Κρίτων Σαλπιγκτής: κείμενα για το βιβλίο στην εφημερίδα Μακεδονία

Αναδημοσίευση στο Αντίβαρο, Οκτώβριος 2007

Ενότητα τρίτη - κατά των ενάντιων σε κάθε τι εθνικό
Ιουν 2007 - Οκτ 2007

Για λόγους οικονομίας

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

01.06.2007

Πώς θα σας φαινόταν άραγε εάν σας ρωτούσε μια μέρα ένας δημοσκόπος «ποια θρησκευτική εορτή θα καταργούσατε για λόγους οικονομίας;». Με υποψήφιες προς κατάργηση την Ανάσταση, τα Χριστούγεννα και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου; Λέω μετά βεβαιότητος πως εάν ήσαστε άνθρωπος θρησκευόμενος, θα τον στέλνατε από εκεί που ήρθε. Ίσως και με τη συνοδεία κανενός «γαλλικού», μεταξύ των οποίων παραδόξως κατατάσσουμε και το «άι σιχτίρ». Ενώ το τι θα λέγατε ως άθρησκος ποικίλει. Αναλόγως του εάν σέβεστε την θρησκευτικότητα των άλλων ή εάν την έχετε γραμμένη στα παλαιότερα υποδήματά σας.

Επειδή όμως η υποβολή ερωτημάτων αμιγώς θρησκευτικής βάσεως προς αθέους ίσως θεωρηθεί ότι σκαλίζει απρεπώς… ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα τους (λέμε τώρα), ας θέσω ένα γενικότερης φύσεως ερώτημα προς πιστεύοντες και μη αδιακρίτως. Τι θα λέγατε εάν ένας βαθμολογητής μια μέρα σάς ρωτούσε «ποια εθνική εορτή θα καταργούσατε για λόγους οικονομίας;». Θα του λέγατε διά μιας «άι σιχτίρ» ή θα ψάχνατε ποια εορτή «παίζει» καλύτερα μεταξύ 25^ης Μαρτίου και 28^ης Οκτωβρίου; Βλέπετε, το ερώτημα όντως τέθηκε σε Ελληνόπουλα πρόσφατα, σε εξετάσεις επιπέδου Λόουερ από την Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ως λιγότερο αδιανόητο απ’ ό,τι κάποτε. Διότι οι φωνές «να καταργηθούν οι παρελάσεις» που κατά τη διάρκεια κάθε εθνικής εορτής εσχάτως συστηματικά ακούγονται, προετοίμασαν το έδαφος. Όπως το προλειάνανε και κάτι πανεπιστημιακοί παλαιότερα, με τα νεοτερικά περί Ιστορίας δημοσιεύματά τους για να εμφανιστεί αργότερα ενώπιον προετοιμασμένων -άρα αμβλυμένων- συνειδήσεων το βιβλίο-παρωδία της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού της κ. Ρεπούση. Το οποίο βεβαίως αποτελεί την κορυφή ενός παγόβουνου, η οποία πουλάει μπίζνες με φιλειρηνικό περιτύλιγμα. Με πωλητές είτε κάτι λύκους με προβιά είτε κάτι παιδιά καλών προθέσεων και μεγίστης αφέλειας που μασάνε το κουτόχορτο το οποίο που οι επιτήδειοι των γλυκών λόγων τους πουλάνε. Σιγά τα λάχανα δηλαδή. Οι τύποι και την μάνα τους θα πουλούσαν.

Το υπερεθνικό κεφάλαιο των ανά την γη απάτριδων βρίσκεται λοιπόν από πίσω απ’ αυτά. Θα αυξήσει τα κέρδη του με κάθε εργάσιμη που θα ανακτήσει, με την κατάργηση κάθε εθνικής εορτής. Που προφασίζεται όμως λόγους οικονομίας, διότι «κόπτεται» για το ταμείο του κράτους. Μωρέ σκασίλα! Κερδίζει όμως ή χάνει η Ελλάδα εάν γεμίζοντας τα ταμεία, αποδυναμωθεί σε ελληνικότητα; Ιδού η απορία.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 01.06.2007

Χωρίς σημαία

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

05.10.2007

Ρίχνει καλά δίχτυα ο Αλαβάνος. Βάρκες παρέλαβε στον ΣΥΡΙΖΑ, καΐκια έχουν πλέον. Ήδη ονειρεύεται και καραβοκύρης. Γιατί όχι; Στο διπλανό λιμάνι o άλλος, για να μην παραδώσει την κληρονομιά του μπαμπά –ολόκληρο στόλο- σε εξ αγχιστείας καπετάνιο, ξέχασε ότι τ’ αμπέλια θεν αμπελουργοί και τα καράβια ναύτες. Γιατί να μην ονειρεύεται λοιπόν ανοιχτές θάλασσες και τρεχαντήρια ν’ αρμενίζουν ο καπετάν Αλαβάνος, τώρα που ανοίγει πανιά; Στα καρυδότσουφλα της ανανεωτικής αριστεράς ταξίδεψα πολλά χρόνια κι ελλόγου μου. Πριν από μερικά κατέβηκα. Δεν άντεχα να μην βλέπω την ελληνική σημαία υψωμένη στο κατάρτι. Στην αριστερά που γνώρισα η γαλανόλευκη ήταν δεδομένο σύμβολο περηφάνιας κι ανιδιοτελούς προσφοράς προς την πατρίδα. Κι ο εθνικός ύμνος στα χείλη. Μ’ αυτόν υποδέχθηκαν οι αριστεροί στον σταθμό Λαρίσης την σορό του αγωνιστή της Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη. Και πλημμύρα γύρω από τον νεκρό τις ελληνικές σημαίες. Όπως αργότερα και στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ εσωτερικού. Με μοιρασμένη τη γαλανόλευκη ανάμεσα σε κόκκινες σημαίες. Και την πίστη ότι την κρατούσαν χέρια άξια, όχι πατριδοκάπηλοι, έμποροι της εθνικοφροσύνης.

