Κατηγορίες

 «τῆς γραμματικῆς οἱ μανταρίνοι καὶ τῆς πολιτικῆς οἱ φασουλῆδες»

Αρχική σελίδα
Ἀρχικὴ σελίδα
Ἐξωτ. πολιτικὴ /Διπλωματία
Ἐθνικὰ θέματα
Κοινωνία
Πολιτισμός
Θρησκεία
Διεθνή
Βιβλιογραφία/ Συνδέσεις
Άγρα γραπτῶν!
Πρόσφατα κείμενα
Μὲ χρονολογικὴ σειρὰ
Ἀγορὰ τοῦ Ἀντίβαρου!

Τὸ στέκι μας!

Δελτίο Ἐνημέρωσης

Ἐγγραφὴ Διαγραφὴ

Συγγραφες

Ἀθανάσιος Γιουσμᾶς
Ἄθως Γ. Τσοῦτσος
Ἄκης Καλαιτζίδης
Ἀλέξανδρος Γερμανὸς
Ἀλέξανδρος-Μιχαὴλ Χατζηλύρας
Ἀλέξανδρος Κούτσης
Ἀμαλία Ἠλιάδη
Ἀνδρέας Σταλίδης
Ἀνδρέας Φαρμάκης
Ἀνδρέας Φιλίππου
Ἀντώνης Κ. Ἀνδρουλιδάκης
Ἀντώνης Φ#8250;αμπίδης
Ἀπόστολος Ἀλεξάνδρου
Ἀπόστολος Ἀναγνώστου
Ἀχιλλέας Αἰμιλιανίδης
Ἀριστείδης Καρατζάς
Βάιος Φασούλας
Βαν Κουφαδάκης
Βασίλης Γκατζούλης
Βασίλης Ζοῦκος
Βασίλης Κυρατζόπουλος
Βασίλης Πάνος
Βασίλης Στοιλόπουλος
Βασίλης Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)
Βασίλης Φτωχόπουλος
Βένιος Ἀγελόπουλος
Βίας Φ#8250;ειβαδᾶς
Βλάσης Ἀγτζίδης
Γιάννης Διακογιάννης
Γιάννης Θεοφύλακτος
Γιάννης Παπαθανασόπουλος
Γιώργος Ἀλεξάνδρου
Γιώργος Βλαχόπουλος
Γιώργος Βοσκόπουλος
Γιώργος Βότσης
Γιώργος Κακαρελίδης
Γιώργος Καστρινάκης
Γιώργος Κεκαυμένος
Γιώργος Κεντᾶς
Γιώργος Κολοκοτρώνης
Γιώργος Κουτσογιάννης
Γιώργος Νεκτάριος Φ#8250;όης
Γιώργος Μαρκάκης
Γιώργος Μάτσος
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
Γιώργος Σκουταρίδης
Γιώργος Τασιόπουλος
Γλαύκος Χρίστης
Δημήτρης Ἀλευρομάγειρος
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Δημήτριος Δήμου
Δημήτρης Μηλιάδης
Δημήτριος Γερούκαλης
Δημήτρης Α. Μάος
Δημήτριος Νατσιὸς
Διαμαντής Μπασάντης
Διονύσης Κονταρίνης
Διονύσιος Καραχάλιος
Ἐιρήνη Στασινοπούλου
Ἑλένη Lang Γρυπάρη
Ἐλευθερία Μαντζούκου
Ἐλευθέριος Φ#8250;άριος
Ἐλλη Γρατσία Ἱερομνήμων
Θεόδωρος Μπατρακούλης
Θεόδωρος Ὀρέστης Σκαπινάκης
Θεοφάνης Μαλκίδης
Θύμιος Παπανικολάου
Θωμάς Δρίτσας
Ίωάννης Μιχαλόπουλος
Ίωάννης Χαραλαμπίδης
Ἰωάννης Γερμανός
Κρίτων Σαλπιγκτής
Κυριάκος Κατσιμάνης
Κυριάκος Σ. Κολοβὸς
Κωνσταντῖνος Ἀλεξάνδρου Σταμπουλῆς
Κωνσταντῖνος Ναλμπάντης
Κωνσταντῖνος Ρωμανὸς
Κωνσταντῖνος Χολέβας
Φ#8250;αμπρινή Θωμὰ
Μαίρη Σακελλαροπούλου
Μανώλης Βασιλάκης
Μανώλης Ἐγγλέζος - Δεληγιαννάκης
Μάρκος Παπαευαγγέλου
Μάρω Σιδέρη
Μιλτιάδης Σ.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Μιχάλης Κ. Γκιόκας
Νέστωρ Παταλιάκας
Νικόλαος Μάρτης
Νίκος Ζυγογιάννης
Νίκος Καλογερόπουλος Kaloy
Νίκος Φ#8250;υγερὸς
Νίκος Σαραντάκος
Νίνα Γκατζούλη
Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας
Παναγιώτης Ἀνανιάδης
Παναγιώτης Ἥφαιστος
Παναγιώτης Καρτσωνάκης
Παναγιώτης Φαραντάκης
Παναγιώτης Χαρατζόπουλος
Πανίκος Ἐλευθερίου
Πάνος Ἰωαννίδης
Πασχάλης Χριστοδούλου
Παῦλος Βαταβάλης
Σοφία Οἰκονομίδου
Σπυριδοῦλα Γρ. Γκουβέρη
Σταύρος Σταυρίδης
Σταύρος Καρκαλέτσης
Στέλιος Θεοδούλου
Στέλιος Μυστακίδης
Στέλιος Πέτρου
Στέφανος Γοντικάκης
Σωτήριος Γεωργιάδης
Τάσος Κάρτας
Φαήλος Κρανιδιώτης
Φειδίας Μπουρλᾶς
Χρστος Ἀνδρέου
Χρήστος Δημητριάδης
Χρήστος Κηπουρὸς
Χρήστος Μυστιλιάδης
Χρίστος Σαρτζετάκης
Χρίστος Δαγρές
Χρίστος Δ. Κατσέτος
Χριστιάνα Φ#8250;ούπα
Χρύσανθος Φ#8250;αζαρίδης
Χρύσανθος Σιχλιμοίρης
Gene Rossides
Marcus A. Templar

