ΜΜΕ, Δημοκρατία και Εθνικά θέματα

Αντώνης Σαμαράς
Πρόεδρος ΠΟΛ.ΑΝ

Το σημερινό σας θέμα – Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, Δημοκρατία και Εθνικά θέματα – περιγράφει τη σύγχρονη παθολογία του πολιτικού συστήματος.
Κατ' αρχάς, ας περιγράψουμε την παθολογία αυτή και ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε τη νοσηρότητά της.
Σε μια σύγχρονη, ανοικτή δημοκρατία λειτουργούν υποτίθεται δύο ειδών «αγορές»: -- Η αγορά με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, δηλαδή η ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών, και
-- Η αγορά με τη σύγχρονη έννοια του όρου, η ελεύθερη παραγωγή και ανταλλαγή εμπορευμάτων.

Η ενημέρωση είναι ένας ευαίσθητος για τη Δημοκρατία τομέας, όπου «τέμνονται» οι δύο «αυτές αγορές» – η ενημέρωση ως χώρος αναπαραγωγής των πολιτικών ιδεών και η ενημέρωση ως εμπορευματοποιημένο προϊόν.
Η ενημέρωση είναι το πεδίο όπου διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, η οποία, με τη σειρά της παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς και από ποιους θα κυβερνηθεί μια κοινωνία. Δεν παρέχει μόνο πληροφορίες, δημιουργεί και το πλαίσιο κατανόησης αυτών των πληροφοριών, δημιουργεί κοινή αίσθηση δικαίου, αίσθηση κοινού συμφέροντος, κοινές προσδοκίες, κοινές φιλοδοξίες, όλα αυτά που συνθέτουν και συν-αποτελούν την Κοινή Γνώμη.

Από την άλλη πλευρά, η ενημέρωση, για να είναι ακηδεμόνευτη από την εξουσία πρέπει να είναι αυτο-χρηματοδοτούμενη, δηλαδή να συντηρείται από το κοινό της – και με αυτή την έννοια είναι «εμπόρευμα» – αν και ιδιότυπο εμπόρευμα. Απευθύνεται στις ανάγκες του κοινού, προσπαθεί να τις καλύψει, κι αν το επιτύχει, έχει και οικονομική βιωσιμότητα. Αν όχι, τότε απορρίπτεται από την αγορά, και κάποιος άλλος θα προσπαθήσει να καλύψει την ίδια ανάγκη. Έτσι η σχέση του κοινού με τα ΜΜΕ είναι, ή οφείλει να είναι, αμφίδρομη.

Τα ΜΜΕ, όλα μαζί διαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη. Αλλά και το κάθε ΜΜΕ χωριστά, επιζεί και αναπτύσσεται, ή δεν επιζεί και συρρικνώνεται σε κύρος και επιρροή, ανάλογα με το αν σέβεται τις ιδιαίτερα ανάγκες και προτιμήσεις του κοινού.
Τα δύο μεγάλα πλεονεκτήματα της δημοκρατίας – ότι διαθέτει διορθωτικούς μηχανισμούς και ότι έχει ομαλούς τρόπους επίλυσης των αντιθέσεων - στηρίζονται στην Ελεύθερη και Δημοκρατική Ενημέρωση

Μ' άλλα λόγια, για να λειτουργήσει η δημοκρατία και κυρίως για να λειτουργήσουν οι διορθωτικοί μηχανισμοί της, πρέπει να λειτουργήσουν αυτά τα δύο είδη «αγοράς» στο χώρο της ενημέρωσης:
Να υπάρξει ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην «αγορά» με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου και να υπάρξει ελεύθερη διακίνηση εμπορευματικών προϊόντων στην επικοινωνιακή αγορά. Αυτές οι δύο μείζονες προϋποθέσεις δεν ισχύουν σήμερα – ή ισχύουν πλημμελώς.

