OKT. 2002

ΔΑΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ

ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΖΩΗΣ

Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία

Προλεγόμενα

΄0πως είναι γνωστό είναι απογοητευτική η περιβαλλοντική θέση της Ελλάδας, όπου η άσχημη εικόνα παρουσιάζεται όσον αφορά στην αντιμετώπιση των νιτρικών, στην προστασία των δασών, στην ανακύκλωση των απορριμμάτων και στην ποσοστιαία κάλυψη πρασίνου ανά κάτοικο, βλέπε και ΤΑ ΝΕΑ, 02.09.2002.

0ι επτά αγιάτρευτες πληγές για το περιβάλλον, που κινδυνεύουν να … κακοφορμίσουν και όλα τα επείγοντα μέτρα που πρέπει να ληφθούν έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ επικίνδυνα.

Δασική προφύλαξη και μελλοντικοί στόχοι

Επτά ελληνικά δάση ανάμεσα στις 100 δασικές περιοχές της Ευρώπης σημειώνονται πλέον με κόκκινο χρώμα. Είναι δάση που δεν προστατεύονται από κανένα νομικό καθεστώς και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.

Συγκεκριμένα πρόκειται για το όρος Κερκετεύς Σάμου, τον ορεινό όγκο του Ταϋγέτου, τον Σμόλικα, το δάσος Ιτάμου Χαλκιδικής, το Φεγγάρι της Σαμοθράκης, το δάσος Σημύδας στη Ροδόπη και το Καθαρό στην Κρήτη.

Η δασική υπερεκμετάλλευση, η ανθρώπινη επέμβαση και η αρνητική δραστηριότητα είναι οι σημαντικότεροι λόγοι που οδηγούν τα αναφερόμενα δάση στον αφανισμό και ασφαλώς δεν είναι μόνο αυτά. Σύμφωνα με τους ειδικούς στην Ελλάδα τα προστατευόμενα δάση δεν ξεπερνούν το 3% της συνολικής δασοκάλυψης.

Τα δάση αυτά καταστρέφονται κάθε χρόνο από πυρκαγιές και υπερβόσκηση και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία τα τελευταία δέκα χρόνια καταστράφηκαν από πυρκαγιά περισσότερα από 500.000 στρέμματα.

Επίσης οι απότομες εναλλαγές του καιρού και τα έκτακτα προγνωστικά δελτία των επικίνδυνων καιρικών φαινομένων αναστατώνουν κάθε φορά τους ανθρώπους σε καταπατημένες και παραμελημένες περιοχές.

Είναι καιρός όσο ποτέ να δραστηριοποιηθεί ο τομέας της Πολιτικής Προστασίας και για τις πλημμύρες, και για τις φωτιές, σεισμούς, ατυχήματα κλπ.

Δηλαδή όλη η σοβαρή εργασία βρίσκεται στην πρόληψη, όπως αναφέρει και ο Δ. Παπανικολάου στο Βήμα της Κυριακής, 22.09.2002, και αυτό θα πει σχεδιασμός από το δήμο ως όλη τη χώρα, κινητοποίηση του πολίτη με αυτοοργάνωση και ενίσχυση των εθελοντικών δυνάμεων...με ειδικά στελέχη με μεταπτυχιακή εξειδίκευση και με επιστημονική τεκμηρίωση, ένα δίκτυο συντονιστικού και επιτελικού φορέα, ώστε ο συγκεκριμένος άνθρωπος σε κάθε περιφέρεια, νομαρχία, δήμο να ξέρει όλον σχεδόν τον σχεδιασμό και να είναι σταθερός.

Το Νέφος εμπλουτίστηκε με νέους και επικίνδυνους ρύπους

Το νέφος στην Ελλάδα συμπλήρωσε ήδη 20 χρόνια παρουσίασης και επιμένει να παραμένει με νέους επικινδυνότερους ρύπους.

Τα αιωρούμενα σωματίδια είναι οι ρύποι που προέρχονται από πετρελαιοκίνητα οχήματα, όπως τα ταξί, τα λεωφορεία και τα φορτηγά. 0ι επιδράσεις αυτών των ρύπων αυξάνουν τη θνησιμότητα, ειδικά σε ανθρώπους που έχουν αναπνευστικά και καρδιαγγειακά προβλήματα, σύμφωνα με τα στοιχεία των περιβαλλοντικών οργανώσεων.

