Μία διαφορετική κριτική στο βιβλίο Ιστορίας Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης Ελευθεροτυπία, 4/3/2007 Ο ΚΑΙΡΟΣ «Τον 14ο αιώνα ξεκινά από την Ιταλία η καλλιτεχνική και πνευματική κίνηση που ονομάζεται Αναγέννηση και μέχρι τον 16ο αιώνα εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς οι άνθρωποι (σ.σ. sic) δημιουργούν σπουδαία έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, αρχιτεκτονικής και λογοτεχνίας». Ετσι ξεκινά την εξιστόρηση το βιβλίο Ιστορίας της Στ\' Δημοτικού Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, που έχει δημιουργήσει τόσο θόρυβο και έχει χωρίσει σχετικούς και άσχετους, επαΐοντες και μη, ιστορικούς και ανιστόρητους σε δύο στρατόπεδα. Το βιβλίο το έχω διαβάσει. Και ιστορία έχω σπουδάσει. Δεν βρήκα τίποτε φοβερό απ\' όλα όσα του καταμαρτυρούν. Και βρήκα κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο, που κανείς απ\' όσους το καταδικάζουν ή το υπερασπίζονται δεν είδε. Κι αυτό μαρτυρά ακριβώς την έλλειψη ιστορικότητας και επιστημονικότητας που χαρακτηρίζει τις κραυγές. Γιατί περί κραυγών πρόκειται και όχι περί διαλόγου. Αλλά, έτσι διαλέγονται οι πληθυσμοί της χώρας εδώ, ήδη από την Ιλιάδα. Κατ\' αρχήν το βιβλίο διδάσκεται στα σχολεία και δεν είναι βοήθημα για τους καθηγητές, όπως δολίως διαδίδουν επίσημα και ανεπίσημα χείλη. Δεύτερο, και σπουδαιότερο, είναι μία επί τροχάδην ματιά, όπως οφείλει να είναι, μιας ιστορικής περιόδου, που τα γεγονότα της -ή κάποια- θα διδαχτούν οι μαθητές σε μεγαλύτερες τάξεις. Τρίτον, έχει χρηματοδοτηθεί κατά 75% από την Ευρωπαϊκή Ενωση και κατά 25% από «εθνικούς πόρους». Από αυτά γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι η επίθεση που έχει δεχθεί για αποσιώπηση λεπτομερειών ανδραγαθημάτων, γενναίων στιγμών και δουλείας είναι εξαιρετικά άδικη. Αυτά που πρέπει να ξέρει ένα παιδί 11-12 ετών από το στενό σχολείο του γι\' αυτή την περίοδο υπάρχουν όλα. Στη σελίδα 36 λ.χ. και σε 300 λέξεις αναφέρεται και η Φραγκοκρατία (που εμείς δεν τη διδασκόμασταν καν ως γεγονός) και ο κεφαλικός φόρος και το παιδομάζωμα και η συχνότητα των εξεγέρσεων και η διαφορά ζωής ανάμεσα σε Φαναριώτες και κολίγους. Στις σελίδες 121-122 υπάρχει ο απελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου το 1955-59 υπό την ΕΟΚΑ. Στη σελίδα 99, στο συνέδριο των Παρισίων το 1919, διά της επιστολής Βενιζέλου γίνεται αναφορά και στο θέμα της Βορ. Ηπείρου. Μια ολόκληρη σελίδα (σ. 73) αφιερώνεται στον Π. Μελά και τον Μακεδονικό Αγώνα. Η ιστορική καταγραφή, για να μη μακρηγορώ, υπάρχει. Τηλεγραφικά, χωρίς βερμπαλιστικές εξάρσεις, αλλά υπάρχει. Ο διαφωτισμός, η αρχαιολατρία, η υποδούλωση, η Μεγάλη Ιδέα, ο