Μια ανιστόρητη Ιστορία Διαμαντής Μπασαντής Αντίβαρο, Μάιος 2007 Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού εκτός από όλα τα άλλα λάθη του περιέχει και λάθος ιστορική άποψη για τον Ελληνισμό. Η άποψη αυτή «θεωρεί» πως οι νεότεροι Έλληνες δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους. Ο νεότερος Ελληνισμός για τους συγγραφείς είναι πολιτικό αποτέλεσμα της «κατασκευής» του ελληνικού έθνους (nation building). Έτσι γράφουν πως οι κάτοικοι της Ελλάδος «θεωρούσαν» πως ήταν απόγονοι των αρχαίων, «θεωρούσαν» τη χώρα ελληνική και πως ο νεοελληνικός διαφωτισμός «πίστευε» πως οι Έλληνες ήταν απόγονοι των αρχαίων κλπ. Όλα αυτά τα «θεωρούσαν» και «πίστευαν» είναι εμμέσως πλην σαφώς αμφισβήτηση του ελληνικού στοιχείου στο Βυζάντιο και αμφισβήτηση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού μέσω του Βυζαντίου. Ενώ συγχρόνως εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη πολιτική οπτική ως προς τους Έλληνες. Η άποψη των «μεταμοντέρνων» συγγραφέων είναι πως οι Έλληνες χάθηκαν στην πορεία της Ιστορίας. Και εκείνοι που διαμόρφωσαν τη νεοελληνική συνείδηση ήταν οι νεοέλληνες διαφωτιστές με μερικά σχολεία, καθώς και το νεοελληνικό κράτος μετά την απελευθέρωση. Κατά την «πολιτικώς ορθή» αυτή άποψη η δημιουργία των εθνών ήταν τεχνητό αποτέλεσμα. Τα έθνη «χτίστηκαν» (nation building) μέσα από την καλλιέργεια και διάδοση «εθνικών μύθων» και «εθνικής μυθολογίας» χωρίς να υπάρχει καμιά αληθινή υπόσταση. Όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω θεωρούν σήμερα πως ζούμε σε μια εποχή μεγάλων διεθνών ολοκληρώσεων. Τα έθνη, κατ’ αυτούς, θα ξεπεραστούν μέσα στα μεγάλα υπερεθνικά σύνολα και έτσι θα φτάσουμε στο «τέλος της Ιστορίας των εθνών», αλλά και των «εθνικισμών»! Πρόκειται για μια εντελώς υποκειμενική θεώρηση της Ιστορίας. Όσοι την υποστηρίζουν απλώς έχουν γίνει ζηλωτές του ίδιου τους του μύθου. Όπως όμως επισημαίνει ο καθηγητής Κ. Βεργόπουλος: «Το εκκρεμές της Ιστορίας κινείται σήμερα προς την αντίθετη κατεύθυνση: την επανεμφάνιση των τοπικισμών, των εθνικών και περιφερειακών ρυθμίσεων Στην εποχή της λεγόμενης “παγκοσμιοποίησης” τίθεται όχι το ερώτημα της διατήρησης των εθνών, αλλά εκείνο της ικανότητος των εθνικών κρατών να διαχειρίζονται τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα των πληθυσμών τους». ʼλλωστε, «όσο υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι ανήκουν σ’ ένα έθνος, το τελευταίο διατηρείται, όσες μεταβολές και αν επέλθουν είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό του». Κι ακόμα «τα έθνη δεν είναι φυλετικό φαινόμενο, αλλά πολιτισμικό» (Βεργόπουλος, Ελευθεροτυπία, 30/3/07). Επιπλέον οι ζηλωτές της ασυνέχειας του Ελληνισμού και της απο-εθνικοποίησης των εθνών θέλουν να υποκαταστήσουν και τη θρησκεία επιβάλλοντας τη δική τους διδασκαλία που μιλά για τον απόλυτο και μοναδικό επιστημονικό ορθολογισμό, με τον οποίο θα «διαφωτίσουν» τον κόσμο! Οι «φωταδιστές» της μιας και μοναδικής συλλογιστικής του «πολιτικώς ορθού» παρακάμπτουν το γεγονός πως η θρησκεία είναι αποτέλεσμα της βαθιάς μεταφυσικής αγωνίας του ανθρώπου. Αυτοί την θεωρούν «ανορθολογισμό» και διαμορφωτή θρησκευτικών και εθνικών μύθων. Και με ζήλο «διαφωτιστή» της Γαλλικής Επανάστασης (της περιόδου που έφτασε στα άκρα αλλάζοντας ακόμα και τους μήνες και τη χρονολογία) και της Ρώσικης Επανάστασης (της περιόδου του Στάλιν και του Λισένκο) οι «φωταδιστές» δεν συζητούν αλλά καταφέρονται, δεν επιχειρηματολογούν