ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΡΚΟΥΣ
ΤΟΥ ΜΙΚΤΟΥ ΟΡΚΩΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 

Ποια είναι η δική μου ηθική, πολιτική, ανθρώπινη δέσμευση με την ιερή υπό­θεση της απελευθέρωσης ενός ιστορικού αυτόχθονου λαού, των Κούρδων και του ηγέτη, του νομίμου εκπροσώπου του, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, η οποία με υποχρε­ώνει ιστορικά και ηθικά να έρθω ντο δικαστήριο σας.

Τον Φεβρουάριο του 1986, ως μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών (LIDLIΡ), έκανα την πρώτη στην ιστορία παρέμβαση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη για το Κουρδικό Ζήτημα. Την περίοδο εκείνη απαγορευόταν το δικαίωμα των Κούρδων στην ύπαρξη -δεν υπάρχουν Κούρδοι- αλλά και το δικαίωμα τους στην αλληλεγγύη, το δικαίωμα στο Δίκαιο, στους νόμους της ανθρωπότητας. Αυτά τα δικαιώματα υπεράσπιζαν τότε ελάχιστοι στην Ευρώπη και τον πλανήτη. Η Ντανιέλ Μιττεράν, ο Ελβετός κοινωνιολόγος και βουλευτής Ζαν Ζιγκλέρ, η Βερένα Γκραφ εκπρόσωπος της Διεθνούς Ένωσης (LIDLIΡ) στον ΟΗΕ και εγώ. Τώρα είναι χιλιάδες.

Για τη δραστηριότητα μου αυτή στα πλαίσια μιας από τις λίγες Μη Κυβερνη­τικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) κύρους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπήρξε απειλή της ζωής μου. Τον Μάρτιο του 1994 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου με ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση είχε πληροφορίες ότι το τουρκικό κράτος σχεδίαζε την δολοφονία μου. Λίγα χρόνια πριν, ένα άλλο μέλος της Διεθνούς Ένωσης, αγωνίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δολοφονήθηκε από όργανα του ρατσιστικού Νοτιοαφρικανικού Απαρτχάιντ. Εγώ ήμουν στόχος του τελευταίου εναπομείναντος ρατσιστικού καθεστώτος, του τουρκικού κεμαλικού απαρτχάιντ.

Πρέπει να αναφέρω ότι αυτή η ΜΚΟ αποτέλεσε συνέχεια της κληρονομιάς των Δικαστηρίων Ράσσελ. Πρόεδροι της υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι προσωπι­κότητες διεθνούς κύρους, βραβευμένοι με βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Από την Ελλάδα συμμετείχαν σε αυτήν ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Αμαλία Φλέμινγκ, ο Αντώνης Τρίτσης. Με δική μου πρόταση ο Γιάννης Ντεγιάννης.

Η οργάνωση αυτή, λόγω κληρονομιάς και δραστηριοποίησης της στο κουρδικό ζήτημα. έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την εξέλιξη αυτού του Δικαστηρίου.

Στις 19 Μαρτίου του 1997, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μαζί με το Βάσο Λυσσαρίδη, πρότεινα η κυβέρνηση η άλλοι θεσμοί, .Νομαρχίες, Δήμοι, Πανεπιστήμια να προσκαλέσουν στη χωρά μας για μια διάλεξη τον ηγέτη του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Στις 10 Απριλί­ου μια μεγάλη πλειοψηφία του κοινοβουλίου, 186 βουλευτές, υπέγραφαν ένα κεί­μενο που κινούνταν στο πνεύμα και την ουσία της πρότασης μου.

Λόγω του ότι στην Ελλάδα, ειδικά τους τελευταίους καιρούς, υπάρχει κρίση της έννοιας της πολιτικής και πολύ περισσότερο αγνοείται η έννοια της οικοδό­μησης μιας πολιτικής, οφείλω να πω τα εξής:

Το Κουρδικό Ζήτημα, το οποίο έφερε στην Ευρώπη και διεθνώς στην ημερήσια διάταξη την παθολογία του τουρκικού προβλήματος, αποτέλεσε μια πρόκληση, μια δημιουργική πρόκληση για τις ελληνικές κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμμα­τα. Η Ελλάδα, λόγω ιστορίας και γεωγραφίας, μπορούσε να αναδειχθεί σε πρω­ταγωνιστική ηθική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό σχηματικά το έκφρασα ως εξής: Χρειαζόμαστε έναν Όλαφ Πάλμε και η Αθήνα οφείλει να γίνει η Στοκχόλμη της διπολικής περιόδου.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ελληνική κυβέρνηση, τα κόμματα, μπορούσαν να προσκαλέσουν δια μέσου ενός Δήμου ή Πανεπιστήμιου τον Αμπντουλλάχ Οτζα­λάν στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, για μια διάλεξη. Μετά τη διάλεξη θα επέστρε­φε στη Δαμασκό. Μπορούσαν να συνεργασθούν με άλλους Δήμους ή Πανεπιστήμια στην Ευρώπη, Ιταλία, Αυστρία, Σουηδία, για κάτι συνδυασμένο και ανάλογο.