Ο σύγχρονος Μακκαρθισμός της «Πολιτικής ορθότητας»

Στο χώρο των ιδεών δεν ισχύει η ελεύθερη διακίνηση. Επικρατεί αντίθετα ένας ιδιότυπος Μακκαρθισμός της «πολιτικής ορθότητας»
-- Τι σημαίνει Μακκαρθισμός;
Η ενοχοποίηση της διαφωνίας και η δαιμονοποίηση των διαφωνούντων.
-- Και τι σημαίνει «πολιτική ορθότητα»;
Ένα κλειστό σχήμα ιδεοληψιών, που συνοψίζεται στο τρίπτυχο: Παγκοσμιοποίηση - πολύ-πολιτισμικότητα - δικαιώματα μειοψηφιών
Και τις ονόμασε «ιδεοληψίες» - όχι «ιδέες» - διότι αποτελούν κλειστά δόγματα, όχι απόπειρες ερμηνείες του κόσμου.
* Για παράδειγμα, η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα. Αλλά η ισοπέδωση των εθνικών κοινωνιών και η κατάργηση των εθνικών κρατών στο όνομα της παγκοσμιοποίησης δεν είναι «αναγκαιότητα της ιστορίας», είναι συμφέρον και επιδίωξη των ισχυρών. Που προσπαθούν σήμερα να επιβάλουν μια παγκόσμια Αυτοκρατορία και φοβούνται τη μόνη δύναμη αντίστασης που μπορεί να ματαιώσει τα σχέδιά τους. Τις δημοκρατικά οργανωμένες εθνικές κοινωνίες.

* Η ανοχή και ειρηνική συνύπαρξη διαφόρων πολιτισμών είναι, επίσης, προς το συμφέρον όλης της ανθρωπότητας. Αλλά η «πολύ-πολιτισμικότητα» δεν είναι αυτό. Πολύ-πολιτισμικότητα είναι η κατάργηση της «κοινής παιδείας» μέσα σε κάθε εθνική κοινωνία. Είναι η υποκατάσταση της κοινής παιδείας από αλληλοσυγκρουόμενα γκέτο διαφορετικών μειοψηφικών ομάδων, χωρίς κοινή ταυτότητα, χωρίς κοινό συμφέρον, χωρίς κοινωνική συνοχή.

* Η ανοχή και η ενσωμάτωση των «διαφορετικών» στην κοινή παιδεία κάθε τόπου – προϋποθέτει αυτό ακριβώς: Την κοινή παιδεία κάθε τόπου. Αν καταργήσουμε την κοινή παιδεία, τότε δεν μπορούμε να ενσωματώσουμε κανένα. Απλώς τους κατανέμουμε σε διαφορετικά «γκέτο» μέσα στα οποία ασφυκτιούν όλοι, και έξω από τα οποία όλοι νιώθουν ανασφαλείς.

* Οι μειοψηφίες ασφαλώς έχουν δικαιώματα και συμφέροντα που πρέπει να γίνονται απ' όλους σεβαστά. Αλλά προσοχή: Δικαιώματα και συμφέροντα έχει και η πλειοψηφία. Και αυτά, επίσης πρέπει να γίνονται σεβαστά. Όταν για να προστατέψουμε, καθ' υπερβολήν, τα δικαιώματα των λίγων παραβιάζουμε τα δικαιώματα των πολλών, αυτό δεν συνιστά δημοκρατία - αυτό αποτελεί την κατάλυση της δημοκρατίας.

Και είναι απολύτως ενδεικτικό το γεγονός, ότι το δόγμα του «πολιτικώς ορθού» μιλάει συνεχώς για δικαιώματα μειοψηφιών, ποτέ για δημόσιο συμφέρον. Κατακερματίζει την κοινωνία σε αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλο-υποβλεπόμενες μειοψηφίες, για να ακυρώσει την έννοια του δημοσίου συμφέροντος. Γιατί το ζητούμενο εδώ δεν είναι να προστατευθούν οι μειονότητες. Είναι να ακυρωθεί αυτό που μας καθιστά, σε μια δημοκρατία, πλειονότητα, δηλαδή Δήμο – το κοινό συμφέρον όλων.

