Το δικαίωμα στην ομοιότητα Κωνσταντίνος Ρωμανός Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου Αντίβαρο, Ιούλιος 2007 Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την εισαγωγή των νέων βιβλίων ιστορίας στα σχολεία (που συνοδεύτηκε από πολτοποίηση των παλαιών ώστε να μην υπάρξει επιστροφή) ξεκίνησε ένα κύμα διαμαρτυρίας από πολίτες και οργανώσεις διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης κατά της παραποίησης του κοινού ιστορικού κεκτημένου των Ελλήνων στα εν λόγω βιβλία. *Η αντίδραση αυτή είναι εύλογη αλλά καθυστερημένη, αν λάβουμε υπ\' όψιν ότι το εγχείρημα αποδόμησης του «Εθνους, της γενεαλογίας του και των προσωπικοτήτων που έδωσαν τη ζωή τους για τη σωτηρία του Εθνους» (από το «Βιβλίο Δασκάλου» που συνοδεύει την Ιστορία ΣΤ\' Δημοτικού) ξεκίνησε όχι τώρα, αλλά πριν από δέκα χρόνια από καθηγητές πανεπιστημίων της ιστορίας και της παιδαγωγικής που με τη σειρά τους εκπαίδευσαν τους δασκάλους των ελληνικών σχολείων. *Οταν ανεπαισθήτως δημιουργήθηκε η «κρίσιμη μάζα» δασκάλων γαλουχημένων στη «Νέα Ιστορία» τότε ήλθε πλέον η στιγμή να εισαχθούν τα νέα εγχειρίδια στα σχολεία χωρίς να προκληθεί, όπως είδαμε, αντίδραση των δασκάλων σε αξιόλογη κλίμακα. *Η πραγματική εκ των άνω μεταρρύθμιση της ελληνικής εκπαίδευσης γίνεται μεθοδικά, χωρίς βέβαια διαδηλώσεις στους δρόμους, με σύμπνοια των βασικών παραγόντων και οπωσδήποτε με εξασφαλισμένη τη χρηματοδότηση από εξωελλαδικές πηγές. *Αφού η πρωτοβάθμια εκπαίδευση στελεχώθηκε πλέον επαρκώς με το κατάλληλο προσωπικό και τροφοδοτήθηκε με τα κατάλληλα βιβλία, ήλθε τώρα η σειρά της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να μεταλλαχθεί ώστε να είναι συμβατή με την πρωτοβάθμια. Και εδώ κρίθηκε αναγκαίο να δημιουργηθεί η «κρίσιμη μάζα» των καθηγητών που θα δεχθούν τα νέα βιβλία. Ετσι ενόσω συγγράφονται με σπουδή τα νέα εκπαιδευτικά εγχειρίδια, οργανώνονται σεμινάρια επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών σε όλους τους νομούς της Ελλάδος σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας και με συγχρηματόδητηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενα τέτοιο μεγάλο πρόγραμμα ΕΠΕΑΚ ξεκίνησε τον Φεβρουάριο 2006 και βρίσκεται ήδη σε πλήρη ανάπτυξη. Αποδέκτες είναι «όλα τα Γυμνάσια της επικράτειας με πολυπολιτισμική σύνθεση». Στόχος του προγράμματος είναι η «διαπολιτισμική εκπαίδευση», ειδικά να κερδηθεί το «στοίχημα» της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, «αναγνωρίζοντας τον κρίσιμο ρόλο τους για την τελική έκβαση του εγχειρήματος». *Η ομαλή ένταξη των μειονοτικών ομάδων στην ελληνική κοινωνία και η «διάχυση των διαπολιτισμικών αξιών» με βάση την αρχή της ισοτιμίας όλων των πολιτισμών και του μορφωτικού κεφαλαίου τους. «Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι καταπολεμώνται