Με αυτό τον τρόπο θα νομιμοποιούνταν, θα ήταν αποδεκτό στους ευρωπαϊκούς θεσμούς το κουρδικό κίνημα και ειδικά ο ηγέτης του εκ των προτέρων, θα υπήρ­χε όχι ένα, αλλά πολλά προηγούμενα εξόδου του στην Ευρώπη. Αν δημιουργού­νταν μια έκτακτη κατάσταση που επέβαλε την αποχώρηση του από τη Συρία, αυτή δεν θα είχε τα χαρακτηριστικά που έλαβε αργότερα, τον Οκτώβριο του 1998.

Η κυβέρνηση όμως και τα πολιτικά κόμματα δεν είχαν μια πολιτική για το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και επόμενα το κουρδικό. Η πρώτη, είχε κύρια μια πολιτική, μια λογική μυστικών υπηρεσιών. Με τα απελευθερωτικά κινήματα και τα ανθρώ­πινα δικαιώματα ασχολούνται τα Πανεπιστήμια, τα πολιτικά κόμματα, όχι οι μυστικές υπηρεσίες. Αυτό κάνουν τα σοβαρά κράτη.

Έτσι, η Ελλάδα, αντί να καταγραφεί ως ηθική δύναμη, κατεγράφη ως μικρά και ανέντιμος Ελλάς. Προσωπικά, επί δύο δεκαετίες, ονειρεύτηκα και σχεδίαζα τη στιγμή που ο Έλληνας Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έθετε στη Γενική Συνέλευ­ση του ΟΗΕ το ζήτημα της άνοιξης των λαών στη Μικρά Ασία και τη Μεσοπο­ταμία. Οι Έλληνες μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Οι εξελίξεις έδειξαν ότι το ήθελε η ιστορία. Αντί για αυτό, οδήγησαν το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και την ίδια τη χώρα στις ζούγκλες της Αφρικής.

Λίγες φορές στην ιστορία, μπορούμε να τις αριθμήσουμε, μια πράξη έπληξε σ' αυτό το βαθμό, μακροπρόθεσμα και άμεσα, τα ελληνικά εθνικά, οικονομικά, γεωοικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Η παράδοση εκ μέρους των κυβερνώ­ντων, αυτών που κατέχουν σήμερα τους θεσμούς, του Κούρδου ηγέτη, είναι μια από αυτές. Ποτέ, όμως, στην ιστορία μας δεν είχαμε μια ατίμωση της ιστορικής ηθικής εικόνας και ταυτότητας του Έλληνα όπως στην περίπτωση αυτή. Λόγω του επώδυνου εθνικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, αλλά ειδικά μετά τη δικτατορία, η εικόνα του Έλληνα στην Ευρώπη και διεθνώς ήταν αυτή του μάρτυρα, του ήρωα, του αγωνιστή και υπερασπιστή της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Μετά την προσχεδιασμένη παράδοση Οτζαλάν, αυτή η εικόνα αντικαταστάθηκε από εκείνη του καταδότη.

Το κύριο εφόδιο στην εξωτερική πολιτική μιας χώρας σαν την Ελλάδα είναι η ηθικότητα της. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πει το εξής; «Η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τέτοια ατιμία». Εγώ, χρόνια πριν, γνωρίζοντας τους κυβερνώντες, τις ανεπάρκειες τους, τον χαρακτήρα, τις πολιτικές τους, τους προειδοποίησα να μην την διαπράξουν. Αυτοί το έκαναν.

Μετά την 15η Φεβρουαρίου η Ελλάδα άλλαξε ηθικό στρατόπεδο. Αφοπλίσθη­κε ηθικά και επόμενα πολιτικά. Ακόμη και στην τελευταία κρίση του Ιράκ η λέξη Κούρδος ήταν απαγορευμένη.

Αυτή όμως η ατιμία αφορά τους κυβερνώντες και όχι ένα λαό, μια χώρα, τους θεσμούς της. Οι κυβερνήσεις και τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται, ειδικά στην Ελλάδα.

Το πώς και από ποιους διεπράχθη αυτή η ατιμία, αυτό το αδίκημα, αυτό το προσχεδιασμένο εθνικό και διεθνές έγκλημα, ήταν έργο των θεσμών να το ερευνή­σουν. Για αυτό, την επομένη του εγκλήματος πρότεινα τη συγκρότηση Εξεταστι­κής των Πραγμάτων Επιτροπής. Η πρόταση μου υιοθετήθηκε πρώτα από τη Ν.Δ., μετά από τα άλλα κόμματα. Η συγκροτηθείσα επιτροπή δεν ήταν επιτροπή εξέτα­σης αλλά συγκάλυψης. Λεν ήταν αλήθειας αλλά ψέματος.

Γι' αυτό, αυτό το καθήκον της ουσιαστικής εξέτασης του μεγάλου εγκλήματος που προσέβαλε, αμαύρωσε την ιστορική μας ταυτότητα, τα συμφέροντα, υπονό­μευσε το μέλλον μας στην περιοχή, ανήκει στον δικαστικό, νομικό κόσμο και τους πολίτες της χώρας.

Θέλω να το εκφράσω διαφορετικά γιατί η ιστορική μνήμη βοηθά πάντα να ερμηνεύουμε το παρόν. Έχουμε ανάγκη ως χώρα, ως κοινωνία, ως δημόσιος βίος από ένα νέο Δελαπόρτα ή Σαρτζετάκη. Γιατί αυτή η αναφορά; Γιατί, όταν συγκρί­νει κανείς τις δύο υποθέσεις, Γρ. Λαμπράκη και Α. Οτζαλάν, θα παρατηρήσει ότι στην υπόθεση Λαμπράκη το παρακράτος έγινε κράτος. Στην υπόθεση Οτζαλάν το κράτος, η κυβέρνηση, έγινε παρακράτος.

