Τα βιβλία γλώσσας της Στ` Δημοτικού Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος, Κιλκίς Αντίβαρο, Νοέμβριος 2007 « μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη» Σεφέρης   Το έχουμε τονίσει, επανειλημμένως, ότι απ’ όλα τα σχολικά εγχειρίδια, τα αναγνωστικά του Δημοτικού είναι τα κρισιμότερα. «Ο δάσκαλος και το αλφαβητάρι αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί». Με άλλες λέξεις το αναγνωστικό αντικατοπτρίζει την κοινωνία στην οποία καλείται το παιδί να ανδρωθεί, μετέχοντας, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, «κρίσεως και αρχής». Φέτος διδάσκω στην Στ΄ Δημοτικού. Ευτυχώς γλιτώσαμε από αυτόν τον ψυχοβγάλτη, το βιβλίο Ιστορίας. Έμειναν όμως στο απυρόβλητο τα συχνόχρηστα βιβλία της γλώσσας, αυτά που καθημερινά ξεφυλλίζουν οι μαθητές. Προς το παρόν παραλάβαμε το α΄ τεύχος, αυτό διδάσκουμε το πρώτο τρίμηνο. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε έξι ενότητες. Οι δύο είναι επίκαιρες, αναφέρονται στην εθνική γιορτή και την επέτειο του Πολυτεχνείου. Οι άλλες τέσσερις έχουν ως θέμα: α. ταξίδια, β. κατοικία, γ. διατροφή δ. η ζωή σε άλλους τόπους. Όπως αυτάρεσκα σημειώνουν οι συγγραφείς στο βιβλίου του δασκάλου «τα κείμενα που δίνονται είναι αυθεντικά, η όλη διαδικασία παραγωγής λόγου εντάσσεται μέσα σε συγκεκριμένες περιστάσεις επικοινωνίας». Με απλά λόγια, δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα του λόγου, αλλά η «αυθεντικότητα». Δεν θέλουμε κείμενα λογοτεχνικά, αλλά επικοινωνιακά. Διαβάζουν οι μαθητές αποσπάσματα από περιοδικά και το διαδίκτυο, ενώ απουσιάζουν προκλητικά οι επιφανείς λογοτέχνες. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την ενότητα που εξετάζει την διατροφή. Ο μαθητής, λοιπόν, «παιδεύεται» και μορφώνεται με τα εξής «αυθεντικά» κείμενα. Μια συνταγή, όπου μαθαίνει πώς μαγειρεύονται τα «μακαρόνια με κιμά», ένα νοστιμότατο «πιάτο για πάρτι», «φασολάκια βραστά», μια «ομελέτα καραβάκι» (στο τετράδιο εργασιών). Σε κείμενο με τίτλο «παραδοσιακές γεύσεις», διατρανώνεται και η παγκοσμίως αξιοθαύμαστη και αξιομίμητη ελληνοτουρκική φιλία. Διαβάζω τα εξής δακρύβρεκτα και συγκινητικά: «Τρώγοντας απολαμβάνουν καλύτερα τη συντροφιά Έλληνες και Τούρκοι. Υπάρχουν μάλιστα τόσα κοινά έθιμα και συνήθειες που εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο κοντά είναι οι δύο λαοί…». ʼφθαστη διπλωματική τακτική. Τραπεζώνω, μερακλώνομαι, έρχομαι «πολύ κοντά» και έξω ελληνοτουρκικά ντέρτια και διμερείς καημοί. Βεβαίως εκεί στα «τόσα κοινά έθιμα» μπορεί ο δάσκαλος να πει πως οι Τούρκοι, ενίοτε, μετά το πατρώον έθιμο των Ελλήνων να ξεσηκώνονται για λευτεριά, είχαν το έθιμο να επιδίδονται σε σφαγές και γενοκτονίες. Την ίδια παράδοση τήρησαν με ευλάβεια και στην Κύπρο το ’74. (Οι Κύπριοι επειδή οι Τούρκοι είναι κάπως….