|
Τὰ νεοταξικὰ βιβλία ἱστορίας τοῦ δημοτικοῦ
Νατσιὸς Δημήτριος
δάσκαλος-θεολόγος
Ἀντίβαρο, Ἰούνιος 2006
«Ἐξ ἱστορίας ἀναιρεθείσης τῆς ἀληθείας, τὸ καταλειπόμενον αὐτῆς ἀνωφελὲς γίνεται διήγημα».
Ἂν ἀφαιρέσεις ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ἀλήθεια, αὐτὸ ποὺ μένει γίνεται ἀνώφελη, ἄχρηστη διήγηση. Πολύβιος
Ἐν χορδαὶς καὶ τυμπάνοις μας ἀνακοινώθηκε πὼς τὸν ἐρχόμενο Σεπτέμβριο, θὰ ἀλλάξουν τὰ βιβλία τοῦ δημοτικοῦ σχολείου. Τὰ βιβλία αὐτά, ὄπως αὐτάρεσκα εἶπαν κάποιοι συγγραφεῖς τους, «καλύπτουν» δυὸ κυβερνήσεις, τὴν προηγουμένη καὶ τὴν τωρινή. Γράφτηκαν, δηλαδή, ἀπὸ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ παραδίδονται στὰ χέρια τῶν μαθητῶν ἀπὸ νεοδημοκράτες. Λαμπρά. Ἐξασφαλισμένη ἡ διακομματικὴ συναίνεση. Ἔχουν τὶς εὐλογίες τοῦ συνόλου τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Πρὸς τὸ παρὸν κυκλοφοροῦν σὲ ψηφιακὴ μορφή, μὲ μία «ἐπίσκεψη» στὸν διαδικτυακὸ τόπο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, μπορεῖ ὁποιοσδήποτε νὰ γνωρίσει τὸ νέο ὑλικό. Ὁ γράφων θὰ ἀσχοληθεῖ σήμερα μὲ τὸ νέο βιβλίο ἱστορίας τῆς ἕκτης δημοτικοῦ, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴν νεότερη ἑλληνικὴ ἱστορία. (Ἅλωση τῆς Πόλης, ἔως τὶς μέρες μας). Τὸ βιβλίο γράφτηκε ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τῆς κ. Μαρίας Ρεπούση, καθηγήτρια Ἱστορίας στὴν Παιδαγωγικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ. Σὲ συνέντευξή της στὰ ΝΕΑ (1/10/05), δήλωσε πῶς στοχεύει σὲ μία παιδεία «ἀνοιχτή» (ὁ ἀνικανοποίητος καημὸς τῶν ἐκσυγχρονιστῶν) στὸν σύγχρονο κόσμο (ποιὸς εἶναι ἄραγε αὐτὸς ὁ «σύγχρονος κόσμος»;).
Τὸ νέο ἐγχειρίδιο, κατὰ τὴν κ. καθηγήτρια, καινοτομεῖ, διότι ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ἐθνοκεντρισμό. Ἀναφέρεται στὸν Ἐμφύλιο καὶ τὸ Κυπριακὸ καὶ ἀποκαθιστὰ τὸν ἱστορικὸ ρόλο τῶν γυναικῶν. Γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὴν φράση «ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἐθνοκεντρισμό», ὁ ὁποῖος ποινικοποιεῖται καὶ ταυτίζεται σχεδὸν μὲ τὸν τσαρλατανικὸ ἐθνικισμό, θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ ὁρισμένες κρίσιμες ἑνότητες τοῦ βιβλίου:
Πρῶτον: Στὴν ἑνότητα «Οἱ Ἕλληνες κάτω ἀπὸ τὴν ξένη κυριαρχία», ἡ Τουρκοκρατία «ἐκλογικεύεται» καὶ ἐξωραΐζεται. Διαβάζοντας τὰ σχετικὰ κεφάλαια ἔχεις τὴν ἐντύπωση πὼς Τοῦρκοι καὶ Ἕλληνες συμβίωναν ἁρμονικότατα. Σφαγές, ἐγκλήματα, λεηλασίες, ταπεινώσεις, βίαιοι ἐξισλαμισμοί, παιδομαζώματα, ὅλα ἀποσιωποῦνται. Τὸ Γένος, κάτω ἀπὸ τὴν χειρότερη σκλαβιὰ ποὺ γνώρισε ποτὲ ὁ κόσμος, κατὰ τὴν «νέα ἱστορία», βρισκόταν περίπου σέ….διακοπές. Σὲ ἄρθρο τοῦ στὸ περιοδικὸ «Ἐλλοπία», τ. 23, o Θρακιώτης ἱστορικὸς Γ. Μαγκριώτης (καμμιὰ σχέση μὲ τὸν γνωστὸ πολιτικό), ἐκτιμᾶ πὼς ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν ἀρχὴ τοῦ 14ου αἰώνα, πρὶν δηλαδῆ ἀρχίσει ἡ τουρκικὴ «πολιτιστική» ἐξόρμηση, ὑπερέβαινε τὰ 10 καὶ πλησίαζε τὰ 12 ἑκατομμύρια. Στὴν ἀρχὴ τοῦ 19ου αἰώνα, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση, τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ Γένους στὴν Εὐρωπαϊκὴ καὶ Ἀσιατικὴ Τουρκία δὲν ξεπερνοῦσε τὰ 3 ἑκατομμύρια. Ὑπὸ φυσιολογικὲς συνθῆκες τὰ 11-12 ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1300 μ.Χ. ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ 1800, μὲ ἐτήσια αὔξηση 3%, τουλάχιστον 25 ἑκατομμύρια. Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι ἀνατριχιαστικοί. Νὰ ἀναφέρουμε ἐδῶ πὼς στὴ νέα ἱστορία, τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ ἀγνοεῖται, ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας (ποὺ δικαίως ὀνομάσθηκε Ἑλληνοσώτειρα) περιορίζεται σὲ μία στεγνὴ ἀναφορὰ στὸν Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος ἀναγράφεται χωρὶς τὸ ἐπίθετο ἅγιος.