Αν αυτό το καθήκον της εξέτασης και αναζήτησης των πραγματικών ενόχων δεν το κάνουν Έλληνες εισαγγελείς θα το κάνουν Ευρωπαίοι. Τότε θα είναι χειρότερα για τη χώρα. θα το κάνουν ξένοι σκηνοθέτες. Πρότεινα να κάνουν μια κινηματο­γραφική ταινία ο Κ. Γαβράς, ο Κ. Αγγελόπουλος ή νέοι σκηνοθέτες. Οι Έλληνες εισαγγελείς, ένα ελληνικό Δικαστήριο, οφείλουν να εξετάσουν σε βάθος το ποιος έφερε, ουσιαστικά, τον Οτζαλάν στην Ελλάδα. Να εξετάσουν το ρόλο εξωελλαδικών δυνάμεων. Τι περιείχαν οι συνομιλίες του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα με τους κυβερνώντες κατά την κρίσιμη περίοδο; Οι συνομιλίες αξιωματούχων των ΗΠΑ στην Άγκυρα με τον Ετζεβίτ; Ποιος, ο Κ. Σημίτης ή ο Θ. Πάγκαλος και γιατί, διέταξε την αποστολή στην Κένυα; Γιατί από τον Οκτώβριο ή τον Δεκέμβριο, αν πραγματικά ενδιαφέρονταν, αν είχαν διαφορετική πολιτική, δεν εξέτασαν ή προ­ώθησαν άλλες λύσεις όπως αυτήν της Νότιας Αφρικής; (Το επιχείρημα της Ν. Αφρικής λειτούργησε από τους κυβερνώντες ως άλλοθι για α καλύψουν την ενοχή τους. Ειπώθηκαν γι' αυτό πολλά ψέματα). Να ανακρίνει τους Κ. Σημίτη, θ. Πάγκαλο, Α. Παπαδόπουλο, Φ. Πετσάλνικο. Μετά το έγκλημα της 15ης Φεβρουα­ρίου, σε δηλώσεις μου, δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα «Τα Νέα» της 17ης Φεβρουαρίου, είπα: Αυτοί οι μικροί άνθρωποι έκαναν τους Έλληνες λαγωνικά ξένων συμφερόντων. Ένας από αυτούς μου τηλεφώνησε και μου είπε: εγώ δεν ευθύνομαι. Του απάντησα: να πεις δημόσια ποιος ή ποιοι ευθύνονται. Ένας εισαγ­γελέας θα άρχιζε από το ποιος έδωσε, ποιος μετέφερε τη γραμμή του Ναϊρόμπι.

Πριν πάνε όμως στο Ναϊρόμπι, έπρεπε να γίνει η Αθήνα Ναϊρόμπι. Να επι­κρατήσει, δηλαδή, ο νόμος της Ζούγκλας.

Έτσι, ένας εισαγγελέας πρέπει να εξετάσει γιατί η κυβέρνηση παραβίασε τους εθνικούς και διεθνείς κανόνες και νόμους που προβλέπονται στις περιπτώσεις παροχής ασύλου. Γιατί συμπεριφέρθηκε ως παρακράτος και όχι ως πολιτισμένο κράτος. Πιστεύω, ότι είμαστε πλέον ένα σοβαρό κράτος, μέλος της ευρωπαϊκής αλλά και της διεθνούς κοινότητας. Λεν είμαστε ένα κράτος αρματολών και κλε­φτών. Αλλά θυμάμαι, ότι ο Θ. Κολοκοτρώνης μαζί με τον πατριώτη μου Δημήτριο Υψηλάντη αγωνίσθηκαν και επέβαλαν και σε εκείνο το στράτευμα κανόνες και νόμους.

Δεν θέλω να ανατρέξω στην ιστορία και να αναφερθώ στην έννοια του ασύλου και τη δική μας συμβολή γι' αυτό στον οικουμενικό πολιτισμό. Πρέπει να πούμε, όμως, ότι το ελληνικό Σύνταγμα του 1975, μετά την δικτατορία, οικοδομήθηκε επάνω στην έννοια του ασύλου.

Λέγεται, ότι το αίτημα Οτζαλάν για άσυλο πετάχτηκε από εκπρόσωπο του κοινοβουλίου σε κάλαθο αχρήστων. Η Βουλή των Εφήβων σε ειδική συνεδρίαση για το άσυλο, οφείλει να ζητήσει την απομάκρυνση του από τον δημόσιο βίο, την εξο­ρία του.

Πιστεύω, ότι αυτά τα ζητήματα αποτελούν αρμοδιότητα του δικού σα δικα­στηρίου. Τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν δεν τον έφεραν αυτοί οι άνθρωποι που είναι εδώ. Αυτοί χρησιμοποιήθηκαν ακούσια για να έρθει. Απαιτείται πολιτική, νομι­κή, δικαστική αλλαγή στο πεδίο της εξέτασης, της έρευνας, της απόδοσης ευθυνών. Άλλο κατηγορητήριο και άλλοι κατηγορούμενοι έπρεπε να είναι εδώ. Να επανα­λάβω μια δήλωση μου: Τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν τον έφεραν, κατόπιν σχεδίου, οι κυβερνώντες για να τον παραδώσουν.

