Προδότες και επίβουλοι της πατρίδος Δημήτρης Νατσιός δάσκαλος-Κιλκίς Αντίβαρο, Φεβρουάριος 2008   Προτείνω, κάθε βράδυ, εκτός από το δελτίο καιρού της Ε.Μ.Υ., να εκδίδεται και δελτίο προκλήσεων και διεκδικήσεων κατά της Ελλάδος, από τους παντοειδείς γείτονές μας. Μέχρι στιγμής έχουμε: οι αμερικανοκόλακες Αλβανοί απαιτούν την νότια Ήπειρο, την οποία αυτοί ονομάζουν Τσαμουριά. Οι Τούρκοι εποφθαλμιούν την υπόλοιπη Κύπρο και την Θράκη. Οι Σκοπιανοί την Μακεδονία. Αύριο, ίσως, οι ʼγγλοι ζητήσουν τα Επτάνησα, με το αιτιολογικό ότι αυτοί μας τα παρέδωσαν το 1864. Οι Ιταλοί τα Δωδεκάνησα. Οι Λίβυοι την Κρήτη, γιατί βρίσκεται εγγύς του Λιβυκού πελάγους. Η Βενετία τις Κυκλάδες, οι Βησιγότθοι τη Θεσσαλία, οι Καταλανοί τη Στερεά και οι Πέρσες την Χαλκιδική, γιατί εκεί ο Ξέρξης επιδόθηκε σε δημόσια έργα. (Διάνοιξη διώρυγας). Στο τέλος θα μας απομείνουν οι Μυκήνες και το Μαντείο των Δελφών. Ενδέχεται να συγκεντρωθούμε όλοι οι Έλληνες στην Αττική, οπότε – τι μεγαλείο- θα αναβιώσει το «κλεινόν άστυ». Θα γίνουμε και τυπικά «κράτος – πόλη». Προς το παρόν υφίσταται η «πόλη – κράτος». Εδώ κλείνει η εισαγωγή. Θα περιοριστώ στο επίκαιρο θέμα. Την προδοσία της Μακεδονίας. Γράφει η γραφίδα με οργή. Καπνίζουν τα μάτια μου, γιατί, πρώτον, είμαι ντόπιος Μακεδόνας. Οι παππούδες και προπαππούδες μου γεννήθηκαν και έζησαν σ’ ένα χωριό σκαρφαλωμένο στους πρόποδες των Πιερίων. Κάποιοι άφησαν τα κόκαλά τους τα ιερά, στη γη της Μικρασίας και άλλοι στις αετόκορφες της Βορείου Ηπείρου. (Την Βόρεια Ήπειρο απελευθέρωσαν το ’40  οι ήρωες και όχι τη Νότια Αλβανία, σαπιοκρέατα των αθηναϊκών καναλιών). Δεύτερον, με πιάνει το ελληνικό μου, γιατί είμαι δάσκαλος, μάχιμος και όχι κηφήνας συνδικαλιστής. Σ’ ένα μήνα θα διδάξω τον Μακεδονικό Αγώνα, στην έκτη δημοτικού. Στο βιβλίο έχει μια εικόνα του παλικαριού που το «πλάγιασε το βόλι». Ο Παύλος Μελάς, Πώς θα αντικρίσω το ανείπωτο βλέμμα του; Τι θα πω στους μαθητές μου; Πώς θα ψελλίσω τα τελευταία λόγια του Παύλου; «Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου, το ντουφέκι στο Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα». Έλεγε καθήκον και εννοούσε μνήμα, που πάει να πει μνήμη, δηλαδή ζωή. Οι ζώντες λογοδοτούμε συνεχώς προς τους νεκρούς – «όλοι μαζί, πεθαμένοι και ζωντανοί, είμαστε αλληλέγγυοι και συνυπεύθυνοι» (Σεφέρης). Πώς θα σταθεί δάσκαλος, με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα, μπροστά στους μαθητές του και θα διδάξει για τον Τέλλο ʼγρα, που το καταματωμένο κουφάρι του τρεις μέρες το σκύλευαν οι Κομιτατζήδες; Πώς θα αντέξει την αμείλικτη ερώτηση: «γιατί θυσιάστηκαν;». Για τον Νίμιτς, την Μητσοτάκη,  τον Αλαβάνο και τους λοιπούς  «προδότες και επίβουλους της πατρίδος» (Μακρυγιάννης); «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί», ζώντες και τεθνεώτες. Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, την ζωντανών και των αγέννητων. Κι αφού είναι τριμερής συμφωνία, δεν μπορεί ν’ αλλάξει, αν απουσιάζουν στις διαπραγματεύσεις τα δύο μέρη: οι νεκροί, και οι αγέννητοι. Γράφω, και η γραφίδα τρέμει από οργή. Τι θα πει γεωγραφικός όρος; Θα έχουν καρφιτσωμένο στο πέτο τους οι Σκοπιανοί ταμπελίτσα με την ένδειξη «είμαι της γεωγραφικής και όχι της ιστορικής Μακεδονίας»; Αυτές οι γελοιότητες και οι διπλωματικές τσαρλατανιές, σε ποιους απευθύνονται; Οι Αμερικανοί μας χλευάζουν για το συνεχές γονάτισμα, οι Σκοπιανοί μας ξεφτιλίζουν διεθνώς και αντί να στυλώσουμε τα πόδια, οδηγούμαστε, σερνόμαστε στη μεγαλύτερη προδοσία από καταβολής κράτους. «Τι πάθηκαν, τι γίνηκαν του κόσμου οι αντρειωμένοι»; Εσχάτη ώρα εστί, να μιλήσουμε, να