« Ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἀπ’ ἄρτι…» (Μεγάλη Δευτέρα, Ὁ Οἶκος)

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Ἀντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007

Ὁ Οἶκος τῆς Μεγάλης Δευτέρας τῶν Παθῶν, τῶν πυρκαϊῶν τῆς ἑβδομάδας τῶν παθῶν μας, ἀρχίζει μὲ μιὰ διαπίστωση - ἔκρηξη, ὡς ἐγκαιροφλεγὴς πυροδοτικὸς μηχανισμός: «Τί ρᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου;».
Ἔχουμε ποτὲ ἀκούσει μιὰ πιὸ εὔστοχη ἐπισήμανση τῆς συλλογικῆς μας ἀθλιότητας; «Τί ρᾳθυμεῖς;». Ναί, αὐτὴ ἡ ἀθλία ψυχή τοῦ, ἀπὸ ἀμνημονεύτων ἐτῶν, ἀθλίου δικομματικοῦ μας κράτους, ἔδειξε μέσα στὴν ἑβδομάδα τῶν Πυρκαϊῶν – Παθῶν, ὅλην τὴν ἀπροσμέτρητη πιὰ δυσωδία του, μέσα στὰ ἀποκαΐδια: ἡ ἀπληστία γιὰ ἀχόρταγη ἐξουσία, ἔφερε τὴν ραθυμία… Ἀφοῦ, τὰ κάνουμε πρῶτα ὅλα «δικά μας», μετά, ραθυμοῦμε. Τεμπελιά, ἀδιαφορία, ραθυμία, πυρκαϊά…

Πρῶτα, καταργοῦμε τὴν «δασική», διότι, δὲν εἶναι «δικοί μας» καὶ ἐπὶ πλέον - ὕβρις γιὰ τοὺς κηφῆνες τοῦ δικομματισμοῦ - οἱ δασικοί, δασοκόμοι, δασολόγοι, δασοφύλακες, αὐτοί, γνωρίζουν! Εἶναι γνῶστες, ἐμπειρογνώμονες. Ἄρα, μακρυά! Φέρνουμε τοὺς πυροσβέστες, ὡς μηχανισμὸ ἐπεμβάσεως, ἀσχέτως ἂν ὁ πυροσβέστης δὲν εἶναι δασοκόμος, ἄρα δὲν τὸ «νοιώθει» τὸ δάσος. Καὶ ἐπὶ πλέον ὁ πυροσβέστης, ζῆ στὶς πόλεις. Μακρυὰ ἀπὸ τὸ δάσος καὶ τοὺς περιδασικοὺς πληθυσμοὺς τῆς γύρω ἀπὸ τὸ δάσος ἀγροτιᾶς.
Καὶ ἐπὶ πλέον: «εὐθύνη» γιὰ νὰ συνοργανώσουν τὴν ραθυμία τους, ἔχουν κατὰ παράταξιν, κατὰ συρροὴν καὶ κατ’ ἔριδα, τὸ Ὑπουργεῖο Γεωργίας, οἱ κατὰ τόπου Νομαρχίες, οἱ Περιφέρειες, τὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν καὶ ἡ Πολεμικὴ ἀεροπορία, γιὰ τὰ ἀεροπλάνα της. Μόνον…

«… καὶ χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα…»

