Ο απέθαντος κύριος Μαυροκορδάτος

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

για το δεύτερο μαρτύριο του Αθανάσιου Διάκου

και για το πώς δεν πήραμε τελικά την Τριπολιτσά

Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2006

«Το ελληνικό γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχτρούς … προπάντων εσωτερικούς … το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.»

Νίκος Καζαντζάκης (από τον πρόλογο στον "Καπετάν Μιχάλη")

Ο «εσωτερικός» εχθρός του Καζαντζάκη παραμένει απέθαντος ως τα σήμερα. Τα νέα βιβλία της “εξομαλυμένης” ελληνικής ιστορίας της 6^η Δημοτικού, αποτελούν τρανή απόδειξη. Οι «εσωτερικοί» εχθροί πλαστογράφησαν την ιστορία μας. Ανεξέλεγκτα. Για να προσαρμοστούμε σε όσα απαιτεί η παγκόσμια αμερικανική επιβολή. Κάποτε οι Τούρκοι, μετά την πτώση της Τραπεζούντας και της Σαμψούντας, απαίτησαν από τους νικημένους Πόντιους να διαλέξουν τι από τα δύο  θα κρατήσουν: την γλώσσα ή την θρησκεία. Έτσι προέκυψαν τουρκόφωνοι ορθόδοξοι και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι. Έως τις μέρες μας κυνηγά βασανιστικά τους απογόνους τους το σημάδι της ιστορίας. Το τίμημα της υποταγής για όποιον τότε θέλησε να ζήσει, τεμάχισε τον ελληνισμό. Με την συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή χριστιανών και μουσουλμάνων, εμφανίστηκαν στα μέρη μας τουρκόφωνοι ορθόδοξοι. Κι ως αλλοιωμένοι –ούτως ειπείν- Έλληνες, αντιμετώπισαν την πλήρη δυσπιστία της ελληνικής κοινωνίας, που τους εχθρεύτηκε. Υπάρχει επαρκέστερη απόδειξη του τι σημαίνει να ακρωτηριάζονται οι πυλώνες, του ελληνισμού;

Η εκμάθηση της ιστορίας από γενεά σε γενεά διαρκώς και λιγότερο στηρίζεται στην προφορική παράδοση, μέσω της οποίας παλαιότερα διασωζόταν η ιστορική μνήμη των εθίμων, των τραγουδιών ή των θρύλων μας. Ο εθνικός θρύλος του Διγενή ωχριά πλέον μπρος στη φήμη του… ποδοσφαιρικού θρύλου, ιδιοκτησίας του κ. Κόκκαλη. Βαρύνουσα σημασία στην αναπαραγωγή της ιστορικής μνήμης αποκτούν όλο και περισσότερο τα μέσα. Η παγκόσμια αμερικανική κυριαρχία γνωρίζει εξίσου καλά με τον Σουλτάνο την σημασία του πλήγματος στους πυλώνες του ελληνικού και κάθε έθνους. Έλληνες πρόθυμοι να προωθήσουν την πολιτική και να υπηρετήσουν τα εκάστοτε σχέδια του Σουλτάνου, δεν έλειψαν τότε. Ανταμείφθηκαν με προνόμια, εξουσία, πλούτο. Απέθαντοι και σήμερα, προωθούν την -κακώς λεγόμενη- «παγκοσμιοποίηση». Πολύ βολικό για την αμερικανική πολιτική τα όσα καλύπτει ο όρος να μην ονομάζονται «αμερικανοποίηση» (βλ. και την υποσημείωση 1, στο τέλος του κειμένου).

Τα βιβλία της ιστορίας που θα διαβάζουν από τούδε τα Ελληνόπουλα είναι απαλλαγμένα από τα ενοχλητικά στους πάτρωνές μας στοιχεία. Οι Απέθαντοι ως συνήθως προσκύνησαν. Ξαναγράψανε τα βιβλία της Ιστορίας μας. Της αλλάξανε τα φώτα. Το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού καίει τα χέρια όποιου Έλληνα το πιάνει. Αρκεί να μην είναι από τους Απέθαντος. Καίει κι ας είναι λάιτ. Διότι μετά την κόκα κόλα λάιτ, το γιαούρτι λάιτ, τα τσιγάρα λάιτ και κάθε άλλο παρόμοιο εμπορικό προϊόν, το οποίο καλούμαστε να αγοράσουμε με μισθούς ή συντάξεις λάιτ, αποκτήσαμε πλέον και ιστορία λάιτ. Το αίμα κανενός Αθανάσιου Διάκου και κανενός Τούρκου μάρτυρος δεν θα λερώσει πλέον τα καλοστρωμένα ολόλευκα τραπεζομάντιλα των επιχειρηματιών Απέθαντων, όταν με γεύματα εργασίας θα κλείνουν τις ακόμα πιο καλοστρωμένες ελληνοτουρκικές δουλίτσες τους.

Ο Αθανάσιος Διάκος κρίθηκε ενοχλητικός. Το θράσος του να μην κιοτέψει, όταν πλησίασε στο γιοφύρι της Αλαμάνας ο πολυπληθέστερος στρατός των Ομέρ Βρυώνη και Κιοσέ Μεχμέτ και να παραμείνει με 1500 αντρειωμένα παλικάρια να πολεμήσει, δεν διδάσκεται πλέον. Στα παιδιά της Νέας Τάξης δεν αρέσουν οι αποκοτιές. Ποιοι ήταν αυτοί οι κουζουλοί, που κάθισαν, χαμένοι από χέρι και πολέμησαν για ένα γιοφύρι; Δεν επιτρέπεται να διδάσκεται αυτή η αδιαφορία για τον θάνατο, η οποία ικανοποιείται από την καταφορά και μόνο ενός πλήγματος στην υπέρτερη δύναμη. Κι ας είναι ο πληττόμενος αυτός που κατέχει τον τόπο του θυσιαζόμενου. Δεν επιτρέπεται διότι διαθέτει κάτι από την τρέλα του τρομοκράτη της σύγχρονης εποχής, ο οποίος ζώνεται εκρηκτικά και ανατινάζεται. Οπότε οι υπερεθνικιστές Απέθαντοι απαγορεύουν την εν Ελλάδι διδασκαλία του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων μου» και  παραμένουν ευπρόσδεκτοι μεταξύ των άλλων φίλων τους.