Δεύτερον: Στὴν ἑνότητα «Ἡ μεγάλη Ἐπανάσταση», τὰ καθαρὰ στρατιωτικὰ καὶ πολιτικὰ γεγονότα, ὅπου λάμπουν ἡ αὐτοθυσία καὶ ὁ ἡρωισμὸς τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 21, περιορίζονται σὲ 3 μόλις κεφάλαια, ἡ ἀναφορὰ εἶναι σχεδὸν τηλεγραφική. Παρατίθενται μόνο τὰ ὀνόματα τῶν ἡρώων, σὰν ἑνδεκάδες ποδοσφαιριστῶν, λείπουν οἱ δοξασμένες μάχες (Γραβιά, Δερβενάκια, Ἔξοδος, Ἀλαμάνα, κλπ). Ἑξαιροῦνται μὲ μία ὀλιγογράμματη ἀναφορά, ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Μαυροκορδάτος, ἐνῶ γίνεται ἰδιαίτερη μνεία στὴν Μαντῶ Μαυρογένους καὶ στὴν Δόμνα Βισβίζη, λὲς καὶ ἡ Ἱστορία εἶναι θέμα….ποσοστώσεων, ὄπως ἐπιτυχῶς γράφτηκε.
Ὄλως περιέργως ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο γιὰ τὶς ἐμφύλιες συγκρούσεις. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός. Οἱ μαθητὲς δὲν πρέπει νὰ αἰσθάνονται καὶ πολὺ ὑπερήφανοι γιὰ τοὺς προγόνους τους, αὐτὸ ἐνέχει ἐθνοκεντρικὴ ἀντίληψη. Ἀποκαθήλωση λοιπόν, τοῦ ἡρωισμοῦ καὶ προβολὴ ἀσήμαντων ἐπεισοδίων τοῦ Ἀγώνα, τὰ ὁποία ὑπονομεύουν τὴν αἴσθηση τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας. Στὰ πλαίσια τῆς τουρκοελληνικῆς φιλίας, ἡ νεοταξικὴ ἱστορία, ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴν ὕλη ὅ,τι διχάζει τοὺς δυὸ λαούς. Βαπτίζουμε τὰ μεγαλειώδη ἱστορικὰ συμβάντα «ἐθνικὰ στερεότυπα» καὶ ξεμπερδεύουμε. Εἴμαστε προοδευτικοί. Τελεία καὶ παύλα. (Νὰ ἀναφέρω ἐδῶ πὼς στὸ βιβλίο αὐτὸ κυριαρχεῖ ἡ ἀντίληψη πὼς ἡ Ἐπανάσταση ὀφείλεται στὸν Νεοελληνικὸ Διαφωτισμό. Χάρις στὸν Κοραὴ καὶ τοὺς λογίους φτάσαμε στὴν Ἀνεξαρτησία. Ὁ γράφων θὰ ἐπανέλθει γιὰ νὰ καταρρίψει αὐτὴν τὴν ἀπαράδεκτη ἱστορικὴ διαστρέβλωση. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ μας ἔσωσε ὁ Κοραὴς μὲ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἔστελνε ἀπὸ τὸ Παρίσι. Μᾶς ἀπελευθέρωσε δηλαδή, τὸ μελάνι κι ὄχι τὸ αἷμα τῶν Νεομαρτύρων, τῶν κλεφταρματολῶν καὶ τῶν ἄλλων ἀνυπότακτων Ἑλλήνων).