Επικοινωνία
Τα σχόλια και οι απόψεις σας, είναι όλα ευπρόσδεκτα!
 


«τῆς γραμματικῆς οἱ μανταρίνοι καὶ τῆς πολιτικῆς οἱ φασουλῆδες»

Νατσιὸς Δημήτριος
Δάσκαλος-Θεολόγος

Ἀντίβαρο, Ὀκτώβριος 2006


Σὲ δεκαήμερη ἀπεργία «κατέβηκαν» οἱ δάσκαλοι. Αἰτήματα πολλά, πρωτεῦον ὅμως καὶ κυρίαρχο:ἡ αὔξηση τῶν ἀποδοχῶν. Μάλιστα. Τέτοια πρωτοτυπία. Γιὰ νὰ δοθεῖ καὶ ὀλίγον μελοδραματισμὸς καὶ μία δόση «ἐθνικῆς ἀγωνίας», τὸ αἴτημα γαρνιρίζεται καὶ μὲ τὸ εὔπεπτο καὶ εὔηχο σύνθημα, «δάσκαλος φτωχός, ἀμόρφωτος λαός». Πρὶν προχωρήσουμε σὲ κάποιες προσωπικὲς σκέψεις, εὔλογα κάποιος θὰ ἀναρωτηθεῖ: δηλαδὴ κάποτε ποὺ οἱ δάσκαλοι ἦταν φτωχότατοι, μὲ «τρεῖς καὶ ἑξήντα» τὸν μήνα, ὁ λαὸς ἔμενε ἀμόρφωτος; Μὰ φτωχοὶ δάσκαλοι ἔκαναν διακεκριμένους πολίτες τὰ ρακένδυτα παιδιὰ τῶν μεταπολεμικῶν χρόνων. Φτωχοὶ δάσκαλοι συντήρησαν τὴν γλώσσα καὶ μεταλαμπάδευσαν τὶς ἀξίες τοῦ Γένους μας, ὅταν αὐτὸ τελοῦσε ἐν αἰχμαλωσία. Φτωχοὶ δάσκαλοι ἦταν πρῶτοι στοὺς ἀγῶνες (ὄχι τοὺς συνδικαλιστικούς) του ἔθνους.

