Μ’ αὐτὴ τὴν κακομοιριὰ δὲ φοβερίζεις τὴν αὐτοκρατορία
(Γ. Σεφέρης, «Μέρες» ΣΤ΄, ἐκ. Ἴκαρος, σελ. 100)

Κώστας Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Ἀντίβαρο, Ίούλιος 2007

ἄλλως
«…εἰ ξυγχωρήσετε, καὶ ἄλλο τι μεῖζον εὐθὺς
ἐπιταχθήσεσθε, ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες»
(Θουκυδίδης Α140, 5)



Μ’ αὐτὴν τὴν κακομοιριὰ τοῦ φόβου, δὲν φοβερίζεις τὴν Νατοκεμαλικὴ κουστωδία, ποὺ ἐπιδιώκει τὴν μοιρασιὰ τοῦ Αἰγαίου. Ἂν ὑποχωρήσετε, κάθε φορὰ ποὺ ὑποχωρεῖτε, εὐθύς, ναὶ εὐθὺς ἀμέσως κι ὄχι ἀργότερα, εὐθὺς κάτι τὸ μεῖζον, τὸ πιὸ βαρύ, θὰ ἐπιτάσσουν, πάνω στὴν δουλόφρονη κεφαλή σας. Διότι, καὶ σ’ αὐτὸ θὰ ὑπακούσετε, ὡς φόβῳ, φοβιτσιάρηδες, ἀνδράποδα τοῦ σκύβω…: «Μ’ αὐτὴ τὴν κακομοιριά, δὲ φοβερίζεις τὴν αὐτοκρατορία», ἐτυμηγορεῖ ἀμείλικτος Ὁμολογητὴς τῆς καθ’ ἡμᾶς Πίστεως, ὁ Θουκυδίδειος Σεφέρης…

Τὰ εἴδατε καὶ τὰ λουστήκατε, βεβαίως, τὶς προάλλες, τὰ χάλια μας, τὰ ἕλκοντα ὡς ἕλκος τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὴν ἐνδοτικὴ ὀσφυοκαμψία τοῦ Σημιτικοῦ ἐκσυγχρονιστάν: ὁ Γκιούλ, Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς κεμαλολησταρχίας, διετύπωσε ἐπισημότατα, ὅτι «ἡ Τουρκία ἔχει νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα στὸ Αἰγαῖο»!!! Κι ὅτι αὐτὰ τὰ «νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα» τῆς κεμαλικῆς ληστοσυμμορίας, ναί, τὰ ἔχει ἀναγνωρίσει ἡ Ἑλλάς, στὴν Μαδρίτη τὸ 1997, διὰ τῆς «ὑπογραφῆς συμφωνίας μεταξὺ Σημίτη καὶ Ντεμιρέλ»… Ἐπιστατοῦσα δέ, χοροστατοῦσα, στὴν σὲ «γῆν καὶ ὕδωρ Αἰγαίου» ξυμφοράν μας, ἡ τιτουλάριος τῆς Αὐτοκρατορίας, τότε, Ὀλμπράϊτ…

