«Οι τρεις τρόποι άλωσης του έθνους και της πατρίδας» Γεράσιμος Παναγιωτάτος-Τζάκης Δικηγόρος – Επικοινωνιολόγος Αντίβαρο, Μάιος 2007 Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά την ιστορία, θα διαπιστώσει ότι σε κάθε περίοδο υπήρχαν παγκόσμιες δυνάμεις-φόβητρα και από την άλλη πλευρά λαοί και μικρά κράτη που δέχονταν πίεση εδαφική, πολιτική, πολιτιστική, οικονομική. Πάντοτε, για να πετύχουν το σκοπό της υποδούλωσης των πιο αδυνάμων κρατών και λαών, οι ισχυροί χρησιμοποιούσαν μερικές επάλληλες μεθόδους αλλά και ένα σύνολο εγχωρίων σε κάθε χώρα εκπροσώπων, οι οποίοι αναλάμβαναν το ρόλο προώθησης των ξένων συμφερόντων κατά της ίδιας τους της πατρίδας. Οι τρεις κύριοι τρόποι της προσπάθειας αυτής είναι: 1) η άσκηση παντοειδών πιέσεων προς την κυβέρνηση μιας χώρας να ασκεί δουλοπρεπή εξωτερική πολιτική, 2) η αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης και του πολιτισμού ενός έθνους μέσω της αθρόας, χωρίς όρια, λαθρομετανάστευσης και 3) η αποδόμηση της εθνικής πατριωτικής συνείδησης μέσω καταστροφής της παιδείας και των πολιτιστικών προτύπων. Η Ελλάδα αποτελεί διαχρονικά ένα από τα κύρια θύματα-στόχους της πρακτικής αυτής. Ως προς την εξωτερική πολιτική, με κάποιες εξαιρέσεις μικρής διάρκειας, η ασκούμενη πολιτική υφίσταται το βάρος της πρόσδεσης στα συμφέροντα των ισχυρών, αυτών που χρησιμοποιούν θεσμούς και διεθνές δίκαιο ανάλογα με τις επιδιώξεις τους και τις υποκριτικές ευαισθησίες τους. Τα χρόνια 1996-2004 αποτέλεσαν το τρανότερο πρότυπο αυτής της λογικής. Κατά την περίοδο αυτή, ο ελληνικός λαός ένιωσε στο πετσί του τί σημαίνει ενδοτισμός και εθνικές υποχωρήσεις. Η αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας σε Αιγαίο και Θράκη, η δημιουργία του σχεδίου Ανάν που χάριζε την Κύπρο στην Τουρκία, η μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας που απονέμονται από το διεθνές δίκαιο, η ανάληψη του ρόλου προαγωγού της πάση θυσία ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, η ανοχή της νταηλίδικης συμπεριφοράς της στην Κύπρο και το Αιγαίο, ο ενταφιασμός του ζητήματος της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, είναι μερικές από τις δεσμεύσεις της περιόδου εκείνης. Η Νέα Διακυβέρνηση ψηφίστηκε όχι για να ανεχθεί νωχελικά τις δεσμεύσεις αυτές αλλά για να απομακρυνθεί από αυτές και να ασκήσει εθνικά υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Καλό θα είναι να το έχει υπόψη καθ’ όλη τη διάρκεια των θητειών της, αν δεν θέλει να απογοητεύσει κι αυτή τους πολίτες που πίστεψαν ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς καλύτερη κατεύθυνση. Ο δεύτερος τρόπος άλωσης είναι μέσω της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Η μετανάστευση είναι φαινόμενο που αγγίζει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αποτελεί ένα πρόβλημα, ένα αναγκαίο κακό που οφείλεται στην άνιση κατανομή του πλούτου στον πλανήτη. Οι ίδιοι οι οικονομικοί μετανάστες αναζητούν μια καλύτερη ζωή, να ξεφύγουν από τη μιζέρια που ζουν στις