Τα νεοταξικά βιβλία ιστορίας του δημοτικού Νατσιός Δημήτριος δάσκαλος-θεολόγος Αντίβαρο, Ιούνιος 2006 «Εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας, το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα». Αν αφαιρέσεις από την ιστορία την αλήθεια, αυτό που μένει γίνεται ανώφελη, άχρηστη διήγηση. Πολύβιος Εν χορδαίς και τυμπάνοις μάς ανακοινώθηκε πως τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, θα αλλάξουν τα βιβλία του δημοτικού σχολείου. Τα βιβλία αυτά, όπως αυτάρεσκα είπαν κάποιοι συγγραφείς τους, «καλύπτουν» δύο κυβερνήσεις, την προηγουμένη και την τωρινή. Γράφτηκαν, δηλαδή, από εκσυγχρονιστές και παραδίδονται στα χέρια των μαθητών από νεοδημοκράτες. Λαμπρά. Εξασφαλισμένη η διακομματική συναίνεση. Έχουν τις ευλογίες του συνόλου του εκλογικού σώματος. Προς το παρόν κυκλοφορούν σε ψηφιακή μορφή, με μια «επίσκεψη» στον διαδικτυακό τόπο του Υπουργείου Παιδείας, μπορεί οποιοσδήποτε να γνωρίσει το νέο υλικό. Ο γράφων θα ασχοληθεί σήμερα με το νέο βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού, το οποίο αναφέρεται στην νεότερη ελληνική ιστορία. (ʼλωση της Πόλης, έως τις μέρες μας). Το βιβλίο γράφτηκε υπό την εποπτεία της κ. Μαρίας Ρεπούση, καθηγήτρια Ιστορίας στην Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ. Σε συνέντευξή της στα ΝΕΑ (1/10/05), δήλωσε πως στοχεύει σε μια παιδεία «ανοιχτή» (ο ανικανοποίητος καημός των εκσυγχρονιστών) στον σύγχρονο κόσμο (ποιος είναι άραγε αυτός ο «σύγχρονος κόσμος»;). Το νέο εγχειρίδιο, κατά την κ. καθηγήτρια, καινοτομεί, διότι απομακρύνεται από τον εθνοκεντρισμό. Αναφέρεται στον Εμφύλιο και το Κυπριακό και αποκαθιστά τον ιστορικό ρόλο των γυναικών. Για να εννοήσουμε την φράση «απομάκρυνση από τον εθνοκεντρισμό», ο οποίος ποινικοποιείται και ταυτίζεται σχεδόν με τον τσαρλατανικό εθνικισμό, θα αναφερθούμε σε ορισμένες κρίσιμες ενότητες του βιβλίου: Πρώτον: Στην ενότητα «Οι Έλληνες κάτω από την ξένη κυριαρχία», η Τουρκοκρατία «εκλογικεύεται» και εξωραϊζεται. Διαβάζοντας τα σχετικά κεφάλαια έχεις την εντύπωση πως Τούρκοι και Έλληνες συμβίωναν αρμονικότατα. Σφαγές, εγκλήματα, λεηλασίες, ταπεινώσεις, βίαιοι εξισλαμισμοί, παιδομαζώματα, όλα αποσιωπούνται. Το Γένος, κάτω από την χειρότερη σκλαβιά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, κατά την «νέα ιστορία», βρισκόταν περίπου σε .διακοπές. Σε άρθρο του στο περιοδικό «Ελλοπία», τ. 23, o Θρακιώτης ιστορικός Γ. Μαγκριώτης (καμμιά σχέση με τον γνωστό πολιτικό), εκτιμά πως ο Ελληνισμός στην αρχή του 14ου αιώνα, πριν δηλαδή αρχίσει η τουρκική «πολιτιστική» εξόρμηση, υπερέβαινε τα 10 και πλησίαζε τα 12 εκατομμύρια. Στην αρχή του 19ου αιώνα, λίγο πριν από την Επανάσταση, το σύνολο του ελληνικού Γένους στην Ευρωπαϊκή και Ασιατική Τουρκία δεν ξεπερνούσε τα 3 εκατομμύρια. Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα 11-12 εκατομμύρια των Ελλήνων του 1300 μ.Χ. έπρεπε να είναι το 1800, με ετήσια αύξηση 3%, τουλάχιστον 25 εκατομμύρια. Οι αριθμοί είναι ανατριχιαστικοί. Να αναφέρουμε εδώ πως στη νέα ιστορία, το Κρυφό Σχολειό αγνοείται, η προσφορά της Εκκλησίας (που δικαίως ονομάσθηκε Ελληνοσώτειρα) περιορίζεται σε μια στεγνή αναφορά στον Κοσμά τον Αιτωλό, ο οποίος αναγράφεται χωρίς το επίθετο άγιος. Δεύτερον: Στην ενότητα «Η μεγάλη Επανάσταση», τα καθαρά στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα, όπου λάμπουν η αυτοθυσία και ο ηρωισμός των αγωνιστών του 21, περιορίζονται σε 3 μόλις κεφάλαια, η αναφορά είναι σχεδόν τηλεγραφική. Παρατίθενται μόνο τα ονόματα των ηρώων, σαν ενδεκάδες ποδοσφαιριστών, λείπουν οι δοξασμένες μάχες (Γραβιά, Δερβενάκια, Έξοδος, Αλαμάνα, κλπ). Εξαιρούνται με μια ολιγογράμματη αναφορά, ο Κολοκοτρώνης και ο Μαυροκορδάτος, ενώ γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην Μαντώ Μαυρογένους και στην Δόμνα Βισβίζη, λες και η Ιστορία είναι θέμα .ποσοστώσεων, όπως επιτυχώς γράφτηκε. Όλως περιέργως υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο για τις εμφύλιες συγκρούσεις. Ο λόγος είναι απλός. Οι μαθητές δεν πρέπει να αισθάνονται και πολύ υπερήφανοι για τους προγόνους τους, αυτό ενέχει εθνοκεντρική αντίληψη. Αποκαθήλωση λοιπόν, του ηρωισμού και προβολή ασήμαντων επεισοδίων του Αγώνα, τα οποία υπονομεύουν την αίσθηση της εθνικής ενότητας. Στα πλαίσια της τουρκοελληνικής φιλίας, η νεοταξική ιστορία, αφαιρεί από την ύλη ό,τι διχάζει τους δύο λαούς. Βαπτίζουμε τα μεγαλειώδη ιστορικά συμβάντα «εθνικά στερεότυπα» και ξεμπερδεύουμε. Είμαστε προοδευτικοί. Τελεία και παύλα. (Να αναφέρω εδώ πως στο βιβλίο αυτό κυριαρχεί η αντίληψη πως η Επανάσταση οφείλεται στον Νεοελληνικό Διαφωτισμό. Χάρις στον Κοραή και τους λογίους φτάσαμε στην Ανεξαρτησία. Ο γράφων θα επανέλθει για να καταρρίψει αυτήν την απαράδεκτη ιστορική διαστρέβλωση. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας έσωσε ο Κοραής με τις επιστολές που έστελνε από το Παρίσι. Μας απελευθέρωσε δηλαδή, το μελάνι κι όχι το αίμα των Νεομαρτύρων, των κλεφταρματολών και των άλλων ανυπότακτων Ελλήνων). Τρίτον: Στην ενότητα «Η Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος», απουσιάζει προκλητικότατα ιδιαίτερο κεφάλαιο για τον Μακεδονικό Αγώνα. Αυτή η εσκεμμένη αφαίρεση καθίσταται περισσότερο ύποπτη, όταν γίνεται σε μια περίοδο που η αμφισβήτηση του εθνικού μας ονόματος είναι εντονότατη από τους Σκοπιανούς. Μια μικρή αναφορά, ως ανθυποκεφάλαιο που γίνεται στο Μακεδονικό Ζήτημα, αφήνει αναπάντητο το ερώτημα σε ποιόν ανήκει η Μακεδονία. Δίνεται έμφαση στην πολυπολιτισμικότητα της