Η παγκοσμιοποίηση με την έννοια της κατάλυσης των εθνών, η πολύ-πολιτισμικότητα με την έννοια της κατάργησης της κοινής παιδείας, και ο κατακερματισμός της κοινωνίες σε αντίπαλες μειονότητες, όλα αυτά τα ιδεολογήματα έχουν κοινό στόχο: Να υπονομεύσουν την έννοια του Δημοσίου συμφέροντος, να καταργήσουν το «Δήμο» συνολικά - παραδίδοντας την κοινωνία δέσμια στα συμφέροντα των ολίγων, στο έλεος των εξω-θεσμικών κέντρων.
Κι εδώ αγγίζουμε το νοσηρό σύμπτωμα αυτής της παθολογίας: Τη διαπλοκή

Διαπλοκή σημαίνει…

Τι ακριβώς είναι διαπλοκή; Ας δούμε, πρώτα, τι ΔΕΝ είναι διαπλοκή. Διαπλοκή ΔΕΝ είναι η ύπαρξη ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων, που προσπαθούν να επηρεάζουν την εξουσία. Σε κάθε σύγχρονη, ανοικτή, δημοκρατική κοινωνία, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, που θα προσπαθούν να έχουν καλές σχέσεις και να ασκούν επιρροή στην εξουσία.

Η σύγχρονη, δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία, ωστόσο, οφείλει να παίζει ένα εξισορροπητικό ρόλο απέναντι στα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Όταν το σύγχρονο κράτος καταφέρνει να κρατάει σε απόσταση την επιρροή των ισχυρών, τότε η δημοκρατία λειτουργεί. Όταν, αντίθετα, οι ισχυροί καταφέρνουν να επιβληθούν στο κράτος και να ταυτιστούν με το κράτος, τότε υπάρχει «διαπλοκή» και η δημοκρατία ακυρώνεται.

Διαπλοκή, λοιπόν, είναι η ακραία, για ένα δημοκρατικό πολίτευμα, κατάσταση, κατά την οποία τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα δημιουργούν ένα ολιγοπώλιο - ένα καρτέλ εξουσίας - επιβάλλονται στο κράτος και υποκαθιστούν τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Πώς το επιτυγχάνουν αυτό; «Αλώνοντας» το χώρο της Ενημέρωσης και της διαμόρφωσης Κοινής Γνώμης. Έτσι ακυρώνουν την επικοινωνία και ως διακίνηση ιδεών και ως ελεύθερη αγορά ενημερωτικού προϊόντος. Δεν τους ενδιαφέρει πλέον να επιβιώσουν ως επιχειρήσεις από τις κυκλοφορίες, τις τηλεθεάσεις και τις ακροαματικότητες. Τους ενδιαφέρει να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ που έχουν στα χέρια τους για να εκβιάζουν την εξουσία, ώστε να ευνοεί τις εκτός Ενημέρωσης επιχειρηματικές δραστηριότητές τους.

Από ένα σημείο και πέρα τους ενδιαφέρει το μερίδιο στις κυκλοφορίες και τις τηλεθεάσεις και τις ακροαματικότητες κι όχι τα απόλυτα νούμερα της απήχησής τους. Κι έτσι φτάσαμε σε μια δραματική και χωρίς προηγούμενο πτώση των κυκλοφοριών των ημερησίων εφημερίδων την τελευταία δεκαετία.

Από τη στιγμή που τα ΜΜΕ μετατράπηκαν από ενημερωτικά μέσα σε «οχήματα» προώθησης ενός κλειστού «καρτέλ» επιχειρηματικών συμφερόντων, χρειάζονταν να επιβάλουν μια ιδεολογία που από-νομιμοποιούσε το δημόσιο συμφέρον που ακύρωνε ό,τιδήποτε συγκροτεί την κοινωνία σε Δήμο: Το εθνικό συμφέρον το πολεμούν στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, την κοινή παιδεία, που αποτελεί απαύγασμα παράδοσης πολιτισμού, την πολεμούν στο όνομα της λεγόμενης “νεωτερικότητας”. Την κοινή ταυτότητα την πολεμούν στο όνομα της πολύ-πολιτισμικότητας. Το δημόσιο συμφέρον το πολεμούν στο όνομα της “προστασίας των μειονοτήτων”.