( Πολλοὶ ἔφεδροι ἀξιωματικοί, ποὺ σκοτώθηκαν στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, τὸ 1940, ἦταν δάσκαλοι. Κριτήριο γιὰ τὴν ἐπιλογή τους, ὡς ἀξιωματικῶν, δὲν ἦταν τὸ πτυχίο μόνον, ἀλλὰ τὸ πατριωτικὸ ἦθος καὶ τὸ πνεῦμα αὐταπάρνησης, ποὺ διέκρινε τοὺς φτωχοὺς ἐκείνους δασκάλους. Γιὰ τὶς κοινωνίες ἐκεῖνες ὁ δάσκαλος ἦταν πρότυπο, σάρκωνε τὶς ἐλπίδες τοῦ λαοῦ γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον. Ἀπολάμβανε ὑπεροχή, ὄχι ἐξαιτίας τῶν ἀπολαβῶν του, ἀλλὰ διότι ἦταν γνώστης τῆς ἱστορίας, τῆς γλώσσας καὶ τῆς παράδοσης τοῦ Γένους. Μὲ πενιχροὺς μισθοὺς οἱ φτωχοὶ ἐκεῖνοι δάσκαλοι στάλαζαν στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τοὺς “ψυχὴ καὶ Χριστό”, φιλοπατρία καὶ πίστη. Ἔτσι φτάσαμε στὴν γενιὰ τοῦ ’40. Παραφράζοντας ἕνα ρητό, θὰ συνοψίζαμε ἐπιγραμματικὰ τὴν προσφορὰ ἐκείνων τῶν φτωχῶν δασκάλων, γράφοντας: Βγάλτε τὰ στεφάνια τῆς νίκης ἀπὸ τὰ κεφάλια τῶν στρατιωτῶν μας καὶ φορέστε τὰ στὰ κεφάλια τῶν δασκάλων τους).
Κανεὶς βέβαια δὲν θέλει φτωχούς τους δασκάλους. Ὅπως δὲν θέλουμε καμμία ὁμάδα συμπολιτῶν μας νὰ πένεται καὶ νὰ γονατίζει ἀπὸ τῆς φτώχειας τὸν καημό. Ζοῦμε, δυστυχῶς, σὲ μία ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή, ὅπου τὰ παιδευτικὰ ἀγαθὰ πληρώνονται ἁδρά, ὁδεύουμε ὁλοταχῶς σὲ κοινωνίες νεοπτωχῶν, σὲ συστήματα ποὺ θὰ ἀποβάλλουν ὡς ἀνεπίδεκτους προσαρμογῆς, ὡς ἄχρηστους, νέους ἀνθρώπους ποὺ δὲν εὐτύχησαν νὰ ἀνήκουν σὲ οἰκονομικὰ εὔρωστες οἰκογένειες.

Ἐπανερχόμενος στὸ θέμα, τὸ ἐρώτημα ποῦ καλούμαστε νὰ ἀπαντήσουμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, εἶναι τὸ ἑξῆς ἁπλό: θὰ βελτιώσει τὴν παιδεία τῶν Ἑλληνοπαίδων, τῶν μαθητῶν μας ἐν γένει, ἡ αὔξηση τῶν μισθῶν μας; Μποροῦμε μὲ σοβαρὴ τεκμηρίωση νὰ πείσουμε τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ὅτι τὰ δεινά της ἐκπαίδευσης ὀφείλονται στὴν μισθολογική μας καθίζηση; Τί θὰ ἀλλάξει, γιὰ παράδειγμα, ἂν ἐξισωθοῦμε μὲ τοὺς Εὐρωπαίους συναδέλφους μας, οἱ ὁποῖοι ἀμείβονται μὲ διπλάσιο μισθό; Θὰ ριχτοῦμε στὶς βιβλιοθῆκες, στὶς μετεκπαιδεύσεις, στὴν αὐτομόρφωση καὶ μία ὡραία πρωϊα θὰ βροντοφωνάξουμε: ἑλληνικὲ λαὲ ἀπὸ σήμερα παύεις νὰ εἶσαι ἀμόρφωτος, γιατί αὐξήθηκαν οἱ μισθοί μας;

Ἂς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν πὼς οἱ δάσκαλοι, σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλους ἐργαζόμενους, δὲν προσφέρουν αὐτὸ ποὺ ξέρουν, ἀλλὰ διδάσκουν αὐτὸ ποὺ εἶναι. («Ὁ βίος εἰς τὴν ἀρετὴν ἄγειν», καὶ ὄχι ὁ λόγος). Ἂν περιοριστοῦμε μόνο στὸ πρῶτο, σὲ ἁπλὴ μεταβίβαση γνώσεων λειτουργικῶν, σὲ κατάρτιση τεχνική, τότε ἰσχύει γιὰ τοὺς νέους αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἴων Δραγούμης στὸ «Ὅσοι ζωντανοί»: «τὴν ἐλευτεριά τους, τὴν ζωντανάδα τους, τὴ θέλησή τους, τὶς ἔχουν πλακώσει ἀνωφέλευτα βάρη, ποὺ τοὺς ἐζάρωσαν τὸ νοῦ καὶ τοὺς ἐπίκραναν τὴν ψυχὴ γεμίζοντας τὴν μὲ μίαν ἀρρωστιάρικη ἀνησυχία: γιὰ τὸ πῶς θὰ βγάλουν τὸ ψωμὶ τοὺς μονάχα. Μ’ αὐτὴ τὴν ἀνησυχία, χωρὶς αὐτοπεποίθηση, βγαίνουν ἀπὸ τὸ σχολειὸ καὶ ἀντικρίζουν τὴν κοινωνία. Καὶ οἱ περισσότεροι σκύβουν καὶ γίνονται σκλάβοι ἐκεινοῦ ποὺ θὰ τοὺς παρασταθεῖ γιὰ νὰ ἀπολάψουν μία θεσούλα….». Ἂν θέλουμε ἡ ἐκπαίδευση νὰ γίνει παιδεία, χῶρος καλλιέργειας ἀξιῶν καὶ μόρφωσης χαρακτήρων τότε τὸ ἐκκωφαντικὸ σύνθημα γιὰ αὔξηση τῶν μισθῶν καὶ μόνον, δὲν πείθει, ἀλλὰ ξεσκεπάζει τὴν μίζερη καὶ κοντόφθαλμη στάση μας.

