Κρίτων Σαλπιγκτής: κείμενα για το βιβλίο στην εφημερίδα Μακεδονία

Αναδημοσίευση στο Αντίβαρο, Οκτώβριος 2007

Ενότητα πρώτη - κείμενα αρκετά πριν την απόσυρση
Δεκ 2006 - Απρ 2007

Οι πωλητές της Ιστορίας

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

15.12.2006

Πριν από ενάμιση μήνα (στις 30.10.2006) ανέδειξα από την Κυριακάτικη Μακεδονία το τρισάθλιο (στα του 1821) περιεχόμενο του νέου βιβλίου της ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Πανελληνίως είχαν προηγηθεί άλλες πέννες, με λογής επί μέρους επισημάνσεις. Νεότερες συμπληρώνουν ήδη την όλη εικόνα της ιστορικής παραχάραξης. Αντλώ μία από το Παρόν (φ. 26/11). Περί του τι υπήρξε η έξοδος του Μεσολογγίου: «Η κίνηση των πολιορκημένων Ελλήνων να βγουν από το φρούριο και να λύσουν έτσι την ασφυκτική πολιορκία…». Αυτό ήταν. Μια κίνηση. Μας έπαιζαν πρέσιγκ οι Τούρκοι και είπε ο κόουτς να απαντήσουμε με κίνηση «πικ εν ρολ». Οπότε, για να ζούμε σήμερα, νικήσαμε και περάσαμε στον άλλο γύρο. Τι είπατε; Η νυχτιάτικη σφαγή; Το ότι από τους αμάχους γλίτωσαν μόνο 13 γυναίκες και 3 ή 4 παιδιά; Μα, τι λέτε; Ελάτε. Ένας αθλητικός αγώνας ήτανε. Έπεσε λίγο ξύλο, άλλα τελικά υπερίσχυσε το φερ-πλέι.

Η δεύτερη από το Αντί, 17/11, του Απ. Διαμαντή: «Στις 27-8-1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν…». Έτσι ακριβώς: «Συνωστίζονται». Ούτε πυρπόληση. Ούτε Τσέτες σφαγείς αμάχων. Ούτε πανικός. Ούτε πνιγμένοι μπρος στην αποβάθρα. Να, μπήκαν κάπως στην πόλη αυτοί και εμείς φύγαμε. Για διακοπές απέναντι. Ισόβιες. Πήραμε και καμιά κότα, να σφάξουμε στο ταξίδι, επειδή τα κυλικεία των πλοίων είναι πανάκριβα, αλλά μας φώναξε ο Τούρκος χωροφύλακας, «πουτ δη κοτ ντάουν, νάου» κι ως νομοταγείς κλεφτοκοτάδες, συμμορφωθήκαμε πάραυτα. Διότι άλλοι ήσαν πλέον οι κύριοι των πουλερικών της Σμύρνης. Έκοψαν κι οι εφοπλιστές, κατά το κουσούρι, λίγα εισιτήρια παραπάνω κι αυτό ήταν όλο. Ιδού η γελοιότητα μιας δήθεν Ιστορίας, η οποία παριστά στα Ελληνόπουλα το παρελθόν, με εικόνες τηλοψίας. Αυτό θα πει εκσυγχρονιστική Ιστορία.

Θλιβερές γραφίδες συνδράμουν πρόθυμα την νεοταξική ελληνική ελίτ της πολιτικής και του χρήματος. Ως εμπόρευμα προωθούν την ελληνοτουρκική φιλία. Διότι τους ενδιαφέρουν τα παιδιά μας μόνο ως μελλοντικοί καταναλωτές. Διόλου ως Ελληνόπουλα. Όπου ακούτε πολλές φιλίες, πάρτε μικρό καλάθι. Γονείς, ώρα να αρνηθείτε το σκάρτο βιβλίο. Η λάιτ αφήγησή του αποτελεί λεοντή. Από κάτω της κρύβουν τις μπίζνες τους.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 15.12.2006

