Περίεργη αφωνία των δύο κομμάτων «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος –θεολόγος Αντίβαρο, Ιούνιος 2007 Στην εφ. «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής 17 Ιουνίου δημοσιεύτηκε ένας ιδιαίτερα διαφωτιστικός διάλογος που είχε στο Λονδίνο (18 Μαϊου) η υπουργός Παιδείας κ. Γιαννάκου με τον δημιουργό του διαδικτυακού περιοδικού «Αντίβαρο» κ. Ανδρέα Σταλίδη. Η αποκαλυπτική στιχομυθία είχε ως θέμα την έντυπη αυτή «βουνιά» (ή σβουνιά) της κ. Ρεπούση. Το ελεεινό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Της επισημαίνει ο κ. Σταλίδης ότι οι περίφημες διορθώσεις με βάση το πόρισμα της Ακαδημίας και τις παρατηρήσεις των εκπαιδευτικών δεν είναι εφικτές λόγω πίεσης του χρόνου. Με το γνωστό υπερφίαλο και άκρως ασυμπαθές ύφος της η υπουργός τον διαψεύδει. «Η βάση της Ν.Δ. δεν συμφωνεί με τις θέσεις και τη στάση σας στο ζήτημα του βιβλίου», αντιτείνει ο συνομιλητής της. «Τότε μην ψηφίζετε Ν.Δ. στις εκλογές» αντιπροτείνει η αλαζονεύουσα υπουργός. Ο λαός μας λέει πως οι κάμπιες (στην περίπτωση μας ανθρωποκάμπιες), πριν «χαθούν» βγάζουν φτερά. Η κ. Ρεπούση και η σωματοφύλακάς της υπουργός γνώρισαν φέτος, εξαιτίας του βιβλίου, απρόσμενη δημοσιότητα, έστω και ηροστράτειο. (Ο Ηρόστρατος – εξ Εφέσσου- το 356 π.Χ. έκαψε τον ναό της Αρτέμιδος, ένα από τα επτά θαύματα, για να κερδίσει αιώνια φήμη. Έκτοτε το όνομά του κατέστη συνώνυμο της αχρειότητας και της ασύνειδης δοξομανίας). Ο πρωθυπουργός, κατά κοινή ομολογία, είναι ένας έξυπνος και ικανός άνθρωπος. Οι αναθυμιάσεις από το «δύσοσμο» βιβλίο σίγουρα έφτασαν στη μύτη του. Το λεγόμενο πολιτικό κόστος ακόμη τρομοκρατεί τους Έλληνες πολιτικούς. Για το συγκεκριμένο, όμως, βιβλίο επιδεικνύει μια περίεργη αναποφασιστικότητα. Αντί να αποσύρει το βιβλίο, τους συγγραφείς και την υπουργό του, αν επιμένει στα φληναφήματά της περί επιστημοσύνης, αδρανεί εκνευριστικά, διακυβεύοντας το μέλλον του κόμματός του στις επικείμενες εκλογές. Να υποθέσουμε ότι δεν αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του θέματος; Μάλλον ατεκμηρίωτη υπόθεση εφ’ όσον γνωρίζουμε πως πλήθος λαγωνικών – επικοινωνιολόγων και λοιπών λακέδων περιστοιχίζουν την εξουσία, οι οποίοι γνωρίζουν και «σε ποιο πλευρό κοιμόμαστε». Να είναι δέσμιος, αλλοδαπών μηχανορραφιών; Αυτό είναι μια εύλογη και εύκολη εικασία. Το σύνδρομο όμως εξάρτησης και ξενοδουλείας είναι διαχρονικό στην «εθνική σκηνή» και υπάρχουν πεδία δόξης λαμπρότερα για να πιστοποιηθεί, απ’ ότι ένα ταπεινό βιβλίο ιστορίας του δημοτικού. (Ολόθερμη στήριξη της Τουρκίας, για παράδειγμα, στην ευρωπαϊκή της όδευση και αφόδευση). Πιθανόν ο πρωθυπουργός εγκλωβίστηκε στο πείσμα της υπουργού Παιδείας, της οποίας η παταγώδης αποτυχία είναι ομολογητέα απ’ όλους. Η αδιαφορία της όμως για το εκλογικό αποτέλεσμα – «μην ψηφίζετε Ν.Δ.» - καθιστά την θέση της περισσότερο ύποπτη από μια γεροντοπαραξενιά. Η στάση της παραπέμπει στον αλήστου μνήμης Σταθόπουλο, τον οποίο ανέσυρε από τα αζήτητα το σημιτέϊκο για να αλλάξει τις ταυτότητες. Οι νεοταξικές συμμορίες, μετά την Εκκλησία, επελαύνουν ισοπεδωτικά και κατά της ιστορίας μας. Πειθήνια ενεργούμενα, εντολοδόχοι των ξένων, «τετυφλωμένοι και αρχολίπαροι», φιλοδέσποτοι πολιτικάντηδες πάντα φυτρώνουν σ’ αυτόν τον τόπο. Το ότι καταντήσαμε κοινόχρηστη αποικία των «Μεγάλων Δυνάμεων», λίγο ενδιαφέρει. Προς επίρρωσιν της καχυποψίας μας έναντι της υπουργού, υπενθυμίζουμε και την σχετικά πρόσφατη έρευνα – δημοσκόπηση, κατά την οποία το 81% (άκρα αριστερά και άκρα δεξιά τους χαρακτήρισε η ανεκδιήγητη «προϊστορικός» κ. Ρεπούση), ζητά να αποσυρθεί το βιβλίο. Το 1959 ο Στρατής Μυριβήλης δημοσίευσε στο περιοδικό «Γνώσεις» ένα σύντομο δοκίμιο. Γράφει