«η ιστορία είναι φωνή νεκρών, διδάσκουσα τους ζώντας» Είχα την τιμή να μιλήσω με την Ελένη Φωκά, την Δασκάλα του Γένους, όπως ωραιότατα την ονόμασε η Κυπριακή Δημοκρατία. Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος, Κιλκίς Αντίβαρο, Απρίλιος 2007 Μιλούσε η σεβάσμια Δασκάλα και είχα την εντύπωση πως αντικρίζω μια μορφή που δραπέτευσε από το παρελθόν, τότε που το Γένος μας αγωνιζόταν αιχμάλωτο να επιβιώσει. Τριάντα χρόνια δίδασκε στην σκλαβωμένη Βόρεια Κύπρο, τριάντα χρόνια βίωνε, αυτή και οι μαθητές της, την νέα Τουρκοκρατία. Επαναλάμβανε συνεχώς τις λέξεις: κακοποίηση, βιασμοί, θάνατος. Το κράτος – εγκληματίας συνεχίζει απαράλλαχτα να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους εξευτελισμού και αφανισμού των λαών, οι οποίοι έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο του. 22.000 Έλληνες ζούσαν στην Καρπασία πριν από την εισβολή. 1000 αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, όταν τουρκοπατήθηκε η στενόμακρη, αγιασμένη χερσόνησος. Λιγότεροι από 300 απέμειναν σήμερα, γέροι που θέλουν «να αναπαυτούν» στην πατρώα γη. Έμεινε και η ηρωίδα Δασκάλα με λίγους μαθητές, τους είπαν εγκλωβισμένους. Εγκλωβισμένοι ήταν και οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Σολωμού, ήταν κι εκείνοι, σαν τους σκλαβωμένους Κύπριους, ελεύθεροι, ψυχές ανθισμένες, που υψώνονται, υπερνικούν τα φθαρτά και πρόσκαιρα, φθάνουν στο Χρέος προς την πατρίδα. (Πριν ονομάσει το ποίημά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», είχε διαλέξει, ο Σολωμός τον τίτλο «Χρέος»). Κράτησα έναν λόγο της Δασκάλας. Την ρώτησα πώς έκανε το μάθημα, γνωρίζοντας πως έξω από τους τοίχους του σχολείου περιπατεί ο Τούρκος, «ως λέων ωρυόμενος», μοχθηρός και επικίνδυνος. Είπε: «Οι μαθητές μου επιθυμούσαν πολύ την ιστορίαν. Να ακούν για ήρωες, για γεγονότα φιλοπατρίας, αυτοθυσίας, ηρωισμού». Και ακόμη: «Τους άρεσαν πολύ τα θρησκευτικά, τα Συναξάρια των αγίων μας». (Η Δασκάλα έμενε στο σχολείο από το πρωί ως το βράδυ. Όχι γιατί ήταν υποχρεωμένη, αλλά γιατί κάποιοι μαθητές της έπρεπε να αποχωρήσουν κατά την δύση του ήλιου. Ας τα διαβάζουν αυτά κάποιοι χαραμοφάηδες συνδικαλιστές μας, που πιέζουν για μείωση του ωραρίου μας. Πολλοί «συνάδελφοι» περισσότερη ώρα στρέφουν το βλέμμα τους στο ρολόι, παρά στα πρόσωπα των μαθητών τους). Ιστορία και Θρησκευτικά, «ψυχή και Χριστό», ήθελαν τα σκλαβωμένα «Ελληνάκια» (Ελύτης), και όχι «κείμενα πολυτροπικά, γραπτά και εικονιστικά». (Έτσι αποκαλεί τις αξιολύπητες μπουρδολογίες της, η ψευτοϊστορικός κ. Ρεπούση, σε συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» της προηγούμενης Κυριακής). Μιλούσαμε σιγανά, αθόρυβα, λέει η Δασκάλα του Γένους, γιατί έστηναν αυτί οι Αγαρηνοί, μην τυχόν κι ακουστούν επικίνδυνα πράγματα. (Εθνικός Ύμνος, προσευχές, ήρωες). Μα αυτό είναι περιγραφή «Κρυφού Σχολειού»!! Την μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας έτσι διασώθηκε το Γένος, με θρησκευτικά και ιστορία. Τρεφόταν η ψυχή του σκλάβου με την Ορθόδοξη πίστη και τις εθνικές μνήμες, η φωνή των νεκρών ηρώων τον κανοναρχούσε, και άκουσε την «άγια μέρα», το «Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά». «Τον Χριστό φοβόμαστε και αυτείνη η θρησκεία μάς λευτέρωσεν και βγήκαμε εις την κοινωνία του κόσμου», έγραφε ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. «Εσείς οι Έλληνες κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Γιώργη, Πέτρο, Παύλο, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη! Σίγουρα