Το ασίγαστο πάθος

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

02.02.2007

Δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν ακόμα ότι η ελληνική μονάχα πίστωσε ανά τους αιώνες με το λεξιλόγιό της τις άλλες γλώσσες, αλλά ποτέ δεν πιστώθηκε απ’ αυτές. Επιρροή ασκήσαμε. Αποκλειστικότητα δεν διαθέταμε ποτέ. Τα λεκτικά δάνεια υπήρξαν αμοιβαία υπόθεση στις γλώσσες του κόσμου. Ενίοτε μάλιστα η διαδρομή προέκυπτε αλέ-ρετούρ. Με το λεγόμενο αντιδάνειο. Ενδυόταν π.χ. μία ελληνική λέξη χαρακτηριστικά άλλης γλώσσας και, συν τω χρόνω ξαναβάζαμε φορεσιά Ρωμιοσύνης πάνω στο μεταποιημένο από άλλους ρούχο. Έτσι γεννήθηκαν στη γλώσσα μας οι λέξεις Αφέντης, Αφεντιά και Αφεντικό. Ως εγγόνια της λέξης «Αυθέντης» κι ας τις νομίζουν μερικοί παιδιά του τούρκικου «Εφέντι». «Αυθέντα μου» προσφωνούσαν με κοψομεσιάσματα στο Βυζάντιο τον άρχοντα οι υποτακτικοί. Όχι σαν κάτι Ανυπότακτους, που αρνούνται να πάθουν δισκοκήλη από το σκύψε-σκύψε.

Κάτι που συνεχίστηκε κι όταν ο θρόνος της Πόλης, ήδη πριονισμένος από τη δήωση του 1204 της φράγκικης αποικιοκρατίας, κατέρρευσε το 1453. Αρνήθηκε ευφυώς ο Παλαιολόγος εξ ονόματος όλων («κοινή γαρ γνώμη άπαντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισθόμεθα της ζωής ημών"), να παραδώσει στον Μωάμεθ διά Συνθήκης και επί ζημίαις του μέλλοντος ακόμη και τα ρετάλια της ανήμπορης αυτοκρατορίας του, αλλά τα γενουάτικα γλειφτρόνια του Γαλατά προσκύνησαν αμέσως τον Μωάμεθ, για να σώσουν το κεφάλι τους. Κι αυτός έστερξε να τα κάνει τσιράκια του. Ψόφιος να νιώσει Βυζαντινός αυτοκράτωρ και ήδη ελληνομαθής, στα 21 του, λαχταρούσε να λιβανίσουν τα ίδια «Αυθέντα μου» τ’ αυτιά του. Συν τω χρόνω η έκφραση κατέληξε στα χείλη των δικών του «Εφέντι’ μ». Μέχρι που ξαπέστειλαν τον «Εφέντι» με τον ξεσηκωμό του 1821 κάτι Ανυπότακτοι, που να αναπαύεται η ψυχούλα τους, ώστε να διαλέγουμε εμείς Λεύτεροι ελληνικά πλέον «Αφεντικά» - όπως ελπίζουμε- στον τόπο μας.

Αυτό ακριβώς το ασίγαστο πάθος των Ελλήνων για τη Λευτεριά, κυρία Ρεπούση, εξαφανίσατε από το θλιβερογράφημα της Ιστορίας που γράψατε για τα Ελληνόπουλα, σεις, και οι απάτριδες φίλοι σας,. Ούτε «Εφέντι» να προσκυνούσατε. Αλλά δεν θα φάτε. Εμείς ακοίμητοι θα την υπηρετούμε την θητεία. Όχι σαν την φάρα, που σιγοντάρει το πόνημά σας. Κι ας είναι γερές οι πλάτες σας. Υ.Γ. Στην ιστοσελίδα www.antibaro.gr  δημοσιεύεται όλο το βιβλίο και συγκεντρώνονται υπογραφές εναντίον του.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 02.02.2007

Ένα  SMS ψάχνει παραλήπτες

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

16.03.2007

«Παρακατιανές παραδουλεύτρες» αποκάλεσε σκωπτικά ο Κώστας Ζουράρις τους συγγραφείς του βιβλίου της Ιστορίας στη Μακεδονία της Κυριακής. Ότι ένα «σπίτι» ανέλαβαν να γυαλίσουν κι ως «ανεπρόκοπες υπηρέτριες» έκαναν τη σκόνη λάσπη. Ενδεχομένως η εξ αυτών κ. Ρεπούση, ως «φεμινίστρια από αυτές που δεν κάνουν εκπτώσεις», κατά τον life style Ταχυδρόμο, να ενέκρινε ως πολιτικά ορθότερο τον όρο «οικιακές βοηθοί», αν έτσι αποκαλεί με την κουλτούρα της τις παραδουλεύτρες στο σπίτι. Εκτός εάν λόγω ένδειας το καθαρίζει μόνη, ως προκομμένη “housewife”, όπως έμπλεη επιστημονικής αηδίας αποκαλεί τις «νοικοκυρές» η ομογάλακτή της συγγραφεύς των άλλων θλιβερών βιβλίων της CDRSEE, η κ. Χρ. Κουλούρη: «Καλέ, οι “housewife” θα μας κρίνουνε; Εμείς είμαστε επιστήμονες».

