Η ψευδεπίγραφη επιστημοσύνη ως εργαλείο προώθησης του αναθεωρητισμού της ιστορίας. Γεώργιος Ι. Μάτσος Δ.Ν. Δικηγόρος Αντίβαρο, Απρίλιος 2007 Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυσή του, ο κ. Γαβριήλ Μηνάς αρθρογραφεί στη «Σημερινή» της 1ης Απριλίου 2007 με τίτλο «Το ιστορικό παρελθόν και τα σύγχρονά προβλήματά μας», και θέτει το πρόβλημα του βιβλίου ιστορίας της έκτης Δημοτικού στο πραγματικό ιδεολογικό του πλαίσιο: Στο πλαίσιο μιας ευρύτερης προσπάθειας εθνικής αυτοϋποτίμησης και εθνικής αυτοαμφισβήτησης, στο πλαίσιο ενός αληθινού «εθνικού μαζοχισμού», όπως πολύ σωστά αναφέρει. Ποια είναι όμως η βαθύτερη ψυχολογική αιτία του εθνικού αυτού μαζοχισμού; Πέραν της ύπαρξης μιας γενικότερης διεθνούς πολιτικής που επιδιώκει την καταλλαγή στην ευρύτερη περιοχή μας με αμφιλεγόμενες μεθόδους και που δεν διστάζει για τον σκοπό αυτόν να χρησιμοποιήσει ως μέσο τη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας, η απάντηση για την αιτία της σύμπραξης των «δικών μας» Ελλήνων στην προσπάθεια αυτή, βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στην καραμέλα που αδιακόπως πιπιλίζουν οι υποστηρικτές του βιβλίου με προεξάρχουσα την Υπουργό Παιδείας, κα Γιαννάκου: «το βιβλίο θα το κρίνουν οι ‘ειδικοί’». Πρόκειται για απίστευτης ανοησίας κουβέντα. Ήταν εξαρχής τέτοια, αλλά καταντάει πραγματικά τρομακτικό να εξακολουθεί να λέγεται η κουβέντα αυτή μετά τον καταπέλτη της Ακαδημίας Αθηνών, του ανωτάτου πνευματικού ιδρύματος της χώρας. Και, βέβαια, δεν είναι καθαυτή η ιδιότητα της Ακαδημίας ως ανωτάτου πνευματικού θεσμού που καθιστά άνευ ετέρου έγκυρες τις θέσεις της, αλλά είναι το ίδιο το περιεχόμενο των θέσεων της Ακαδημίας, στο οποίο ουδείς από τους υποστηρικτές του βιβλίου βρήκε να αντικρούσει το παραμικρό. Ούτε λίγο ούτε πολύ, στο προσχέδιο πορίσματος που δημοσίευσε το «Παρόν» της Κυριακής στις 18 Μαρτίου 2007, η Ακαδημία Αθηνών ευθέως εγκαλεί τη συγγραφική ομάδα του βιβλίου για ανεπαρκή γνώση της ιστορίας, και για ανικανότητα συγγραφής βιβλίων! Είναι πραγματικά εκπληκτικό, πώς, μετά από τέτοια βαριά μομφή εξακολουθούν να έχουν οι υποστηρικτές του βιβλίου το ίδιο αρχικό θράσος να ομιλούν περί «ειδικών» που θα κρίνουν, ενώ εμείς οι υπόλοιποι δήθεν δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Θυμόμαστε όλοι βέβαια ότι πρώτη η κυρία Χριστίνα Κουλούρη στο γνωστό άρθρο της στο Βήμα μίλησε για «νοικοκυρές, γεωργούς, κτηνοτρόφους και πλοίαρχους» που τολμούν να έχουν άποψη για το βιβλίο, ενώ τάχα δεν δικαιούνται. Η θέση αυτή εξακολουθεί να αναπαράγεται με τέτοιο δογματισμό, ώστε να καταντάει πραγματικά το μοναδικό επιχείρημα υποστήριξης του πονήματος. Επιχείρημα βέβαια που, αν συνδυασθεί με την τεκμηριωμένη, πλέον, άγνοια του αντικειμένου από τη συγγραφική ομάδα καταντάει στην καλύτερη περίπτωση κωμικό, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα όσους το επικαλούνται ως άτομα εκτός επαφής με την πραγματικότητα. Πού οφείλεται, όμως, η επίκληση αυτή της δήθεν άγνοιας των υπολοίπων και της δήθεν γνώσης των δήθεν ειδικών