χώρες προέλευσής τους. Η χώρα μας, όπως και οι άλλες χώρες, ασφαλώς και οφείλει να βοηθήσει όσους μπορεί, όσους αντέχουν η κοινωνία και η οικονομία μας χωρίς να υποστούν ζημιά. Είναι όμως σαφές ότι εδώ το ζήτημα έχει ξεφύγει. Όλες οι χώρες έχουν ορίσει ένα επίσημο ή άτυπο όριο, περίπου στο 5% του πληθυσμού τους. Μόνο η Ελλάδα, που λόγω οικονομικής και πληθυσμιακής ιδιαιτερότητας θα έπρεπε να είχε ορίσει πρώτη τέτοιο ποσοστό, δεν έχει κάνει τίποτα. Αφήνει λοιπόν να χρησιμοποιούνται οι μετανάστες ως μέσο αλλοίωσης της πληθυσμιακής σύνθεσης της χώρας μας, ως μέσο διατάραξης της κοινωνικής και εθνικής μας συνοχής, αφού η υποδοχή και αφομοίωση τόσο μεγάλου αριθμού ξεπερνά καταφανώς τις δυνατότητες της χώρας. Και το κακό είναι ότι όλα αυτά προβάλλονται ως δήθεν καλό, με το σόφισμα-δόγμα της δήθεν πολυπολιτισμικότητας. Κάθε αντίθετη φωνή ενοχοποιείται ως δήθεν ξενοφοβική και ρατσιστική. Από ποιούς; Από αυτούς που αν μπορούσαν θα μετέτρεπαν τον πατριωτισμό σε ποινικό αδίκημα. Και το τελικό ερώτημα είναι: ποιος ρώτησε τον ελληνικό λαό αν θέλει από ζηλευτό αμιγές εθνικά κράτος να μετατραπεί, τεχνητά και βίαια, σε πολυπολιτισμική κοινωνία-αχταρμά; Επειδή οι δύο πρώτοι τρόποι που περιγράφηκαν συναντούν αντιδράσεις μεγάλες από το λαό, το σύστημα ψάχνει να βρει τρόπο ώστε μακροπρόθεσμα να απαλλαγεί οριστικά από τις αντιδράσεις αυτές. Πώς θα το πετύχει; Αν οι επόμενες γενιές δεν γνωρίζουν την ιστορία της πατρίδας τους, τις επιτυχίες της, αυτά που υπέστη από άλλα κράτη. Στόχος εδώ είναι η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης, η αλλοίωση της εθνικής μνήμης και ιστορίας και η μεταφύτευση μιας άλλης, πλαστής και κατασκευασμένης ιστορίας που θα δημιουργεί πολίτες υποτακτικούς, μορφωτικά ηλιθίους που θα είναι απλοί καταναλωτές των προϊόντων των πολυεθνικών εταιριών και πειθήνια όργανα της κάθε εξουσίας. Είναι ελπιδοφόρα η τεράστια αντίδραση εναντίον του άθλιου βιβλίου ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, το οποίο συμβολίζει αυτή την προσπάθεια δημιουργίας ενός λαού ραγιά. Γιατί αν τυχόν αυτό περάσει, τότε οι εμπνευστές του θα προχωρήσουν στην αλλαγή και των υπολοίπων βιβλίων ιστορίας προς την κατεύθυνση αυτή και η λογική του ραγιαδισμού θα μπει αργά ή γρήγορα στο DNA του λαού μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μοιράζεται αυτούς τους προβληματισμούς. Αντιμετωπίζει όμως τις εξελίξεις με το φόβο και την απαισιοδοξία ότι μάλλον δεν μπορεί να αλλάξει αυτή η μοιραία για την πατρίδα μας πορεία. Αυτό είναι λάθος. Οι ισχυροί πάντα πίεζαν τον ελληνισμό και πάντα έβρισκαν και τους ντόπιους Νενέκους και Εφιάλτες για να προσπαθήσουν να περάσουν τα σχέδιά τους. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία, όμως, είμαστε οι πατριωτικοί πολίτες. Αν εμείς είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση και αγωνιζόμαστε με επιχειρήματα, οι εκπρόσωποι της εθελοδουλίας θα απομονωθούν και τα σχέδια αυτά δεν θα περάσουν. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.