Σωστά. Τι δουλειά έχουν νοικοκυρές να κρίνουνε βιβλία Ιστορίας; Είναι μόνο για να την γράφουνε. Όπως οι γυναίκες της Πίνδου το 1940. Που δεν πήγαν να «απομακρύνουν τα ιταλικά στρατεύματα από τα σύνορα» αυτοπροσώπως –κατά την άκρως «επιστημονική» διατύπωση του βιβλίου- αλλά κάθισαν και είδαν αραχτές από την τηλεόραση live το Ελλάς-Ιταλία. Κι όταν έβαζε διαφημίσεις πλέκανε, σαν όλες τις Ελληνίδες, κάλτσες, όχι για να μην πάθουν οι αντρειωμένοι μας κρυοπαγήματα, αλλά για να περάσει η ώρα. Βουβές για το πώς γράφεται η Ιστορία. Επειδή τους το είχε απαγορεύσει αναδρομικώς η κ. Κουλούρη. Η οποία τώρα που δεν πλέκονται στο σπίτι τιρλίκια, τις προτρέπει να πλέξουν φιλία με τους απέναντι. Με γυμναστική τα τούρκικα σίριαλ. Ώστε να καρπίσουν οι κόποι της και να καταστούν αποβλακωμένες “housewife” οι νοικοκυρές μας, όπως επιθυμούν οι αγνοί χρηματοδότες του συγγραφικού χορού της κοιλίας της. Ο φιλέλλην επενδυτής Σόρος, το σταθεροποιητικό των Βαλκανίων Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ, το καζίνο Χάγιατ, που διδάσκει την της αποταμίευσης αξία και η Κόκα Κόλα, η οποία πάει με όλα. ʼντε να χωρέσει μετά στην Ιστορία τους η θυσία του γενναίου της ΕΟΚΑ Γρήγορη Αυξεντίου πριν από 50 χρόνια (3/3/1957). Την ανέδειξε τότε η φωτιά της εγγλέζικης βενζίνας κατακαίγοντας τις σάρκες του και την ρίχνει στο χωνευτήρι της λησμονιάς σήμερα το βιβλίο τους. Αντάμα με την θυσία του Αθανάσιου Διάκου. Ιστορία αιώνων, χωρίς θυσίες, εκ των πραγμάτων δεν νοείται. Διότι κάνει τη σκόπιμα στενόκαρδη προσπάθειά τους να μοιάζει με SMS. Το οποίο όμως θα βρει παραλήπτες. Οπότε χαθήκαμε.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 16.03.2007

1821 : Μια αλήθεια μεσ’ στο ψέμα

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

23.03.2007

Υπήρξε άραγε η 25^η Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα; Φυσικά όχι. Ο Αγώνας του ’21 δεν ήταν μαγαζί για να κάνει εγκαίνια και να έρθει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να τον ευλογήσει, να ευχηθεί «καλές δουλειές» και μόλις του βάλουν 50 ευρώ στην τσέπη, να πάει να τα φάει με την παπαδιά. Ώστε να βάλει μετά ο Ντι Τζέι την Ιτιά για να χορέψει ο Καραϊσκάκης. Όσο κι αν ψάξουμε τα κιτάπια του Αγώνα, πάρτυ εκείνη την ημέρα στην Αγία Λαύρα δεν θα βρούμε. Ούτε αντρειωμένους να προσκυνούν το Λάβαρο, πριν στο τραπέζι του κέτεριγκ ο Κολοκοτρώνης αρχίσει να σκουντά τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο για να φάει πρώτος γουρουνόπουλο. Ούτε για πλάκα ο Αγώνας δεν ξεκίνησε με τελετουργικό. Οι πρώτες ντουφεκιές πιάσανε στον ύπνο τον κατακτητή, μέχρι να ξυπνήσει και να κουβαλήσει τους θεριστές του στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο για να καταπνίξουν το «κακό». Ή μήπως το «καλό», κ. Ρεπούση; Ή ίσως κάτι πιο ουδετερόξινο, όπως επιβάλλει η δική σας πολιτική ορθότης;