που τάχα μόνον αυτοί έχουν δικαίωμα δια να ομιλούν; Η ψευδεπίγραφη επιστημοσύνη των δήθεν ειδικών είναι ένα φαινόμενο που ανθεί εσχάτως γενικότερα στην ελληνική κοινωνία και συναντάται σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου. Πρόκειται για μικρές ομάδες προσώπων που τοποθετούνται σε καίριες θέσεις και, εκμεταλλευόμενοι συνθήματα, κοινότοπες θέσεις, και την υφέρπουσα κοινωνική νομιμοποίηση του «εκσυγχρονιστικού ρεύματος» στην ελληνική κοινωνία – καθότι έχει εμφυσηθεί στην κοινωνία ότι είναι παντελώς οπισθοδρομική σε σχέση με την «πεφωτισμένη Δύση» – προβαίνουν σε ριζικές μεταβολές διαχρονικών αντιλήψεων και θεσμών, ταράσσοντας την πορεία της κοινωνίας, ακόμη και σε ζητήματα που βαίνουν καλώς. Οι δήθεν εκσυγχρονιστικές αυτές ομάδες έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: - Θεωρούν πως ό,τι έγινε από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους μέχρι την εμφάνισή τους στο προσκήνιο ήταν απλώς λάθος. - Θεωρούν ότι αυτοί γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα από όλους όσους ασχολήθηκαν με το αντικείμενο αυτό προηγουμένως. - Νομίζουν ότι αν αποτύχουν στο «έργο» τους, θα επακολουθήσει χάος. - Τους είναι αδύνατον να αποδεχθούν τα λάθη τους. - Λαμβάνουν ως πρότυπα μεμονωμένες κινήσεις που συνέβησαν σε κράτη της Δύσης, αποκόπτοντάς τες, όμως, από το ευρύτερο πλαίσιό τους. - Λένε συχνά ψέματα για το τι ισχύει στην «πολιτισμένη Δύση», προκειμένου να εμφανίσουν τις θέσεις τους ως δήθεν γενικότερα αποδεκτές διεθνώς. - Επιχειρούν να αποκλείσουν κάθε άλλον από τη λήψη αποφάσεων σχετικά με το αντικείμενο που τους ανατέθηκε. - Δεν γνωρίζουν συνήθως καλά οι ίδιοι το αντικείμενο με το οποίο τους ανατέθηκε και χρησιμοποιούν άλλα πρόσωπα, γνώστες του αντικειμένου, για να κάνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε. - Λόγω της άγνοιας του αντικειμένου τους, έχουν αδυναμία αντιπαράθεσης επί της ουσίας, όταν τελικά εμφανίζεται η αναπόφευκτη ανάγκη να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. - Τελικά, λόγω ακριβώς της αδυναμίας τους να συζητήσουν, διατυπώνουν αδιανόητους και εξώφθαλμα εσφαλμένους δογματισμούς, προκειμένου να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. - Συναφώς, αρνούνται τη δικαίωμα διατύπωσης γνώμης στους περισσότερους, επιφυλάσσοντας το δικαίωμα γνώμης μόνον στους δήθεν «ειδικούς», τελικά δηλαδή στους εαυτούς τους. - Όταν τελικά κάποιος πραγματικός ειδικός στο αντικείμενο τους ξεσκεπάσει και αποδείξει το μέγεθος της ανοησίας τους και της πραγματικής άγνοιάς τους, αυτοί συνεχίζουν το χαβά τους, σαν να μην τρέχει τίποτα! Τα παραπάνω διαπιστώνονται καθημερινά σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου. Κάθε φορά που αναλαμβάνουν τομείς ευθύνης άνθρωποι φιλόδοξοι μεν, με χαμηλό όμως γνωσιολογικό επίπεδο στο αντικείμενό τους, συμβαίνει τελικά το ίδιο: γίνονται φορείς μιας βαθύτατα συμπλεγματικής αντίληψης του τύπου «όλοι οι άλλοι τα έκαναν λάθος, εγώ θα τα κάνω σωστά» και, προκειμένου να επιβεβαιώσουν τη συμπλεγματική τους αυτή αντίληψη, υιοθετούν