Ο Αθανάσιος Διάκος αποτελεί για τρεις ακόμη λόγους ενοχλητική ιστορική προσωπικότητα για τα Νεοταξόπουλα. Όταν η μάχη της Αλαμάνας χάθηκε κι ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε τραυματσμένος, ο Ομέρ Βρυώνης αντιμετώπισε με θαυμασμό τη γενναιότητά του. Σήμερα όμως ο θαυμασμός για την αντρειοσύνη του αντιπάλου δεν περπατάει. Δεν ευδοκιμεί για να διδάσκεται. Η κατασυκοφάντηση του εχθρού αποτελεί την κυρίαρχη τάση. «Χειρότερη» ήταν η δεύτερη αμαρτία του Διάκου : η άρνηση του Διάκου να υποταχθεί. Θα έσωζε τη ζωούλα του εάν αλλαξοπιστούσε. Αλλά αρνήθηκε. Εμείς μάθαμε σαν μπόμπιρες να θαυμάζουμε το μεγαλείο του ανυπότακτου Διάκου. Τα Απέθαντα εκσυγχρονιστήρια το θεώρησαν άχρηστο για τα Ελληνόπουλα σήμερα. Τρίτο «αμάρτημα» το σούβλισμα του, που ακολούθησε. Όπου ο Αθανάσιος Διάκος αποχαιρέτησε προ της φρικτής τελευτής τον κόσμο με ένα «σουρεαλιστικό» (για την άνυδρη ψυχή τους) περί την άνοιξη τραγουδάκι: «για δες καιρό που διάλεξε / ο Χάρος να με πάρει / τώρα π’ ανθίζουν τα κλαριά / και βγάζει η γης χορτάρι». ʼφηνε κληρονομιά έναν Ύμνο της ʼνοιξης για την αναγέννηση της ζωής. Αφού την υπερασπίστηκε ως Έλλην Αγωνιστής, ως αναχωρητής, προ του μαρτυρίου, την κατέλειπε σε μας.

Τα Νεοταξόπουλα βγάζουν σπυριά με αυτά. Τους αρέσουν τα μπάρμπεκιου σε κήπους και τα γουρουνόπουλα στη σούβλα, αλλά όχι ο Αθανάσιος Διάκος σουβλάκι! Κάθε τέτοια κακογουστιά της ιστορίας, είναι ικανή να χαλάσει συμφωνίες. Όπου ψάχνουν να βρουν για σκηνικό δήθεν τι μας ενώνει (π.χ. το Αιγαίο) κι όχι τι μας χωρίζει, διότι δεν μπορούν να πουν κυνικά και απερίφραστα ότι το μόνο που τους ενώνει είναι ο πόθος για δύναμη και χρήμα. Οπότε επειδή είναι αναγκαία η λαϊκή αποδοχή και η ευρύτερη συναίνεση, δεν θα αφήσουν να καθίσουν στον λαιμό των επιχειρηματιών της τουρκικής τράπεζας Finansbank και των δικών μας αγοραστών, της Εθνικής Τράπεζας, θέματα όπως το τι μας έκαναν οι πρόγονοί τους ή τέλος πάντων το τι τους κάναμε εμείς στην Τριπολιτσά. Έτσι ως Έλληνες, ας αποχαιρετήσουμε τον Αθανάσιο Διάκο απ’ την ιστορία. Ας αποχαιρετήσουμε και την Τριπολιτσά.

Η πλαστογραφία με παραδείγματα

Το νεοελληνικό μαρτύριο του Αθανάσιου Διάκου

Στο κείμενο της σελ. 50 της ιστορίας της 6^ης Δημοτικού (Κεφάλαιο «Οι μορφές του αγώνα»), προκειμένου να παραληφθεί το όνομα του Αθανάσιου Διάκου, γίνεται μία αριστουργηματική τρίπλα από τους συγγραφείς του βιβλίου. Τύφλα να’ χει ο Ζινεντί Ζιντάν. Μνημονεύονται  μ ό ν ο  όσοι Αγωνιστές κατήγαγαν  ν ί κ ε ς . Κι αφού ο Διάκος, πρωτοπαλίκαρο του Οδυσσέα Ανδρούτσου, στην γνωστότερη μάχη του ηττήθηκε, τα Νεοταξόπουλα είχαν το πάτημα για να τον κρίνουν «αιτιολογημένα» επιπέδου Β’ εθνικής. Δεν νίκησε. Συγγραφικά μάλιστα τον κακοποίησαν χειρότερα από ό,τι ο Ομέρ Βρυώνης όταν τον έπιασε αιχμάλωτο. Εκείνος τον σούβλισε. Στο βιβλίο τον  α κ ρ ω τ η ρ ί α σ α ν ! Ούτε το μικρό όνομά του δεν έγραψαν ολόκληρο. Το ακρωτηρίασαν, γράφοντάς το λειψό σε μια γωνιά του βιβλίου: : «Α. Διάκος, μάχη στην Αλαμάνα, 1821». Συντομογραφημένο (βλ. και την υποσημείωση 2, στο τέλος του κειμένου) , κάτω από μια τόση δα, 2 Χ 2 εκατοστά, εικόνα του. Και τίποτε άλλο. Από σύγχρονο Λεωνίδα της ιστορίας, τον έκαναν σημείο στίξεως. Α. Διάκος, για να μην κατηγορηθούν ότι τον έσβησαν πλήρως. Το ολίγιστο τυπογραφικό μελάνι στο οποίο περιόρισαν οι ελεύθεροι να χειρουργούν την ελληνική ιστορία την προς αυτόν οφειλή διά την ελευθερία τους, δεν περίσσεψε για να αναγραφεί πλήρες το όνομά του.