Ὁ Οἶκος τῆς Μεγάλης Δευτέρας τῶν Παθῶν, εἶναι καὶ προμηθεϊκός. Προφητικός. Ὄχι ἐπι-μηθεϊκός. Μᾶς τὰ λέει πρὶν νὰ συμβοῦν: ὅπως μᾶς κατήντησε τὸ δικομματικὸ σύστημα, ὅλα μας «τὰ ἐνταῦθα», μᾶς τὰ πῆρε ἡ φωτιά… Κι αὔριο-μεθαύριο, θὰ μᾶς τὰ ξαναπάρουν οἱ καταπατητὲς κι οἱ οἰκοπεδοφάγοι. Οὔτε κἄν, «μέλλομεν χωρίζεσθαι», στὸ μέλλον ἀπὸ τὰ ἐνταῦθα μας: τοὺς ἀνθρώπους μας – σκηνώματα πλέον περίφλεκτα, τὰ σπίτια, τὰ δέντρα, τὰ ζῶα, τὰ γεννήματα, τὸ βίος μας ὅλο, ὅλα μᾶς τὰ πῆρε, ἀπὸ χθὲς κι ὄχι στὸ μέλλον, «ἡ ψυχὴ ποὺ ραθυμεῖ» μέσα στὴν ἀπληστία της: ἡ ψυχὴ τοῦ ἑλλαδικοῦ δικομματικοῦ συστήματος.

Κι ἔχουμε κι ἀπὸ πάνω τὸν κάθε ἄσχετο, καὶ τὴν δογματικὴ ἀσχετίλα τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, νὰ κανοναρχοῦν μέσα σ’ ἕνα νομοσύστημα ἑλλαδικό, ποὺ δὲν ἐφαρμόζει κανένα νόμο καὶ νὰ λέει, ὅτι στὴν Ἑλλάδα τὰ πάντα πρέπει νὰ εἶναι δάσος: οἱ εὐαίσθητοι, τάχα μου δασοπονιάρηδες. Καὶ δὲν καταλαβαίνει ὅλη αὐτὴ ἡ ψυχομεμαλθακισμένη «εὐαισθησία», ὅτι μία ἀνελαστικὴ «ρύθμιση», ποὺ τάχα μου προστατεύει τὸ δάσος, εἶναι, ὁ χειρότερος ἐχθρὸς τοῦ δάσους;

Δὲν καταλαβαίνουν ὅλοι αὐτοί, οἱ ἀνεπιγνώτως πυρολάτρες, ὅτι μόνον μιὰ ἐλαστικὴ νομοθεσία, μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζει τὴν οἰκιστικὴ πίεση κατὰ τοῦ δάσους ἐπιτρέποντας τὴν ὑπὸ ἔλεγχον δόμηση; Κι ὄχι βεβαίως, τὸ ἀνεφάρμοστον παρ’ ἡμῖν μπουρδιστὰν τοῦ καθολικῶς ἀπαγορεύοντας; Στὴν Ἑλλάδα, δὲν πέρασε ποτὲ τὸ γενικῶς «ἀπαγορεύειν». Παρ’ ἡμῖν, ἰσχύει καὶ ἑπομένως, ἔπρεπε νὰ ἰσχύσει, γιὰ τὴν προστασία του δάσους, τὸ καθ’ ἡμᾶς «συναμφότερον»: ἕνα ἄρθρο 24 τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖον, συναμφοτέρως καὶ νὰ ἀπαγορεύει κάπου, μέσα στὸ δάσος ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιτρέπει κάπου, μέσα στὸ δάσος. Καί, φυσικά, νὰ μὴν θεωροῦνται τὰ πάντα «δάσος», ὅπως καὶ ἡ οἱαδήποτε βλάστηση νὰ λογίζεται ἐς ἀεὶ ὡς «δάσος»: αὐτὴ ἡ βλακώδης, ἄτεγκτος αὐστηρότης, εἶναι ὁ καλύτερος ἐμπρηστικὸς μηχανισμὸς ἐναντίον τοῦ δάσους.