Βοοῦν αὐτὲς τὶς μέρες οἱ ἐφημερίδες ἀπὸ τὴν ἀπαράδεκτη τακτική του Ὑπουργείου Παιδείας, σχετικὰ μὲ τὰ νέα βιβλία. Τὰ λάβαμε ἅμα τὴ ἐνάρξει τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς καὶ ὅλοι πλέον πελαγοδρομοῦμε, διότι κανεὶς δὲν μᾶς εἶπε πῶς θὰ τὰ διδάξουμε. Ἀλαφιασμένοι, ἀγχωμένοι, προβληματισμένοι, ψάχνουμε τὸν τρόπο, αὐτοσχεδιάζοντας, πράγμα κακό. Ἡ δημόσια ἐκπαίδευση δὲν εἶναι ἰνδικὸ χοιρίδιο. Ἀντὶ νὰ προηγηθοῦν δειγματικὲς διδασκαλίες (μὲ τοὺς μαθητὲς) γιὰ ὅλες τὶς τάξεις καὶ ὅλα τὰ μαθήματα, ἀπὸ ὄντως γνῶστες καὶ ἐπαρκῶς καταρτισμένους ἐπιμορφωτές, μᾶς «πέταξαν» τὰ βιβλία, μᾶς βαυκάλισαν, γιὰ νὰ μᾶς ἀποστομώσουν, ρίχνοντάς μας τὸ πομφολυγῶδες σύνθημα «εἶστε ἐλεύθεροι νὰ διδάξετε ὅπως θέλετε», καὶ στρογγυλοκάθισαν πάνω στὶς δάφνες τῆς δῆθεν μεταρρύθμισης.

Ἐρωτῶ: δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τεθεῖ ὡς κυρίαρχο αἴτημα τῆς ἀπεργίας ἡ ἐπιμόρφωση γιὰ τὰ νέα βιβλία, ὥστε νὰ τὰ οἰκειωθοῦμε εἰς βάθος καὶ νὰ τὰ διδάξουμε ὅπως πρέπει; Θὰ εἴχαμε ἢ δὲν θὰ εἴχαμε σύνολη τὴν κοινωνία δίπλα μας, ἂν ἀγωνιζόμασταν γιὰ εὐγενικότερο ἀπὸ τοὺς μισθοὺς σκοπό;
Ἂν δὲν σηκωθοῦμε λίγο ψηλότερα, ἀγωνιζόμενοι γιὰ μία παιδεία, ἡ ὁποία θὰ καταστεῖ θεματοφύλακας τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ ἔθνους μας, οὐδεὶς θὰ συμμεριστεῖ τοὺς μυξοθρήνους μας γιὰ αὔξηση τῶν μισθῶν.
Αὐτὲς βέβαια οἱ ἀνησυχίες, γιὰ τὴν ποιότητα τῆς παιδείας, ὅπως καὶ γιὰ τὸ τί περιέχουν τὰ νέα βιβλία, βασανίζουν δασκάλους μάχιμους. Οἱ συνδικαλιστές μας, τὰ ἀνώτερα καθοδηγητικὰ κλιμάκια, ἔχουν ἐγκαταλείψει ἐδῶ καὶ χρόνια τὴν τάξη, ὅποτε δὲν τοὺς ἀπασχολοῦν τέτοιας φύσεως προβλήματα. Ἂς τὰ λύσουν αὐτὰ οἱ ταπεινοὶ καὶ καταφρονεμένοι δάσκαλοι ποὺ διδάσκουν. Ἕνας λόγος ποὺ ἔχουμε ἀπωλέσει τὴν ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία καὶ ἐκτίμηση τῆς κοινωνίας, εἶναι ὁ γαγγραινιασμένος κομματοσυνδικαλισμός. Ἀπαρτιζόμενος ἀπὸ ἀργόσχολους δοξομανεῖς, μᾶς κατάντησε πενταροκυνηγούς, νὰ σκύβουμε τὸ κεφάλι μὲ ντροπή, ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸ λειτούργημά μας. Ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Παλαμᾶς, τί νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ «τῆς γραμματικῆς τους μανταρίνους/ καὶ τῆς πολιτικῆς τοὺς φασουλῆδες».




Τὸ κείμενο δημοσιεύθηκε στὴν ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα νομοῦ Κιλκὶς «Γνώμη» στὶς 16/9/06

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.