Στάχτη στα μάτια μας ... Θεόδωρος Ορέστης Γ. Σκαπινάκης Δικηγόρος και Μεταπτυχιακός φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007 Ο πόλεμος με τα συμφέροντα που υπερασπίζουν το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού συνεχίζεται αμείωτος και μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη. Οι θιασώτες της εθνικής αμνησίας, οι γνωστοί εκδοτικοί οίκοι και τα συντεταγμένα μετ’ αυτών μέσα ενημέρωσης αξιοποιώντας την περιρρέουσα αυγουστιάτικη χαλάρωση απλώς ‘χαμηλώνουν’ ελαφρώς τα μικρόφωνα όσων αντιδρούν στα νέα σχολικά βιβλία και ενισχύουν ανεπαίσθητα, αλλά σταθερά εκείνα των υπέρμαχων τους. Η Υπουργός (Εθνικής) Παιδείας αναγγέλλει διορθώσεις, δηλ. μάς σερβίρει πιο προσεκτικά και ταπεινά αυτήν την φορά το ίδιο φαγητό, διατηρώντας φυσικά αλώβητη την φιλοσοφία του εθνικού ξεψαχνίσματος. Εύλογη και αναμενόμενη εξέλιξη, αφού νωρίτερα διορθωτές είχαν κληθεί να είναι οι ίδιοι οι αυτουργοί του εγκλήματος. Την μπόλικη στάχτη που μάζεψαν από το έγκλημα των καλοκαιρινών πυρκαγιών τήν ρίχνουν τώρα στα μάτια μας με τους ‘ανεμιστήρες’ των δελτίων ειδήσεων και των κατευθυνόμενων κονδυλοφόρων. Οι υπέρμαχοι της πνευματικής εξάρτησης από τις αρχές του χρόνου είχαν φανερώσει απροκάλυπτα την απόφασή τους να ολοκληρώσουν την δήωση του ‘τοπικού’ πολιτισμού φθάνοντας την χάρη τους στα μαθητικά θρανία. Κατανόησαν ότι μέχρι τώρα δεν κατάφερναν πολλά, διότι υπάρχει κάτι ακατάβλητο, το οποίο, ενώ χρόνια διαλαλούν ότι είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα, στην πραγματικότητα πολεμούν φανατικά, διότι γνωρίζουν ότι υπονομεύει εξ αρχής κάθε σχέδιο που είχαν εξυφάνει έως τώρα: η πολλάκις καταφρονημένη Παιδεία, της οποίας στον μεν ελληνικό χαρακτήρα προσπάθησαν να δώσουν νέα σημασία (ευρωπαϊκή οπτική), την δε χριστιανική της μορφή επιχείρησαν να μετατρέψουν σε ξεπερασμένο ιδεολόγημα μέσα από προτεσταντικές και ‘προοδευτικές-κοσμικές’ ερμηνείες. Εχθροί τους είναι πρωτίστως άνθρωποι, όπως ο Όμηρος, ο Λεωνίδας, ο Σωκράτης, ο Μ. Αλέξανδρος, οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, ο εύζωνας του 40΄, ο πρόσφυγας της Σμύρνης, οι πολεμιστές της Κύπρου. Εχθρικοί γι’ αυτούς είναι και οι τόποι που έδρασαν αυτοί οι άνθρωποι, όπως οι Θερμοπύλες, τα Δερβενάκια, το Μανιάκι, η Καππαδοκία, η Πόλη, η Σμύρνη, ο Σαγγάριος, η Πίνδος, το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Εχθροί γι’ αυτούς είναι ακόμη και τα μνημεία και οι ανδριάντες αυτών των ανθρώπων, γι’ αυτό τους τύμβους αυτών εγκατέλειψαν, και τα αγάλματα των ηρώων, των σοφών και των αγίων δεν τοποθέτησαν