Αλλά κι αυτό έγινε ανελλήνιστα, όπως αναλύει η υποσημείωση (2). Οι συγγραφείς του βιβλίου (βλ. και την υποσημείωση 3, στο τέλος του κειμένου) και οι κριτές-αξιολογητές τους (βλ. και την υποσημείωση 4, στο τέλος του κειμένου), οι οποίοι αμείφθηκαν για να εντοπίσουν και να διορθώσουν τα λάθη τους, όφειλαν, αφού ήθελαν, ντε και καλά, να κόψουν το μικρό όνομα του εθνομάρτυρος (βλ. και την υποσημείωση 5, στο τέλος του κειμένου) Διάκου πρωτίστως να απορρίψουν την εκτυπωθείσα εκτρωματική γραφή «Α.». Να αποφύγουν εν συνεχεία την σύντμηση σε «Αθ.», η οποία πιθανολογεί εξίσου έναν Αθηναγόρα ή έναν Αθηνάδα (τον φονιά του Εφιάλτη) ή έναν Αθήναιο ή έναν Αθανάσιο. Και για να καταλάβουν τα Ελληνόπουλα πώς τέλος πάντων λεγόταν ο Διάκος, έπρεπε να συντομογραφήσουν το όνομά του τελικά σε «Αθαν.». Κόβοντας το… τεράστιο υπόλοιπο «άσιος». Αλλά η μελάνη και ο χώρος δεν τους περίσσεψε. Ανάλογο θύμα κι ο Ανδρούτσος: «Ο.»! Εφτά νοματαίοι συγγραφείς και κριτές, δύο καθηγήτριες Πανεπιστημίου και πέντε πτυχιούχοι του Πανεπιστημίου, αλλά κανείς δεν το πρόσεξε! ʼρα κανείς τους δεν το ξέρει. Οπότε εγείρεται δικαίως το ερώτημα, από ποιον αντλούν δύναμη να συγγράφουν ιστορία για τα Ελληνόπουλα κακοποιητές της ελληνικής γλώσσας; Εκτός εάν, μετά την λάιτ ιστορία, εισάγεται συνειδητά στα σχολικά βιβλία και η λάιτ ελληνική. Ας μας εξηγήσουν τι από τα δύο συμβαίνει.

Τελικά είμαστε Έλληνες;

Τα ανωτέρω δεν αποτελούν τη μόνη αστοχία. Στη σελ. 38  (Κεφάλαιο 1 : «Η προετοιμασία του Αγώνα») αναγράφεται το εκπληκτικό: «Οι Έλληνες διαφωτιστές… θαυμάζουν επίσης τους Αρχαίους Έλληνες, τους οποίους  θ ε ω ρ ο ύ ν  προγόνους τους»! Δηλαδή δεν ήταν και τόσο σίγουροι. Απλώς τους «θεωρούσαν». Σήκω, Φαλμεράιερ (βλ. και την υποσημείωση 6, στο τέλος του κειμένου), από τον τάφο σου να χαρείς. Κάποτε επιχείρησες να μας βγάλεις απόγονους Σλάβων εποίκων. Ανταποδείξαμε το άρρηκτο της επιβίωσης και σε στείλαμε. Νομίζαμε στον αγύριστο. Τα εκσυγχρονιστήρια σε νεκρανάστησαν.

Κι εσείς Σκοπιανοί γλεντείστε, χαρείτε. Σας αναγνώρισε με το όνομά μας η Αμερική, σας παραχωρούν πεδίο προπαγάνδας και οι «εσωτερικοί» της Ελλάδος εχθροί. Πείτε επιτέλους «Ιδού η απόδειξη» ότι σείς, οι FYROMιοί (=Φυρωμιοί), ήσαστε οι μόνοι γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων, αφού εμείς αμφιβάλλουμε ως προς τι είμαστε σε σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες γενικώς. Όχι όψιμα. Πριν από το 1821 ακόμα. Οποία ντροπή.

 Ντρεπόμαστε που πήραμε την Τριπολιτσά;

Το βιβλίο εισάγει διά της εξαφανίσεως και άλλα. ʼδικα πατήσαμε την Τριπολιτσά το 1821. Δεν υπάρχει λέξη για την στρατηγική και ψυχολογική σημασία της μεγάλης νίκης. Λέξη για την πολύμηνη πολιορκία. Λέξη για το ότι η επιλογή του στραγγαλισμού της τροφοδοσίας της, αντί της πολεμικής πολιορκίας, ανέδειξε τη στρατηγική ευφυΐα του Κολοκοτρώνη.