Ἐνθυμούμαστε ὅλοι, ἐν θυμῷ, τὴν ἔκταση τῆς διπλωματικῆς μικρασιατικῆς μας καταστροφῆς, τότε: μὲ τὴν ἀπελευθέρωση, κατὰ τὸ 1948 καὶ τῶν Δωδεκανήσων, εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ κρατικὴ ἑλληνικὴ ἀποκατάσταση, σὲ ὅλο τὸ νησιωτικὸ σύμπλεγμα τοῦ Αἰγαίου. Ἡ διπλωματική, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐξ ἀπόψεως διεθνοῦς Δικαίου «θέση» τῆς Ἑλλάδας ἦταν, ἔκτοτε, ἁπλὴ καί, κατὰ τὰ διεθνῆ νόμιμα, ἀπολύτως ὀρθή: Ἡ Τουρκία εἶχε πλῆρες ἀλλὰ καὶ μόνον, τὸ σύνηθες δικαίωμα μιᾶς παρακτίου χώρας. Δηλαδή, τὴν αἰγιαλίτιδα ζώνη της καὶ πέραν τούτου, τίποτε. Τὸ Αἰγαῖο εἶχε, βεβαίως, διεθνῆ ὕδατα, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐφαρμόζεται τὸ διεθνὲς Δίκαιο γιὰ ὅλα τὰ κράτη τοῦ πλανήτη. Ἀλλά, ὅλο τὸ ὑπόλοιπο Αἰγαῖο, τῶν μὴ διεθνῶν ὑδάτων, αὐτὸ εἶναι Αἰγαῖο ἑλληνικό, θάλασσα τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας. Ἀποκλειστικῶς καὶ τόσο ἁπλά… Τὸ κεμαλικὸ ὅμως Τουρανιστὰν λειτουργεῖ ἀπὸ συστάσεώς του ὡς ἐπεκτατικό, ληστρικὸ κράτος, état voyou, rogue state, κράτος-ἀλητεία, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἐπίσημη ὁρολογία στὶς δύο ἀπὸ τὶς μόνιμες γλῶσσες τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ. Ἡ κεμαλικὴ Τουρκία, παραβιάζοντας ἀδιαλείπτως τὸ διεθνὲς Δίκαιο, ἐπιτίθεται συνεχῶς ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ, μετὰ τὸ 1922. (Σφαγὲς στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1955, «ἀμελὲ ταμπουρού» - τάγματα ἐργασίας, ἐξοντώσεως, γιὰ τὶς «17 κλάσεις» τῶν ὁμογενῶν μας στὴν Πόλη, κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, εἰσβολή, κατοχὴ καὶ σφαγὴ στὴν Κύπρο). Ἐξεχόντως δέ, προσπαθεῖ, παντὶ τρόπῳ, νὰ ἀλλάξει τὸ καθεστὼς τοῦ Αἰγαίου, γιὰ νὰ ξαναγίνει περιφερειακὴ ἡγεμονεύουσα δύναμη στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.

Ἡ «θέση» τῆς Ἑλλάδας ἀπέναντι σ’ αὐτὸ τὸ κράτος-ἀλήτη, μέχρι τὴν μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ Σημίτη στὴν Μαδρίτη, ἦταν διεθνῶς νομιμότατη, καὶ ἦταν καὶ ἡ πιὸ σωστὴ γραμμὴ ἀμύνης μας: Ἡ Τουρκία δὲν ἔχει δικαιώματα στὸ Αἰγαῖο. Ἡ Τουρκία (βλέπε τὴν γεωγραφία), ἔχει μόνον τὰ δικαιώματα μιᾶς οἱασδήποτε παρακτίου χώρας: τὸν γιαλό της – αἰγιαλὸν καὶ τὴν αἰγιαλίτιδα ζώνη της. Τελεῖα. Καὶ τέλεια.

Καὶ ἐξαίφνης, ἐκεῖ στὴν Μαδρίτη, ὁ ἀλήστου λήθης Σημίτης, «μοιραῖος καὶ ἄβουλος ἀντάμα», μὲ τὴν βούλησή του ἀλλοτριωμένη στὸν Νατοκεμαλικὸ ἡγεμονισμό, καταστρέφει μὲ δυὸ λεξούλες, ὅλη τὴν ἑλληνικὴ διπλωματικὴ γραμμὴ ἀμύνης μισοῦ αἰῶνος: ναί, παραχωρεῖ δύο λέξεις ὁ Σημίτης! Τὶς παραδίδει στὸ τάχα μου non paper τῆς Μαδρίτης, ποὺ εἶναι πλῆρες χαρτὶ βεβαίως, ὅπως μᾶς τὸ λέει σήμερα, ὠμὰ ληστρικός, ὁ Γκιούλ: «ζωτικὰ συμφέροντα» τῆς Τουρκίας! Ναί, στὸ Αἰγαῖο! Μά, οὔτε τὸν χάρτη κύτταξε αὐτὸς ὁ «Ναιναίκος»1 τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς του ὀσφυοκαμψίας;