κοινοτοπίες που, αν και έρχονται σε καταφανή αντίθεση με την πραγματικότητα, για όσους τη γνωρίζουν, μπορούν και πείθουν και παραπλανούν ακόμη και ορισμένους σοβαρούς – πλην όχι ορθώς ενημερωμένους – ανθρώπους να τους υποστηρίζουν, κερδίζοντας, έτσι, έξωθεν καλές μαρτυρίες, απαραίτητες για να στηριχθεί το καταστροφικό τους, στην πραγματικότητα, έργο. Στα πλαίσια των ανωτέρω, ουδεμία έκπληξη προκαλεί η θλιβερή κυρία Ρεπούση να λέγει σε συνέντευξη τύπου «κανένας δεν μπορεί να προσάψει ούτε μία ιστορική ανακρίβεια στο βιβλίο αυτό». Σοβαρά, καλή μας κυρία Ρεπούση!; Εδώ ο ίδιος ο «Ιός» της Ελευθεροτυπίας αναγκάσθηκε να παραδεχθεί ότι ο «συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης» είναι «παραπλανητική» διατύπωση! Και μας λέτε εσείς τώρα ότι καμία ιστορική ανακρίβεια δεν έχει το έργο σας! Και τότε, η Ακαδημία Αθηνών, η οποία επισημαίνει σωρεία λαθών και παραλείψεων, τι γράφει σε τόσες και τόσες σελίδες; Έχετε καταλάβει τι γράψατε στο έργο σας; Αν η κα. Ρεπούση και ο συρφετός ασχέτων με την ιστοριογραφία που την ακολουθεί είχαν ελάχιστο έστω φιλότιμο, είτε θα είχαν φροντίσει να αναφωνήσουν ένα γενναίο mea culpa και να αφήσουν να γράψουν το βιβλίο όσοι γνωρίζουν ιστορία, είτε θα είχαν δημοσιεύσει μιαν απάντηση στα όσα τους καταμαρτυρεί η Ακαδημία, μαζί και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Αντ’ αυτού λένε ότι εργάζονται για τη... διόρθωση των ημαρτημένων! Με ποια ηθική και κοινωνική νομιμοποίηση πλέον; Όταν κάποιος έχει υποπέσει σε τόσο σοβαρά σφάλματα όσο αυτά που καταμαρτυρεί η Ακαδημία Αθηνών, τότε ή παραιτείται ή απαντάει και εξηγεί στο κοινό γιατί έχει αυτός δίκιο και όχι η Ακαδημία. Τελικά, η θέση της Ακαδημίας ήταν σημαντική κυρίως ως προς το ότι απετέλεσε τον καταλύτη που αφαίρεσε και το τελευταίο ευλογοφανές επιχείρημα από τους ανθρώπους αυτούς: ότι το έργο θα το κρίνουν τάχα οι ειδικοί. Είναι όμως τόσο αποκομμένοι από την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στον τεχνητό κόσμο που έχουν κατασκευάσει στο μυαλουδάκι τους, ώστε ούτε αυτό κατάλαβαν: ότι δηλαδή ουδεμία νομιμοποίηση έχουν πλέον να επικαλούνται τη γνώμη των «ειδικών». Οι «ειδικοί» αποφάνθηκαν και αποφάνθηκαν ότι οι συγγραφείς δεν ξέρουν ιστορία. Κάτι βέβαια που το κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή και οι «μη ειδικοί». Η κάθε νοικοκυρά, ο κάθε γεωργός, ο κάθε κτηνοτρόφος, ο κάθε πλοίαρχος, για να αναφερθώ για μια ακόμη φορά στις επαγγελματικές τάξεις, στις οποίες ρητώς απαγόρευσε να έχουν γνώμη η κα. Κουλούρη. Αποδείχθηκε τελικά ότι «νοικοκυρές, κτηνοτρόφοι, γεωργοί και πλοίαρχοι» ξέρουν περισσότερη ιστορία από αυτόν το συρφετό ασχέτων περί την ιστορία. Έχασαν και το τελευταίο ψευδεπίγραφο έρεισμα νομιμοποίησης που επικαλούνταν, αλλά χαμπάρι δεν πήραν! Τους φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει! Δεν περιμέναμε βέβαια τίποτε καλύτερο από τους νεκροθάφτες της ελληνικής ιστορίας και αυτοσυνειδησίας. Η εκλεγμένη κυβέρνησή μας, όμως, τι κάνει; Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.