Προηγήθηκαν, της διανομής του βιβλίου, δημοσιεύματα στον ελληνικό τύπο. Ότι δέκα χιλιάδες Τούρκοι κάτοικοι σφάχτηκαν σκληρά και η Τριπολιτσά λεηλατήθηκε άγρια. Ήταν η προετοιμασία για να αρχίσουμε να ντρεπόμαστε. Για να ανακουφιστούμε εάν δεν είναι γραμμένο στα βιβλία των παιδιών μας. Να νομίζουμε ότι προτιμούσαμε να το κρύβουμε. Είναι ψέμα. Την έκταση της σφαγής αναγνώρισε πρώτος ο Κολοκοτρώνης, γράφοντας ότι το άλογο του, από το κονάκι του ως την εκκλησιά δεν πάτησε σε χώμα, παρά σε κουφάρια σκοτωμένων. Την γράφουν και βιβλία μας, που κυκλοφορούν ελεύθερα. (βλ. και την υποσημείωση 7, στο τέλος του κειμένου)

Αυτοί που έφεραν στην επιφάνεια κάτι τάχατες κρυφό, μια «ελληνική ντροπή», προετοίμασαν την εξαφάνιση της κατάληψης της Τριπολιτσάς από το βιβλίο. Ο Κολοκοτρώνης ψυχανεμιζόταν τι θα γίνει αν η Τριπολιτσά καταληφθεί με έφοδο. Κι είχε προσπαθήσει να πείσει τους πολιορκημένους να παραδοθούν. Απόδειξη οι 1500 Αλβανοί μισθοφόροι, που πρόλαβαν να συμφωνήσουν πριν από την πτώση. Γλίτωσαν όλοι απείραχτοι. Οι κάτοικοι, με την αντοχή τους εξαντλημένη, δεν τα βρήκαν με τον Γέρο του Μωριά σε συνεχείς διαπραγματεύσεις. Που σημαίνει ότι αγαπούσαν πιο πολύ τον παρά τους από τη ζωή τους. Το πλήρωσαν ακριβά όταν η Τριπολιτσά καταλήφθηκε με αμιγώς πολεμικό τρόπο. Εξ εφόδου. Όταν κατάφερε να σκαρφαλώσει από ανεπαρκώς φυλασσόμενα τείχη ο Δούνιας, από την Κυνουρία με μια ομάδα πολιορκητών και να ανοίξει από μέσα την λεγόμενη «πόρτα τ’ Αναπλιού».  Και βγήκε η Τουρκία και ψευδέστατα διέδωσε διεθνώς ότι προϋπήρξε συνθήκη παραδόσεως. Τότε οι Έλληνες αντέκρουσαν στην Ευρώπη το ψέμα. Σήμερα το κάνουμε γαργάρα. Και δεν λέμε λέξη για το ότι, μετά την άγρια σφαγή, πλείστοι όσοι Έλληνες συγκέντρωσαν σε εράνους σημαντικά ποσά για να συνδράμουν τις χήρες και τα ορφανά των Τούρκων και να απαλύνουν τις δυσκολίες του βίου τους.

 Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι; Ναι μεν, αλλά. Ναι, διότι αναμφισβήτητα υπήρξε μέγα το μαρτύριο των Τούρκων από ελληνικά χέρια στην Τριπολιτσά. Πρέπει όμως να ντρεπόμαστε τόσο πολύ «εμείς οι αμαρτωλοί», γι’ αυτό το συμβάν κατά την διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα; Ή μήπως μπορεί να είναι υπερήφανη από την πλευρά της η βουλιμική του Αιγαίου γείτων της σήμερον για όσες σφαγές Ελλήνων έγιναν τότε με φιρμάνι του Σουλτάνου, μόλις κηρύχθηκε η Επανάσταση του 1821; Όταν πέρασε αδίστακτα από λεπίδι τους προγόνους μας. Στην Πόλη, στη Σμύρνη, στις Κυδωνίες (Αϊβαλί), στην Κρήτη, στην Ρόδο. Μέχρι στην Κύπρο έφτασαν οι σφαγές των Τούρκων. Μήπως δεν κρέμασε αμέσως ο Σουλτάνος στη μεσαία Πύλη τον (ενενήντα ετών!) Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’; Ή μήπως δεν διέταξε να θανατωθούν οι ιερωμένοι και οι πρόκριτοι, οι κρατούμενοι στην Τριπολιτσά; Μήπως δεν ακολούθησαν σκληρότατα τουρκικά αντίποινα τον αποτυχημένο ξεσηκωμό του Εμμανουήλ Παπά στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, με σωρεία από βάναυσες εκτελέσεις αμάχων και γυναικόπαιδων; Τα κουφάρια τους, κρεμασμένα από δέντρα, έγιναν στόχος εξάσκησης των Τούρκων στην σκοποβολή τις επόμενες μέρες. Ή μήπως τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και καταπίεσης, δεν ήταν ικανά να θολώσουν το μυαλό των Ελλήνων κατά την κατάληψη της Τριπολιττσάς; Οι αθώοι Τούρκοι άμαχοι που σφαγιάσθηκαν εκεί, με τον πλούτο και όσα κατείχαν, δυστυχώς για την τύχη τους, εκπροσωπούσαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την κυριαρχία και το δικαίωμα ζωής και θανάτου των κατακτητών επί σειράς γενεών των Ελλήνων.

Στο βιβλίο της Στ’ Δημοτικού όλα αυτά περιορίζονται σε μία (1) λέξη!!! Σε έναν χάρτη (σελ. 44) «σημαντικών επιχειρήσεων του Αγώνα (1821-1824)» με… δυσδιάκριτα σε μέγεθος γράμματα αναγράφεται: «Τριπολιτσά 1821». Και τέλος με το προς την ιστορία χρέος. Ώστε ακόμα κι αν ποτέ από την τουρκική προπαγάνδα (γεμάτο το διαδίκτυο) πληροφορηθούν αποσπασματικά τα Ελληνόπουλα για τι έγινε στην Τριπολιτσά, να ντραπούνε. Να νιώσουν ενοχικά. Να μην ξέρουν τι να αντιτάξουν. Να δεχθούν ότι μας κατέβηκε ξαφνικά και σφάξαμε, επειδή είμαστε αιμοδιψείς. Αγνοώντας ότι η στέρηση της ελευθερίας προξενεί ασφυξία και πόσο βιος ελληνικό γλέντησε Τουρκόπουλα. Για να ψάχνουν απαντήσεις για τα της ζωής σκληρά και να μην είναι εφοδιασμένα με απαντήσεις.

