Όταν ο θάνατος ενός ανθρώπου συγκλονίζει την κοινωνία και οι λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα της νεολαίας συρρέουν και στέκονται σε ουρές ωρών να προσκυνήσουν, τότε είναι επιβεβλημένη η αντικειμενική ιστορική εκτίμηση του γεγονότος. Όλα τα άλλα υποχωρούν στο υπόβαθρο.
Το ατομικό μέγεθος είναι κοινωνική λειτουργία. Για να διακρίνουμε και να εκτιμήσουμε σωστά το μέγεθος του Χριστόδουλου, πρέπει να σταθούμε στην καταλυτική ιστορική σφραγίδα που έβαλε στην ελληνική κοινωνία και να μη χαθούμε σε αποσπασματικές θεωρήσεις επιμέρους γεγονότων, όσο σημαντικά και αν είναι: Στους συμβιβασμούς του, τα λάθη του, τις φιλοδοξίες του, τη βοναπαρτιστική του παρουσία, τα επικοινωνιακά του τρικ, στις «υπόγειες» επιδιώξεις του με τον Παπισμό κ.λπ
ΟΤΑΝ συγκινείς και διεγείρεις τις λαϊκές μάζες σε τέτοιο καταλυτικό βαθμό, ώστε να γίνεσαι η ατομική προσφορά μιας μαζικής λαϊκής ζήτησης, σημαίνει ότι άγγιξες την «ψυχή» τους, «ζυμώθηκες» με την κοινωνική και εθνική τους συνείδηση. Ο Χριστόδουλος, έγινε Χριστόδουλος γιατί έγινε κόμβος απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων
Ο ηγέτης
Οι άνθρωποι με απλοϊκή ή ωροσκοπιακή σκέψη αναζητούν το «μυστικό» της επιτυχίας του Χριστόδουλου, στα ατομικά του χαρακτηριστικά και κυρίως στις επικοινωνιακές του ιδιότητες. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτές οι «ιδιότητες», αν δεν εκφράζουν πραγματικές κοινωνικές σχέσεις (τις ανθρώπινες σχέσεις) δεν αποτελούν καμιά δύναμη. Τα παραδείγματα είναι άφθονα.
Το «επικοινωνιακό» εξαπατά στιγμιαία. Αν δεν εκφράζεις «κοινωνικό ρεύμα», όσο ευφυής και αν είσαι και όσο «επιστήμονας» στα επικοινωνιακά «κόλπα», πολύ γρήγορα θα καταποντιστείς και θα φαντάζεις σαν άνθρωπος με κρεμασμένο χείλος. Και ποτέ δεν θα γίνεις ο ηγετικός κόμβος που θα μαγνητίζει τον κόσμο
Κάθε ηγετική προσωπικότητα, πολιτική ή πνευματική, παραμένει πάντα μια σχέση μεταξύ προσώπων, μια ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. Η ταύτιση μιας προσωπικότητας με το «κύτταρο» της λαϊκής συνείδησης είναι που καθιστά αυτήν την προσωπικότητα χαρισματική και της παρέχει την εξουσία του Βοναπάρτη. Το πώς χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία ο Βοναπάρτης, αν δηλαδή, τη διαπραγματεύεται ή την ασκεί για να «χειραγωγήσει» ή το αντίθετο, να απελευθερώσει τη λαϊκή αυτενέργεια, είναι άλλο ζήτημα. Το πρωτογενές είναι η ιστορική δράση που ταυτίζει το λαό με τον ηγέτη, η ιστορική τζίφρα που βάζει η προσωπικότητα στην κοινωνία.
Ο Χριστόδουλος έγινε ηγετικός κόμβος, γιατί μέσα σε μια ιστορική συγκυρία «εκσυγχρονιστικού Μεσαίωνα» και νεοταξικής επέλασης κατά την οποία η ίδια η εθνική ταυτότητα και υπόσταση έμπαιναν σε μεγάλο κίνδυνο, όρθωσε το ανάστημα της Ορθοδοξίας και συγκρούστηκε ΜΕΤΩΠΙΚΑ με τους πλανητικούς μηχανισμούς και τα ποικίλα φερέφωνά τους.
Αυτό που έπρεπε να το κάνει ένα επαναστατικό πολιτικό υποκείμενο, το μόνο ικανό να δώσει προοπτικές στον αγώνα, το έκανε η ηγεσία της Εκκλησίας, η οποία όμως δεν μπορούσε να δώσει καμιά πολιτική διέξοδο και μακρόπνοη προοπτική
Η σύγκρουση με το κράτος και το πολιτικό κατεστημένο
Καταλυτικό γεγονός που ανέδειξε τον Χριστόδουλο σε κόμβο, δηλαδή σε ηγέτη που στο πρόσωπό του διαθλάστηκαν οι αγωνίες και τα αδιέξοδα του ελληνικού λαού, ήταν η σύγκρουσή του με το σημιτικό κράτος, στο θέμα των ταυτοτήτων.