Από τη στιγμή λοιπόν που δεν έκανε εγκαίνια η 25^η Μαρτίου, με τα κλαρίνα να αντηχούν από τα μεγάφωνα ως κάτω στον κάμπο, καλώς -θα σπεύσουν να πουν μερικοί – και δεν υπήρξε αναφορά της στο βιβλίο της Στ’ Δημοτικού. Οπότε και αδικούν την συγγραφέα οι καταγγελίες για την παράλειψη. Καλέ, τι μας λέτε; Πέντε δράμια νιονιό αρκούν για να αντιληφθεί κανείς ότι πάλι στραγγαλίζεται η αλήθεια. Διότι από τη στιγμή που για τον υπομνηματισμό της μνήμης καθιερώθηκε μια ημερομηνία αναφοράς, ουδείς καλοπροαίρετος παίρνει, ενάμιση και βάλε αιώνα μετά, σβηστήρα να τη σβήσει. Εάν ήθελε η συγγραφέας να μην καταστεί εισαγωγέας νέων ψεμάτων, ας έλεγε τη μόνη αλήθεια. Ότι η 25^η Μαρτίου κατέστη οιονεί υπαρκτή επειδή ακριβώς συμβολικώς επελέγη ως ημερομηνία κηρύξεως του Αγώνα. Ώστε να διδαχθεί κι η σημασία του συμβολισμού στα παιδιά. Πηγαίνουν όμως μαζί ο διάβολος με το  λιβάνι;

Υ.Γ. Στα φασιστοειδή, στους φαιοχίτωνες και στη χουντική κατηγορία «Ελλάς Ελλήνων Καραμπουζουκλήδων» όπου ανήκουμε συλλήβδην όλοι όσοι αντιτιθέμεθα στο βιβλίο κατά τον εκτοξευτή λάσπης κ. Πρετεντέρη (Το Βήμα 11.3.2007), εντάχθηκαν πλέον οι της Ακαδημίας των Αθηνών, που εντόπισαν υπερεβδομήκοντα λάθη και αντιπαιδαγωγική γραφή στο βιβλίο και με τη λαμπρή τοποθέτηση του ο Μίκης Θεοδωράκης. Στους αριστερούς ταιριάζει πολύ ωραία η γαλανόλευκη,  Μίκη. Όσο και σε κάθε πατριώτη. Περισσότερα στη Μακεδονία της Κυριακής.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 23.03.2007

Οι δώσε και μένα, μπάρμπα.

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

06.04.2007

Διαβάζοντας στη Μακεδονία της Κυριακής την συνέντευξη του τέως Υπουργού Εθνικής Παιδείας της Κύπρου κ. Ουράνιου Ιωαννίδη, τη σχετική με το σχολικό βιβλίο της Ιστορίας, έμεινα κατάπληκτος από το χάος που χωρίζει τον πολιτικό λόγο του από τον αποξηραμένο της ημετέρας –και όχι μόνης- κ. Γιαννάκου. Κι ας είναι κοινή η Δεξιά κομματική ταυτότητά τους. Βλέπετε ο Kύπριος δεν κρύβεται πίσω από γνωμοδοτήσεις τρίτων κι από επιτροπές. Διαθέτει αφ’ εαυτού θεμέλια ώστε κάθε σκέψη να ασεβήσει επί της μνήμης των νεκρών και επί της παραδοτέας στις επερχόμενες γενεές να του είναι αδιανόητη. Ξέρει –όπως λέει ο Ελύτης- πως έρχεται από μακριά. Γι’ αυτό όταν του χτύπησε την πόρτα ο Αμερικανός πρέσβης, το 2000, και του ζήτησε να βάλει μπροστά την αλλαγή της διδασκαλίας της Ιστορίας στα σχολεία, είπε διά μιας όχι στον μεταπράτη του Διαφωτισμού. Κι αποδείχθηκε άξιος, όσο κι ο Έλληνας Υπ. Παιδείας Γεράσιμος Αρσένης, όταν του υποδείχθηκαν τα ίδια.

Ώσπου βρέθηκαν οι εθελόδουλοι. Οι περάστε. Οι ευχαρίστως. Οι δώσε και σε μένα μπάρμπα. Οι «προοδευτικοί» της ιδεολογίας, οι οποίοι ταΐζουν κουτόχορτο τον κόσμο με το ειρηνόφιλο περιτύλιγμα του λόγου τους. Αρκεί να σκεφτούμε ότι προωθούν επιθυμίες της Pax Americana, για να καταλάβουμε τι πραγματικά υπηρετούν. Αν ήταν πράγματι τα ψέματα των όποιων εθνικών μύθων που τους ενόχλησαν, δεν θα τα άλλαζαν με νέα, τρισχειρότερα, μπρος στα οποία τα παλιά μοιάζουν με παιδικές αφέλειες, όπως επισήμανε σωστά στην Καθημερινή ο Στ. Λυγερός. Μαζί με την προβιά του εκσυγχρονισμού του λησμονημένου λογιστή ή με τον ψευδώνυμο χαρακτήρα της Λαϊκής Δεξιάς της παρούσης, συμπορεύεται εδώ και χρόνια ένα κάλπικο προοδευτιλίκι θεσάκηδων. Κι όλοι μαζί, με λογής προσχήματα, πότε πλαστογραφούν την Ιστορία, πότε ρημάζουν τις σάρκες του Κρατικού Πανεπιστημίου και πότε ξηλώνουν κατακτημένα λαϊκά δικαιώματα δεκαετιών. Αποτελούν μια ελίτ της εξουσίας ανεξάρτητη από τις κομματικές ταυτότητές τους.