Ειδικά στην Αθήνα μετά την εμφάνισή του τις περασμένες δεκαετίες το νέφος επεκτείνεται από τη Φιλοθέη και πάνω, στο Μαρούσι, το Χαλάνδρι, την Κηφισιά, τα Βριλήσσια, αλλά ακόμα και γύρω από τον άξονα της Μεσογείων, την Αγία Παρασκευή και την Παιανία εξαπλώνονται το όζον και τα οξείδια του αζώτου.

Στη θάλασσα έρχονται τοξικά φύκια

Νέοι κίνδυνοι εμφανίζονται τώρα και στις θάλασσές μας και από τους ειδικούς κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου για τις ακτές της Βόρειας Πελοποννήσου, της Πύλου, της Μυτιλήνης, της Βόρειας Κρήτης, της Ζακύνθου, της Σμύρνης στο Αιγαίο. Ευτροφισμός, εξαιτίας των νιτρικών λιπασμάτων, που καταλήγουν τελικά στη θάλασσα.

Επίσης μεγάλες ποσότητες μολύβδου, οργανικοί ρύποι και υπολείμματα πετρελαιοειδών ρίχνουν ήδη βαριά σκιά στο υδάτινο περιβάλλον των ελληνικών θαλασσών και προβληματίζουν τους ειδικούς και τους λοιπούς ανθρώπους. Τα παραγόμενα απόβλητα, εκτός από τα οργανικά ρυπαντικά φορτία και τα υψηλά ποσοστά αιωρούμενων και ολικών σωματιδίων, περιέχουν υδράργυρο, κάδμιο, χρώμιο και τοξικά οργανικά και άρχισαν να απειλούν παρθένες μέχρι σήμερα θαλάσσιες περιοχές….

Εξαφανίζεται η άγρια ζωή

Σύμφωνα με το WWF Ελλάδος, υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα είδη στη χώρα μας, που απειλούνται άμεσα από εξαφάνιση, κυρίως όμως εξαιτίας της ανεξέλεγκτης και παράνομης κυνηγετικής δραστηριότητας. Συγκεκριμένα απειλείται η καφετή αρκούδα, ο πληθυσμός της οποίας υπολογίζεται μόνο στα 100-150 άτομα.

Επίσης ο λύγκας, το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό αιλουροειδές, από το οποίο έχει απομείνει ένας πολύ μικρός πληθυσμός στην Πίνδο και σε πυκνά δάση στα βόρεια σύνορα της χώρας. Το ελάφι, το μεγαλύτερο φυτοφάγο της χώρας, απειλείται με άμεση εξαφάνιση λόγω του υπερβολικού κυνηγιού και των ήπιων συνεπειών, που αναμένει κανείς μετά από την παρανομία.. Έχει απομείνει μόνο στη Χερσόνησο της Σιθωνίας, και στη Ροδόπη και άλλα ερπετά βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης.

Τα Νιτρικά στα λιπάσματα που μολύνουν έδαφος, υπέδαφος και υπόγεια νερά

Απειλή για το έδαφος και το νερό είναι η αλόγιστη χρήση αζωτούχων λιπασμάτων, που αποτελεί σύμφωνα με τους επιστήμονες, τον υπ΄ αριθμόν ένα κίνδυνο για έδαφος και υπέδαφος. Μεγάλες ποσότητες νιτρικών λιπασμάτων έχουν εντοπιστεί στις παρακάτω περιοχές: Αργολίδα, Θεσσαλία, Έβρο, Ροδόπη, Θράκη, Κορινθία, Ηλεία, Αιτωλοακαρνανία και Ιόνια νησιά.

Εκτός βέβαια από το έδαφος, η νιτρορύπανση, που οφείλεται στη χρήση αζωτούχων λιπασμάτων στις γεωργικές καλλιέργειες, απειλεί και το νερό. Υψηλές συγκεντρώσεις νιτρικών, ασφαλώς βρίσκονται άνω του επιτρεπτού ορίου των 50mg/l εντοπίζονται όχι μόνο σε νερό που χρησιμοποιείται για άρδευση, αλλά και σε πόσιμο νερό από γεωτρήσεις, πηγές και περιφερειακά δίκτυα ύδρευσης στις παραπάνω αναφερόμενες περιοχές.

