ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1996
Εν-ΣΤΑΣΕΙΣ
Για να μην πηγαίνουμε του χρόνου στη Σίφνο με βίζα που θα μας χορηγεί το ΝΑΤΟ
Ο κύριος Τσάμπερλεν από Μάαστριχτ σε Ιμια, άλλως Τσοβόλα πάρ' τα σχεδόν όλα <<Τι γράφει στο πίσω μέρος της παλάμης της χώρας μας η τύχη;.. Το μόνο που γράφεται είναι το ΠΛΟΥΣΙΩΤΑΤΟΝ ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ, χαραγμένο στα πρυμναιά των καραβιών με κεφαλαία Ελληνικά... Πού να βρούνε στέγη οι άνθρωποι ενός τέτοιου χώρου εάν όχι στην ίδια τους την μοναδικότητα; Την μαναδικότητα του Νησιωτισμού, την μαναδικότητα του Αγιοριτισμού και κείνη, την πιο σημαντική, του διαχρονικού της χαρακτήρα της Γλώσσυς...
Είμαι δύσκολος ένας Θουκιδίδης απ ' την αναποδη... . (Οδυσσέως Ελύτης: <<ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΕΛΛΑΔΑ>>) Είμαι δύσκολος' ένας Θουκυδίδης απ' την ανάποδη. Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Σημίτης είναι εύκολος: ένας σωστός Τσάμπερλεν από την καλή. Την του Μονάχου(1). Ο κύριος Σημίτης, ήδη, με την πρωθυπουργική του προϋπηρεσία, προτείνει στον ελληνικό λαό, μετεκλογικώς, ένα κοινωνικό και εθνικό Μόναχο ενδοτισμού στις έξωθεν πιέσεις, άκρας αποσυνθέσεως του κοινωνικού ιστού, Μάαστριχτ μιας κοινωνίας αποκλεισμού των φτωχών, διότι θα ενισχύονται συνεχώς οι ολίγοι της οικονομικής ολιγαρχίας και ένα συνολικό αποτέλεσμα πολιτιστικής αφασίας. Στο δε εθνικό επίπεδο, θα έχουμε από τον κύριο Τσάμπερλεν-Σημίτη, εν ονόματι της σωφροσύνης και της διαφυλάξεως της ειρήνης, αυτό που, ήδη, έχουμε υποστεί μία ακατάπαυστη άλλυσο πρωτοβουλίας των άλλων και αβουλίας δικής μας, όπου αλυσοδεμένοι σε τρίπτυχα ντροπής τύπου Ιμια - Γαύδος - Δερύνεια, θα χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία, έχοντας επί πλέον κερδήσει ως σημίτειον εκσυγχρονισμό, την <<φιλειρηνιχή>> μας ατίμωση, με το Μόναχο του Τσάμπερλεν να μη μας έχει διδάξει σωφροσύνη. Ο Σημίτης έχει ήδη δώσει οκτώ μήνες γραφής χειρισμών και πέραν αυτών, διάβασα με προσοχή, λόγω επαγγέλματος, το διαφημιστικό του πονημάτιο περί <<ισχυρής>> και ηχηρής Ελλάδας, κ.τ.λ.
Η ετυμηγορία είναι και διτή και απλή: μ' όλα όσα διέπραξε και με όλα όσα έλεγε ότι θα μας κάνει, ο Σημίτης αναδεικνύεται ως μπαλκάν -Τσάμπερλεν, τον ενδοτισμού, δηλαδή με το ιδιαζόντως εις βάρος μας επιβαρυ- ντικόν, ότι δεν έχει πίσω τον μια αυτοκρατορία πον θα περιόριξε την ξημιάτης νποχωρητικότητας, της αβλεψίας και της παραναγνυίσεως τον πραγματικο. Ο κύριος Σημίτης απέδειξε πως η παιδεία τον, η αχηδία τον και, ίσως οι δεσμεύσεις τον, τον υποχρεώνονν να εκλαμβάνει την Ελλάδα ως συνορεύουσαν με το Λουξεμβούργο τον Μάαστριχτ και, η μακράς διαρκείας διαχείριση των κοινών μας εχ μέρους τον, συνιστά μία ήδη εν κινήσει τρίτη Μικρασιατική καταστροφή, light, όπως και ο εκσυγχρονισμός του.
Τις προάλλες στην τηλεόραση η καθηγήτρια της οικονομίας, κυρία Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, πολτοποίησε κυριολεκτικά έναν ακολουθίσκο του κυρίου Σημίτη, ο οποίος παρίστανε τον υφυπουργό του επί των Οικονομικών. Η κυρία Νεγρεπόντη-Δεληβάνη είναι -ευτυχώς και επιτέλους- υποψηφία στους συνδυασμούς του Τσοβόλα, λαμπρή δηλαδή διέξοδος απέναντι στους συνήθεις σκιτζήδες, που παριστάνουν την πολιτική μας υφηγεσία. Με την αμείλικτη δε επιστημοσύνη της και την εγκράτεια της ελληνοπρέπειάς της. απέδειξε την συνολική συμφορά, που αποτελεί το Μάαστριχτ για την Ελλάδα, έδειξε ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έχασαν εξαιτίας τους Μάαστριχτ το 42% τον εισσδήματός του (επί ΠΑΣΟΚ), με ισόποσο πλουτισμό των ολίγων, υπέδειξε τρόπους για να το αντιπαλαίψουμε αυτό εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και κατέδειξε, ηγεμονίς η Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, τον αντίστοιχο ραγιαδιασμό τον Σημίτη-Τσάμπερλεν απέναντι στους φετφάδες και τα φερμπότεν των εν Βρυξέλλαις ολιγαρχικών.