αλυτρωτισμός, ο αγώνας, η δυτική ξενοκρατία, η αντίσταση στον ζυγό -με σαφή προτίμηση στον ΕΛΑΣ από την εθνική κυβέρνηση- υπάρχουν όλα και αναφέρονται με το\' όνομά τους και άδικα φωνάζει η συντήρηση. Ακόμα και το όραμα του Ρήγα για μια «ενιαία ελληνική δημοκρατία» αποκαθίσταται εδώ από την ανιστόρητη απόπειρα των τελευταίων χρόνων να εμφανιστεί ο Φερραίος ως άλλος Δημητρώφ. Το έναυσμα για όποιον δάσκαλο, γονιό, μαθητή θέλει να ψάξει να βρει, να μελετήσει, να διδάξει, να μάθει κάτι παραπάνω, είναι εκεί. Και το Γυμνάσιο με το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο έπονται, για να πλουτίσουν τη γνώση. Εκεί που αρχίζουν τα νερά είναι στην περιγραφή της Παιδείας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ηδη από τη σελίδα 22 ο μαθητής -και ο γονιός- πληροφορούνται ότι από το 1500 μ.Χ. «πληθαίνουν τα σχολεία, κυρίως στα αστικά κέντρα...», ενώ «...στην πρώτη βαθμίδα της εκπαίδευσης δάσκαλοι, συνήθως ιερείς, διδάσκουν ανάγνωση και γραφή μέσα από εκκλησιαστικά βιβλία, στα σχολεία των κοινών γραμμάτων. Εκεί φοιτούν (σ.σ.: sic) κυρίως αγόρια, ενώ τα κορίτσια είναι λιγοστά. Τις ανάγκες για ανώτερη μόρφωση καλύπτουν τα σχολεία των ελληνικών μαθημάτων, όπου διδάσκονται κυρίως τα αρχαία ελληνικά γράμματα». Από τα μέσα του 1700, όμως, τα σχολεία αυξάνονται, κατά τους συγγραφείς, όπως και ο αριθμός των μαθητών σε αστικά κέντρα. Να με συγχωρείτε για την ιλαρότητα, αλλά η συγκεκριμένη σελίδα μόνο σε διαδήλωση για 15% στην Παιδεία δεν κατεβάζει τους μαθητές! Δίνοντας έμφαση στις σχολές των αστικών κέντρων αποσιωπάται, ότι εκεί -πλην των ελάχιστων οικοτροφείων κληροδοτημάτων- πήγαιναν οι επίσης ελάχιστοι γόνοι των ελάχιστων πλουσίων, ενώ από το σύνολο του πληθυσμού μάθαινε κολυβογράμματα ο ένας στους χίλιους, δίπλα στον παπά. Αλλά γι\' αυτό μαρτυριούνται οι ίδιοι οι συγγραφείς λίγο πιο κάτω, στη σελίδα 63, όπου ο αριθμός μαθητών δεν ξεπερνάει τους 2.300 στα αλληλοδιδακτικά σχολεία, για τα οποία σώζονται στοιχεία, το 1829, με απελευθερωμένη την παλιά Ελλάδα. Και με την ορμητική δίψα για μάθηση! Οπου, δεν ξέρω αν τα σχολεία ήταν κρυφά από τους Τούρκους, αλλά από πολλούς πατεράδες, που θέλαν τους γιους τους βοηθούς στα χωράφια, σίγουρα ήταν... Αυτή, όμως, η πολιτική λαθροχειρία στο βιβλίο, γιατί περί αυτού πρόκειται, οδηγεί μοιραία και στη σελίδα 103, στην οποία τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ. Γιατί, ενώ ο Βενιζέλος -τον οποίο υμνεί κατά κόρον το βιβλίο- απείλησε ακόμα και με εισβολή από τη Θράκη με τα υπολείμματα του στρατού, για να γίνει σαφής διαχωρισμός και αναφορά στη Συνθήκη της Λωζάνης, ότι οι εδώ μουσουλμάνοι είναι μουσουλμάνοι, ενώ οι στην Τουρκία Ελληνες είναι Ελληνες και όχι απλώς χριστιανοί, οι συγγραφείς μαθαίνουν στα ελληνόπουλα -και στους γονείς- ότι με τη Συνθήκη «εξαιρούνται από την ανταλλαγή μόνο οι χριστιανοί που ζουν στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιμβρο, στην Τένεδο, καθώς και οι μουσουλμάνοι της δυτικής Θράκης»!!! Και λίγο πιο πάνω: «...