Παραδείγματα στρεβλής λειτουργίας

Θα ήθελα να σας δώσω ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα:
Πριν από δύο χρόνια, ο Πρόεδρος της αρχής προσωπικών δεδομένων, έβγαλε μιαν απόφαση, με την οποία απαγόρευσε την αναγραφή τριών στοιχείων στις ταυτότητες των πολιτών: Τού θρησκεύματος, της εθνικότητας και των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Οι αρχές, μάλιστα, παρά τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας, και την κατακραυγή την μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, προχώρησαν στην δημιουργία νέων δελτίων ταυτότητος από τα οποία είχαν απαλείψει και τα τρία αυτά στοιχεία.

Τότε, όμως ήλθε η Ευρωπαϊκή Ένωση και υπενθύμισε στους δικούς μας «φωταδιστές», ότι στα μελλοντικά κοινά δελτία ταυτότητος της Ένωσης, η εθνικότητα, πάντως, θα υπάρχει! Κι έτσι, αχρηστεύθηκαν τα νέα δελτία ταυτότητας που μόλις είχαμε τυπώσει και μείναμε με τα παλαιά, τα οποία όμως θεωρήθηκαν στο μεταξύ «αντισυνταγματικά». Προσέξτε: Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο, που η Πολιτεία έχει χορηγήσει το βασικότερο δημόσιο έγγραφο στους πολίτες της, και η ίδια η Πολιτεία τους το έβγαλε…«αντισυνταγματικό», αλλά…εξακολουθούν και χρησιμοποιούν.

Ύστερα, πολύ πρόσφατα, ήλθε η ίδια η Ένωση και καθιερώνει πλέον και τα δακτυλικά αποτυπώματα στις ταυτότητες. Τα οποία η δική μας Επιτροπή, μόλις προ διετίας, τα κατήργησε.

Φανταστείτε: δύο από τρία στοιχεία που κατήργησε η Επιτροπή Δαφέρμου, ήδη έχουν “επιστρέψει” μέσω Ευρώπης. Όσον αφορά το τρίτο – το θρήσκευμα - αναγράφεται υποχρεωτικώς σε δημόσια έγγραφα στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης - όχι στις ταυτότητες, αλλά στις φορολογικές δηλώσεις, που από μιαν άποψη έχουν πιο βαρύνουσα σημασία.. Κι όμως, στην Ελλάδα η εθελοντική αναγραφή του θρησκεύματος θεωρείται, κατά μια περίεργη και νεοπαγή ερμηνεία, ως «αντισυνταγματική».

Εδώ έχουμε τους «μουτζαχεντίν» του «εκσυγχρονισμού», να αποκλίνουν ταχύτατα από τις σύγχρονες εξελίξεις στην Ευρώπη και να ευαγγελίζονται τον …«εκσυγχρονισμό» του αλήστου μνήμης Εμβέρ Χότζα, ο οποίος είχε κάνει κάτι ακόμα πιο ριζοσπαστικό: Είχε καταργήσει δια νόμου το θρήσκευμα, όχι μόνο από τις ταυτότητες των πολιτών - προσπάθησε να το ξεριζώσει κι από τις καρδιές των ανθρώπων. Φανταστείτε τι είδους μικροφανατισμοί μας κυβερνούν…