Το πρόβλημα της νιτρορύπανσης, ειδικά , είναι πάρα πολύ σοβαρό και ζωτικής σημασίας για τους ανθρώπους και ενώ είναι γνωστό μία δεκαετία, δυστυχώς όμως δεν έχουμε συντονιστεί ακόμα για να το αντιμετωπίσουμε ακόμα και με προληπτικά μέτρα.

Εύλογο είναι να αξιώνουμε και να επαγρυπνούμε και στην Ανατολική Μακεδονία και να απαιτούμε από τους αρμόδιους να μας προσκομίζουν συχνότερα για τις πηγές και τις γεωτρήσεις πόσιμου νερού δειγματολογικές έρευνες.

Η Αρνητική και αντιαισθητική τσιμεντοποίηση

΄0πως είναι γνωστό αρνητικό φαινόμενο ρεκόρ πρασίνου ανά κάτοικο έχει η Αθήνα ανάμεσα σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις.

Μειώνονται συνεχώς οι ανοιχτοί και δενδροφυτεμένοι χώροι μέσα στις πόλεις.

Η Αθήνα εξαπλώνεται ραγδαία, χωρίς σχέδιο, χωρίς να έχει προηγηθεί συγκεκριμένη περιβαλλοντική μελέτη ανεκτικότητας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στο Λεκανοπέδιο αναλογεί το μικρότερο ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο, ενώ είναι τελευταία στην παγκόσμια κατάταξη.

0 ευρωπαϊκός 0ργανισμός περιβάλλοντος περιγράφει ως ανεκτή την αναλογία 10 τετραγωνικών μέτρων πρασίνου ανά κάτοικο, η Αθήνα όμως εδώ και τρεις δεκαετίες προσφέρει μόνο 2,5 τετραγωνικά μέτρα ανά κάτοικο.

Ανεξέλεγκτες και παράνομες χωματερές στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα σήμερα έχουν καταγραφεί περίπου 2.160 παράνομες και επικίνδυνες χωματερές. 0 αριθμός τους έχει μειωθεί σε σύγκριση με το παρελθόν, αλλά εξακολουθεί να δημιουργεί πολύ μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα, όπου και η Ευρωπαϊκή Kommission έχει τιμωρήσει την Πατρίδα μας με βαριά πρόστιμα.

Ακόμα και οι ανενεργές παράνομες χωματερές μολύνουν και ρυπαίνουν τα υπόγεια ύδατα, ενώ από την άλλη μεριά ατενίζουμε με απάθεια αυτές που πυροδοτούν και πυρκαγιές.

Από τους 54 νομούς της ελληνικής επικράτειας, οι 36 ακόμα δεν έχουν περάσει στη χωροθέτηση Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων. Επίσης και νέες απειλές εμφανίζονται στον ορίζοντα, όπως τα ηλεκτρονικά απόβλητα, δηλαδή παλιοί υπολογιστές, ραδιοτηλεοράσεις, εξαρτήματα αυτοκινήτων που περιέχουν επικίνδυνες τοξικές ουσίες και για τα οποία δεν έχει ακόμη βρεθεί τρόπος ασφαλούς ανακύκλωσης, ενώ είναι πεταμένα ανεξέλεγκτα και ανεπίτρεπτα ακόμα και σε μικτούς σκουπιδότοπους και περιφερειακούς δρόμους πόλεων.

0ι ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά μας ως Ευρωπαίοι πολίτες

Εκτός από την αντι περιβαλλοντική μας καθημερινή τοποθέτηση και συμπεριφορά είναι πολλά τα προβλήματα που πρέπει να υπερπηδηθούν, ώστε να αρχίζουμε να πλησιάζουμε σε μία καλύτερη και αλληλέγγυα περιβαλλοντική ποιότητα ζωής.

Τα χαρακτηριστικότερα αρνητικά φαινόμενα της ελληνικής

κοινωνίας, που διαπιστώνονται από τους ξένους και τους

απόδημους συμπολίτες μας ΄Ελληνες είναι τα παρακάτω:

- Η απελπιστική και απαίσια αισθητική εικόνα παραλιακών

χωριών, ακτών και πόλεων, βουνοπλαγιών, ρεματιών και

η αισθητική καταστροφή του περιβάλλοντος και της

ανεξέλεγκτης δόμησης,

- η αναξιοπιστία, οι φορτικοί κράχτες και η υποβαθμισμένη

και ως κακή και ελλιπή προσφορά υπηρεσιών, σε συνδυασμό

με αισχροκέρδεια.