Παραχωρεῖς λέξεις; Παραχωρεῖς ἔδαφος, γῆν καὶ ὕδωρ, ἄλλως
«τὸ γὰρ βραχύ τι τοῦτο, πᾶσαν ὑμῶν ἔχει τὴν βεβαίωσιν τῆς γνώμης»2

Ὅταν παραχώρησε στὸν Κεμαλικὸ ἐπεκτατισμὸ τὶς δύο αὐτὲς λέξεις-προμαχῶνες («ζωτικὰ συμφέροντα»), ὁ Σημίτης, ὡς μαθητευόμενος γενίτσαρος, προσπάθησε νὰ μᾶς πείσει, πὼς αὐτές, δὲν ἦταν παρὰ δυὸ ἀσήμαντες λεξούλες, ἕνα «βραχύ τι», μὴ ἐπίσημο «χαρτί» - non paper. Κι ὅτι μὲ τὴν «βραχεῖα» αὐτὴ παραχώρηση, ἐξασφαλίσαμε ἠρεμία στὴν ἑλληνοτουρκικὴ συμβίωση.

Στὴν θεωρία του ὅμως περὶ ἀποτροπῆς («ἀποτροπήν τινα ἔχειν…»), ὁ Θουκυδίδης – Περικλῆς, μᾶς προειδοποιεῖ, ἀναντίρρητος:

«Αὐτὸ, ποὺ μερικοὶ ἀπὸ τὸ θεωρεῖτε ὡς «βραχύ» καὶ μικρὸ (κι ἄρα ἂς τὸ παραχωρήσουμε, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν ἡσυχία μας), δυστυχῶς γιὰ σᾶς, αὐτὸ τὸ «βραχύ», δίδει στὸν ἀντίπαλο τὸ μέτρο, «τὴν βεβαίωσιν», τῆς ἀποφασιστικότητάς σας, (τῆς «γνώμης»). Κι ἂν ἐσεῖς, ἀφελεῖς, ὑποχωρήσετε («συγχωρήσετε»), στὸ μικρὸ τάχα καὶ «βραχύ», τότε, ἀδίστακτος πιὰ ὁ ἀνταγωνιστής σας, θὰ σᾶς ἐπιβάλει «καὶ ἄλλο τι μεῖζον, εὐθύς»! Εὐθύς, ὄχι μεθαύριο…