Διότι, υπάρχει αντεπίθεση έναντι τον ευρω-καπιταλισμού του Μάαστριχτ και αυτό το αποδεικνύουν οι υποδειγματικοί -κατά Σημίτη- και χαριεντιζόμενοι μ' αυτόν, Γερμανοί: το κρατίδιο της Σαξωνίας ανάγκασε τον ομοσπονδιακό υπουργό Οικονομικών Guenter Rexrodt να δηλώσει ότι η Γερμανία Θα υποβάλλει μήνυση κατά της Commission (πρεμιέρα ευρω-μπάχαλου!), αν μέχρι της 16 Σεπτεμβρίον τ.ε. οι Βρυξέλλες δεν εγκρίνονν τις επιδοτήσεις που έδωσε η Δρέσδη στην Φολκσβάγχεν για να μειωθεί η ανεργία στην Σαξωνία! Ο δε Ferdinand Pιeeh, πρόεδρος του διευθυντηρίου της εταιρείας δήλωσε: <<Εχω στο χέρι τα λεφπά και θα τα επενδύσω, χωρίς να περιμένω!>>. Αυτό είναι διαπραγμάτευση, κύριε Σημίτη μου <<εντός Μάαστριχτ>>!
Και μη μου πεις, ως λυπημένη καμπαρντίνα, πως η Σαξωνία είναι Γερμανία, διότι ως γνωστόν η, κουτσουλιά Δανία, επέτυχε, ως Βίκινγκ Μάασεριχτ αλά καρτ και η Cοmmissinn έβγαλε τον σκασμό! Αλλά όταν έχεις μέσα σου τον Τσάμπερλεν, πώς να μην φέρεσαι ως Σημίτης, <<σφάξε με Karel van Miert, ν' αγιάσω ! >>... Θα ψηφίσω Τσοβόλα, δαγκωτό. Με την αγρίαν ελπίδα της εκδοροσφαγέως, ότι ο Τσοβόλας θα ξεκοιλιάσει την ευρωλιγούρικη εθελοδουλεία τον Σημίτη. Ως κομμουνιστής, κατά κόσμον θα ψήφιζα Κου Κουέ, αν επιτέλους τι ΚΚΕ έβαζε την προτομή του Μακρυγιάννη δίπλα στους ζόμπι-βρυκόλακες τον Μάρξ-Λένιν (έστω, το συναμφότερον), μήπως και πάψει κάποτε το Κουκουέ να είναι το δυτικο-αφασικόν ομόλογον του Σημίτη, λίγο πιο αριστερά. και λίγο πιο αδέξια...
Ψηφίστε δαγκωτά Τσοβόλα και Κουκουέ ! Μαυρίστε την ραγιάδικη αλαζονεία τον Σημίτη, για να βοηθήσετε το ΠΑΣΟΚ τον ΕΑΜ! Για να μην πηγαίνουμε, του χρόνου στη Σίφνο, με βίζα που θα μας χορηγεί το ΝΑΤΟ και με ποσοστώσεις, βεβαίως, επισκεπτών... Ψηφίστε δαγκωτά Τσοβόλα και Κουκουέ. για να μη δείτε με την αυτοδυναμία των εκσνγχρονιστών, τα νιάτα μας να ψάχνουν για αποφάγια στα σκουπίδια, όπως στα Παρίσια - Λονδίνα τον Μάαστριχτ - Τσάμπερλεν-Σημίτη ! Ψηφίστε, βεβαίως, και μια ολίγη από Κωνσταντόπουλο, για λόγους πον ψηφίζει το διπλωματικό Σώμα (The body) Και διπλο-τριπλο-ψηφίστε, αν μπορείτε, Τσοβόλα. Δαγκωτό. Αυτή είναι Γραμμή που κυτεβύξω σήμερα στον λαϊκουίς όχλους, ως προς την γραμμή Ομως, <<το μεν καθεστός τοις Ελληι νόμιμον... ίσμεν>>. Κι αντό το καθεστώς είναι το προσωποπαγές! Πάντοτε, παρ' Ελλησι! Ετσι στο επόμενο, συν Θεώ, θα κατεβάσω γραμμή στονς όχλους, για τα πρόσωπα που πρέπει να ψηφιστούν απο τους όχλους σε όλα τα κόμματα διότι η Ελλάς, δηλαδή η προσωπική μου ευμάρεια, πρέπει να κοιμάται ήσυχη. Κι αυτό γίνεται μόνον όταν κυβερνουν άνθρωποι της αρεσκείας μου ανεξαρτήτως κομμάτων, έστω και Τσάμπερλεν.
1. Τσάμπερλεν Μόναχο 1938: Ο πρωθυπουργός της βρετανικής, τότε, αυτοκρατορίας, ο οποίος υποχωρούσε συνεχώς στις αξιώσεις του Χίτλερ, λέγοντας πως έτσι διασώζει την ειρήνη. Γνωρίζουμε το αποτέλεσμα των υποχωρήσεων.
2. Θουκιδίδης Γ, 9.