Ο ολοκληρωτισμός του «πολιτικώς ορθού» Διαμαντής Μπασάντης Αντίβαρο, Απρίλιος 2007 «Δεν θα προωθήσουμε την ιστορία του αίματος» δήλωσε κάποια μισοζαλισμένη καθηγήτρια σε κανάλι που βγήκε να υπερασπίσει το επίμαχο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού όταν τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν ξαφνικά πάνω της. «Δεν θα υποκύψω στο λόμπι των εθνικιστών» δήλωσε με έπαρση σε εφημερίδα η καθηγήτρια Μ. Ρεπούση συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου. «Η Ακαδημία είναι ένα συντηρητικό ίδρυμα και πήρε μια συντηρητική απόφαση» δήλωσε με αλαζονεία ο καθηγητής Α. Λιάκος, πρόεδρος του ΟΠΕΚ του κ. Σημίτη, επιχειρώντας να αντικρούσει την άποψη της Ακαδημίας Αθηνών. Ιδού το επίπεδο διαλόγου (και πολεμικής) των «προοδευτικών» και «πολιτικώς ορθών» ιστορικών που υπερασπίζονται δημοσίως την παρασιώπηση και πλαστογράφηση της ιστορίας. Ιδού το επίπεδο σκέψης (και ευθύνης) αυτών που θεωρούν πως κατέχουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια της επιστήμης και κατακεραυνώνουν όσους διαφωνούν. «Λησμονούν» πως η επιστήμη πορεύτηκε μέχρι σήμερα με θέσεις και αντιθέσεις, με καταφάσεις και αρνήσεις, σε έναν ελικοειδή δρόμο, που κανείς δεν ξέρει τα επόμενα βήματα και συνεπώς δεν μπορεί να είναι τόσο απορριπτικός. Όμως έτσι έχουν μάθει να διαλέγονται οι «προοδευτικοί» καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων που αργούν εδώ και 6 μήνες και ασκούνται σε καταλήψεις, σε διαδηλώσεις, σε ρέϊβ πάρτι, σε χτισίματα βιβλιοθηκών και γραφείων, σε άγρια καταδίωξη όσων διαφωνούν με την κατάντια των σχολών και τον πλήρη εξευτελισμό του πανεπιστημιακού ασύλου. Διαθεματικότητα και ιστορία Όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο επιστημονικά όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν οι υπερασπιστές του βιβλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού. Είναι κυρίως πολιτικά και αυτοί οι «προοδευτικοί» καθηγητές επιμελώς το κρύβουν. Όπως κρύβουν και την ιστορική αλήθεια μέσα στο βιβλίο. Όλα ξεκίνησαν από την πολιτική του προηγούμενου προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Σ. Αλαχιώτη (επί υπουργίας Π. Ευθυμίου). Ο εν λόγω καθηγητής εισήγαγε και επέβαλε, χωρίς συζήτηση, στα τμήματα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, με τρόπο πρόχειρο και αυταρχικό, τη «διαθεματικότητα» στη διδασκαλία της ιστορίας. Οπαδός του «πολιτικώς ορθού» (δηλαδή όλων όσων θεωρούν πως υπάρχει μια και μοναδική αλήθεια που πηγάζει από τη μόνη ορθή συλλογιστική που μόνο αυτοί ξέρουν) ο κ. Αλαχιώτης «αποφάσισε και διέταξε» την «αποδόμηση» της αφηγηματικής ιστορίας μέσα από την «κατάτμηση» της σε πολλές διαφορετικές ενότητες (θέματα). Ο «προοδευτικός» κ. Αλαχιώτης αγνόησε επιδεικτικά πως η αυτή η μεθοδολογία προσέγγισης της ιστορίας διεθνώς δεν αφορά 11χρονα παιδιά (που έχουν ανάγκη την αφηγηματική ιστορία), αλλά προχωρημένους σπουδαστές κολεγίων (2α ή 3η Λυκείου) και πτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, που έχουν τα εφόδια για μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας. Όλοι όσοι υπερασπίζονται το κακό παιδαγωγικά βιβλίο της κ. Ρεπούση αγνόησαν πως η διαθεματικότητα προϋποθέτει αντίληψη ιστορικού χρόνου. Η κατάτμηση της μιας ιστορίας σε πολλές παράλληλές ιστορίες προϋποθέτει πως ο διδασκόμενος ξέρει τα γεγονότα και κατανοεί την ιστορική ροή τους και τα μελετά σε ένα περισσότερο σύνθετο επίπεδο. Αυτό δεν συμβαίνει σε 11χρόνα παιδιά. Αντιθέτως, τα 11χρόνα πρέπει να αποκτήσουν γνώση της Ιστορίας. Και για να αποκτήσουν αυτή τη γνώση χρειάζονται την αφηγηματική ιστορία που τους προσφέρει την αντίληψη του ιστορικού χρόνου. Όμως, αυτά ήταν ψιλά γράμματα για εκείνους που «αποφάσισαν και διέταξαν» την επιβολή της διαθεματικότητας στην Στ΄ Δημοτικού Και βεβαίως μετά από την επιβολή της «επιστημονικής» μεθόδου ήρθε και η ώρα του περιεχομένου του βιβλίου. Εκεί η ιστορία μπήκε στην προκρούστεια κλίνη της πολιτικής των «φωστήρων» που δέσποζαν στο στερέωμα επί υπουργίας του κ. Π. Ευθυμίου. Υπουργός και πρόεδρος του Παιδαγωγικού αποφάσισαν να «καθάρουν» την Ιστορία από το αίμα για να μειωθεί ο εθνικισμός έναντι των Τούρκων στην Ελλάδα! Οι πολιτικοί «φωστήρες» μπερδεύτηκαν και δεν κατάλαβαν πως δεν ήταν τα γεγονότα του 1821 ή του 1922 που διαμορφώνουν αρνητικά την στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων έναντι των Τούρκων, αλλά η συγκρουσιακή και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας από το 1974 μέχρι σήμερα. Οι «φωταδιστές» (που κυριάρχησαν πολιτικά στα χρόνια του κ. Σημίτη) δεν κατάλαβαν ότι ελάχιστα ενοχλούνται οι Έλληνες από τις όποιες ακρότητες έγιναν το 1821 και πολύ περισσότερο από το ότι καθημερινά το Αιγαίο είναι θέατρο αερομαχιών με τους Τούρκους, ότι η Τουρκία αμφισβητεί το καθεστώς σχεδόν όλων των ελληνικών νησιών και της Θράκης και ότι απειλεί ενόπλως καθημερινά και το εναπομείναν ελληνικό τμήμα της Κύπρου. Έτσι, οι «φωταδιστές» (που έφεραν στην εξουσία ο κ. Σημίτης και ο κ. Ευθυμίου) ξεκίνησαν έναν μονομερή πολιτικό «καθαρισμό της Ιστορίας από το αίμα» απαλείφοντας και αμβλύνοντας παλαιά γεγονότα! Την «εργολαβία» του εγχειρήματος ανέλαβε με τη συγγραφή της ιστορίας για την ΣΤ΄ Δημοτικού η κ. Ρεπούση. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, πως σήμερα την «εργολαβία» της υπεράσπιση αυτού του απίστευτου του έργου έχει αναλάβει ο κ. Λιάκος, «προοδευτικός» και πρόεδρος του ΟΠΕΚ (ομίλου πολιτικού προβληματισμού) που έχει ιδρύσει ο κ. Σημίτης! Βλέπουμε πως το όλο εγχείρημα ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος στην εξυπηρέτηση μιας πολιτικής άποψης που είχε η παρέα που πλαισίωσε τον κ. Σημίτη στην εξουσία. Χωρίς διάλογο και βάσανο, μέσα από πρακτικές του είδους «αποφασίζω και διατάσσω», επιβλήθηκε η μεθοδολογία επί του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και επί της κοινωνίας. Και μετά ήρθε και η συγκεκριμένη άποψη μέσω του μανδύα μιας στρατευμένης πολιτικά «επιστήμης». Επιπλέον, οι «φωταδιστές» προσπαθούν να επιβάλουν υπό τον μανδύα της «πρόοδου» στην ελληνική κοινωνία μιας θεωρίας «εθνικής συνωμοσίας»! Γιατί τι