Για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία η ηγεσία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας «δραπέτευσε» από το «ρόλο» της (του πνευματικού ροπαλοφόρου της πολιτικής εξουσίας) και συγκρούστηκε ανοικτά και μετωπικά μαζί της.
Αυτή η ιστορική μετωπική σύγκρουση ήταν που αφύπνισε τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες λαού στο δρόμο. Ήταν αυτή η σύγκρουση που ξεγύμνωσε τα πολιτικά κόμματα και τα εξέθεσε ανεπανόρθωτα. Και ήταν αυτό το ιστορικό γεγονός που ξεσήκωσε τη λύσσα όλων των αφηνιασμένων λακέδων του καθεστώτος, μια λύσσα που έκανε ακόμα πιο αγαπητό το Χριστόδουλο στα μάτια του λαού
Ο Χριστόδουλος, έγινε Χριστόδουλος ακριβώς γιατί συγκρούστηκε ανοικτά (και στην αρένα του δρόμου) με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης, με το «εκσυγχρονιστικό» κράτος-προτεκτοράτο και την αμερικανική αυτοκρατορία. Μίλησε στην «εθνική ψυχή» και στο κοινωνικό πάθος του Έλληνα. Κατήγγειλε με ζωντανό και χυμώδη λόγο, μακριά από τον ξύλινο λόγο των επαγγελματιών της πολιτικής, τα εγκλήματα της Νέα Τάξης, τον ολοκληρωτισμό της αγοράς, την υποκρισία των πολιτικών. Υπερασπίστηκε την κοινωνική και εθνική μας ταυτότητα, το συνεκτικό ιστό της ορθόδοξης κληρονομιάς μας και τις αξίες της ζωής.
Ο Χριστόδουλος, έγινε Χριστόδουλος μέσα από αυτόν τον αγώνα. Μέσα από τις καταλυτικές ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ του πάνω στα ύψιστα εθνικά, κοινωνικά και ανθρώπινα προβλήματα.
Και είναι, ακριβώς, αυτή η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και ο αντι-νεοταξικός του λόγος που ενόχλησαν το οικονομικό, πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο και τα μεγάλα αφεντικά τους: Ξένα και εγχώρια.
Γι αυτή την παρέμβαση, και όχι για τους συμβιβασμούς του και τις φιλοδοξίες του, θα μείνει ο Χριστόδουλος στην Ιστορία. Θα μείνει στην ιστορία γιατί εξέφρασε την ιστορική σύγκρουση που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στην Ορθοδοξία με το κράτος και τα ενσωματωμένα κόμματα, μια ιστορική σύγκρουση που καθιστά την Ορθοδοξία μετερίζι αγώνα.
Γι αυτό και σήμερα, που όλοι τον υμνούν, λόγω της τεράστιας απήχησής του, εναγωνίως προσπαθούν να κτυπήσουν τα επαναστατικά, παρεμβατικά στοιχεία του Χριστόδουλου, αυτά που βελόνιασαν την λαϊκή ψυχή. Επιχειρούν, να «κλειδώσουν» ξανά την Ορθόδοξη Εκκλησία στον «εαυτό» της. Να μη παρεμβαίνει και να μην γίνεται «υπουργείο εξωτερικών», μας λένε οι μηχανισμοί της νεοταξικής εξουσίας και τα «εκσυγχρονιστικά» τους τέκνα εντός της Εκκλησίας.
Τη φίμωση της Εκκλησίας ζητούν. Τρέμουν τη δυναμική αντίστασης του «Ορθόδοξου ιστού», μια δυναμική που επιβεβαιώνει δραματικά την απουσία μιας πολιτικής ηγεσίας αντάξιας των ιστορικών περιστάσεων
Ο Χριστόδουλος θα υμνηθεί για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα. Ταυτόχρονα θα επιδιωχθεί έντεχνα και ύπουλα, από το πολιτικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο, να καταδικαστούν οι «πράξεις» και οι «λόγοι» που έκαναν τον Χριστόδουλο, Χριστόδουλο!!!
Μάταιος κόπος! Η σφραγίδα του Χριστόδουλου θα μείνει ανεξίτηλη. Ιδιαίτερα σήμερα, που ζούμε την επέλαση του πλανητικού ολοκληρωτισμού. Θα περάσει στην ιστορία σαν ο ηγέτης παπάς που αποτύπωσε ρωμαλέα και ανθρώπινα το βαθύ λαϊκό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας. Και που ακριβώς γι αυτό τρόμαξε τα νεοταξικά κατεστημένα της εξουσίας