άγρια ο «ρατσισμός» και ο «εθνικισμός» των Ελλήνων ώστε να καλυφθούν τυχόν ενστάσεις των εκπαιδευτικών στην πολιτισμική τους αλλοτρίωση. *Τι σημαίνουν αυτά; Προφανώς ότι η ελληνική παιδεία καλείται να μεταλλαχθεί, με το άλλοθι της πολυεθνικής σύνθεσης των σχολικών τάξεων, σε κάτι διαφορετικό. Παρά ταύτα όπως κάθε λαός έτσι και οι Ελληνες, οι υπαρκτοί Ελληνες της σήμερον με όλες τις μορφωτικές τους ανεπάρκειες, είναι υπερήφανοι για τον εαυτό τους και τους προγόνους τους. Η υπερηφάνεια αυτή είναι υπαρκτικός όρος κάθε λαού και κάθε προσώπου. Είναι νόμιμη έκφραση του πρωτείου της αυτογνωσίας και αυτοσυντήρησης και προϋπόθεση κάθε ισότιμου διαλόγου με τον επίσης υπερήφανο «Αλλο». *Επίσης είναι αυτή η καλώς εννοούμενη υπερηφάνεια απαραίτητο ουσιαστικό στοιχείο κάθε ζωντανής κοινότητας «Ομοίων». Το ίδιο πρέπει να λεχθεί για την αγάπη προς την πατρίδα, τη φυσική συμπάθεια που συνέχει ανθρώπους με κοινή καταγωγή (Το «όμαιμον, ομόθρησκον, ομότροπον, ομόγλωσσον» του Ηροδότου, το «ομογενές προς το ομογενές» των Στωικών). Ο «σεβασμός της διαφορετικότητας», που είναι η σημαία του εγχειρήματος αποδόμησης της ελληνικής ιστορίας, δεν έχει κανένα λογικό και ηθικό έρεισμα δίχως την ταυτόχρονη αναγνώριση της ομοιότητας και του δικαιώματος στην ομοιότητα. Ο «Ξένος» παραπέμπει στον «Οικείο», το «Εσύ» στη συνείδηση του «Εγώ». *Στην Ελλάδα έχει εισαχθεί από τους οργανικούς διανοούμενους της Νέας Τάξης μία ελλειπτική φιλοσοφία της «Διαφοράς» η οποία δεν νοεί την Ομοιότητα παρά μόνο ως «μύθο», δηλαδή ως βίαια πολιτική μετάλλαξη προϋπαρχουσών ετεροτήτων σε τεχνητή ταυτότητα. Ετσι το ελληνικό έθνος είναι «μύθος», το ίδιο τα εθνικά χαρακτηριστικά, ξεπερασμένες είναι την «εποχή της παγκοσμιοποίησης» οι «εθνοκεντρικές» ελληνικές αξίες και αρετές, βλαβερές παιδαγωγικά, κατά βάσιν ρατσιστικές και ξενοφοβικές. Οι αρετές που προτείνονται ως γνήσιες είναι ο «σεβασμός των πολιτισμικών διαφορών, η ανοχή, η ευαισθησία και αλληλεγγύη» -όλα σε σχέση με τον «Αλλο». Δηλαδή δεν αναγνωρίζεται στον Ελληνα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, που αναγνωρίζεται όμως (και στον μεταναστευτικό μας νόμο) στις «εθνοτικές μειονότητες» επί του ελληνικού εδάφους. *Η αποδόμηση του έθνους στα σχολικά μας βιβλία είναι ρητά και προγραμματικά συνδεδεμένη με το πρωτείον του πολυεθνοτισμού. Αυτή η διάσταση του προβλήματος έμεινε ώς σήμερα έξω από την κριτική αποτίμηση της «Νέας Ιστορίας» στα ελληνικά σχολεία. Η ευθύνη των αντικαθεστωτικών διανοουμένων για την παράλειψη αυτή είναι πολύ μεγάλη απέναντι στο μέλλον του Ελληνισμού. (Σ.Σ. Η συγγραφέας του βιβλίου ιστορίας της Στ\' Δημοτικού Μαρία Ρεπούση μιλάει στην «Κ.Ε.», σελ. 58). * Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου Εφημερίδα το Παρόν Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.