τίθεται σε συζήτηση το θέμα των μουσουλμανικών πληθυσμών που ζουν στην Ελλάδα καθώς και των ορθόδοξων πληθυσμών, που ζουν στην Τουρκία»!! Πλήρης δηλαδή η εδώ και χρόνια μέχρι και τώρα τουρκική προπαγάνδα και καταπάτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία μόλις ξεστομίζεται από τουρκικά επίσημα χείλη εισπράττει, όπως οφείλεται, το αντίστοιχο διάβημα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών! Μέχρι αυτή τη στιγμή. Δεν εισπράττει, όμως, το βιβλίο κανένα διάβημα ούτε από το υπουργείο Εξωτερικών (που αμφιβάλλω κι αν ξέρει για τη διδασκαλία της τουρκικής προπαγάνδας στο σχολείο) ούτε από το υπουργείο Παιδείας (που αμφιβάλλω αν ξέρει τη Συνθήκη της Λωζάνης ως πολιτικής σημασίας σήμερα). Και κανείς από τους επικριτές του βιβλίου δεν έχει σταθεί σ\' αυτή την επικίνδυνη πτυχή. Πράγμα που μαρτυράει την κολλημένη Ελλάδα στη στείρα προγονολατρία. Και κανείς από τους υπερασπιστές του βιβλίου δεν ενοχλήθηκε. Ούτε που ο απελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου ονομάζεται στην επικεφαλίδας «των ελληνοκυπρίων» παρ\' όλο που συμμετείχε σημαντικό μέρος και των τουρκοκυπρίων! Ούτε που στη σελίδα 121 η Κύπρος κατονομάζεται ως διχοτομημένη και όχι κατεχόμενη. Γιατί να ενοχληθεί άραγε. Το βιβλίο είναι γραμμένο με μοναδικό στόχο να αμβλύνει την όποια αντιπαλότητα των Ελλήνων με τους Ευρωπαίους και κυρίως, με τους Τούρκους. Αδιαφορώντας να σκεφτεί καν γιατί οι Ελληνες δεν έχουν αντιπαλότητα με τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Εγγλέζους, που αιματοκύλησαν τη χώρα πρόσφατα κιόλας. Εχει στόχο το βιβλίο. Επιλεγμένο. Διαπερνάται απ\' αυτόν τον στόχο σε όλες του τις σελίδες, αλλά θα χρειαζόταν κανείς άλλο ένα βιβλίο για να το δείξει, εύκολα. Οταν όμως γράφεις Ιστορία, όχι για να υποταχθείς στα ευρήματα, αλλά για να υπηρετήσεις έναν στόχο, αυτό δεν είναι Ιστορία. Είναι Προπαγάνδα. Προπαγάνδα ήδη έχουμε. Δε χρειαζόμαστε μια ακόμα. Ιστορία χρειαζόμαστε και όχι αφελή ως πολύ ύποπτα πολιτικά παιχνίδια. Δεν μας λείπουν ούτε οι αληθινές πηγές, ούτε οι αληθινοί Ιστορικοί. Σοβαρότητα μας λείπει. Και σεβασμός στον τόπο. Αλλιώς δεν μπορείς να σεβαστείς κανέναν τόπο. Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία στις 4.03.2007 http://www.enet.gr/online/online_print?id=77617196 Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.