άλλο σημαίνει η φράση πως «οι Έλληνες διαφωτιστές θαυμάζουν τους Αρχαίους Έλληνες τους οποίους θεωρούν προγόνους τους Εφημερίδες και περιοδικά που υποστηρίζουν τις νέες ιδέες, κυκλοφορούν με μεγάλη απήχηση. Λόγιοι και μορφωμένοι Έλληνες υποστηρίζουν και μεταφέρουν το νέο πνεύμα»! Μαθαίνουμε, δηλαδή, πως υπήρξαν νεοέλληνες διαφωτιστές (που θαύμαζαν την αρχαιότητα!!! – πουθενά δεν αναφέρεται ο ρόλος της μελέτης των αρχαίων Ελλήνων στην Αναγέννηση!!! – πουθενά δεν αναφέρεται ο ρόλος του Βυζαντίου στην Αναγέννηση!!!). Αυτοί οι διαφωτιστές έζησαν κάπου στο τέλος του 18ου αιώνα και κατάφεραν μέσω εφημερίδων, περιοδικών και μερικών σχολείων να διαδώσουν τη «θεωρία» τους (πως οι τότε Έλληνες είχαν σχέση με τους αρχαίους Έλληνες)!!! Και αυτό το κατάφεραν μέσα σε 20-30 χρόνια (χρόνος ρεκόρ) «πείθοντας» εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ανά την Ευρώπη και εκατομμύρια άλλους υπό την Οθωμανική κυριαρχία (από την Οδησσό και την Τραπεζούντα μέχρι την Καλαμάτα και τη Μάνη και από το Ιάσιο και το Βουκουρέστι μέχρι την Κύπρο, τα Δωδεκάνησα, τα Επτάνησα και τις Κυκλάδες) πως είναι Έλληνες!!! Οι συγγραφείς της παραπάνω θεωρίας «εθνογένεσης» που διαμορφώθηκε μετά από μια «εθνική συνωμοσία» μερικών νεοελλήνων διαφωτιστών (φυσικά δεν εξηγούν πότε και που διαμορφώθηκε μια τέτοια συμπαγής και ολοκληρωμένη θεωρία ούτε και πως υπό δυσμενέστατες πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες, εξαπλώθηκε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Οθωμανική Αυτοκρατορία). Και το πλέον ανεκδιήγητο είναι πως δεν εξηγούν ούτε πως και γιατί η ελληνική γλώσσα συνέχισε να υπάρχει 2500 χρόνια ούτε πως και γιατί την μιλούσαν οι περισσότεροι από όσους «πίστεψαν» αυτή τη «εθνική συνωμοτική θεωρία»!!! Κατά τα άλλα μιλούν για «επιστήμη». ʼβυσσος η ψυχή και η σκέψη των ιστορικών φίλων του κ. Σημίτη Το πολιτικό πρόβλημα Πέρα από τα αστεία τα παραπάνω αποκαλύπτουν την έντονη ιδεοληψία κάποιων που αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευτικοί», ενώ επιχειρούν με κάθε τρόπο και κάθε μέσο την επιβολή των απόψεων τους χρησιμοποιώντας μεθόδους αντιδραστικές και προπαγανδιστικές. Και οι οποίοι μέσα από το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού προωθούν απροκάλυπτες παραποιήσεις και απίστευτες παρασιωπήσεις καλλιεργώντας δικούς τους μύθους και θεωρίες εθνικής συνωμοσίας. Ξεκίνησαν, βάσει της «πολιτικής ορθότητας» την οποία υπηρετούν, θέλοντας να αποφύγουν μια «Ιστορία αίματος» και έφτασαν στον ολοκληρωτισμό και την προπαγάνδα της μιας και μοναδικής «πολιτικά ορθής» Ιστορίας. Ξεκίνησαν, υπερασπιζόμενοι τη δική τους «αλήθεια» και τις εκδοχές της, και έφτασαν να παρασιωπούν ακόμα τις απόψεις κορυφαίων Αριστερών ιστορικών. Το ότι κάποιοι εξ αυτών υιοθετούν τις απόψεις περί εθνογένεσης του Χομσμπάουμ δεν είναι προς ψόγο. Είναι όμως προς διάλογο. Το ότι, όμως, παρασιωπούν, στο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού, τις απόψεις ενός ιστορικού του μεγέθους του Σβορώνου είναι και επιστημονικά καταδικαστέο και πολιτικά