Τι συνέβη συν τω χρόνω κι αυτό το κομμάτι της πολιτικής αντίληψής μας υβρίζεται πλέον από ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ ως εθνικιστικό και φαιοκόκκινο; Προς τι η ιδεολογική τρομοκρατία ότι ταυτιζόμαστε με τον καιροσκόπο Καρατζαφέρη; Για ποιον λόγο τόσο μίσος κατά της θρησκευτικότητας των Ελλήνων, ώστε να φτύνονται ως φονταμενταλιστές οι –«όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι»- πιστοί, που εναντιώθηκαν στο βιβλίο; Έσπευσε να μαζέψει μερικά σε συνέντευξή του ο Αλέκος Αλαβάνος: «Ο Καραμανλής μοίρασε ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του μόνο για λόγους εντυπώσεων. Όταν τελείωσε οι οπαδοί του τις πέταξαν και τις ποδοπάτησαν. Για εμάς την έννοια του πατριωτισμού την δίνει η σημαία που ανέβασε ο Μανόλης Γλέζος στη Ακρόπολη». Κούφια λόγια. Σαν βγήκε ο Γλέζος στη εξέδρα να χαιρετίσει, κατά την προεκλογική συγκέντρωσή του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κοτζιά, υπήρχαν κάτω μόνο σημαίες του Συνασπισμού, της ΔΕΑ, του ΑΚΟΑ και του ΔΗΚΚΙ. Ελληνική υψωμένη δεν υπήρχε. Ούτε καν μία ποδοπατημένη από άλλους.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 05.10.2007

Ως ουσία και ως παράδοση

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

26.10.2007

Συμπαθώ τους αντιεξουσιαστές. Περισσότερο από κάτι -περασμένες μου αγάπες- της ανανεωτικής Αριστεράς, μαθές και της οικολογίας, που άνοιξαν γι’ αλλού πανιά. Ίσως μάλιστα, ως απεχθής κάθε εξουσίας και φωνή ανεξέλεγκτη, ν’ αποτελώ μακρινό συγγενή τους. Κι ασφαλώς θα ήμουν εξ αίματος εάν, ως απεχθής της βίας, δεν παρέμεινα διά βίου ένας αστός σπιτόγατος. Οξύμωρο ίσως, μα θαυμάζω την ενίοτε παλικαριά τους κι αγαλλιάζω με κάτι ωραία τους, όπως το «αν οι εκλογές άλλαζαν την ζωή μας, θα ήταν παράνομες». Χαλάστηκα όμως εσχάτως μ’ ένα σύνθημά τους: «στις παρελάσεις γεννιέται ο φασισμός». Τι λέτε, ρε παιδιά; Την γρίπη του ΣΥΡΙΖΑ κολλήσατε ή σε τοίχο κουτουλήσατε; Ως φασίστες πολέμησαν οι παππούδες σας στην Αλβανία, για να μην μπουν οι… φασίστες στον τόπο; Φασίστες ήταν οι ελευθερωτές της Θεσσαλονίκης; Μήπως να δώσουμε την πόλη μας πίσω στους Τούρκους; Ώστε να ησυχάσουν κι όσοι ευαίσθητοι εσχάτως δακρύζουν με τον Μαζάουερ και το πόσοι ήταν οι Τούρκοι το 1912, χωρίς να τους κόφτει να μάθουν πόσοι ήταν οι  Έλληνες παλαιότερα και πώς λιγόστεψαν;

Προσκύνημα στη μνήμη των νεκρών συνιστά η ετήσια παρέλαση. Κι αποτελεί μέθεξη. Όπου στρατός και κόσμος ενώνονται σ’ ένα κοινό σώμα, στο πιο πολύτιμο συνεκτικό υλικό της κοινωνίας. Η παρέλαση ανήκει οιονεί στην παράδοση. Ως υπόσχεση πως οι ζώντες θα τιμούν τους νεκρούς, πάνω στην ζωή των οποίων δομήθηκε η ειρήνη. Για να’ ναι καλά και να χαίρονται εν ειρήνη την ζωή τα Ελληνόπουλα –κι όσα παιδιά ξένων αξίζουν να παρελάσουν μαζί τους στη μαθητική. Μα και για να πολεμήσουν σαν άντρες για την πατρίδα, εάν χρειαστεί. Διότι τα αφύλακτα πέφτουν. Έστω κι αν με χρυσό καλαμάκι ρουφάνε μερικοί το βιος του λαού στις στρατιωτικές προμήθειες. Έστω κι αν οι εθελόδουλοι πάντα θα πουλάνε την πατρίδα. Έστω κι αν ένα κόμμα μπήκε στη βουλή «πουλώντας πατρίδα» κατά την εύστοχη ρήση του κεντρώου. Τους εναντιώνομαι όμως δεν σημαίνει πως παύω να είμαι φύλακας.

Η ανεκτίμητη ειρήνη ατυχώς διατηρείται μόνο με τη δύναμη και με τη θέληση. Όπου αενάως πετάνε γεράκια, τα αγαπησιάρικα περί ειρήνης λόγια είναι για την ταβέρνα. Ή για εθελοντές σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπου με εκτονωτικές ασκήσεις παίρνει ανάσα το σύστημα. Πικρή η αλήθεια.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις  26.10.2007