Μία ἄλλη ἄποψη γιὰ τὸ βιβλίο Ἱστορίας

Αὐγουστῖνος Τσιριμῶκος
Δημοσιογράφος

Ἀντίβαρο, Ἰούνιος 2007

Ἐπιτρέψτε μου νὰ ἐκφράσω τὴ διαφωνία μου σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόσυρση τοῦ βιβλίου τῆς ἕκτης Δημοτικοῦ. Γιὰ νὰ σᾶς προλάβω, σπεύδω νὰ διευκρινίσω ὅτι τὸ βιβλίο τὸ θεωρῶ ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτο. «Τότε πρὸς τί ἡ διαφωνία;», ἴσως ἀναρωτηθεῖτε. Ἐξηγοῦμαι ἀμέσως:

Τὸ ἐκπαιδευτικό μας σύστημα νοσεῖ βαρύτατα - κοινὸς τόπος θὰ πεῖτε. Τὸ κακὸ ξεκίνησε ἀπό τὴν - θετικὴ ἐν πρώτοις, ὡς σύλληψη, ζημιογόνο δε στὴν πράξη - μεταρρύθμιση τοῦ ἀείμνηστου Γ. Παπανδρέου καὶ τοῦ τότε Ὑπουργοῦ Παιδείας Ε. Παπανούτσου, μὲ τὴν καθιέρωση τοῦ «ἀκαδημαϊκοῦ ἀπολυτηρίου» (πρόγονος τῶν σημερινῶν πανελλαδικῶν ἐξετάσεων) καὶ τὴ μετατροπὴ τῶν τότε Παιδαγωγικῶν Ἀκαδημιῶν σὲ «σκουπιδοτενεκὲ» ὑποψηφίων. Μὲ τὸ «κατόρθωμα» νὰ γίνονται δάσκαλοι οἱ τελευταῖοι τῶν τελευταίων - καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ ἔχουν οὔτε τὰ προσόντα οὔτε τὴν ἐπιθυμία νὰ μποῦν σὲ τάξη καὶ νὰ διδάξουν - ξεκίνησε ὁ φαῦλος κύκλος τῆς σταδιακῆς καταβύθισης τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου ἕως τὴ σημερινὴ
ἀφασικὴ λεξιπενία καὶ τὴν πλημμύρα βαρβαρισμῶν καὶ σολοικισμῶν σὲ κάθε κοινωνικὸ στρῶμα.

Ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ, ὡστόσο, βρίσκεται στὴν κρατικίστικη ἀντίληψη ποὺ θέλει τὸ Ὑπουργεῖο «γενικὸ δερβέναγα» καὶ ὄχι ἁπλὸ συντονιστή. Ἀπὸ ἐκεῖ ἐκπορεύονται τὰ ἐγκληματικὰ (κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη) μέτρα, ὅπως τὰ ἑνιαῖα διδακτικὰ προγράμματα γιὰ τὰ σχολεῖα καὶ τὸ ἕνα βιβλίο γιὰ κάθε μάθημα.
Ἐπιπλέον, μὲ τὴν ἀρωγὴ καὶ τῶν «φωστήρων» συμβούλων πάσης φύσεως, οἱ ὁποῖοι, σπουδαγμένοι στὴν ἀλλοδαπὴ καὶ θαμπωμένοι ἀπὸ τὰ «ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένα καὶ πολιτικῶς ὀρθὰ» ἐκπαιδευτικὰ συστήματα τῶν «προηγμένων» χωρῶν, ὅλες - μὰ ὅλες! - οἱ πολιτικὲς ἡγεσίες ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 60 καὶ ἐντεῦθεν προωθοῦν τὸν ἐξαμερικανισμὸ τῆς παιδείας μας (τουτέστιν «ἀμερικανιές).

Τὰ σχολικὰ βιβλία, ἰδίως τὰ τελευταῖα, εἶναι ὅλα στὸ ἴδιο χάλι: «ἀμερικανιὲς» τοῦ χειρίστου εἴδους. Στὰ μαθηματικά, στὴ γλῶσσα, στὴν ἱστορία. . . Τὸ ἴδιο ἀπαράδεκτο καὶ καρκινωματωδῶς ξένο πρὸς τὸν πολιτισμό μας «ἐκσυγχρονιστικὸ» πνεῦμα. Τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Στ Δημοτικοῦ εἶναι μόνον ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου. Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ζητοῦμε τὴν ἀπόσυρση ὅλων.

Ὅμως. . .

Ὅμως, ἀπαιτῶντας ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ νὰ προχωρήσει στὴν ἀπόσυρση ἔστω καὶ ἑνὸς ἀπὸ αὐτά, οὐσιαστικὰ τοῦ ἀναγνωρίζουμε τὸν ρόλο τοῦ «δερβέναγα» ποὺ πιστεύω ὅτι δὲν θέλουμε.

Ἡ δική μου θέση εἶναι νὰ καθιερωθεῖ καὶ πάλι ὁ θεσμὸς τοῦ πολλαπλοῦ συγγράμματος. Ὄχι μόνο στὰ πανεπιστήμια, ἀλλὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ἐκπαίδευσης. Καὶ νὰ ἀφήνουμε τὸν κάθε δάσκαλο ἢ καθηγητὴ δευτεροβάθμιας νὰ ἐπιλέγει τί θὰ διδάξει καὶ ἀπὸ ποῦ. Μὲ δυνατότητα νὰ ἐπιλέξει - ἂν θέλει - ἀκόμη καὶ τὸ ρεμπούσειον «πόνημα». Θεωρῶ ὅτι τότε θὰ ἀποσυρθεῖ ἐκ τῶν πραγμάτων, μένοντας στὰ ἀζήτητα.

Ἀντὶ νὰ ἀναλώνουμε τὶς δυνάμεις μας στὸν ἄχαρο ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀπόσυρση τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου ἱστορίας, φρονῶ ὅτι πρέπει νὰ ξεκινήσουμε τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀπόσυρση τοῦ Ὑπουργείου ἀπὸ τὸν δεσποτικό του ρόλο καὶ τὴν ἐκ βάθρων ἀναμόρφωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος.





Ρόδος, 4 Ἰουνίου 2007