Αλλά εδώ το πρόβλημα δεν είναι ότι βρέθηκαν κάποιοι, ολοφάνερα φανατικοί – αντίθετοι και προς το δημόσιο αίσθημα της χώρας τους και προς τις εξελίξεις και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και προσπάθησαν να επιβάλουν το πείσμα τους. Αυτό, ας πούμε, μπορεί να συμβεί οπουδήποτε - αλλά είπαμε η δημοκρατία έχει διορθωτικούς μηχανισμούς. Το τραγικό με την περίπτωσή μας είναι ότι αδράνησαν οι διορθωτικοί μηχανισμοί της δημοκρατίας. Ο Τύπος, αντί να ενημερώσει τον λαό και την εξουσία για τις Ευρωπαϊκές αντιδράσεις – αποδοκίμασε το δημόσιο αίσθημα, όχι τους φανατικούς που το προσέβαλαν. Έγιναν δύο πάνδημα συλλαλητήρια στην Ελλάδα προ διετίας - ένα στην Αθήνα κι ένα στην Θεσσαλονίκη - που συγκέντρωσαν περισσότερο κόσμο απ' όσο όλα τα κόμματα μαζί στις προεκλογικές τους εκστρατείες που ήταν μόλις πριν λίγους μήνες. Κι όμως, αντί να αποδοκιμάσουν την αυθαιρεσία της εξουσίας που ξεσήκωσε το λαό, εκλεκτές πένες και επώνυμες στήλες από τον μεγάλης κυκλοφορίας Τύπο αποδοκίμασαν το λαό! Πιστοί στις σταλινικές συνταγές που τόσο καυστικά είχε αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Μπέρλτολντ Μπρέχτ: Αφού ο λαός δεν καταλαβαίνει τις σοφές επιλογές της εξουσίας καιρός να… αλλάξουμε λαό! Ας δούμε ένα ακόμα παράδειγμα – πιο πρόσφατο:

Όλο το πρώτο εξάμηνο του 2002 είχαμε τριπλασιασμό των παραβιάσεων στο Αιγαίο από την τουρκική αεροπορία – και μάλιστα σε σχηματισμούς μαζικών παραβιάσεων πλέον. Το αποκάλυψε, προ ημερών, ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας. Όλο αυτό το διάστημα, η κοινή γνώμη δεν μάθαινε τίποτε σχετικώς. Αλλά μάθαινε τα πάντα για τους…ανικανοποίητους έρωτες και τα ανεκπλήρωτα πάθη μέσα στα πάσης φύσεως σπίτια του «Μεγάλου Αδελφού»…

Και τώρα που πληροφορηθήκαμε τι συμβαίνει πάνω από το Αιγαίο επί μήνες, το αφήνουμε ασχολίαστο. Διότι μας απασχόλησε αν έγινε «στα σοβαρά» η «στ΄ αστεία» η… πρόταση γάμου από τον Ανδρέα στη Μαίρη του Bar. Κι αν βγήκε ο βουλευτής με την «ωραία» του τηλε-παιγνιδιού, και πού πήγαν και τι είπαν και τι φόραγε η ευειδής κυρία.

Και το προηγούμενο εξάμηνο, μάθαμε κοντά στα Χριστούγεννα, ότι ήδη προ διμήνου η Τουρκία είχε δημιουργήσει πρόβλημα με τα πολιτικά-επιβατικά αεροσκάφη που ταξιδεύουν από Αθήνα προς Ρόδο και Κύπρο. Και πάλι το μάθαμε με λίγους μήνες καθυστέρηση. Κι ύστερα ξεχάστηκε κι αυτό. Ενώ αντίθετα, κάθε ειδύλλιο κάθε love story μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων νέων κερδίζει αμέσως προβολή και δημοσιότητα.

Οτιδήποτε εμπεδώνει στην Κοινή Γνώμη την αίσθηση της «αδιατάρακτης ελληνοτουρκικής φιλίας», προβάλλεται κατά κόρον. Ο,τιδήποτε δείχνει ότι οικοδομούμε αυτή τη φιλία με μονομερείς επιδείξεις καλώς προθέσεων, και με επικοινωνιακά «τρικ», αποσιωπάται. Κι όποιος το επισημαίνει είναι απλώς «πολεμοκάπηλος» και «εθνικιστής». Αυτό, όμως, δεν είναι ενημέρωση πλέον - αυτό προσεγγίζει την στυγνή και ανενδοίαστη προπαγάνδα. Τέτοια που τη γνωρίσαμε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Αυτό που κάνουμε ως εξωτερική πολιτική, θυμίζει όλο και περισσότερο, κλασική περίπτωση «Κατευνασμού» – που αποτελεί «ανάθεμα» για όλες της σύγχρονες δημοκρατίας, από την εποχή της Συμφωνίας του Μονάχου ακόμα. Κι όμως, όποιος τολμήσει να υποστηρίξει ότι είναι επικίνδυνο και για τα εθνικά συμφέροντα και για την Ειρήνη – διότι ενθαρρύνει τον επεκτατισμό της άλλης πλευράς – στιγματίζεται από μια συγχορδία δημοσιευμάτων και ενημερωτικών εκπομπών ως… «εθνικιστική υστερία».