κάτι ετοιμάζετε», έλεγε το θεριό των Ιωαννίνων, ο Αληπασάς, όταν πληροφορήθηκε το 1819 την βάπτιση του Λεωνίδα Παλάσκα. (Γιος του Σουλιώτη οπλαρχηγού Χρήστου Παλάσκα. Εξαίρετος ναυτικός. Προς τιμήν του το Κέντρο Κατατάξεως Ναυτικών Δοκίμων πήρε το όνομά του). Γράφει η κ. Ρεπούση – η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, καθότι προοδευτικού φρονήματος, χαρακτήρισε όσους διαφωνούν με τα φληναφήματά της, ως «εθνικιστικό λόμπι»- ότι ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός διέδωσε τις ιδέες της ελευθερίας. Διάβαζαν, δηλαδή, τα Ελληνόπουλα τις δυσνόητες απανταχούσες του Κοραή, τις οποίες ταχυδρομούσε από το Παρίσι, και έγιναν αίφνης οι ξακουστοί κλεφταρματολοί. «Δεν μαθαίναμε τίποτε από τον έξω κόσμο ή από την πατρίδα», λέει η Ελένη Φωκά, «ούτε τα βιβλία άφηναν να φτάσουν στα χέρια μας». Έτσι γινόταν και την περίοδο της αιχμαλωσίας. Αν δεν κατασκοτώνονταν κάποιοι πάμφτωχοι και απλοί παπάδες και καλόγεροι, φωτισμένοι από «του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», ακόμη και σήμερα οι Έλληνες θα ήταν διασκορπισμένοι «να τρέχωσι τον κόσμον/ με εξαπλωμένην χείρα, ψωμοζητούντες», όπως έγραφε ο Κάλβος. Το Γένος έμεινε αδούλωτο εν δουλεία, γιατί διατήρησαν οι ταπεινοί Δάσκαλοι του Γένους αθρυμμάτιστη την εθνική συνέχεια. «Με το όραμα της απελευθέρωσης, ατσαλωνόταν η υπομονή, η καρτερία και οι αντοχές μας, κάτω από τις αφόρητες συνθήκες στην τουρκική σκλαβιά», μας λέει η Ελένη Φωκά. «Η ζωή που εκάναμε, μας εβοήθησε στην επανάσταση. Διότι ηξεύραμε τα κατατόπια, τους δρόμους και τους ανθρώπους. Εμάθαμε στην πείνα, την λέρα, την κακοπάθεια. Εσυνηθήσαμε να καταφρονούμε τους Τούρκους», έλεγε ο Κολοκοτρώνης, που θα πει ότι έλαβαν συνείδηση της ελευθερίας τους, πριν την αποκτήσουν εξωτερικά. Μόνο σήμερα «εσυνηθίσαμε» να φοβόμαστε-και να επαινούμε- τους Τούρκους, διότι «οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να αντιμετωπίσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους». («Θεωρία Πολέμου», Παν. Κονδύλης, εκδ. Θεμέλιο, σελ. 411). Βαφτίζουν την ανανδρία τους σωφροσύνη, διότι, κατά την αρχαία ρήση, «το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί». Γιορτάζουμε σήμερα την Εθνεγερσία και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τα δύο «χαίρε». Αντί να φτερουγίζει η καρδιά μας σε τέτοιες επετείους, νιώθουμε, εμείς οι δάσκαλοι κυρίως, που αντιστεκόμαστε στον εξευτελισμό της ιστορίας μας, ντροπή και θυμό. Να είμαστε 50 – 60.000 δάσκαλοι στην Ελλάδα και να μας αναγκάζει μια χούφτα άσχετων ψευτοϊστορικών να διδάσκουμε τις τσαρλατανιές και τις ιδεοληψίες τους. Η Δασκάλα του Γένους, η Ελένη Φωκά, 30 χρόνια κρατούσε άσβηστη την φλόγα της πατρίδας στο σκλαβωμένο σχολείο της, ζωγραφίζοντας κάθε πρωί στον πίνακα την ελληνική σημαία, για να μην ξεχνούν οι μαθητές της. Τους ιστορούσε τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων και των αγίων μας. Πάνω σ’ αυτά τα «ριζιμιά λιθάρια» πατούσε και αντιστεκόταν. Ό,τι έκανε το Γένος στην περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η Κύπρος κάποτε θα απελευθερωθεί, λέει η Ελένη Φωκά. Οι «φρόνιμοι», θα την πουν «τρελή». «Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς, όταν επιάσαμε τα άρματα», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Τέτοιοι «τρελοί» μας απελευθέρωσαν Δάσκαλος – Κιλκίς Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.