ποτέ στο ύψος που άξιζαν. Τις ιστορίες των ηρώων δεν τις διηγήθηκαν ποτέ σωστά, τα έργα των σοφών δεν τα εξέδωσαν ποτέ, τα κείμενα των Πατέρων τα έκρυψαν από τα μάτια των νέων. Αντιθέτως, μετά από ‘έρευνα αγοράς’ αποφάσισαν να μην κλαδεύουν πια τα κλαδιά, αλλά τις ρίζες, γιατί συνειδητοποίησαν ότι το ‘κακό’ πρέπει να αντιμετωπίζεται στη ρίζα του. Έτσι καταπιάστηκαν με την εκπαίδευση και ειδικότερα την διδασκόμενη στα σχολεία Ιστορία και το γενικότερο λίφτινγκ των γεγονότων. Και την Ιστορία τήν μετέτρεψαν σε αψυχολόγητο διήγημα, τα γεγονότα τα αποδυνάμωσαν και αυτά περιγράφοντας τις πιο ανθρώπινες στιγμές με όρους περιγραφής ενός κοινού κρυολογήματος. Βάλθηκαν αντί να εμψυχώνουν, να ξεψυχώνουν. Αντί να παραδειγματίζουν, να αποθαρρύνουν. Αντί να δημιουργούν ενδιαφέρον για ιδανικά, να προκαλούν απάθεια και αδιαφορία. Αντί να χτίζουν ζωντανούς ανθρώπους, να χτίζουν μούμιες σε νεαρά κορμιά. Γιατί ιστορικό γεγονός δεν είναι η ψυχρή αποτύπωση ότι ο Α έκανε το Β εις βάρος του Γ. Γεγονός είναι και τι ένιωσε και γιατί ο Α όταν έκανε το Β εις βάρος του Γ. Αφαιρώντας αυτές τις λεπτομέρειες ήταν αρκετό για να μετατρέψουν το ιστορικό γίγνεσθαι σε μια ακολουθία πράξεων ατόμων και λαών που δεν βγάζει νόημα και να χαθεί κάθε έννοια διάκρισης δικαίου και αδίκου. Η ευρεία χρήση του ‘understatement’ εξυψώθηκε σε αμάχητο κριτήριο ιστορικής επιστημονικότητας! Χρόνια συνεργάστηκαν πάνω στην διοργάνωση μια ιδεολογικής τρομοκρατίας που στόχο είχε να σπιλώσει, να απομυθεύσει, να αποδομήσει και να σβήσει την λαϊκή ιστορική μνήμη. Η ιδεολογική τρομοκρατία στην οποία υποβληθήκαμε, στην αρχή δεν έγινε συνειδητή, διότι μέσα στα θολά απόνερα της βάρβαρης χούντας βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία για να θάψουν αρετές, ιδανικά και όνειρα αιώνων. Και αναπνέουμε τον τοξικό αέρα της χρόνια πολλά. Ζούμε ένα κλίμα τρομοκρατίας που ενεργείται μεθοδικά δεκαετίες τώρα στην χώρα αυτή. 33 χρόνια λ.χ. χρειάστηκαν για να τιμηθούν κάποιοι από τους ήρωες της Κύπρου. Γιατί κάποιοι άλλοι φαίνεται θέλησαν να ρεφάρουν για την 40χρονη αποσιώπηση των αγώνων της εθνικής αντίστασης. Οι σύγχρονοι μνημοκαθαριστές κατόρθωσαν με αυτά και μ’ αυτά να λησμονηθούν και οι μεν και οι δε. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, προσπαθούν να κλέψουν τον κόσμο μας. Τις μνήμες και τα συναισθήματά μας, την αγάπη προς τον συλλογικό εαυτό μας, την υπερηφάνεια και την συγκίνηση για τα κατορθώματά μας, την θύμηση των θλιβερών και τραγικών στιγμών μας, την λύπη για τα λάθη μας. Να κάνουν τους Έλληνες να νιώθουν μόνον άσχημα με τα πνευματικά και ψυχικά ενδύματα που αιώνια φορούν. Να αισθανόμαστε άβολα όταν μιλούμε και σκεφτόμαστε ελληνικά, ντροπή όταν κάνουμε την προσευχή μας, να μάς κάνουν π.