Το Υπουργείο Παιδείας υπάκουσε απλώς στα υπερατλαντικά κελεύσματα. Τα παιδιά μας θα διδαχθούν αποκλειστικά και μόνο από τον Μπάτμαν, όταν κατατροπώνει τον Τζόκερ ή από τον Σούπερμαν, όταν σαρώνει τον Λεξ Λούθορ ή από τα βιντεοπαιχνίδια, όπου η βία πάει κι έρχεται σε υπέρτατο, πλην απολιτικό βαθμό, ότι η βία είναι μαμή των διασκεδαστικών κόμικς και όχι της σκληρής ιστορίας των ανθρώπων. Τέλεια. Ώστε εάν στο μέλλον χρειαστεί τα Ελληνόπουλα η πατρίδα να είναι απροετοίμαστα. Να γνωρίζουν μόνο για οθόνες με λάιτ «κακούς», που πάντοτε χάνουν από τους «καλούς». Στις ειδήσεις της TV, στο σινεμά, στο Πλέι Στέισον. Όσο για την αληθινή πρότερη ζωή μας, θα πλανηθούν, διαβάζοντας μια ασούβλιστη, δίχως σφαγές, ιστορία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα Νεοταξόπουλα σκεπάζουν με ροδοπέταλα την δική τους κόλαση.

Ποιοι είναι οι σημερινοί Μαυροκορδάτοι;

Από το βιβλίο δεν λείπει το κερασάκι στην τούρτα. Δίπλα στο πορτρέτο του Κολοκοτρώνη (σελ. 50) ως κορυφαίου στρατιωτικού αγωνιστή, τίθεται ως εφάμιλλης αξίας ως εκπρόσωπος των πολιτικών, ο μεγαλύτερος μηχανορράφος της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, ο υπονομευτής της Φιλικής Εταιρείας και αμείλικτος εχθρός και διώκτης των λαϊκών αγωνιστών, ο σταλμένος εκπρόσωπος των εγγλέζικων συμφερόντων, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Παρουσιάζεται μάλιστα κι  ως  α γ ω ν ι σ τ ή ς . Δεν πιστεύω ότι σφάλλω, μα τον Μαυροκορδάτο αγωνιστή σε πεδίο της μάχης, ποτέ δεν τον διάβασα.

Η ιδιαίτερη ανάδειξή του πάντως είναι συνεπής με όσα επισημάνθηκαν. Κάποιοι σημαντικοί πολιτικοί στην Ελλάδα σήμερα θα τον νιώθουν συμπαθέστατο πολιτικό πρόγονό τους. Οπότε του εξασφάλισαν την δέουσα τιμητική θέση στην ιστορία. Υπό τις ευλογίες και τρίτων γραφιάδων, οι οποίοι σπεύδουν να συνδράμουν στην αποδοχή, επαινώντας σε άρθρα με λόγια ζηλευτά το πόνημα των υπό την κυρία Ρεπούση συγγραφέων. Τα ΝΕΑ του Σαββάτου 7/10/2006 φιλοξένησαν άρθρο του κ. Βασίλη Κρεμμυδά (ομότ. Καθ. Οικονομικής Ιστορίας του Παν. Αθηνών) όπου το βιβλίο εκθειάζεται. Αρκεί μια διατύπωσή του για τον… Γαλλικό διαφωτισμό, η οποία άρεσε στον κ. Κρεμμυδά, για να τα «χώσει» εν συνεχεία στον αρχιεπίσκοπο: «Το βιβλίο της Στ' Δημοτικού μιλάει για τους Π.Π. Γερμανό, Αθ. Διάκο κ.λπ.·  έχει μάλιστα και εικόνα τους».  Το αν «μιλάει» το είδαμε. Το ότι αποκαλεί το εικονίδιο «εικόνα», είναι συγκαλυπτική στρέβλωση. Με περισσή την οίηση: «έχει μάλιστα και εικόνα». Κι ευχαριστημένοι να είμαστε, δηλαδή. Αλλά διαβάζει τους επαίνους του ένας γονιός, που αδυνατεί να κρίνει, τον πιστεύει και συμπεραίνει ότι το παιδί του θα μάθει καλή ιστορία. Εκεί είναι το κόλπο.