Αν στην Ελλάδα λειτουργούσε δημοκρατικά το πολιτικό σύστημα, υπήρχαν άνθρωποι του κράτους, πατέρες του έθνους τους έλεγαν κάποτε, που είναι υπερά­νω των μικροτήτων, των ισορροπιών και των μικροσυμφερόντων, που ανήκουν στην Ελληνική Δημοκρατία, στο Έθνος και στην Ιστορία, στον Ελληνικό και Οικουμενικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν να γίνει το δικό σας δικαστήριο. Γιατί αυτό ευτελίζει τη χώρα στο εσωτερικό της και διεθνώς, ευτελίζει τους θεσμούς. Από το Αραράτ και τον Ευφράτη ως τις Άλπεις και τον Ρήνο όπου οι ελίτ των Κελ­τών κατά τον Ιούλιο Καίσαρα μιλούσαν ελληνικά, γελούν με την εικόνα μας. Πιστεύω, ότι έπρεπε να παρέμβει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αλήθεια, πιστεύ­ει κανείς, ότι τιμά τη χώρα, τον πολιτικό και νομικό μας πολιτισμό, την Ιστορία μας, η παρουσία εδώ της κυρίας Β. Δαμιανάκου;

Η πολιτική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας οδήγησε τον δικαστικό κόσμο να αναλάβει την επίλυση ανεπαρκειών, αμαρτιών και αδικημάτων του πολιτικού κόσμου, της πολιτικής, της κυβέρνησης. Σ' αυτό το πεδίο όμως δεν υπάρχει λύση. Αν το δικαστήριο σας παραμείνει σ' αυτό το πεδίο θα αποτελέσει μέρος του αδικήματος. Τότε άλλοι, υπερεθνικοί θεσμοί, άλλα δικαστήρια θα ανα­λάβουν να εξετάσουν και να αποδώσουν δίκαιο για το προσχεδιασμένο έγκλημα της παράδοσης ενός νόμιμου εκπροσώπου ενός κινήματος και ενός λαού σε ένα ανελεύθερο καθεστώς όπως η Τουρκία. Όπως και την παραβίαση των διεθνών κανόνων και των νόμων που προβλέπονται στις περιπτώσεις παροχής Ασύλου.

Πιστεύω, ότι είναι ιστορική η στιγμή για εσάς, σε μια κρίσιμη μεταβατική για την περιοχή μας περίοδο, όπου οι λαοί, οι άνθρωποι, οι πολίτες, περιμένουν πολλά από μια άλλη Ελλάδα, όχι αυτήν του Ναϊρόμπι. Δεν κρίνεστε μόνον ως άτομα, ως θεσμός, στο πρόσωπο σας κρίνεται η Ιστορία, η ταυτότητα, η προοπτική, το μέλ­λον μιας χώρας, ενός έθνους.

Οφείλετε, είστε υποχρεωμένοι από την ιστορία και τους νόμους να ανακτήσετε το νήμα του δικαίου αντί να συνεχίσετε στο νόμο της ζούγκλας.

Δεν θέλω να αναφερθώ στον Σόλωνα, στον Αθηναίο Νομοθέτη ή τον σοφό Ανάχαρση, τον Έλληνα Σκύθη, και τη σχέση τους με τον Κροίσο, την Ανατολή. Οι σύγχρονοι Έλληνες, επειδή δεν παράγουν ιστορία, την καταναλώνουν τυπικά και υπερ­βολικά. Περισσότερο θα πρότεινα την παραγωγή ιστορίας. Έναν διεθνή πρωταγωνιστισμό του ελληνικού δικαστικού και νομικού κόσμου για την εισαγωγή, την έλευση του δικαίου, των νόμων στη Μικρά Ασία, την υπέρβαση της ανομίας της.

Το πρώτο βήμα θα είναι η απόφαση του δικαστηρίου σας, που θα θεωρεί παρά­νομη την μη παροχή ασύλου στον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν και των ενεργειών που ακολούθησαν. Πολύ πριν την απάντηση στο αίτημα του ασύλου από την Ιταλική Πολιτεία, πρότεινα να δοθεί απάντηση στο αίτημα του Ασύλου από την Ελληνική Πολιτεία. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Αυτή είναι αιχμάλωτη της ενοχής της. Αυτό μπορεί και πρέπει να το κάνει μια άλλη κυβέρ­νηση και το δικαστήριο σας. Οφείλει να το κάνει ο νομικός κόσμος, οι Δικηγορι­κοί Σύλλογοι, οι δικηγόροι του Οτζαλάν, που όλοι άφησαν σ' αυτό ένα μεγάλο ηθικό κατ' αρχήν κενό που δεν τους τιμά. Οι πολιτισμένες κοινωνίες και οι πόλεις, οι πολιτείες, όχι μόνο παρέχουν αλλά και απαντούν στο αίτημα του ασύλου.