χ. να νιώθουμε περίεργα και άβολα όταν κοιτούμε ιερείς, να πηγαίνει αμέσως ο νους μας στην πιθανότητα διαστροφής τους. Θέλουν μονάχα να ντρεπόμαστε, να νιώθουμε ότι διαφέρουμε απαράδεκτα, να νιώθουμε ξεπερασμένοι και έωλοι, αδικαιολόγητη ντροπή για ό,τι είμαστε και δεν είμαστε, να απέχουμε από τον εαυτό μας. Να λησμονήσουμε το φούσκωμα της καρδιάς, όταν μελετούμε τους προγόνους, όταν γιορτάζουμε τις επιτυχίες τους και πενθούμε για τις αποτυχίες τους, όταν ατενίζουμε την σημαία και θυμόμαστε τι σημαίνει για μας. Θέλουν πράγματι να ντρεπόμαστε για εκείνους τους προγόνους, εκείνους σαν να επρόκειτο για κάποιους μακρινούς, άσχετους με εμάς, ξένους, απόβλητους και αποδοκιμαστέους. Δεν είναι τυχαίο το νεοσύστατο αίσθημα για την Ελλάδα, δηλ. είτε να νιώθουμε ότι δεν τήν αξίζουμε είτε ότι αυτή δεν μάς αξίζει. Τα δύο αυτά συναισθήματα μοιάζουν αντιφατικά, αλλά ευδοκιμούν στα σωθικά κάθε Έλληνα στις ημέρες μας Τα τελευταία χρόνια νιώθουμε κλεμμένοι, σαν να μάς έχουν απαγάγει σε άλλο πλανήτη, όλο και περισσότερο φιλοξενούμενοι στην ίδια μας την χώρα. Νιώθουμε ότι δεν μάς ανήκει αυτή. Ότι ανήκει και σε όλους όσοι πέρασαν τα σύνορα το προηγούμενο βράδυ. Νιώθουμε να χάνουμε τον έλεγχο, τον έλεγχο του εαυτού μας. Και αυτά απηχούν το γενικότερο συναίσθημα που επικρατεί, δεν είναι στερεότυπες κινδυνολογίες υπερεθνικιστικής φυλλάδας. Κάποτε πρέπει κάποιοι με θάρρος να τολμήσουν να ενώσουν τις ‘ανθρώπινες’ κουκίδες και να αποκαλύψουν στην εντέλεια τον καλολαδωμένο μηχανισμό της λήθης. Οι τακτικές και τα μέσα που έχουν επιστρατευθεί, προκειμένου να επιβληθεί η άποψη και η θέληση των λίγων στους πολλούς είναι τέτοια, που δεν επιτρέπουν πλέον ευγένειες, μακρόσυρτες συζητήσεις και ταπεινά παρακάλια. Κάποιοι οφείλουν να μιλήσουν με ονόματα ανθρώπων και οργανισμών του εσωτερικού και του εξωτερικού. Εν ολίγοις, κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν για να θυμίσουν σε εχθρούς και φίλους ότι ήρωες υπάρχουν ακόμη και με την θυσία τους στο τέλος, τους μεν νικούν, τους δε εμψυχώνουν. Αρκεί να ακολουθήσουν κάποιοι την πορεία του χρήματος για να ενώσουν σωστά τις κουκίδες και να αποτινάξουν την τέφρα από τα μάτια μας Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» με τον τίτλο «Καλολαδωμένο σχέδιο: Να ξεριζώσουν την Ελλάδα από τις καρδιές μας», τ. 1583, σελ. 30-33, 20.08.2007. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.