Γεγονός οι αμερικανικές απαιτήσεις για πλαστογράφηση

Ένα περιστατικό του παρελθόντος έγινε πρόσφατα γνωστό και εντυπωσίασε τους Κυπρίους. Δεν έτυχε ανάλογης προβολής στην Ελλάδα. Επί Προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη, ο Υπουργός Παιδείας Ουράνιος Ιωαννίδης, δέχθηκε την ιταμή υπόδειξη του Αμερικανού Πρέσβη να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία της κυπριακής ιστορίας τα ενοχλητικά για την Τουρκία μέρη. Η αντίδρασή του υπήρξε ελληνοπρεπής. ʼξια. Αρνήθηκε την, παρά αγνόησε τον θυμό και τις απειλές του Αμερικανού Πρέσβη ότι αν δεν συμμορφωθεί, θα παρακαμφθεί. Πρόσφατα πάντως βρέθηκαν οι πρόθυμοι Κύπριοι κι άρχισαν τις σχετικές εισηγήσεις. Οι νέες εκτυπώσεις καθυστερούν εκεί. Εδώ τα ξαναγράψαμε πρώτοι. Προηγείται, αδελφοί Κύπριοι στο άνοιγμα δρόμων η πατρίδα. Πρώτα αυτή θα δώσει τη μαχαιριά και μετά θα μαχαιρωθείτε εσείς. Κι ας είπε ο δικός σας, ο δεξιός Ουράνιος, ένα περήφανο «Όχι». Που βεβαίως δεν αρκεί, αν δεν το στηρίξετε οι ίδιοι.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανάλογες κρούσεις έγιναν από μακρού και στην Ελλάδα. Ακούγεται ότι οι πρώτες έγιναν κατά το παρελθόν επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και Υπουργού Παιδείας Γεράσιμου Αρσένη.  Ας το διαψεύσει ο ίδιος. Ή ας δηλώσει ποια στάση κράτησε. Το βέβαιο είναι ότι οι πιέσεις απέδωσαν. Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς, ούτε ποια ήταν η ενδοτική κυβέρνηση. Αν ήταν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Ούτε έχει σημασία. Στα αμερικανοποίηση του κόσμου υφίσταται ισχυρή μερίδα ενδοτικότητας και στα δύο κόμματα. Ακόμα και η λάιτ Αριστερά βρίθει από Νεοταξόπουλα. Κάποτε θα ακουγόταν σαν ανέκδοτο να πει κανείς ότι το «προδοτικό» ΚΚΕ (ο μέγας τροχονόμος του Σκοπιανού μετά τον πόλεμο), θα έφτανε να γινόταν κατά  τον 21^ο αιώνα το μόνο ελλαδικό κόμμα της Βουλής χωρίς Νεοταξόπουλα, άρα το ουδόλως προδοτικό στην περίσταση. ʼλλο αν η εξήγηση είναι εύκολη.

Η επιχειρηματική σημασία των παραχαράξεων

Οι δουλίτσες περιμένουν. Η αγορά από την Εθνική Τράπεζα της τουρκικής Finansbank απλώς ανέβασε ψηλότερα τον πήχυ από καιρού υφιστάμενων συνεργασιών. Η φθήνια τρώει τον παρά. Ο κυνισμός του κέρδους μόνο ως εμπόδιο αντιμετωπίζει τον σεβασμό στα της πατρίδος. Η Εθνική σύντομα θα συναλλάσσεται στα κατεχόμενα της Κύπρου. Διατηρεί υποκατάστημα η Finansbank εκεί (η πληροφορία προέρχεται από το ΠΑΡΟΝ). Η της Ελλάδος Εθνική Τράπεζα θα αναγνωρίσει έτσι τη νομιμότητα της τουρκικής κατοχής στο έδαφος επί του οποίου θα διατηρεί υποκατάστημα. Θα υποχρεώσει και τους μετόχους της να το αναγνωρίσουν, όταν εισπράξουν μέρισμα, μέρος του οποίου θα προέρχεται από κέρδη στα κατεχόμενα.

Με το πρώτο δάνειο στα κατεχόμενα, θα εγγράψει προσημείωση στο ψευδοκρατικό τουρκικό υποθηκοφυλακείο. Μόλις ένας έποικος της φορέσει το πρώτο τουρκικό φέσι θα καταφύγει σε μη αναγνωρισμένης κρατικής υπόστασης δικαστήρια για να διεκδικήσει τα απλήρωτα. Ίσως φτάσει σε κατάσχεση γης, η οποία ως την εισβολή ανήκε σε Έλληνες! Μήπως αυτό είναι το εθνικό σχέδιό της και δεν το καταλάβαμε; Η ανάκτηση, διά… του «δανεικά κι αγύριστα», της Κύπρου και όχι η άνευ όρων παραγωγή χρήματος άχροου, άοσμου και άγευστου; 

Τέλος η Εθνική Τράπεζα, «η Μεγάλη μας Φίλη», από τούδε θα εξασφαλίζει καθ’ άπασα την τουρκική επικράτεια «ελληνικό» μισθό σε πλήθος Τούρκων υπαλλήλων της. Φορολογούμενων στην χώρα τους εννοείται. Ελληνικής προέλευσης φόροι θα συνδράμουν την ʼγκυρα στην αγορά αεριωθουμένων. Σαν αυτό από το οποίο βλήθηκε μάλλον ο σμηναγός Ηλιάκης, όπως λογικοί συνειρμοί ειδικών αναδεικνύουν πλέον. Στο επόμενο αεροσκάφος μας που θα καταρριφθεί στο Αιγαίο, θα μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι την σύνταξη στον νεκρό θα την χορηγήσει τιμής ένεκεν η Εθνική, για λογαριασμό όμως της τουρκικής πλευράς, ώστε να ανταποδώσει όσα μάζεψαν κάποτε οι Έλληνες για τα ορφανά της Τριπολιτσάς;

Η πολιτική σημασία της παραχάραξης των βιβλίων

Ο λόγος για τον οποίο η παγκόσμια ιστορία θα ξαναγραφεί κατόπιν αμερικανικής εντολής από τους κατά τόπους «εσωτερικούς εχθρούς» δεν είναι ευδιάκριτος. Οι καιροί άλλαξαν. ʼλλαξαν και τα κόλπα. ʼλλαξαν και οι… πρώην «αιώνιες αρχές». Το έθνος, η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, οι «ιερές» έννοιες, τις οποίες ως τη δεκαετία 1970-80 αντιμετώπιζαν ως τάχα ακριβές αξίες οι άνθρωποι της εξουσίας και της απληστίας, στηρίζοντας σε αυτές τα συμφέροντά τους, μπαγιάτεψαν. Σήμερα τις ξεπουλάνε. Ανενδοίαστα. Με την ίδια ευκολία που θα ξεπουλούσαν ένα χαρτί στο χρηματιστήριο. Η αντιστοιχία είναι απόλυτη. Αφού άρμεξαν την αγελάδα και αφού ενθυλάκωσαν όσα κέρδη μπορούσαν, στρέφονται σε άλλα χαρτιά που «πουλάνε» καλύτερα. Σ’ αυτά επενδύουν. Τα εθνικοθρησκευτικά «χαρτιά» ξεζουμίστηκαν. Τα ξεφορτώνονται. Δεν υφίστανται στο χρηματιστήριό τους ως αξίες.