αλλά πετούν χαρακτηρισμούς. Και δεν απαντούν στο ερώτημα: Πως και γιατί οι μεγαλύτεροι φυσικοί επιστήμονες του 20ου αιώνα υπήρξαν βαθύτατα θρησκευόμενοι: Από τον Αϊνστάιν μέχρι τον Μπορ, από τον Σρέντιγκερ μέχρι τον Ντιράκ και από τον Ζορζ Λεμέτρ (που θεμελίωσε τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης) μέχρι τον Έντουϊν Χαμπλ (που την απέδειξε). Όχι βέβαια με την έννοια του θρησκευτικού δογματισμού ή της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Αλλά με τρόπο που αναγνώριζε και σεβόταν τη μεταφυσική διάσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πολιτική επιβολή και επιστημονική λαθροχειρία Οι εγχώριοι οπαδοί της «προόδου» και του Συνασπισμού βρήκαν ευκαιρία μέσα από το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού να «ξεμπερδέψουν» με την συνέχεια του ελληνικού έθνους, αλλά και με την μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου! Δεν τους πέρασε από το μυαλό πως ο τρόπος που το επιχείρησαν ήταν εκπαιδευτικά απαράδεκτος και πολιτικά ολοκληρωτικός. Κι αυτό γιατί καταχράστηκαν τη δεσπόζουσα θέση του παιδαγωγού, που τους δόθηκε κατ’ ανάθεση από την ελληνική πολιτεία, καταπάτησαν το άρθρο 16 του ελληνικού συντάγματος (που μιλά για διαμόρφωση «εθνικής συνείδησης» και «αποφάσισαν και διέταξαν» στο όνομα της δικής τους αυθεντίας! Και έβαλαν στο στόχαστρο της «διαφώτισης» τους τα 11χρόνα ελληνόπουλα! Όμως από εδώ και πέρα το πρόβλημα πια παύει να είναι δικό τους. Είναι πολιτικό πρόβλημα την συντεταγμένης ελληνικής πολιτείας. Αλήθεια, πως απαντά η υπουργός Παιδείας κ. Γιαννάκου που έχει συνταγματική ευθύνη και υποχρέωση να πάρει κάποια πολιτική θέση; Με αμηχανία!!! Έχει δίκιο να ζητά από τους συντεταγμένους θεσμούς της πολιτείας (Ακαδημία και Παιδαγωγικό) να πάρουν θέση επί της ουσίας και της διαδικασίας. Όμως υπάρχει και η πολιτική προσπάθεια της επιβολής μιας αμφισβητούμενης άποψης με τρόπο πολιτικά απαράδεκτο μιας και η άποψη αυτή ποτέ δεν πέρασε ποτέ από τη βάσανο του επιστημονικού διαλόγου. Η υπουργός έχει ηθική και πολιτική ευθύνη. Η αμηχανία της υπουργού μοιάζει να είναι πως οι άνθρωποι που υποστηρίζουν το εγχειρίδιο της ΣΤ΄ Δημοτικού δηλώνουν σε όλους τους τόνους «προοδευτικοί». Όμως πρέπει να ξέρει πως για να στηρίξουν την «προοδευτικότητα» τους επιχείρησαν νωρίτερα να «ερμηνεύσουν» τον κορυφαίο Έλληνα μαρξιστή ιστορικό του 20ου αιώνα: το Νίκο Σβορώνο. Ο πλέον προβεβλημένος εξ αυτών ο ιστορικός κ. Α. Λιάκος όπως σημειώνει ο καθηγητής Νάσος Βαγενάς σε έναν έντονο δημόσιο διάλογο που είχε μαζί του από τις εφημερίδες το 2005, «επιχειρώντας να ερμηνεύσει τον Σβορώνο παραμόρφωσε τις απόψεις του»! Μόνο που ο Νίκος Σβορώνος (“Το Νεοελληνικό Έθνος – Γένεση και Διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού”, εκδόσεις Πόλις, 2004) είναι πολύ σαφής όταν γράφει πως ο ελληνισμός, υπήρξε από τον 6ο αιώνα πολιτισμικά κυρίαρχος στο Βυζάντιο και «όπως όλοι οι ιστορικοί λαοί» εμπλουτιζόμενος με τις όποιες επιμιξίες από «τα βορειότερα συγγενικά του φύλα» αναδείχθηκε σε καταλύτη ολόκληρης της Βυζαντινής περιόδου. Από τον 13ο αιώνα και εντεύθεν, συνεχίζει ο Σβορώνος, δημιουργείται ελληνική εθνική συνείδηση στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Με τον τρόπο αυτό ο μαρξιστής ιστορικός ξεχωρίζει την αυτόνομη διαμόρφωση ελληνικού λαού (ήδη από τον 13ο αιώνα) από την διαμόρφωση του ελληνικού κράτους (τον 19ο αιώνα). Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.