Μακεδονίας αυτής της εποχής, η ελληνικότητά της, αντί να διατρανωθεί, υποσημειώνεται.. Όταν λάβουν γνώση οι Σκοπιανοί της επίσημης ιστοριογραφίας μας, δικαίως θα καγχάζουν και θα την χρησιμοποιήσουν ως ατράνταχτο επιχείρημα. Πρόδηλος ο σκοπός των συγγραφέων – εντολοδόχων της Νέας Τάξης: Ετοιμάστε τη γενιά που θα αποδεχτεί την παράδοση του ονόματος. Τέταρτον: Στο 4ο κεφάλαιο της ίδιας ενότητας, αλλά και στο 1ο της επόμενης (Η Ελλάδα στον 20ο αιώνα) γίνεται αναφορά στους δύο μεγάλους πολιτικούς Τρικούπη και Βενιζέλο. Οι συγγραφείς φροντίζουν να αφήσουν σαφή ίχνη της ιδεολογικής τους ταυτότητας. Το κεφάλαιο για τον Τρικούπη, τιτλοφορείται «εκσυγχρονιστικά έργα», ενώ για τον Βενιζέλο «ο εκσυγχρονισμός τους κράτους». Η λέξη εκσυγχρονισμός, η σημαία του σημιτέικου, αναγράφεται περίπου 10 φορές. (Εκσυγχρονισμός στην παιδεία, την οικονομία, την διοίκηση κλπ). Εν ολίγοις ο Σημίτης είναι ο άμεσα ιδεολογικός απόγονος των δύο εξόχων πολιτικών, ό,τι ξεκίνησαν αυτοί το συνέχισαν οι εκσυγχρονιστές, η Δαμανάκη, ο Ανδριανόπουλος, ο Μπίστης, ο Ανδρουλάκης, ο Νεονάκης. Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη, δηλαδή. Στη συνέχεια της ενότητας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ιστορούνται κι αυτοί τηλεγραφικά, κομψά, ανώδυνα, σχεδόν με ντροπή. Χύθηκε αίμα, μην ταράσσουμε τους μαθητές με «βαρβαρικές» αφηγήσεις, όπως είναι οι απελευθερωτικοί πόλεμοι. Συντομεύω λόγω χώρου, αναφερόμενος στο επίκαιρο γεγονός της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και των Ποντίων ειδικότερα. Ας μάθουν, λοιπόν, οι Πόντιοι πως σύμφωνα με την «νέα» σχολική ιστορία, αυτήν που θα διδαχθούν από τον Σεπτέμβριο οι Ελληνόπαιδες, δεν υπήρχε καμμιά Γενοκτονία, αλλά μόνον ειρηνική ανταλλαγή πληθυσμών. Πουθενά δεν αναφέρεται η λέξη Γενοκτονία ή σφαγή ή έγκλημα. Θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι. Ο Δούρειος Ίππος είναι ήδη μές στην πόλη, και εμείς μέμφουμε τους Τούρκους, που δεν αναγνωρίζουν τις σφαγές, ενώ παρακάτω τονίζεται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. (Η στήλη προκαλεί και προσκαλεί δημάρχους, φορείς, σωματεία Ποντίων να αντιδράσουν δυναμικά, ώστε τα βιβλία αυτά να μην φτάσουν στα χέρια των μαθητών. Είναι επικίνδυνα και ανιστόρητα). Κλείνω με την επίκαιρη επισήμανση του Μ. Κούντερα. «Για να εξαφανίσει κανείς ένα έθνος του αφαιρεί πρώτα την μνήμη. Καταστρέφει τα βιβλία του, την παιδεία του, την ιστορία του. Και κάποιος του γράφει άλλα βιβλία, του μεταφυτεύει άλλη παιδεία και επινοεί άλλη ιστορία. Κατόπιν το έθνος αρχίζει σιγά σιγά να ξεχνάει ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο κόσμος τριγύρω του θα το ξεχάσει πολύ γρήγορα». ΚΙΛΚΙΣ 21-5-2006 Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.