Με αφετηρία, όμως, την αποκατάσταση του Δίκαιου στην υπόθεση Οτζαλάν, ανοίγεται ένα μεγάλο, ένδοξο πεδίο αξιών, ιστορικών ρόλων για τον ελληνικό δικαστικό κόσμο, τους Έλληνες Γκαστόν. Μιλώ για τον Ισπανό εισαγγελέα και τον ρόλο του στην τιμωρία του Λατινοαμερικάνικου Νεοφασισμού. Οι Έλληνες εισαγ­γελείς οφείλουν να πρωταγωνιστήσουν στην Ευρώπη και διεθνώς για να μπει τέλος στην ατιμωρησία του τουρκικού ρατσιστικού καθεστώτος. Αυτοί οι διεθνείς εγκλη­ματίες δεν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στην Ευρώπη και τον πλανήτη γη.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο οφείλει να ασχοληθεί με τα διαρκή και επανα­λαμβανόμενα εγκλήματα αυτού του καθεστώτος και να συμβάλει στη θεμελίωση κοινωνιών δικαίου στην τραγική ιστορική περιοχή της Μικράς Ασίας και της Μεσοποταμίας. Απορώ, γιατί αποσιωπήθηκε από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο και τον τύπο η έκφραση της θέλησης γι' αυτό από την εισαγγελέα Κάρλα Ντελ Πόντε. Ίσως για να μην υπάρξουν παρενέργειες στην ρατσιστικής εκδοχής διμερή αντίληψη για τη φίλια Ελλήνων και Τούρκων που αποκλείει τους άλλους λαούς αλλά και τους Έλληνες του Πόντου.

Μια νέα Νυρεμβέργη για την περιοχή θα αποξηράνει θα έλεγε ο Μπρεχτ την μήτρα που αναπαράγει την ιδεολογία του θανάτου, της γενοκτονίας και της βίας, τον κεμαλικό ρατσισμό. Μετά την καταδίκη της Ναζιστικής Αλητείας, να καταδι­κασθούν οι πρόδρομοι και συνεχιστές της, η κεμαλική Αλητεία. Ο πρόεδρος και η κυρία Μπους μετά την επίσκεψη στο Άουσβιτς πριν λίγες ημέρες, οφείλουν να προσκυνήσουν και στα Άουσβιτς και Ματχάουζεν της Μικράς Ασίας που είναι διάσπαρτα στα βουνά, στις πεδιάδες, στα ποτάμια της. Εκεί εξοντώνονταν και εξοντώνονται οι λαοί, στα Ματχάουζεν εν ροή, στις πορείες του θανάτου στο Ερζερούμ, στο Βαν, στην Κερασούντα, στο Λίτσε. Αυτά όλα, ακόμη μένουν ατι­μώρητα. Όπως ατιμώρητοι μένουν οι Δήμιοι του Ιμραλί,. Η θέση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν δεν είναι στο Ίμραλι, είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος στα πλαίσια της επίλυσης του τουρκικού προ­βλήματος. Χρειάζεται ένας χάρτης για την επίλυση του.

Αυτός είναι ο ορίζοντας για την επόμενη δεκαετία, οι στόχοι, ο ρόλος, η αποστολή του ελληνικού Δικαστικού, Νομικού κόσμου και πολύ περισσότερο τον πολιτικού. Η χώρα, το πολιτικό της σύστημα, οι θεσμοί, το σύστημα και το επί­πεδο των αξιών της δεν μπορούν να παραμένουν αιχμάλωτα στην παρακμή και την ενοχή ορισμένων ανθρώπων, ακόμη και αν είναι κυβερνήτες. Η χώρα χρειάζεται έναν απελευθερωμένο και ηθικό ορίζοντα για το μέλλον της.

Δεν νομίζω ότι μπορούμε να επιτρέπουμε στον καθένα μας χωριστά, αλλά και το συλλογικό εαυτό μας να συζητάμε στο επίπεδο της αιτίας πολέμου αν δινόταν άσυλο και άλλα σοφίσματα που εφευρέθηκαν εκείνες τις ημέρες για να καλύψουν το αληθινό έγκλημα. Αυτά προσβάλλουν όλους. Αν κάποιοι είναι πολιτικά, ανθρώπινα και ηθικά μικροί ας μείνουν στη μικρότητα τους. Λεν μπορούν να μικραίνουν μια ιστορία, μια χώρα, ένα λαό, ένα πολιτισμό, τους πολίτες.

Οφείλω να πω ότι τον μήνα Νοέμβριο του 1998, μετά την συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, όπου δεν μου επετράπη να μιλήσω, και όπου είδα μια άρρωστη ατμόσφαιρα και τα πρόσωπα ορισμένων ανθρώπων, μήνυσα στον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν να μην έρθει στην Ελλάδα γιατί θα τον παραδώσουν. Ή αν έρθει, να δημοσιοποιηθεί η έλευσή του, ,Να στηριχθεί, δηλαδή, στους πολίτες, στο λαό. Στην Ελλάδα υπήρχε το μεγαλύτερο στην Ευρώπη κίνημα αλληλεγγύης προς τον κουρ­δικό λαό. Τα αισθήματα, η θέληση του λαού, εκφράσθηκαν και στη μεγάλη, πρω­τόγνωρη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος που καταδίκασε το έγκλημα της Αθήνας, του Ναϊρόμπι, του Ίμραλι. Μετά ήρθαν οι βόμβες στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και μια ολοκληρωτικού τύπου προπαγάνδα -γράφω στο βιβλίο μου γι’ αυτό- για να κατασταλεί η θέληση και τα αισθήματα του λαού. Να υποβαθμιστούν και να εκπέσουν οι υψηλές ανθρωπιστικές και αξιακές σταθερές του ελληνικού λαού. Ποτέ δεν ειπώθηκαν τόσα ψέματα. Αυτό εννοούσα, επίσης, λέγοντας ότι γίναμε Ναϊρόμπι πριν πάμε στο Ναϊρόμπι.

Ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, όμως, ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε σε μια ελληνό­φωνη χώρα, την Μεσοποταμία του Τίγρη και του Ευφράτη. Έχουν ελληνικά ονό­ματα. Θαύμαζε τους Έλληνες, ήταν Έλληνας περισσότερο από τους Έλληνες. Δεν μπορούσε να διανοηθεί, ότι χέρια Ελλήνων καθοδηγούμενα από ξένα μυαλά, θα τον έδιναν. Ότι την βρόμικη δουλειά θα την αναλάμβαναν, για πολλούς λόγους, όχι άλλοι Ευρωπαίοι, οι Ιταλοί παραδείγματος χάριν, αλλά οι Έλληνες, Ότι θα γίνονταν οι μούτσοι της άγριας και βάρβαρης εκδοχής της παγκοσμιοποίησης. Γι' αυτό δεν με άκουσε τότε, όπως και όταν ήρθε στην Αθήνα και του μήνυσα να δημοσιοποιήσει την παρουσία του και το αίτημα του ασύλου. Να απευθυνθεί στους Έλληνες πολίτες. Επέλεξε να απευθυνθεί στο κράτος, όχι στο λαό, στους πολίτες. Επαναλαμβάνω, ότι δεν πίστευε, ότι ήταν ικανοί για παρόμοια ατιμία. Πρέπει να τους ήξερες πολύ, για να τους θεωρείς ικανούς να το κάνουν. Ηχούν ανήθικα, πεζοδρομιακά οι κατηγορίες ότι ήθελε να προκαλέσει πόλεμο Ελλάδας -Τουρκίας όταν επέλεξε το δρόμο του Προμηθέα στον Καύκασο, το δρόμο της Σταύρωσης.

Το ΡΚΚ δεν χειρίσθηκε εδώ και χρόνια σωστά τη σχέση του με το ελληνικό κράτος. Δεν διέκρινε, δεν το επέτρεπε το συναίσθημα ίσως, τη φύση, τα χαρακτη­ριστικά του ως αδύνατο κράτος πελάτης ή και δορυφορικό κράτος όπως λέει η κοι­νωνιολογία. Αυτό για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, είναι ότι έβλαψε τον εαυτό του προσωπικά, όχι την Ελλά­δα και τους Έλληνες. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ότι δεν παρασύρθηκε, παρ' όλη την αδικία που υπέστη, παρ' όλο τον πόνο και το δράμα, από αισθήματα αντεκδίκησης. Λεν ξέρω αν εγώ και κάθε Έλληνας θα απέφευγε τον πειρασμό της αντεκδίκησης. Τις πρώτες ημέρες μετά το έγκλημα, για πρώτη φορά στην ιστορία είχαμε κατάληψη ελληνικού προξενείου υπό Κούρδους αγωνιστές. Αυτό ήταν όλο. Προξενεία καταλαμβάναμε και οι Έλληνες φοιτητές την περίοδο της χούντας. Τώρα, όμως, είχαμε κατάληψη από έναν άλλο λαό. Άλλαξε ο συμβολισμός των ελληνικών αντιπροσωπεύσεων στο εξωτερικό. Ο συμβολισμός της Ελλάδας έγινε όπως η Αυστρία του Μέττερνιχ με τον Ρήγα και τον Υψηλάντη, για να μην κάνου­με συγκρίσεις με σύγχρονα κράτη.

Στο κείμενο του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν προς το Δικαστήριο σας υπάρχει η οργή, ο θυμός γι' αυτό που πίστεψε, που θαύμαζε και το οποίο τον πρόδωσε, όχι όμως η αντεκδίκηση. Οφείλω να πω, όμως, ότι στο κείμενο του διακρίνει κανείς έναν πολιτικό άνθρωπο, έναν ηγέτη. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω την στάση αυτών που παρήλασαν από το δικαστήριο σας από την ελληνική πολιτική πλευρά ή αυτούς που δεν παρήλασαν και μετά το έγκλημα δήλωσαν ασθένεια. Απλά, θέλω να πω, ότι δεν ανήκουν στη σφαίρα της πολιτικής και της ηγεσίας μιας χώρας οι συμπεριφορές τους.