- η αισθητά αρνητική εμφάνισή μας της ξεπερασμένης πλέον

ανατολίτικης νοοτροπίας μας,

- η υπερβολική μετατροπή των περιφερειακών δρόμων μικρών

και μεγάλων πόλεων σε σκουπιδότοπους,

- η απερίγραπτη «αντικοινωνική» μετατροπή αρχαίων θεάτρων μετά από κάθε εκδήλωση σε σκουπιδότοπο αποτσίγαρων, ηλιόσπορων και κολοκυθόσπορων, κλπ.,

- Τα ευδιάκριτα και αισθητά φαινόμενα του Ναρκισσισμού

της μυθολογίας μας, συχνά διαπιστώνουν και μας

χαρακτηρίζουν οι τουρίστες μας, ότι μας λείψει η διαλεκτική

συζήτηση ,η αρμόζουσα προσοχή απέναντι στον συνομιλητή

μας, και η αναζήτηση της λύσης των προβλημάτων, δηλαδή

ότι είμαστε πνευματικά κενοί και επιπόλαιοι, χωρίς ευθύνη,

συμμετοχή και αλληλεπίδραση και άρνηση προετοιμασίας

αποδοχής αυτό-ευθύνης και συν-απόφασης και ότι συζητάμε

χωρίς ουσία και επιπόλαια και τείνουμε να έχουμε -ισλαμική

νοοτροπία- σε μία χριστιανική ευρωπαϊκή χώρα...

Αν και εδώ θα μπορέσουμε, χωρίς μεγάλο προβληματισμό και

κόπο να αντιπαρατάξουμε την εχθρική στάση των Δυτικών τα

χίλια τελευταία χρόνια, που οπωσδήποτε επέδρασαν αρνητικά,

αλλά μαζί και ο Βυζαντινισμός και η Τουρκοκρατία κατέπνιξαν

το δημοκρατικό πνεύμα της ελληνικής αρχαιότητας. Παραδόσεις

απολυταρχικής και διεφθαρμένης διακυβέρνησης στέριωσαν για

τα καλά μεταξύ των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής

και τουρκικής εποχής και το νέο ελληνικό κράτος δεν υπήρξε

ικανό να ξεφύγει από αυτές για να ορθοποδήσει και ενηλικιωθεί

ακόμα πιο παραγωγικά.

0ι μελλοντικές επιδιώξεις και προοπτικές μας

Ακόμα και σήμερα στην καθημερινή μας ζωή τα κίνητρα των

συζητήσεων είναι περισσότερο συναισθηματικά, δηλ. οι

ψυχολογικές έννοιες, ο εγωισμός, η επιθυμία και η θέα του εγώ

και η προσπάθεια της επιβολής του ενός επί του άλλου, παρά οι

λογικές έννοιες, η ανάγκη της ανάλυσης προβλημάτων και

καταστάσεων, ώστε σε κοινή προσπάθεια ,αλληλοεπίδραση,

συνεργασία και δημοκρατική αλληλεγγύη να οδηγήσει στην

επιθυμία λήψεως πρακτικών μέτρων, δηλαδή από τις

προτάσεις- αντιπροτάσεις να φθάσουμε στην σύνθεση και αυτά,

προς χάρη και όφελος της κοινωνίας μας, δηλαδή να

λαβαίνουμε πάντα τις συνέπειες.

Η μελαγχολία και η - όπως και αν το κάνουμε ένοχη -σιωπή

είναι τελικά η αντίδραση της κοινωνίας μας. βλέπε και

Δημήτριος Τσάτσος, ΒΗΜΑ, 5.11.95.

Είναι αξιοσημείωτο, ότι μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας

μας αισθάνεται την ανάγκη της φυγής και της σιωπής, που

οδηγεί στον μαρασμό και την απομόνωση. Της φυγής από αυτά

που βλέπει και ακούει, αλλά και αδυνατεί να αντιδράσει, κυρίως όμως τρέπεται σε φυγή από αυτά που ούτε ακούει ούτε βλέπει, αλλά έντονα υποθέτει και δεν έχει τη δυνατότητα να εκτιμήσει κάτι τι πιο αξιοκρατικό.