Γι’ αυτό όποιον μιλάει ακόμα με αγάπη για την πατρίδα του τον λοιδορούν και τον αποκαλούν στην καλύτερη περίπτωση γραφικό και στην χειρότερη εθνικιστή. Τον λερώνουν με την βρόμα που άφησαν πίσω τους τα καθάρματα μιας παλιάς εθνικοφροσύνης, κάποτε χρήσιμης στους προγόνους τους. Κι ας μην έχει καμία σχέση με την ακροδεξιά που συνειδητά υπονοούν. Στον πόλεμο όταν ο εχθρός εγκαταλείπει ένα οχυρό, το καταλαμβάνεις. Ο πατριωτισμός αποτελεί σήμερα ένα τέτοιο οχυρό. Ιδού γιατί γεννώνται αντιαμερικανικά αισθήματα σε δεξιούς ψηφοφόρους, στο πατριωτικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ και σε αριστερούς, κυρίως του ΚΚΕ. Η ανανεωτική Αριστερά αντίθετα είναι είτε σε πλήρη σύγχυση είτε σε πλήρη διαύγεια. Από κεκτημένη εμπάθεια προς τα φαντάσματα του παρελθόντος, εχθρεύεται ακόμα τον πατριωτισμό, αντί να τον δει σαν χρήσιμο οχυρό εναντίον της Νέας Τάξης. Κι ας αποτελεί το μόνο οχυρό επιβίωσής της. Για το μη νεοταξικό τμήμα της εννοώ.

Όλα τα ελληνικά κόμματα γενικά, αν όντως δεν επιθυμούν να αφήσουν ελεύθερα τα εγχώρια συνεταιράκια της Νέας Τάξης να κυριαρχήσουν, οφείλουν πια να αφουγκραστούν τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Εάν όντως είναι εχθροί της Νέας Τάξης να προσφέρουν χώρο «στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας», κατά τον Νίκο Καζαντζάκη. Ειδάλλως εγκαταλείπουν τους Έλληνες που νιώθουν ότι βιάζεται το ιστορικό σώμα τους, στα χέρια των φασιστών που καραδοκούν να τους προσεταιριστούν. Ενώ δεν είναι για τα δόντια τους. Ας ξυπνήσουν. Το χαρτί της ιστορίας γύρισε κι οι προκαταλήψεις τυφλώνουν.

Η περί την πατρίδα πολιτική συσπείρωση ενοχλεί τα Νεοταξόπουλα. Όπως και η περί την θρησκεία συσπείρωση, την οποία εκπροσωπεί ατυχώς, πλην επαρκώς ως προς το ανυπότακτο, μία στα χειρότερά της εν γένει εκκλησία. Τα κάλπικα λόγια με τα οποία οι νεοφιλεύθεροι υπερεθνικιστές επιδιώκουν να διασπάσουν τη συνοχή των εθνών, ένα και μόνο συγκαλύπτουν: το αβυσσαλέας ποταπότητας πάθος και τον άνευ όρων και φραγμών πόθο τους για κολοσσιαία κέρδη, δύναμη και εξουσία! Ψαρεύοντας σε θολά νερά, στρέφονται ενάντια σε όποιον αποκαλύπτει απλώς ποιοι είναι και πού το πάνε και σε όποιον ακόμα κι όταν δεν είναι αναμάρτητη πατρίδα του, πονά αλλά δεν παύει να την λατρεύει. Κολλώντας του ετικέτες εθνικισμού, θρησκοληψίας και καρατζαφερισμού. Μ’ άλλα λόγια λέει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.

Το βιβλίο ιστορίας της Στ’ Δημοτικού αποτελεί μια φιλόδοξη προσπάθειά τους να διαρραγεί η συνοχή της ελληνικότητας. Να τη διαδεχθεί μια ελληνικότητα «λάιτ», η οποία μελλοντικώς θα κυκλοφορήσει με μηδέν λιπαρά. Στα σχολεία θα διδάσκεται πλέον ένα εξομαλυμένο κάτι. Χωρίς σφάγια και αηδείς ιστορικές αναμνήσεις, ενοχλητικές για την γείτονα. Φρόντισε γι’ αυτό η μεγάλη ειρηνόφιλη σύμμαχος και τακτική πωλήτρια όπλων στο υπουργείο εθνικής αμύνης. Τα Ελληνόπουλα θα αρχίσουν να μαθαίνουν ότι με τους Τούρκους ποτέ δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα. Ότι υπήρξαν μόνο μερικά ατυχή περιστατικά από παλιά. Θα σβήσουν και την λέξη Τουρκοκρατία. Εάν αφήσουμε αυτό το ψέμα να περάσει, όσα ατυχή περιστατικά, σαν του σμηναγού Ηλιάκη υπάρξουν στο μέλλον, θα τα σκεπάσει για τα καλά το νερό και το χώμα. Κυρίως η σιωπή. Προέχουν οι οικονομικές συμμαχίες. Οι απαλλαγμένες από την ενοχλητική μύγα της αλήθειας. Η ιστορία μας ξαναγράφεται. Με σβηστήρα. Κι όσοι ακούνε «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά» και η ψυχή τους ακόμα συνταράσσεται είναι… εθνικιστές. Τι ξεδιαντροπιά. Απέθαντος ο Μαυροκορδάτος .

(πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα Μακεδονία)

Υποσημειώσεις στο κείμενο

Υποσημείωση 1:

Σύμφωνα με την ενδιαφέρουσα παρατήρηση του Κλεάνθη Γρίβα στο άρθρο του στη Μακεδονία της Κυριακής 8-10-2006, σωστότερο είναι την παγκοσμιοποίηση να την αποκαλούμε αμερικανοποίηση. Συμπληρώνω εδώ ότι η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί έναν όρο πλήρως ουδέτερο και άχρωμο. Ως εάν τα όσα γεννά και εκπροσωπεί να είναι αγνώστου κατασκευής και προελεύσεως ή  να παράγονται με την βούληση των απανταχού του πλανήτη λαών και όχι με την αμερικανική επιβολή. Με τον τρόπο αυτό γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή και χρυσώνεται το χάπι. Ακόμα κι η σύγχυση που διαπιστώνω μεταξύ λαϊκών ανθρώπων, ότι παγκοσμιοποίηση είναι οι… υπολογιστές, είναι χαρακτηριστική.

 Υποσημείωση 2:

Η συντομογραφία του μικρού ονόματός του Διάκου σε: «Α.» παραβιάζει τον κανόνα της ελληνικής και εισάγει το απροσδιόριστο. Τι σημαίνει «Α.»; Ανέστης; Αντώνης; Αλέξανδρος; ʼγγελος; Αδριανός; Η ανελλήνιστη γραφή με την οποία έγινε η σύντμηση, ωθεί τα Ελληνόπουλα στο τρέχα γύρευε. Συνειδητά άραγε; Ή μήπως αγνοούν οι συγγραφείς του σχολικού βιβλίου ότι στην ελληνική γλώσσα η σύντμηση δεν γίνεται μετά το όποιο να’ ναι πρώτο γράμμα, αλλά κ α τ’  ε λ ά χ ι σ τ ο ν  μετά το πρώτο  σ ύ μ φ ω ν ο,  υπό την προϋπόθεση ότι αυτό ακολουθείται από φωνήεν; Διότι εάν ακολουθείται από δεύτερο ή από τρίτο σύμφωνο, η σύντμηση καθυστερεί, έως ότου εξαντληθούν τα σύμφωνα και φανεί φωνήεν. Και βέβαια απαιτείται η εγρήγορση του συγγραφέα, ώστε διά της συντμήσεως να μην χωρά παρεξήγηση. Π.χ. Το όνομα Θεόδωρος γράφεται μεν συντετμημένα «Θ.», αλλά μπορεί να ερμηνευτεί ως Θησέας ή Θεόκλητος. ʼρα καλύτερα να συντμηθεί ως «Θεόδ.». Η σύντμηση του Αναστάσιου δεν γίνεται με ένα ξερό «Α.», αφού ακολουθεί το νι. Αλλά κι η ελάχιστη ορθή σύντμηση σε «Αν.» επιτρέπει παρερμηνείες (π.χ. Ανέστης. Ανάργυρος, Αναξίμανδρος). Οπότε προτιμάται το «Αναστ.». Η ορθή σύντμηση του Αντώνιος σε «Αντ.» (και όχι «Αν.»), επιτρέπει παρερμηνείες (π.χ. Αντίγονος). Η Ανδρομέδα γράφεται «Ανδρ.» και όχι «Α.» ή «Αν.» ή Ανδ.», αλλά μπορεί να ερμηνευτεί ως Ανδρομάχη. Ο ελληνικός κανόνας μ’ άλλα λόγια απαιτεί από το συγγραφέα την εγρήγορση, την γνώση και την ευαισθησία! Για να αναζητήσει ο ίδιος συντομογραφία, η οποία δεν θα αφήνει στους αναγνώστες του το παραμικρό περιθώριο για παρανόηση.

 Υποσημείωση 3:

Συγγραφείς είναι η επίκουρος καθηγήτρια του Α.Π. Θεσσαλονίκης Μαρία Ρεπούση και οι εκπαιδευτικοί Χαρίκλεια Ανδρεάδου, Αριστείδης Πουταχίδης και Αρμόδιος Τσιβάς.

 Υποσημείωση 4:

Κριτές-αξιολογητές του συγγραφικού έργου είναι οι καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αθανασία Γλυκοφρύδη, ο τέως σχολικός σύμβουλος κ. Αποστολος Καραπαπάς και η εκπαιδευτικός,Δέσποινα Μουζαλά

 Υποσημείωση 5:

Τους αηδιάζει η λέξη «εθνομάρτυς», αλλά τι να κάνουμε;

 Υποσημείωση 6:

«Αφήστε τους κάτοικους αυτής της χώρας να φαντάζονται πως κατάγονται από τους αρχαίους Ελληνες. Αρκεί που ο ίδιος ήλιος που φώτισε κάποτε τον Περικλή λάμπει ακόμα πάνω στα κεφάλια τους». Ιάκωβος Φαλμεράιερ Γερμανός Ιστορικός

 Υποσημείωση 7:

Βλέπε π.χ. «Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας (1821-1909) του Τάσου Βουρνά –Εκδόσεις Τολίδη, Αθήνα, σελ. 104-106