Νέο Βιβλίο Ἱστορίας τῆς Στ’ Δημοτικοῦ

ΜΙΧΑΗΛ ΡΕΜΟΥΝΔΟΣ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

Ἀντίβαρο, Μάιος 2007

Ἡμερομηνία. 16 /4 / 2007

Πολλὰ ἔχουν γραφτεῖ καὶ λεχθεῖ γιὰ τὸ νέο Βιβλίο Ἱστορίας τῆς Στ’ Δημοτικοῦ. Δὲν θὰ ἔμπαινα στὴν διαδικασία νὰ γράψω αὐτὸ τὸ ἄρθρο καὶ νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ δική μου φωνὴ σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀντιτίθενται στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, ἂν δὲν θεωροῦσα ὅτι ἀποτελεῖ μείζονος σημασίας ἐθνικὸ ζήτημα, μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες τόσο γιὰ τὴν νεολαία μας ὅσο καὶ γιὰ τὴν πορεία τῆς Χώρας μας. Ἂν δὲν αἰσθανόμουνα ἀποτροπιασμὸ καὶ ἀγανάκτηση γιὰ τὸ ὅτι δόθηκε σὲ μαθητὲς Δημοτικοῦ ἕνα τέτοιο ἀνοσιούργημα ποὺ παραποιεῖ κατάφορα τὴν Ἱστορία μας καὶ ἔχει σὰν στόχο νὰ ἀμβλύνει τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ Ἱστορία εἶναι τὸ πολύτιμο ἐφόδιο μὲ τὸ ὁποῖο οἱ λαοὶ θὰ ἀποκτήσουν αὐτογνωσία ὥστε ἀφ’ἑνὸς μὲν ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὰ ἰδανικά τους, ἀφ’ἑτέρου δὲ διδασκόμενοι ἀπὸ τὰ λάθη τους, νὰ μπορέσουν νὰ προχωρήσουν δημιουργικὰ πρὸς τὸ μέλλον τους καὶ νὰ ἐλπίσουν σὲ ἕνα καλύτερο αὔριο. Ὅταν ἀποσιωπᾶται ἡ ἀλήθεια δὲν ὠφελεῖται οὔτε ἡ Ἑλλάδα, ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ γειτονικὸς λαός. Οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ ἐγχειριδίου αὐτοῦ ἔχουν τὴν ἐντύπωση ὅτι μέσα ἀπὸ τὸν συσκοτισμὸ τοῦ παρελθόντος θὰ ἀμβλύνουν τὶς ἀντιθέσεις ἀνάμεσα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν γειτονικὸ λαό. Λὲς καὶ ἡ βαρβαρότητα τῶν Τούρκων θὰ φύγει ὡς διὰ μαγείας! Δὲν πρέπει νὰ ἀποκρύπτουμε οὔτε τὰ ἐλαττώματα τῆς δικῆς μας φυλῆς. Μόνο μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρση ποὺ προκύπτει ἀπὸ μία ἐπώδυνη αὐστηρὴ αὐτοκριτικὴ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἕνα καλλίτερο μέλλον. Πράξεις ὅπως ἡ φυλάκιση τοῦ Κολοκοτρώνη, ἡ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ ὁ συμφεροντολογισμὸς τῶν ὁπλαρχηγῶν, ἡ διχόνοια μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ ’21 καὶ ὅποια ἄλλα μελανὰ στοιχεῖα τῆς Ἱστορίας μας, ἀποτελοῦν γεγονότα ποὺ πρέπει νὰ καταδεικνύονται. Μόνο μετὰ ἀπὸ αὐτοκριτική, προβληματισμό, ἀλλὰ καὶ ἀνάδειξη ὅλων ἐκείνων τῶν λαμπρῶν, φωτεινῶν μορφῶν καὶ ἡρωϊκῶν πράξεων τὰ ὁποία ἀποτελοῦν παραδείγματα πρὸς μίμηση, θὰ μπορέσουμε νὰ ὑπερβοῦμε τὰ ἐλαττώματά μας τὰ ὁποῖα δυστυχῶς δὲν ἔπαψαν νὰ μᾶς ἀκολουθοῦν ἕως σήμερα (ἀφοῦ ποτὲ δὲν ἀφομοιώθηκαν). Ὁ κάθε λαὸς ἔχει νὰ παίξει τὸν ἰδιαίτερο ρόλο του στὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητας. Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τὴν ἰδιαίτερη φύση νὰ ἀποτελοῦν ἕναν λαὸ μὲ πνευματικὲς ἀρετές. Ἡ ἐλευθερία ποὺ ἐπιζητοῦσαν καὶ γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίστηκαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, δὲν ἀφοροῦσε μόνον τὴν ὑλικὴ ἐπιβίωση, ἀλλὰ κατὰ κύριον λόγο τὴν ἀπόκτηση πνευματικῆς ἐλευθερίας, χωρὶς τὴν ὁποίαν δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν οἱ Ἕλληνες. Οἱ ἀγῶνες τους δὲν εἶχαν καὶ δὲν ἔχουν ἐθνικιστικὴ χροιά, ἀλλὰ πατριωτική. Ἔχουν τὴν ποιότητα τῆς ἱερότητας, προκαλοῦν συγκίνηση, καὶ μᾶς δίνουν τὴν γεύση μίας Ἀνώτερης Κατάστασης Ὕπαρξης, ἑνὸς ἐγχειρήματος τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Δημιουργό του. Ἡ ἐθνικὴ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὴν θρησκευτικὴ συνείδηση καὶ ἡ Ἐκκλησία συνεισέφερε ἀποφασιστικὰ στὴν καλλιέργεια καὶ διατήρηση τῆς γλώσσας καὶ τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες μάχονται «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος», μὲ αὐταπάρνηση, μὲ αὐτοθυσία. «Κι ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη, Χαῖρε, ὢ Χαῖρε Ἐλευθεριά». Πρόκειται ὄχι γιὰ κοινὴ ἐλευθερία μὲ τὴν τρέχουσα ἔννοια , ἀλλὰ γιὰ Ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος, γιὰ Ἐλευθερία ποὺ ἀποκτᾶται ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό. Ἂν οἱ Ἕλληνες εἶχαν ἀφομοιώσει τὰ ἐλαττώματά τους, θὰ μποροῦσαν νὰ εἶχαν διαδραματίσει τὸν ρόλο τους ὡς ὁδηγοὶ γιὰ τὴν ἀνέλιξη καὶ τῶν ὑπολοίπων λαῶν πρὸς τὴν πνευματική ὕπαρξη.