Το φίμωμα των διαφωνούντων που συντελείται απ΄ την ιδιωτική πολιτική πρέπει βαθύτατα να μας προβληματίσει και να μας ανησυχήσει, διότι αποτελεί το νέο μεγάλο κίνδυνο της δημοκρατίας...

Η ραγδαία υποβάθμιση του Φυσικού περιβάλλοντος κληροδοτεί στις επόμενες γενιές τη χειρότερη κατάσταση, που θα τις οδηγήσουν και συνοδεύσουν οι καταστροφές των φυσικών πόρων της χώρας μας.

Φρεσκότερο αέρα με λιγότερο όζων δεν χρειάζονται μόνο τα δένδρα, παρά επίσης και οι άνθρωποι.

΄0που αφήνουμε ακούσια ή εκούσια να πεθαίνει το δάσος,

αυξάνουν επίσης και οι αναπνευστικές ασθένειες.

Αντίθετα με τον άνθρωπο μπορεί κανείς να βοηθήσει τα δένδρα

διαμέσου της αναδάσωσης και διαμέσου της αναγκαίας και

αρμόζουσας ποικιλίας των δένδρων και τον σωστό προγραμματισμό προ της δεντροφύτευσης, ενδιάμεσα και μετά, ώστε και εκτός βέβαια από πευκόφυτες μονοκαλλιέργειες, που είναι

εκτεθειμένες σε επιδημίες παρασίτων και τη θραύση-ξερίζωμα

από τους ανέμους, να συμπεριληφθεί ποικιλία δένδρων και ποικίλων θάμνων, όπως συνηθίζεται σε αρκετές άλλες χώρες.

Θα θέλαμε να αναφέρουμε και την αναφορά στην μεταρρύθμιση του νέου συντάγματος του 2001. Ο κορμός της διάταξης όπως ψηφίστηκε αναφέρει: «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξή τους το κράτος έχει την υποχρέωση να πάρει τα κατάλληλα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας.

Νόμος ορίζει σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων. Η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του κράτους. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων. Εκτός και αν προέχει για την Εθνική Οικονομία ή αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη χρήση που επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». 0ι πλημμύρες και οι ξηρασίες είναι πλήγματα που εμφανίζονταν και τα αρχαία χρόνια. Αλλά όπως βλέπουμε η συχνότητα, το μέγεθος και οι οικονομικές συνέπειες αυτών των καταστροφών έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.

Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης ( 383-323 π.χ.) ως πρώτος είχε

χαρτογραφήσει σε λεπτομερή σπουδή των φυσικών φαινομένων, όλα τα τότε γνωστά ζωικά πλάσματα και μας είχε γνωστοποιήσει

για τις πρώτες περιβαλλοντικές καταστροφές.

Εντυπωσιακά ήτανε τα θρηνώδη παράπονα που συνέγραψε μπροστά από 2.300 χρόνια για την μεγάλη έκταση της αποψίλωσης των δασών και απογύμνωσης στην Αττική και περιέγραψε, ότι διαμέσου αυτών την αιτία των καταστροφών και της κατολίσθησης των εδαφών.

Θα έπρεπε να μπορούμε να επενδύσουμε στην περιβαλλοντική έρευνα, που μας αποδεικνύουν επιστημονικές κατατοπιστικές έρευνες και να συμπεριλάβουμε στα προγράμματά μας κινδύνους που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Επίσης να συμπεριλάβουμε στις επενδύσεις τη βασική περιβαλλοντικής έρευνα και την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών κινδύνων. Σε αυτό πρέπει να ενισχυθεί μία δραστήρια διεθνή περιβαλλοντική συνεργασία για την προφύλαξη του οικοσυστήματος.

Γνωρίζουμε όλοι μας, ότι τα δάση καθυστερούν το λιώσιμο

των χιονιών και εμποδίζουν τις ανοιξιάτικες πλημμύρες.

Τα δένδρα κρατούν σφικτά τις θρεπτικές ουσίες και εμποδίζουν

τον αέρα και τη βροχή να ισοπεδώσουν την ψίχα του εδάφους.

Τι μπορεί να συμβεί, χωρίς δάση, το γνωρίζει ο καθένας μας,

αν ρίξει μία ματιά στα γύρω γυμνά βουνά ή αλλά γενικότερα

στη Βαλκανική και την Ελλάδα που καθημερινά κινδυνεύουμε

από νεροποντές ή την Νότια Ιταλία και τον τελευταίο καιρό

και τη Γαλλία.