Τρίτον: Στὴν ἑνότητα «Ἡ Ἑλλάδα ἀνεξάρτητο κράτος», ἀπουσιάζει προκλητικότατα ἰδιαίτερο κεφάλαιο γιὰ τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα. Αὐτὴ ἡ ἐσκεμμένη ἀφαίρεση καθίσταται περισσότερο ὕποπτη, ὅταν γίνεται σὲ μία περίοδο ποὺ ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀνόματος εἶναι ἐντονότατη ἀπὸ τοὺς Σκοπιανούς. Μία μικρὴ ἀναφορά, ὦς ἀνθυποκεφάλαιο ποὺ γίνεται στὸ Μακεδονικὸ Ζήτημα, ἀφήνει ἀναπάντητο τὸ ἐρώτημα σὲ ποιὸν ἀνήκει ἡ Μακεδονία. Δίνεται ἔμφαση στὴν πολυπολιτισμικότητα τῆς Μακεδονίας αὐτῆς τῆς ἐποχῆς, ἡ ἑλληνικότητά της, ἀντὶ νὰ διατρανωθεῖ, ὑποσημειώνεται.. Ὅταν λάβουν γνώση οἱ Σκοπιανοὶ τῆς ἐπίσημης ἱστοριογραφίας μας, δικαίως θὰ καγχάζουν καὶ θὰ τὴν χρησιμοποιήσουν ὦς ἀτράνταχτο ἐπιχείρημα. Πρόδηλος ὁ σκοπὸς τῶν συγγραφέων – ἐντολοδόχων τῆς Νέας Τάξης: Ἑτοιμάστε τὴ γενιὰ ποὺ θὰ ἀποδεχτεῖ τὴν παράδοση τοῦ ὀνόματος.
Τέταρτον: Στὸ 4ο κεφάλαιο τῆς ἴδιας ἑνότητας, ἀλλὰ καὶ στὸ 1ο τῆς ἑπόμενης (Ἡ Ἑλλάδα στὸν 20ο αἰώνα) γίνεται ἀναφορὰ στοὺς δυὸ μεγάλους πολιτικοὺς Τρικούπη καὶ Βενιζέλο. Οἱ συγγραφεῖς φροντίζουν νὰ ἀφήσουν σαφῆ ἴχνη τῆς ἰδεολογικῆς τους ταυτότητας. Τὸ κεφάλαιο γιὰ τὸν Τρικούπη, τιτλοφορεῖται «ἐκσυγχρονιστικὰ ἔργα», ἐνῶ γιὰ τὸν Βενιζέλο «ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τοὺς κράτους». Ἡ λέξη ἐκσυγχρονισμός, ἡ σημαία τοῦ σημιτέικου, ἀναγράφεται περίπου 10 φορές. (Ἐκσυγχρονισμὸς στὴν παιδεία, τὴν οἰκονομία, τὴν διοίκηση κλπ)
Συντομεύω λόγω χώρου, ἀναφερόμενος στὸ ἐπίκαιρο γεγονὸς τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῶν Ποντίων εἰδικότερα. Ἃς μάθουν, λοιπόν, οἱ Πόντιοι πὼς σύμφωνα μὲ τὴν «νέα» σχολικὴ ἱστορία, αὐτὴν ποὺ θὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο οἱ Ἑλληνόπαιδες, δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ Γενοκτονία, ἀλλὰ μόνον εἰρηνικὴ ἀνταλλαγὴ πληθυσμῶν. Πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται ἡ λέξη Γενοκτονία ἢ σφαγὴ ἢ ἔγκλημα. Θύτες καὶ θύματα στὸ ἴδιο τσουβάλι. Ὁ Δούρειος Ἵππος εἶναι ἤδη μὲς στὴν πόλη, καὶ ἐμεῖς μέμφουμε τοὺς Τούρκους, ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν τὶς σφαγές, ἐνῶ παρακάτω τονίζεται τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων. (Ὁ γράφων προκαλεῖ καὶ προσκαλεῖ δημάρχους, φορεῖς, σωματεῖα Ποντίων νὰ ἀντιδράσουν δυναμικᾶ, ὥστε τὰ βιβλία αὐτὰ νὰ μὴν φτάσουν στὰ χέρια τῶν μαθητῶν. Εἶναι ἐπικίνδυνα καὶ ἀνιστόρητα). Κλείνω μὲ τὴν ἐπίκαιρη ἐπισήμανση τοῦ Μ. Κούντερα. «Γιὰ νὰ ἐξαφανίσει κανεὶς ἕνα ἔθνος τοῦ ἀφαιρεῖ πρῶτα τὴν μνήμη. Καταστρέφει τὰ βιβλία του, τὴν παιδεία του, τὴν ἱστορία του. Καὶ κάποιος τοῦ γράφει ἄλλα βιβλία, τοῦ μεταφυτεύει ἄλλη παιδεία καὶ ἐπινοεῖ ἄλλη ἱστορία. Κατόπιν τὸ ἔθνος ἀρχίζει σιγὰ σιγὰ νὰ ξεχνάει ποιὸ εἶναι καὶ ποιὸ ἦταν. Ὁ κόσμος τριγύρω τοῦ θὰ τὸ ξεχάσει πολὺ γρήγορα».
Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.
|