ενεργήσουμε, να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας, και ό,τι θέλουν ας μας κάμουν. Είμαστε, «όλοι μαζί», συνυπεύθυνοι. Πρώτα εμείς, οι δάσκαλοι. Προτίθεται, έτσι φημολογείται, η Διδασκαλική Ομοσπονδία – οι χαραμοφάηδες, οι τελματόβιοι των Αθηνών – να μας «κατεβάσουν» σε πενθήμερη απεργία, για οικονομικοασφαλιστικά αιτήματα. Την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, κάποιες ταπεινές διδασκάλισσες απέτρεψαν την άλωση της εθνικής συνείδησης των σκλάβων Μακεδόνων. Αντί να προκηρύξουν οι δασκαλοπατέρες της μετριοκρατίας μια απεργία για την μελετώμενη προδοσία της Μακεδονίας, χειρονομία που θα απέσειε από πάνω μας τον τίτλο του μίζερου, πενταροκυνηγού δασκάλου και θα ξανακερδίζαμε την εκτίμηση του λαού, επιμένουν οι «εξουσιολάγνοι» στις τρισάθλιες απεργίες των δέκα ευρώ.  Δεύτερον, οφείλει να αντισταθεί η Εκκλησία. Γύρω στις είκοσι Μητροπόλεις υπάρχουν στην Μακεδονία. Η Εκκλησία ήταν πάντοτε εθναρχούσα, περιέχον και όχι περιεχόμενο του Γένους. Τι κάνουν οι Επίσκοποι οι διάδοχοι των ηρωικών Μακεδονομάχων Ιεραρχών; (Τραγικά μόνος ο ʼνθιμος Θεσσαλονίκης). Θυμίζω πως γύρω στο 1900, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, βλέποντας την δειλία και τον ενδοτισμό του Ελλαδικού βασιλείου «της αψόγου στάσεως», απέστειλε, στις Μητροπόλεις της Μακεδονίας, νέους και φλογερούς πατριώτες και αποφασισμένους ποιμένες ως Μητροπολίτες, οι οποίοι «έσωσαν την Μακεδονία, έσωσαν την Ελλάδα», κατά την πασίγνωστη ρήση του Ίωνα Δραγούμη. Οι καιροί δεν απαιτούν κοινότοπες ηθικοδιδασκαλίες και ιερές μουρμούρες. Οι περιστάσεις επιβάλλουν αγώνα – στην κεφαλή – για την σωτηρία της Μακεδονίας. Το 1909, ο Μητροπολίτης Πελαγονίας Ιωακείμ Φορόπουλος, ομιλών στους Έλληνες του Μοριχόβου, έλεγε: «Δεν σας συμβουλεύω οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, αλλά οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντι οδόντος». Τέτοιοι κράτησαν την Μακεδονία και αναδείχθηκαν άξιοι του Έθνους και της Εκκλησίας. Τρίτον, πρέπει να αντιδράσουν οι Μακεδόνες πολιτικοί. Υπάρχει η κομματική γραμμή – υπακοή, αλλά υπάρχει και η ανυπακοή της αξιοπρέπειας. Ας θυσιάσουν για μια φορά την πρόσκαιρη δόξα, χάριν των «αγέννητων και των νεκρών». Ο λαός κρίνει. Από την τωρινή τους στάση θα αποφασίσει ποιοι θα ανταμειφθούν και ποιοι θα «παν στο σπίτι τους». Να είναι σίγουροι γι’ αυτό. Το να παίρνουν γραμμή και να μπαίνουν στη γραμμή, καθόλου δεν τους κολακεύει. Οφείλουν οι βουλευτές του Κιλκίς να στείλουν επιστολές στις τοπικές εφημερίδες αποσαφηνίζοντας τη στάση τους. Ευθαρσώς πρέπει να δηλώσουν αν είναι υπέρ ή κατά της στάσης του κόμματός τους. Αν δεν απαντήσουν, σημαίνει ότι συμφωνούν με την προδοσία, οπότε ο λαός, ας το θυμηθεί αυτό στις επερχόμενες εκλογές. Κλείνω με ένα ηρωικό επεισόδιο κατά την Μικρασιατική Καταστροφή. Στις 26 Αυγούστου 1922, στη Σμύρνη ο στρατός επιβιβάζεται σε πλοία για επιστροφή στην Ελλάδα. Με την βία ανεβαίνει και ο ταγματάρχης πεζικού Κων. Μουτσούλας. Όταν το πλοίο «Νάξος» εισερχόταν στο λιμάνι της Χίου, κατάμεστο από ρακένδυτους πρόσφυγες, ο Μουτσούλας ανέβηκε στο κατάστρωμα, τράβηξε την προσοχή όλων και φώναξε: «έπειτα απ’ αυτό το αίσχος της εθνικής συμφοράς, δεν μας επιτρέπεται να πατήσουμε χώμα ελληνικό. Να πάμε να πνιγούμε πρέπει και, πρώτος εγώ, δίνω το παράδειγμα». Έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. (Το διέσωσε ο Χρ. Αγγελομάτης, στο «Χρονικόν της Μεγάλης Τραγωδίας», σελ. 184). Αν γυρίσουν οι πολιτικοί από την Νέα Υόρκη με το αίσχος της προδοσίας της Μακεδονίας προτιμότερο γι’ αυτούς «να πάνε να πνιγούνε».       Δημήτρης Νατσιός δάσκαλος-Κιλκίς