Σχολική Ιστορία στην πολυπολιτισμική Ευρώπη Αδαμαντία Σπαθάτου Ιστορικός-Αρχαιολόγος –Εκπαιδευτικός Αντίβαρο, Μάρτιος 2007 Μπορεί να συστήνει η Ευρώπη ορισμένο τρόπο συγγραφής και διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας (Euroclio 1993-Χάγη). Μπορεί να επιχειρεί να μας βάλει σε συγκεκριμένα καλούπια ιστορικής γενικά συγκρότησης, αλλά δεν δεσμεύει κανένα. Οι Έλληνες, τρέχουμε πρώτοι να δεσμευτούμε στην απεμπόληση της παράδοσής μας. Αμέσως δεχτήκαμε τη μετατόπιση –παράληψη της πολιτικής και διπλωματικής μας Ιστορίας, αφού η Ευρώπη μας ονειρεύεται για μάς ένα μέλλον πολυπολιτισμικό, ειρηνικό και προορισμένο για τον κοινωνικά εγγράμματο πολίτη, όπως η κ. Ρεπούση αναφέρει στο «Βήμα 28-1-07). Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι πάντες έχουνε μερίδιο στην Ιστορία , εγγράμματοι και αγράμματοι κοινωνικά, αφού αυτή είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο, γράφεται δηλαδή μόνη της, είναι βιωματική. Η Ιστορία είναι το σύνολο των γεγονότων που συνθέτουν την ανθρώπινη ζωή στο παρελθόν, αλλά και η διαδικασία της έρευνας που οδηγεί στη γνώση του παρελθόντος αυτού. Όσο κι αν θέλουμε, λοιπόν, δεν μπορούμε οι σχολιαστές και κριτικοί και συγγραφείς της, παρά μόνο να ψάχνουμε και να καταγράφουμε την αυθεντική διάστασή της , όσο γίνεται αντικειμενικότερα. Τί θα πει «...πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποια Ιστορία υπερασπιζόμαστε» ή «ν’ αφοπλιστεί η Ιστορία» ή ότι «όσοι ζητούν τη λεπτομερή αφήγηση των δεινών που υπέφεραν οι Έλληνες από τους Τούρκους θυματοποιούν το έθνος κλπ (Βήμα 28-1-07, Χριστίνα Κουλούρη); Μόνο την πραγματικότητα θέλουμε, κυρία Κουλούρη, την αναζήτηση και εύρεση της αλήθειας, επειδή και κατά τον πατέρα της Ιστορίας, το Θουκυδίδη, τα ανθρώπινα διαγράφουν ένα κύκλο, έρχονται, φεύγουν και ξαναγυρίζουν κατά τον ίδιο ή παραπλήσιο τρόπο. Όσο για το χαρακτηρισμό από τον κ. Αν. Λιάκο ως «ψυχωτικών», όσων διαμαρτύρονται για το συγκεκριμένο εγχειρίδιο της ΣΤ’ Δημοτικού, οφείλει να γνωρίζει ότι για τη δραματική καθίζηση της Εκπαίδευσης, εδώ και 30 χρόνια, πρώτοι ευθύνονται οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και συγγραφείς, έτοιμοι πάντα για κάθε προσαρμογή που συνοδεύεται από κέρδη και τίτλους. Ότι η «Ιστορία είναι μία εκπαίδευση στο μη οικείο», εφημερίδα «Βήμα, 28-1-07, Αντ. Λιάκος» αποτελεί νέο ορισμό της, τη νέα διάστασή της, μέσα στην Ευρωπαική πολυπολιτισμικότητα, προδιαθέτει και υπονοεί την εξοικείωση με τους διαφορετικούς πολιτισμούς του κόσμου, όπως εκπροσωπούνται από τους αλλοδαπούς συμμαθητές. Αν το μη οικείο είναι το μακρινό που έχει σχέση με τον τόπο προέλευσης των αλλοδαπών Ιρακινών ή Αφγανών π.χ. μαθητών του διπλανού θρανίου, τους μιλάμε για τον πόλεμο που γίνεται εκεί ή εξοικειονόμαστε με τα ματωμένα κορμιά των Ισλαμιστών που αυτοβασανίζονται με την «Assura»; Κι αν εκεί τα πράγματα, που συμβαίνουν τώρα, μπορούν να ποικίλουν και ως θεματικές, πώς είναι δυνατό για το παρελθόν το σχολικό εγχειρίδιο να περιέχει πολλές προοπτικές ερμηνείας; Πόσες προοπτικές ερμηνευτικές, μπορεί για παράδειγμα, να έχει ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Έ’, η μάχη στην Τριπολιτσά, ο τορπιλισμός της Έλλης στην Τήνο; Διαβλέπω δύο, την εξής μία: Α Π Ο Σ Ι Ω Π Η Σ Η !!! Αθήνα 3-2-2007 Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.