μεταξύ άλλων τούτα τα ωραία: «Κάποτε, μια μέρα που συζητούσαν δύο απλοί άνθρωποι – δύο ψαράδες ήταν – για την πίεση που ασκούν οι μεγάλες δεξιές και αριστερές Δυνάμεις πάνω στην πολιτική ζωή του τόπου για τα συμφέροντά τους, ο ένας ξεστόμισε μια φράση που με ξάφνιασε. Είπε οργισμένος: - Αν μιας πιάσει καμμιά μέρα το Ελληνικό μας. Αυτό το Ελληνικό μας ας φροντίσει το κράτος να καλλιεργήσει συστηματικά, εντατικά, στην ψυχή της νέας γενιάς, γιατί αυτό είναι που φοβούνται οι εχθροί της φυλής και αυτό βάλθηκαν να υπονομεύσουν με χίλιους τρόπους». Αν τον Σεπτέμβριο μας παραδοθούν βιβλία ιστορίας με συγγραφέα την κ. Ρεπούση, είναι σίγουρο πως τον λαό μας, το 81%, θα τον πιάσει το Ελληνικό του. Υπονόμευση της ιστορίας και περιφρόνηση της πίστης του – « τζαλαπάτημα της πατρίδος» θα έλεγε ο Μακρυγιάννης – οδηγούν «αφεύκτως» σε εκλογική πανωλεθρία. Πολλοί Δεξιοί, εξάλλου, θα σεβαστούν την παρότρυνση της υπουργού Παιδείας – «μην ψηφίζετε Ν.Δ.». Κάτι παραπάνω ξέρει αυτή. Το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να υστερεί δραματικά σε αρχηγικό επίπεδο, έχει όμως στις τάξεις του έξυπνους ανθρώπους, παλιές και δοκιμασμένες καραβάνες της ψηφοθηρικής πολιτικής. Αντί, όμως, να συμπλεύσει με την βούληση του λαού και να απαιτήσει την απόσυρση του βιβλίου, αφήνει τον ανεμιαίο κ. Μπίστη, να τον εκπροσωπεί στο καίριο και σοβαρό αυτό θέμα. Με δυσφορία και απόγνωση βλέπουν οι απλοί ψηφοφόροι του την αφύσικη κρυψιβουλία του μεγάλου αυτού κόμματος. Είναι υποτιμητικότατο για το ΠΑΣΟΚ να στοιχίζεται πίσω από τον γνωστό καιροσκόπο και οπαδό του αναθεωρητισμού κ. Μπίστη. Παράξενη, πολύ παράξενη στάση. Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα, η εκάστοτε αντιπολίτευση, ακολουθεί ευλαβικά την παρακαταθήκη του παλαιοκομματικού Θ. Δηλιγιάννη, πρωθυπουργού μεταξύ των ετών 1855-1905. Τον ρώτησαν κάποτε ποια είναι η πολιτική σας έναντι του κ. Τρικούπη. Η εντελώς αντίθετη από αυτά που υποστηρίζει αυτός, απάντησε, χωρίς περισσότερες διασαφηνίσεις και εξηγήσεις. Το βιβλίο της ιστορίας «μυρίζει ψητό» για ένα αντιπολιτευόμενο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ όμως βραχυκυκλώθηκε από τους εκσυγχρονιστές και έχασε την πολιτική του όσφρηση. Θα ήταν και μια λαμπρή ευκαιρία να ξαναβρεί την πατριωτική του ευαισθησία, που κάποτε, επί Ανδρέα, το συνόδευε, να εξομαλύνει τις διαταραγμένες, λόγω Σημίτη, σχέσεις του με την Εκκλησία, να διασκεδάσει τους φόβους της Κύπρου για διπροσωπία στο εθνικό θέμα. Γενικά για το βιβλίο ιστορίας ένα αόρατο χέρι έθεσε φίμωτρο σ’ όλα τα στελέχη των μεγάλων κομμάτων. Ουδείς βγαίνει στο ακριβοθώρητο, κατά τα άλλα, «γυαλί» να εκφράσει ευθαρσώς τις απόψεις του, υπέρ ή κατά του βιβλίου δεν έχει σημασία. Ας ανησυχούν όμως. Θα εκτιμηθεί δεόντως η σιγή τους. «Καιρός του σιγάν, καιρός του λαλείν» λέει ο παροιμιώδης λόγος. Τα άλαλα χείλη προδίδουν συνενοχή και συγκάλυψη και αυτά τα δύο δεν αποτελούν έντιμη εκπροσώπηση του λαού. Αν συνεχιστεί η παρούσα συμπαιγνία και αφωνία των δύο μεγάλων κομμάτων είναι βέβαιο πως η πολυπόθητη αυτοδυναμία απομακρύνεται. Τα προοδευτικά παραισθησιογόνα, η καταναλωτική αποχαύνωση και η ολιγοφρενική τηλεόραση δεν θα μπορέσουν να μπαζώσουν την εντονότατη όχληση και αντίδραση του λαού για το κατάπτυστο βιβλίο. Όσοι δεν κατανοούν το μέγεθος της δυσαρέσκειας θα θρηνήσουν επί των κομματικών τους ερειπίων. Ο αρχαίος σοφιστής Γοργίας έλεγε: «τα μεν κατά βαρβάρων τρόπαια ύμνους απαιτεί, τα δε κατά των Ελλήνων θρήνους». Ας θρηνήσει το υπουργείο και όχι ο λαός. Ξέρουμε ποιοι και πού είναι οι βάρβαροι. Κιλκίς 21-6-2007 Δημοσιεύτηκε στην εφ «Γνώμη» του Κιλκίς Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.