Σας δίνω κι ένα τελευταίο παράδειγμα: Προ έτους, σύμβουλος του Πρωθυπουργού έγραψε άρθρο με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποδεχόταν την πάγια θέση του κ. Ντενκτάς για τη «λύση» του Κυπριακού, τη λύση της Συνομοσπονδίας.

Κάτι τέτοιο μία μόνο ερμηνεία μπορούσε να έχει από την Άγκυρα. Ότι το άρθρο αυτό αποτελεί «τροχιοδείκτη» (hot air balloon το ονομάζουν οι αγγλοσάξωνες) για να «δοκιμαστούν» τα ανακλαστικά της ελληνικής κοινής γνώμης σε μια τέτοια μείζονα υποχώρηση. Για να εξεταστεί, αν γίνεται αποδεκτή μια πρόταση, που την έχουν δικαίως απορρίψει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 - και στην Ελλάδα και στην Κύπρο…

Δηλαδή, ανεξαρτήτως των προθέσεων του συντάκτη του, το άρθρο αυτό έστειλε το «μήνυμα» ότι στα ανώτερα κλιμάκια της ελληνικής κυβέρνησης εξετάζεται και αυτή η έσχατη υποχώρηση. Αυτό το μήνυμα, όμως, ενεθάρρυνε την τουρκική αδιαλλαξία – δεν την έκαμπτε.

Φαντάζεστε να είχε γίνει κάτι παρόμοιο, στην Βρετανία (για το πρόβλημα του Γιβραλτάρ, ας πούμε) ή στη Γαλλία (για το ζήτημα της Κορσικής) ή στην Ιαπωνία (για το πρόβλημα των Κουρίλων νήσων) ή οπουδήποτε εμφανιζόταν ο πρωθυπουργικός σύμβουλος να υποστηρίζει σε άρθρο του θέση απολύτως και παγίως αντίθετη με το εθνικό συμφέρον της χώρας; Φαντάζεστε τι θα είχε συμβεί; Φαντάζεστε πως θα είχε αντιδράσει το σύνολο του Τύπου;

Ε, εδώ δεν αντέδρασε ο Τύπος - αντέδρασαν μεμονωμένες γραφίδες, αληθινά «φωτεινές εξαιρέσεις». Και το «μήνυμα» προς την άλλη πλευρά έφτασε: Ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά και δεν ενδιαφέρεται…

