήθηκαν δουλοπρεπῶς οἱ συντάκτες δὲν βάζουν πρώτη ἑνότητα στὸ βιβλίο τῆς ΣΤ΄ δημοτικοῦ τὸ τί συμβαίνει ἐκείνα τὰ χρόνια στὸ Βυζάντιο ἢ στὴν Κίνα ἢ στὴν Πολυνησία ἀλλὰ ξεκινοῦν ἀπὸ τὰ δικά τους, τὰ γαλλικά. Ἴσως γιατὶ οἱ Γάλλοι εἶναι πιὸ ἰσορροπημένοι Εὐρωπαῖοι ἀπ’ ὅσο οἱ δικοί μας συνοικιακοὶ ἐπιστήμονες τοῦ καθ’ ἡμᾶς Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου.

         Καὶ ὡς ἀκροτελεύτιον γιὰ ἐκεῖνο τὸ ἐπονείδιστο «χιλιάδες Ἕλληνες συνωστίζονται στὸ λιμάνι τῆς Σμύρνης» (σελ. 100): «Μέσ’ στὸ μακελειό, τὰ κλάματα, τὰ ξεφωνητά, ἔφυγαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, τρέχοντας σὰν παλαβοὶ φτάσανε στὸ «Καί» (ἀποβάθρα). Ἀπ’ τὴν ἐξάντληση, τὴν ἀπελπισία καὶ «τὸν συνωστισμό» κάθε τόσο καὶ ἀφήνουν ὅλοι ἀπὸ κανένα μπόγο, ὅλα τὰ πολύτιμα καὶ τὰ ἀκριβὰ τῆς Μικρασίας ἦταν σκορπισμένα στὴν προκυμαῖα τῆς Σμύρνης… Στὰ πλάγια ἡ θάλασσα λερωμένη καὶ τὰ πτώματα τουμπανιασμένα νὰ χτυπολογιοῦνται ἀναμεταξύ τους. Τότε, ἀπ’ τὰ ἀνθρώπινα ρημάδια ποὺ ξεριζώνονταν ἀπὸ τὸν τόπο τους, ἕνα οὐρλιαχτὸ ἄρχισε νὰ βγαίνει καὶ νὰ σκίζει τὸν ἀγέρα, ἕνα οὐρλιαχτὸ πού ’γινε θρῆνος καὶ μοιρολόϊ (ἀπὸ τὴν τριλογία «Πυρπολημένη γῆ», Ἰφιγένεια Χροσοχόου)». Κυρίες καὶ κύριοι, συνοικιακοὶ καὶ ἀλλοτριωμένοι ἐπιστήμονες τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη  ἐπιστήμη γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ καὶ ἡ μόνη ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια ποὺ πρέπει νὰ διδάσκεται στὰ παιδιά μας τῶν 11-12 ἐτῶν.

         Ἢ ἄλλως, άϊ σιχτὶρ καὶ τὸ βιβλίο σας καὶ τὸ σεβαστὸν Ὑπουργεῖον Ἀποπαιδείας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ εἰς ἄπταιστον ἑλληνοτουρκικὴν φιλίαν καὶ ὁ δικός σας γενοκτόνος ὁ Κεμὰλ Πασὰς (Ἀτατούρκ).