ολοκληρωτικό. Μέχρι το 2004 την ευθύνη τέτοιων πρακτικών και απόψεων είχαν όλοι όσοι βρέθηκαν σε πόστα επί Σημίτη. Έκτοτε την ευθύνη έχει η σημερινή υπουργός Παιδείας. Κάποια στιγμή η κ. Γιαννάκου πρέπει, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει αν αποδέχεται το γεγονός πως 11χρονα ελληνόπουλα μετατρέπονται από τους φανατικούς «φωταδιστές» σε πειραματόζωα μιας διδακτικής μεθοδολογίας απαράδεκτης για την ηλικία τους. Και ακόμα αν η ελληνική παιδεία πρέπει επί των ημερών της να μετατραπεί σε ένα απέραντο πειραματικό εργαστήριο όπου διάφοροι προχειρολόγοι και ιδεοληπτικοί «προοδευτικοί» μπορούν να εφαρμόζουν την προκρούστεια λογική πάνω στην Ιστορία. Και ακόμα είναι καιρός η κ. Γιανάκου να πάρει θέση για το αν τα 11χρονα παιδιά πρέπει να «απαλλαγούν από μύθους» (όπως διατείνονται οι συγγραφείς και οι υπερασπιστές του πονήματος) μέσα από τη διδασκαλία μυθευμάτων περί «συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης» το 1922 (!), περί «απομάκρυνσης των Ιταλών από τα ελληνοαλβανικά σύνορα» το 1940 και για ιστορίες συνωμοσίας του νεοελληνικού διαφωτισμού; Αν τα 11χρόνα πρέπει να απαλλαγούν από κάθε μύθο (διδασκόμενα μόνο τους μύθους της παρέας του κ. Σημίτη) τότε ας εξεταστεί από την κ. Γιαννάκου μήπως πρέπει να απαλλαγούν και από τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας η οποία περιέργως πως είναι και «αυτή γεμάτη αίμα»! Διαφορετικά ας ξεπεράσει την αμηχανία της η υπουργός Παιδείας κατανοώντας πως οι λαοί είναι οι μύθοι τους και η ιστορία τους, είναι η γλώσσα τους και ο πολιτισμός τους. Επιπλέον, η κ. Γιαννάκου πρέπει να πάρει κάποια στιγμή θέση και για το αν η Ακαδημία Αθηνών, η οποία έχει στις τάξεις έναν Νανόπουλο (τον οποίο οι συνάδελφοι του κ. Λιάκου απέρριψαν ως καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) ή έναν Καμπανέλη (που μετά την κόλαση του Μαουτχάουζεν αναμόρφωσε το νεοελληνικό θέατρο), είναι ένα «συντηρητικό ίδρυμα που βγάζει συντηρητικές αποφάσεις» (όπως διατείνεται στα ο διορισμένος πρόεδρος του Σημίτειου ΟΠΕΚ). Ή, αν είναι ένα αρμόδιο θεσμικά πνευματικό ίδρυμα στο οποίο η ίδια προσέφυγε και το οποίο οφείλει και να υπερασπιστεί Τέλος, η υπουργός Παιδείας πρέπει κάποτε να αποφασίσει και να αντιπαρατεθεί με τους αυτοδιορισμένους «προοδευτικούς», που ξεσήκωσαν εναντίον τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, μιας και στα επιστημονικά θέματα δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ «συντηρητικής» και «προοδευτικής» επιστήμης. Τέτοιους «επιστημονικούς» πρωτογονισμούς μόνο ο Λισένκο στην πρώιμη περίοδο του Σταλινισμού τόλμησε να διατυπώσει και δεν τον άντεξαν ούτε οι Σταλινικοί. Είναι καιρός να λεχθεί, επιτέλους, στους ιδεοληπτικούς «φωταδιστές» πως δεν υπάρχει και κάποιος κανόνας που να λέει πως οι συντηρητικοί έχουν πάντα άδικο, ενώ οι «προοδευτικοί», σαν κι αυτούς, έχουν πάντα δίκιο (Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Απριλίου 2007 του περιοδικού ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ) Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.