«Ἡμάρτηκά σοι», δάσος μου σωτήριο, ψάλλει ὁ Οἶκος τῆς Μεγάλης Δευτέρας τῶν πυρκαϊῶν. Μήπως, εἶναι πιὰ καιρός, τὸ ἐν ἁμαρτίαις μονοφυσίτικης ἀδιαλλαξίας γηρᾶσκον Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας, καὶ λοιποὶ πυροδότες «ἀδιάλλακτοι» τοῦ «λασίου»1 δάσους, μήπως λέγω, ὀφείλουν νὰ προτείνουν ἕνα ἰσορροπημένο φίλιον «συναμφότερον», ὅπου οἱ οἰκιστὲς δὲν θὰ χρειάζεται νὰ γίνονται ἐμπρηστές;

«Ἄφλεκτος πυρὶ βάτος, …ἀναλώτους ἐν πυρὶ ὑμνῳδοὺς ἔδειξε·»

(Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὁ Εἱρμός)

Αὐτὴ ἡ καταγέλαστος, γελοιωδεστάτη Ψωροκώσταινα τοῦ δικομματισμοῦ, θὰ ἦταν γιὰ νὰ τὴν περιφέρεις σὲ τσίρκο, σήμερα, ἂν δὲν εἴχαμε τὸ πένθος τῶν ἑξηντατεσσάρων ἀδικοχαμένων μας. Διότι αὐτὸς ὁ κλαυσίγελως, ποὺ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Ὁλοκαυτώματος, ἐμπεριέχει, ἀδυσώπητος, καὶ τὴν ἄλλη ἀλήθεια: τὸ δικομματικὸ σύστημα, ἔγινε τετελεσμένως πλέον, ἐγκληματογόνο. Μετράει πιὰ, ὡς σύστημα πάνω στὸ τομάρι του, ἑ-ξ-ή-ν-τ-α-τ-έ-σ-σ-ε-ρ-ε-ι-ς νεκρούς… Ναί!

Νεκροὺς ἀπὸ τὴν ἐγκληματικὴ ἀμέλεια τοῦ δικομματισμοῦ. Νεκρούς, ἑξηντατέσσερεις ἀπὸ τὴν ραθυμία τοῦ δικομματισμοῦ, ποὺ εἶναι τὸ γέννημα-θρέμμα τῆς ἀπληστίας του.

Τώρα, πλησιάζουν οἱ ἐκλογές. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, ποὺ ἐπιζήσαμε αὐτοῦ τοῦ Ὁλοκαυτώματος καὶ θρηνοῦμε τὰ καμένα ἀπὸ τὸν δικομματισμὸ ἀδέρφια μας, ναί, ἂς ξαναγίνει ὁ κάθε Ἕλλην πολίτης, αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁρίζει ἡ κοινή μας πίστη, ἡ κοινὴ ἐμπιστοσύνη μας πρὸς τὸν Σεβασμό: ἐκείνη ἡ ἄφλεκτος βάτος, ἡ κατακαιομένη καὶ οὐ καιομένη, ἐν ὀνόματι τῆς πίστεως, ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας στὴν κοινὴ Μητρίδα, ἂς ξαναγίνει «βάτος δροσοβολοῦσα», γιὰ τὸ Κοινὸν τῶν Ἑλλήνων. Καὶ ἂς κάψει, βάτος αὐτὴ ἄφλεκτος, ἂς κάψει ἐπιτέλους τὸν δικομματισμό!

Ψηφῖστε αὐτὴν τὴν φορὰ ὅ,τι θέλετε, ὅποιους θέλετε, ἀλλὰ μὴ ψηφῖστε τὰ ἀποκαΐδια τοῦ δικομματισμοῦ, ἐπιτέλους! Χαμηλῶστε τὸν δικομματισμὸ μέχρι τὴν τέφρα, ποὺ σκόρπισαν μέσα ἀπὸ τὴν ράθυμη, ἄπληστη ψυχή τους. Ὅλη τὴν χαρίτερπνη Μητρίδα-Πατρίδα, στάχτη τὴν ἔκανε ὁ δικομματισμός… Μαυρίστε τους, ὅπως μαῦρα τὰ παρέδωσαν τὰ ἑξηντατέσσερα κουφάρια στοὺς μαυροφορεμένους Ἕλληνες και τὶς Ἑλληνίδες τὶς Ἐρινύες, τὶς Μαυροφόρες…

1. Εὐσκιοφύλλου, πυκνοῦ.


(Μακεδονία 2/9/2007)