Εγώ, που ήμουν ο πρώτος Έλληνας που τον συνάντησε και του δώρισε ένα αντί­γραφο ενός ελληνικού αμφορέα, που έζησε αυτό που ονομάζει στο κείμενο του φιλοξενία, που συνάντησα μια διεθνή προσωπικότητα, τον ηγέτη ενός λαού, θέλω από αυτό το βήμα να του μηνύσω, ότι ακόμη και μετά από αυτή τη βαρβαρότητα που υπέστη όχι από Έλληνες, αλλά από Έλληνες βαρβάρους, να μπορεί να βρει την ψυχική και φυσική δύναμη να σταθεί υψηλά. Πάνω από τους καταδότες και τους δήμιους του, γιατί αυτό απαιτεί η Ιστορία. Να είναι σίγουρος όμως, ότι η απε­λευθέρωση του ίδιου και του λαού του, η άνοιξη των λαών, θα έρθει από την Αγορά των Αθηνών. Γιατί η Αθήνα θα ανακτήσει την Αγορά του Δήμου, της πόλης, της πολιτικής, τα οποία καταργήθηκαν, θα φύγει από το χάος και τη ζού­γκλα που της επέβαλαν. Αυτή η Αγορά, η μεγάλη συμβολή των Ελλήνων στην ανθρωπότητα θα επεκταθεί στην Αρχαία Άμιδα, στο κουρδικό Άμεντ, στην Αρχαία Έδεσσα την κουρδική Έδεσσα, στη χώρα της Μήδειας, των Αργοναυτών, των Μήδων του Ηροδότου, των Καρδούχων του Ξενοφώντα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το αίτημα για την βράβευση του με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης έρχεται από την Αγορά των Πολιτών του λαού της Αθήνας. Η Αγορά των λαών θα σπάσει τον ρατσιστικό κεμαλικό Γόρδιο δεσμό που εξαφανίζει τους ιστο­ρικούς αυτόχθονες λαούς, τους πολιτισμούς τους και παραμορφώνει αυτή την όμορφη και ιστορική περιοχή μας. Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος ενός ιστορικού σήμερα λαού, των Κούρδων. Όπως έπεσαν τόσα αγάλματα σύμβολα του ολοκλη­ρωτισμού και του ρατσισμού, έτσι θα πέσουν και αυτά του Κεμάλ. Θα είναι το τέλος, του τελευταίου εναπομείναντος -ισμού.

Οφείλω να πω, ότι τις τελευταίες εκείνες ήμερες, πριν πάρει το δρόμο της παράδοσης, έκανα τα πάντα για τη σωτηρία ενός πολιτικού προσώπου και ενός ανθρώπου. Ειδοποίησα τους δημοσιογράφους, όπως τον Γεώργιο Βλάχο στο Μega, να πάνε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Πίστευα ότι, αν δημοσιοποιούνταν η παρουσία του στην Ελλάδα, θα μπορούσε να σωθεί από την επερχόμενη προδο­σία και παράδοση. Φρόντισαν, όμως, να τον πάνε στην Κέρκυρα. Σε μια κατά­σταση ψυχικής έκρηξης, οργής, αναζητούσα το τηλέφωνο του Χαρ. Σταυρακάκη -είδα εδώ το πρόσωπο του, προσπάθησα να βγάλω και τέτοιου τύπου συμπερά­σματα, τον άκουσα μια μέρα που απευθυνόμενος στον Θ. ΙΙάγκαλο, στο Μega, είπε: εκτελέσαμε εντολές- για να τον προειδοποιήσω. Περισσότερο να τον υβρί­σω. Τα συναισθήματα δεν ελέγχονται πάντα. Τηλεφώνησα σε κατάσταση οργής στον Σ. Καλιντερίδη, να μου δώσει τον αριθμό τηλεφώνου του Χαρ. Σταυρακάκη, κάτι που αρνήθηκε. Στον ίδιο, κλείνοντας το τηλέφωνο, είπα: «Κοίταξε να σώσεις την ψυχή σου». Με μεγάλη θλίψη, πόνο και για πολλούς λόγους, διάβασα τα λόγια του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν στο κείμενο του προς το δικαστήριο σας, που αναφέ­ρονται σ' αυτόν.

Υπάρχει το επιχείρημα πού χρησιμοποιείται από πολλούς κύκλους, για προ­σωπική χρήση του καθενός, ότι «δεν ήξεραν τι συνέβαινε» ή ότι «απεκρύφθη το γεγονός», «δεν ήταν γνωστό», ότι «έπρεπε να αποκρύβει για λόγους εθνικής ασφά­λειας». Εκφράσεις μιας παθολογίας παρά μιας υγείας. Όλοι ήξεραν, ότι ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν οδηγούνταν στον Καύκασο, στον Εύξεινο Πόντο, λίγα χιλιόμετρα πριν, πριν τον Πόντο στην Προποντίδα, στο Ίμραλι, στη θάλασσα του Μαρμαρά, από ανθρώπους από Μάρμαρο, θα είδατε όλοι την ταινία του Βάιντα.

Την ανθρώπινη αγωνία μου για τη ζωή, την ακεραιότητα ενός ανθρώπου, αλλά και τον πολιτικό μου αγώνα για μια λύση που θα κινούνταν στα πλαίσια των νόμων του κράτους, του δικαίου, και όχι του παρακράτους και των νόμων της ζού­γκλας, μπορείτε να δείτε στο βιβλίο μου με τίτλο «Στο Δρόμο της Αλήθειας και της Απελευθέρωσης. Η μικρά και ανέντιμος Ελλάς», το οποίο καταθέτω για να προστεθεί στο εξεταστικό υλικό της υπόθεσης Οτζαλάν. Σας καταθέτω, επίσης, ένα άλλο βιβλίο μου στα Αγγλικά με τίτλο «Aspects of the New Eastern Question» («'Όψεις του Νέου Ανατολικού Ζητήματος», έκδοση της Διεθνούς Ένω­σης - LDLΙΡ).