Κάποτε ήτανε εύφορα και γόνιμα και πυκνό-δασωμένα τοπία, που όμως από τη συνεχή από-δάσωση, τις πυρκαγιές και τη δράση των οικοπεδοφάγων, καταστράφηκαν ή χτυπήθηκαν από την φαλάκρα και απονεκρώθηκαν ως ένα σκελετό. Ακόμα και οι οδηγοί οφείλουν στα δένδρα αρκετά: Χωρίς αναδασώσεις των βουνίσιων πλαγιών, θα συνέβαιναν συχνά στις αναφερόμενες περιοχές πάντα καθιζήσεις, ολισθήσεις εδαφών, πετρο-κυλίσματα και

χιονοστιβάδες.

Σήμερα παρατηρούμε, ότι η παρακμή και η κατάρρευση των προ- φυλακτέων δασών στις ΄Αλπεις με τον υπερβολικό τουρισμό έχει οδηγήσει κιόλας σε μία ανησυχητική αύξηση των ζημιών από τις κατολισθήσεις του εδάφους, τις χιονοστιβάδες και τα ατυχήματα.

Χωρίς το οξυγόνο που παράγει το δάσος, θα έπρεπε όλοι

να πνιγούμε. Πραγματικά αληθεύει: Το δάσος μας προστατεύει.

Αλλά ποιος προστατεύει το δάσος ;

Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν υποφέρει τα μέγιστα οι

σχέσεις μεταξύ του ανθρώπου και του δάσους. Το δάσος

είναι άρρωστο και παρ΄ όλες τις προσπάθειες μία καλύτερη

περιποίηση αρρωσταίνει ακόμα περισσότερο από χρόνο σε

χρόνο .

΄Ο, τι κάνουμε τώρα θετικό ή αρνητικό (υπέρ ή κατά) για το δάσος - θα έχει επιδράσεις για την Πατρίδα μας μελλοντικά και για τα δισέγγονα και τρισέγγονά μας. Εκατό χρόνια χρειάζεται ένα κωνοφόρο δένδρο, ώσπου να ετοιμαστεί για κόψιμο. Διακόσια πενήντα χρόνια χρειάζεται μία βελανιδιά.

Τα λάθη που κάνουμε τώρα με τις επιπόλαιες και απρογραμμάτιστες Ενέργειές μας δεν πρόκειται να διορθωθούν ποτέ πλέον.

Η τάση για αποψίλωση της χώρας μας είναι ιδιαίτερα

απειλητική τα τελευταία χρόνια Αν σ΄ αυτή προστεθεί συνοδευόμενη έλλειψη περιβαλλοντικής εκπαίδευσης - και συνείδησης, τότε έχουμε τη ζοφερή εικόνα του μέλλοντος.

Η αναδάσωση των καμένων και συστηματικά παραμελημένων

και καταπατημένων περιοχών και δασών συνεχίζεται σε

εγκληματικό μικρό ποσοστό (αναδάσωση 10-20%).

Κι αυτό κατά την άποψή μου δείχνει όχι μόνο το μέγεθος της ευθύνης της Πολιτείας, αλλά και ποιοι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί κρύβονται πίσω από την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ποιος είναι όμως ο αυτουργός ή έστω ο ηθικός αυτουργός?

Ποια είναι η δική σας άποψη;

*Ανασκευή άρθρου μου που δημοσιεύτηκε στο Σύγχρονο και Επίκαιρο περιοδικό: «ΓΡΑΜΜΑ» για τη Γερμανία και την Ευρώπη, Οκτώβριος-Νοέμβριος, Φρανκφούρτη 1996 καθώς επίσης και στη σειρά άρθρων στον Ημερήσιο Τύπο, «Ηχώ» της Δράμας, 23. και 25.10.1996 και σε πολλαπλές ιστοσελίδες στο ιντερνέτ.

Τα Νέα: Κίνδυνοι για το πόσιμο νερό, 02.09.2002
Το Βήμα της Κυριακής, 22.09.2002: «Στην Ελλάδα υπάρχουν 100 Κηφισοί»

Ευπρόσδεκτος για κάθε Αντίλογο

www.kn-megalexandros.gr <http://www.kn-megalexandros.gr>

http://antibaro.gr