Ύστερα από τέτοιες αποσιωπήσεις και τέτοια «αδρανή ανακλαστικά» που επιδεικνύει η χειραγωγούμενη ελληνική Κοινή Γνώμη, γιατί να μην κλιμακώσει τις προκλήσεις της η Κυβέρνηση του κ. Ετζεβίτ και του κ. Μπακτσελί; Γιατί μας φαίνεται παράξενο που τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη κάνουν «καταβυθίσεις» πλέον πάνω από το αεροδρόμιο της Ρόδου;
Τα αντισώματα της Δημοκρατίας
Αγαπητοί Φίλοι, εκτός από τις αποσιωπήσεις Τύπου εκτός από την παρέλκυση της προσοχής από τα σοβαρά στα ανόητα, υπάρχει και μια ακόμα «τεχνική» που χρησιμοποιείται. Αυτό που εκτός Ελλάδος λέγεται character assassination – δηλαδή η ηθική δολοφονία, η ανελέητη συκοφαντία των πολιτών εκείνων – και των πολιτικών βεβαίως – που επιμένουν να αντιστέκονται στην διαπλοκή.
Την γνώρισα κι εγώ, από πρώτο χέρι, όλα αυτά τα χρόνια. Τη γνωρίσατε κι εσείς, τα μέλη και η διοίκηση του Δικτύου 21
Τώρα όμως, υπάρχει ένα νέο στοιχείο. Στους δικαστικούς αγώνες που δώσατε για να προστατέψετε τους εαυτούς σας από τις συκοφαντίες δικαιωθήκατε απολύτως. Η Δικαιοσύνη λειτούργησε. Κι αυτό έδειξε κάτι πολύ σημαντικό: Ότι μια Ένωση ενεργών πολιτών όπως η δική σας, έγινε ενοχλητική για την εξουσία, λέγοντας τα αυτονόητα, η εξουσία στράφηκε εναντίον των πολιτών, έστρεψε όλες τις επικοινωνιακές «εφεδρείες» της εναντίον σας, προσπάθησε μέχρι και τους νόμους να αλλάξει για να σας αφοπλίσει νομικά, και τελικώς ηττήθηκε κατά κράτος! Κι όχι μόνο ηττήθηκε, αλλά στο τέλος βγήκε και μια παράξενη ομολογία, ότι τα εναντίον σας δημοσιεύματα ενορχηστρώθηκαν από ένα παράκεντρο εξουσίας, με επιρροή στον Τύπο.
Αυτό βέβαια, αν ισχύει, αποτελεί μια, μοναδική στα χρονικά, αποκάλυψη παράκεντρων μέσα στον Τύπο. Κι όμως, όλοι όσοι κόπτονται για την ελευθερία του Τύπου, το αποσιώπησαν πλήρως.

Το σημαντικό όμως, είναι ότι αποδείχθηκε στον τόπο μας ότι η Δημοκρατία μπορεί να χειμάζεται, αλλά αντέχει. Κι ότι η Δημοκρατία είναι τόσο δυνατή, όσο υπάρχουν πολίτες αποφασισμένοι και ικανοί να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους.
Δώσατε μια μάχη δημοκρατίας, όχι μόνο για τον εαυτό σας, αλλά για λογαριασμό κάθε πολίτη, που νιώθει αδύναμος μπροστά στους «ισχυρούς». Δώσατε μια μάχη δημοκρατίας και για την χαμένη τιμή του Τύπου. Γιατί μέσα στο χώρο της ενημέρωσης η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων νιώθουν και βλέπουν τι γίνεται. Και θέλουν να σπάσει το «απόστημα», όσο κι όλοι εμείς. Ίσως μάλιστα εκείνοι που δουλεύουν στον Τύπο, να το θέλουν περισσότερο από μας τους υπόλοιπους.
Δώσατε, λοιπόν, μια μάχη δημοκρατίας για λογαριασμό όλων μας. Και την κερδίσατε. Δημιουργήσατε ένα «προηγούμενο», λυτρωτικό για την ίδια τη Δημοκρατία, και ολέθριο για τα παράκεντρα εξουσίας που ακυρώνουν και τη Δημοκρατία και την Ελεύθερη ενημέρωση.

Όταν δημιουργήθηκε το Δίκτυο 21 υποσχέθηκε να συμβάλει στην Εθνική αφύπνιση του τόπου. Ήλθαν έτσι τα πράγματα, όμως, που συνέβαλε περισσότερο στην δημοκρατική αφύπνιση – συγκέντρωσε τα πυρά της διαπλοκής, την πήγε στα δικαστήρια, αποκάλυψε τα παράκεντρα εξουσίας που χειραγωγούν την κοινή γνώμη, κι έδειξε σε όλους μας ότι ο πολίτης έχει δύναμη, ότι ο απλός πολίτης μπορεί να παλέψει και να νικήσει όσους προσπαθούν να ελέγξουν την σκέψη του και να φιμώσουν τη φωνή του.

Την εθνική αφύπνιση μας την υποσχεθήκατε, αλλά ακόμα μας τη «χρωστάτε». Δεν πειράζει, όμως. Η δημοκρατική αφύπνιση είναι ίσως πιο σημαντική. Διότι η Δημοκρατία και η αποκατάστασή της είναι, ίσως, το πρώτιστο εθνικό μας θέμα σήμερα.

www.antibaro.gr