Η πολιτική μου διαφορά με τους κυβερνώντες ήταν, ότι εγώ πρότεινα από το 1985 μια πολιτική για το Νέο Ανατολικό Ζήτημα, που κινούνταν στη γραμμή ´Aμεντ - Αθήνα - Βρυξέλλες - Ευρωπαϊκή Ένωση - Γενεύη - ΟΗΕ - Νέα Υόρκη ΟΗΕ, ενώ οι κυβερνώντες από το 1996 πήραν τη γραμμή Άγκυρα - Αθήνα - Νέα Υόρκη - Ναϊρόμπι - Ίμραλι. Αυτή είναι η πολιτική μας διαφορά και η πολιτική ουσία μιας πολιτικής υπόθεσης που έφθασε με αυτή τη μορφή στο δικαστήριο σας.

Τέλος, πρέπει να πω, ότι ήρθα εδώ να υπερασπίσω μια πολιτική παράδοση και κληρονομιά. Ήμουν 23 ετών όταν συμμετείχα στην πρώτη ιδρυτική συνάντηση του ΠΑΣΟΚ στο Βίντετουρ της Ελβετίας, το 1974. Πάντοτε ήταν χαραγμένη στη μνήμη μου η εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγού του ΠΑΚ, της Βιετνα­μέζας εκπροσώπου στις συνομιλίες του Παρισιού για το Βιετνάμ, και του Αμίρκαλ Καμπράλ, ηγέτη του απελευθερωτικού κινήματος της Γουϊνέας και των νησιών του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ένας μεγάλος ηγέτης και ποιητής. Τη φωτο­γραφία δημοσίευσε η «Έξοδος» του Άρη Φακίνου που εκδίδονταν στο ΙΙαρίσι. Θα ήταν αδιανόητο μετά την διεθνή εκδήλωση στη Στοκχόλμη με την παρουσία του Όλαφ Πάλμε, ο οικοδεσπότης να παραδώσει τον Καμπράλ στους Πορτογάλους φασίστες του Σαλαζάρ, Αυτοί, δυο χρόνια μετά τον δολοφόνησαν, αλλά σε λίγο κατέρρευσαν με την επανάσταση των γαρύφαλλων. Ίσως στην Τουρκία να είναι των Τριαντάφυλλων, ή των Αμάραντων. Με αυτήν την φωτογραφία μεγαλώσαμε, μεγάλωσε μια γενιά, ένα πολιτικό κίνημα. Χωρίς πολιτικές γενιές και πολιτικά κινήματα δεν υπάρχει ιστορία και δημοκρατία. Αν κάνουμε μια παρένθεση και σύγκριση με τον κόσμο της οικονομίας, της αγοράς, στην Ευρώπη και τον δικό μας. Ακόμη είναι χαραγμένα στο μυαλό μου τα λόγια του Τζιοβάνι Ανιέλλι της ΦΙΑΤ, την περίοδο της παραμονής του Οτζαλάν εκεί. «Η Ιταλία δεν μπορεί να παραδώσει τον Οτζαλάν». Η Ελλάδα μπορούσε.

Έτσι, γυρνώντας στη σφαίρα της πολιτικής, ήταν αδιανόητο ένα πρόσωπο ή ομάδα ανθρώπων που διέπραξαν το προσχεδιασμένο έγκλημα της παράδοσης ενός ηγέτη απελευθερωτικού κινήματος, όχι μόνον να ψηφίζονταν από το συνέδριο ή την Κεντρική Επιτροπή αυτού του πολιτικού κινήματος, του ΠΑΣΟΚ, αλλά να τολμούσαν να συμμετάσχουν στις διαδικασίες τους. Δεν θα τολμούσαν να εμφα­νισθούν, να πλησιάσουν την πόρτα των συνεδρίων ή των Κεντρικών Επιτροπών. Θα αυτοεξορίζονταν.

Τέλος, ήρθα εδώ για να υπερασπίσω την προσωπική μου τιμή και αξιοπρέπεια ως πολίτης της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Ανατολικής Μεσογείου, της Οικουμέ­νης. Να δηλώσω, ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, της αξιοπρέπειας, της αυτο­πεποίθησης, των αξιών, της αναγέννησης.

Η συλλογική απελευθέρωση μας από το μελανό στίγμα του αδικήματος των Αθηνών, του Ναϊρόμπι, του Ίμραλι, περνάει από την ηθική και πολιτική δημοσία κάθαρση. Δεν μπορεί η χωρά να βρει τον βηματισμό της στο μέλλον με εφιάλτες.

Η υπεράσπιση του ενός μόνο φυλακισμένου στις φυλακές του Ίμραλι, όπως του Μαντέλα στο Ρόμπεν Άιλαντ, απαιτεί την υπεράσπιση των αξίων που ενέπνευ­σαν στους έγκλειστους της Γυάρου και όχι ολοκληρωτικού τύπου επιχειρήσεις, καπηλείες της φυσικής, γεωγραφικής Γυάρου για να σκεπασθεί το έγκλημα του Ίμραλι.

Το ζήτημα δεν είναι να ήμασταν υπέρ της αλήθειας, της ελευθερίας, του δικαίου κάποτε, αλλά να είμαστε Πάντοτε, σήμερα και Αύριο.

http://antibaro.gr