Οἱ συντάκτες αὐτοῦ τοῦ ἐγχειριδίου δὲν πιστεύουν ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ πνευματικὴ πρόοδο. Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἐμφορεῖται ἀπὸ καταναλωτικὰ πρότυπα καὶ ἐπίπεδη ὑλιστικὴ ἰδεολογία. Δὲν διαπνέεται ἀπὸ Ἰδανικά, Ἀξίες, Ἀρχές. Δὲν γνωρίζει, οὔτε καὶ διδάσκει στοὺς μαθητὲς τὶς ἔννοιες τοῦ Χρέους καὶ τῆς Αὐτοθυσίας. Μά, εἶναι ποτὲ δυνατὸν, τὰ Ἰδανικὰ καὶ οἱ Ἀξίες, νὰ ἀποτελοῦν πηγὴ φανατισμοῦ καὶ μίσους ἀνάμεσα σὲ δυὸ λαούς; Ἢ μήπως ἀντίθετα καλλιεργοῦν τὴν ἀγάπη, τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἀδελφοσύνη; Πρόκειται γιὰ ἕνα ψυχρὸ κατασκεύασμα ποὺ ἀναπόφευκτα θὰ διαπλάσει ψυχροὺς αὐριανοὺς πολίτες, πολίτες-ρομπότ. Τέτοιους «Ἕλληνες» πολίτες ἐνδιαφερόμαστε νὰ δημιουργήσουμε; Ἀποκρύπτει τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις καὶ δὲν τρέφει τὴν συναισθηματική, τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ πλευρὰ τῶν μαθητῶν. Εἶναι πάντα ἐπίκαιρη ἡ Σωκρατικὴ ρήση: «πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».

Θὰ περιμέναμε ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου νὰ ἀνακοινώσει τὴν ἄμεση ἀπόσυρση τοῦ βιβλίου Ἱστορίας τῆς ΣΤ τάξης καὶ νὰ ἐπαναφέρει τὸ προηγούμενο, ὡσότου γραφεῖ νέο, ἐπιστημονικὰ ἔγκυρο καὶ παιδαγωγικὰ κατάλληλο καὶ νὰ διενεργήσει διοικητικὴ ἔρευνα γιὰ τὸ ὅλο θέμα καὶ νὰ κινήσει διαδικασίες καταλογισμοῦ εὐθυνῶν. Ἂντ’ αὐτοῦ δηλώνουν ὅτι « δὲν τίθεται θέμα ἀπόσυρσης» καὶ «ὅ,τι εἶναι, θὰ διορθωθεῖ καὶ μετὰ θὰ κριθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐκπαιδευτικούς», προφανῶς βάσει κριτηρίων ποὺ θὰ θεσπίσει τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο. Πῶς εἶναι δυνατόν, ἕνα τέτοιο βιβλίο, ποὺ γράφτηκε ἐξολοκλήρου σύμφωνα μὲ μία συγκεκριμένη λογική, νὰ ὑποστεῖ «κάποιες βελτιώσεις»; Τί εἴδους συμπεράσματα μποροῦν νὰ ἐξαχθοῦν ἀπὸ τὴν «ἀξιολόγηση» ἑνὸς τέτοιου ψυχροῦ κατασκευάσματος; Ποιὸ τέστ ἀξιολόγησης μπορεῖ νὰ ὑπολογίσει μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐπιπτώσεις ποὺ θὰ ἔχει αὐτὸ τὸ βιβλίο στὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ πλευρὰ τῶν μαθητῶν; Θεωρῶ ὡς ἀπόλυτα ἀναγκαῖο τὴν ἄμεση ἀπόσυρση τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου ἀπὸ τὴν ἑπόμενη σχολικὴ χρονιά.

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.