αχώνευτοι, συνήθιζαν να λεν «την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγομεν πέτρες»). Αφού, λοιπόν, οι Ελληνόπαιδες εντρυφήσουν στις συνταγές οι οποίες παχαίνουν την «δέσποινα κοιλία» και ισχναίνουν το νου, αλλάζουν θέμα και περνούν στην ενότητα που περιγράφει τη ζωή σε άλλους τόπους. Εδώ να δεις πολυπολιτισμική ευθιξία, κοσμοπολίτικη διακριτικότητα και διαθρησκειακή ανεκτικότητα. Στα κείμενα με τίτλο, «αυτόχθονες λαοί» και «σπίτι μας είναι η γη», περιγράφονται το μακέλλεμα και οι δηώσεις που υπέστησαν οι αυτόχθονες λαοί της Αφρικής και της Αμερικής από τους λευκούς εποίκους. Περιέργως όμως δεν κατονομάζονται οι λευκές περιστερές. ʼγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι, οι τυχοδιώκτες, τα καθάρματα και οι σωματέμποροι που αφάνισαν τον πλανήτη, είναι απλώς «λευκοί». (Οι μαθητές ίσως συμπεράνουν πως και εμείς οι λευκοί Έλληνες συμβάλλαμε στις ιεραποστολικές γενοκτονίες των δύσμοιρων ιθαγενών). Τους φώτισε ο Θεός τούς…. φωταδιστές και συμπεριέλαβαν στην ενότητα τον επίλογο της «Αιολικής γης» του Ηλ. Βενέζη. Στα κείμενα όμως και τις εργασίες που συνοδεύουν την «Αιολική γη» λογοκρίθηκε μια λέξη: Τούρκοι. Έγιναν ξεριζωμοί, εγκλήματα, καταστροφές, ανταλλαγές, αλλά το ποιοι τα προξένησαν αυτά, ο μαθητής δεν το βλέπει καταγεγραμμένο. Ίσως, διά του συνειρμού, οι μαθητές απαντήσουν «κάποιοι λευκοί από την Ανατολή». Ένα τέτοιο συμπέρασμα ανταποκρίνεται πλήρως και στις προδιαγραφές της κ. Ρεπούση. Στην ίδια ενότητα η σελίδα 90 «διδάσκει» τις θρησκείες του ματαίου τούτου κόσμου. (Θέμα με το οποίο είχα ασχοληθεί σε παλαιότερο άρθρο). Στο λήμμα Χριστιανισμός διαβάζουν τα βαπτισμένα Ελληνάκια: «Οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ο υιός του Θεού». Ήταν και όχι είναι. Ενώ για όλες τις άλλες θρησκείες και παραθρησκείες χρησιμοποιείται ο ενεστώτας- το Ισλάμ επιβραβεύεται και με το ρήμα «αποκαλύφθηκε – μόνο ο Χριστός «ήταν». (Στην «Αποκάλυψη» ο Χριστός είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος», που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Η φράση αυτή εξεικονίζει αριστοτεχνικά το ορθόδοξο δόγμα. Πέρασε όμως το αντίχριστο «ήταν»). Παρενθέτω την εξής προφητική επισήμανση των Αγιορειτών Πατέρων, ήδη από το 1984: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκώς αυξανόμενη να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας». Το σιωπηλό και ησύχιο περιβόλι της Παναγίας έκρουσε τον κώδωνα από παλιά. Είναι γνωστό πως κάθε προσπάθεια αλλοίωσης του εθνικού μας προσώπου εκδηλώνεται ως επιχείρηση χωρισμού της ζωής από την παράδοση και την πίστη μας. Καταρρέουμε, όταν «η αλήθεια της Πίστεως και της Ζωής μας νοθεύεται». Με το βιβλίο ιστορίας ξεβράστηκε η νοθεία. Τα ύπουλα όμως χτυπήματα δίνονται μέσω των αναγνωστικών. Όλο το πρώτο τεύχος είναι ένα καταναλωτικό παραλήρημα, μια αδιάντροπη προπαγάνδα αφιλοπατρίας και ψευτοδιεθνισμού. Κείμενα άοσμα, μέτρια, κακόμοιρα, αποψιλωμένα από τα ευγενέστερα και υψηλότερα αγαθά του ανθρώπου. (Πού είναι οι έννοιες της ελευθερίας, της τιμής, του χρέους). Με «μακαρόνια με κιμά» ή «βραστά φασολάκια» θα πλάσουμε τους ανθρώπους στους οποίου θα στηρίζεται το Γένος; «Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου», έλεγε ο Σεφέρης. « Υπάρχει η καλή παιδεία, αυτή που ελευθερώνει και η κακή που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος».   Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.