Καλή Ανάσταση. Και το νου σας μην την καταργήσει κι αυτήν ως εθνικό μύθο η κ. Ρεπούση. Φυσά και το γιαούρτι όποιος καεί στο χυλό από εκκαθαριστές. Κι από εκκαθαρίστριες.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 06.04.2007

Οι «πώς τον πίνετε τον καφέ σας;»

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

20.04.2007

Ο αμερικανικός παράγων αποδεδειγμένα το 2000 απαίτησε μέσω των πρέσβεών του σε Ελλάδα και Κύπρο να ξαναγραφτεί το σχολικό βιβλίο της Ιστορίας, με τρόπο που να μην ενοχλεί την Τουρκία. Όσοι είπαν αμέσως όχι παραμερίστηκαν κι η δουλειά μπήκε μπροστά στα μουλωχτά. Ο ελληνικός λαός όμως κλώτσησε μόλις πληροφορήθηκε ότι επιχειρείται η λοβοτομημένη διδασκαλία της Ιστορίας στα παιδιά του. Πρόσφατη δημοσκόπηση φέρει ένα 81% του κόσμου εναντίον του βιβλίου και μόλις ένα 7% υπέρ. Μια τέτοια λαϊκή κατακραυγή πετιέται στα σκουπίδια από την υπουργό κ. Γιαννάκου, η οποία κορδακίζεται δηλώνοντας ότι δεν ενδίδει σε πιέσεις να το αποσύρει για να προβεί σε… εξωθεσμικές παρεμβάσεις! Καλύπτοντας επαρκώς τους - εκσυγχρονιστικής αριστερής κοπής - συγγραφείς του βιβλίου. Τους εργολάβους του σχεδιασμού των ΗΠΑ. Οι οποίοι στο εξώφυλλο του βιβλίου κολόβωσαν τον τίτλο του υπουργείου της από Εθνικής Παιδείας σε σκέτο Εθνικής και η «μη δεχόμενη πιέσεις» υπουργός το κατάπιε αμάσητο.

Όντως η κ. Γιαννάκου κληρονόμησε απ’ το ΠΑΣΟΚ (το οποίο γι’ αυτό σιωπά επί του θέματος) την υπόθεση. Αλλά δεν την ένιωσε βάρος ώστε να την αποποιηθεί. Έτσι η άρνηση της υπουργού να αποσύρει το βιβλίο αποκτά χαρακτήρα δήλωσης αποδοχής κληρονομίας. Όπως κι η επίκληση ως μόνου θεσμικού υπεύθυνου για το βιβλίο μιας επιτροπής «ελέγχου» του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, η οποία ήδη αποδείχθηκε παρεούλα που μοιραζόταν δουλειές στο κονάκι της. Βλέπετε επικεφαλής του ελέγχου τέθηκε η σύζυγος καθηγητή, με τον οποίο η κ. Ρεπούση συνέγραψε άλλο βιβλίο. Χωρίς να πει «κωλύομαι». Ως αποτέλεσμα ο έλεγχός της τίποτα δεν διαπίστωσε στο βιβλίο από όσα εντόπισε η Ακαδημία Αθηνών. Ούτε ότι δεν τηρήθηκαν οι Κατευθυντήριες Οδηγίες. Ούτε τα 78 λάθη του. Ούτε ότι οι συγγραφείς δεν έχουν επαρκείς ιστορικές γνώσεις και ιστορική σκέψη. Ούτε ότι δεν έχουν πείρα συγγραφής βιβλίων. Όχι, δεν παραιτήθηκαν οι «πώς τον πίνετε τον καφέ σας;» της αμερικανικής παραγγελιάς. Ούτε εξωπετάχτηκαν ως άχρηστοι. Ούτε αντικρούσανε τις διαπιστώσεις της Ακαδημίας. Απλώς άρχισαν να λοιδορούν τα μέλη της ως πνευματικούς κληρονόμους φασιστών. Όλους θα μας βγάλουν τελικά εθνικιστές και φασίστες οι ξεδιάντροποι. Σαράντα χρόνια από την επικράτηση της Χούντας αύριο, επιτρέπεται να λέει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα;

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 20.04.2007