Γιατί; Μά, διότι ἤδη ἔχετε ὑποχωρήσει στὸ μικρό-βραχύ, «ὡς φόβῳ»… («ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες»). Ὁ κατὰ συρροὴν ἐνδοτισμὸς τοῦ Σημίτη ἀπέναντι στὸ Νατοκεμαλικὸ κατεστημένο (ὅρα καὶ τὸ μειδοσίας σημαντικόν του «ναί», στὸ σχέδιο Ἀνάν), εἶναι μιὰ δομικὴ ἡττοπάθεια, ποὺ στηρίζεται στὸν φόβο («ὡς φόβῳ»). Ἀλλά, μὲ τὸν διαρκῆ φόβο καὶ τὶς συνεχεῖς λόγῳ φόβου ὑποχωρήσεις, ναί, «μ’ αὐτὴ τὴν κακομοιριὰ τοῦ φόβου δὲ φοβερίζεις» τὴν προπετῆ νατοκεμαλικὴ συμμορία τοῦ «βαθέος» Τουρκικοῦ Κράτους.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πολεμολογία ἢ ἡ θεωρία τῆς ἀποτροπῆς, κατὰ τὸν Θουκυδίδη, ἔχει αὐστηρότατον τὸν νόμο της: «μὴ εἴξοντες»! Δὲν ὑποχωρεῖτε ποτέ! «Ὁμοίως», ναί, καὶ «ἐπὶ μεγάλῃ καὶ ἐπὶ βραχείᾳ ὁμοίως προφάσει, ὁμοίως μὴ εἴξοντες»!3 Αὐτὸς εἶναι ὁ νόμος γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τοῦ ἀντιπάλου: καὶ μπροστὰ σὲ μεγάλη ἀλλὰ καὶ στὴν μικρὴ ἀπειλὴ («πρόφασις»), δὲν ὑποχωροῦμε. Διότι, ἀλλοιῶς, ὁ συμπαίκτης μᾶς παίρνει ἀμπάριζα καὶ μᾶς τσακίζει μέσα ἀπὸ ἀλλεπάλληλα «μείζονα» αἰτήματά του, κάθε φορά… Διότι ὑποχωρήσαμε στὸ τάχα «βραχύ», πιστεύοντας πὼς ἔτσι θὰ ἐξημερώσουμε τὸ θηρίο. Τὸ θηρίο μόνον ὅταν τὸ φοβερίσεις ἡμερώνει καὶ δὲν ζητάει κι ἄλλα. Ὁ Σημίτης, ὡς προκύπτει καὶ ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, μὴ ἐγκρατὴς ὢν τῆς θουκυδιδείου πολεμολογίας, κατόρθωσε ἐκεῖ στὴν Μαδρίτη τὸ ἀκατόρθωτο: νὰ παραδώσει ἑλληνικὴ ἐπικράτεια στοὺς Τούρκους, ἐν καιρῷ εἰρήνης, διότι εἶχε τὴν ἀνερμάτιστη, ἐνδοτικὴ βούληση νὰ παραδώσει δύο λέξεις: «ζωτικὰ συμφέροντα» τῆς Τουρκίας στὸ Αἰγαῖο… Κι ἔτσι ἔρχεται «εὐθύς», τὸ «βαθύ» rogue state τῆς Τουρκίας καὶ διατυπώνει καὶ τὸ «μεῖζον»: τὰ «ζωτικὰ συμφέροντα» τῆς Τουρκίας στὸ Αἰγαῖο, εἶναι, ἐπὶ πλέον, καὶ νόμιμα! Γιατί; Μά, διότι, αὐτὸ τὸ ὑπέγραψε φαρδειᾶ-πλατειὰ ὁ Σημίτης στὴν Μαδρίτη, σὲ ἐπίσημο χαρτί… Σὲ νόμιμο χαρτὶ πιά, τὰ «ζωτικὰ συμφέροντα» τῆς Τουρκίας, στὸ Αἰγαῖο.

Καὶ ὁ μὲν Σημίτης ἦλθε, παρέδωσε «ζωτικὰ συμφέροντα» ἐπὶ τοῦ Αἰγαίου, στὸ Τουρκικὸ «βαθύ», ληστρικὸ κράτος, καὶ ἀπῆλθε… Ἡ Ἑλλάδα ὅμως παραμένει. Ἀκρωτηριασμένη κατὰ τὸν λόγον τῶν «νομίμων ζωτικῶν συμφερόντων» τῆς Τουρκίας στὸ Αἰγαῖο…

Σεφέρη, μ’ αὐτὴν τὴν κακομοιριὰ τοῦ Σημίτη, πῶς νὰ φοβερίσεις τὸ Τουρκικὸ κράτος-ἀλητεία;

1. Κατὰ τὸ «Νενέκος», τὸν ἀλάστορα ἐκεῖνον προσκυνημένο στὸν Μπραΐμη.
2. Θουκυδίδης Α140, 5: αὐτὸ τὸ βραχύ, μικρὸ θέμα, ἐμπεριέχει ὅλη τὴν διαβεβαίωση (ἢ τὴν μὴ διαβεβαίωση) τῆς ἰσχυρῆς σας γνώμης (ἢ τῆς ἀνίσχυρης).
3. Θουκυδίδης Α141, 1-3.

[Μακεδονία 01.07.2007]