Μ.Μ.Ε., ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΙ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.

                                                                         Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Μέλος του Δ.Σ./ ΔΙΚΤΥΟΥ 21

          Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια χώρα. Ο λαός της αγρότες, ναυτικοί κι έμποροι. Όσοι μέσα άλλοι τόσοι έξω, στη ξενιτειά. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα που είχε εθνική αστική τάξη από ανθρώπους δημιουργικούς και τολμηρούς, ανθρώπους από την ιστορική περιφέρεια και την διασπορά που έφτιαξαν τεράστιες περιουσίες, χωρίς δημόσια έργα και προμήθειες, περιουσίες που ανάλωσαν στην χρηματοδότηση των μεγάλων εθνικών εξορμήσεων, ειρηνικών και πολεμικών. Αβέρωφ, Μπενάκης, Κορριαλένης, Ζάππας, Ζάννας κ.α.. Αυτή η χώρα είχε πνευματική τάξη που δεν σιτιζόταν σε κανένα πρυτανείο και στήριζε τα εθνικά και κοινωνικά οράματα. Ο ένοπλος λαός στους γυλιούς του κουβαλούσε «τη Φλογέρα του Βασιλιά» από τη Μελούνα ως το Δορύλαιον. Ο αγρότης παππούς μου, που μεγάλωσε στη χώρα αυτή και που τον έμαθε να γράφει και να διαβάζει ο λοχαγός του στα χαρακώματα του Εσκή Σεχήρ και του Σαγγάριου κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Μικράς Ασίας, μάθαινε κι εμένα στα καλοκαίρια που περνούσα κοντά του στη Βοιωτία, ότι πρέπει ν' αγαπάς κατά σειρά την Πατρίδα σου, την οικογένεια σου κι ύστερα ότι άλλο, έχοντας πάντα Πίστη στον Πρωτομάστορα της αρμονίας. Με μάθαινε επίσης πως ο ιδρώτας γίνεται ψωμί και η άγονη γη ζωοδότρα μήτρα. Σε αυτή τη χώρα,  οι γονείς μου κι οι δάσκαλοι μου μ' έμαθαν  ν' αγαπώ τα βιβλία και να θαυμάζω τους γενναίους, τίμιους κι εργατικούς ανθρώπους. Αυτά δίδασκαν σ' εκείνη τη χώρα όπου η αλήθεια δεν μπορούσε να σκεπαστεί από κανένα έκτακτο παράρτημα. Σε αυτή τη χώρα ο λαός ψήφιζε τους κυβερνήτες του και αυτοί κυβερνούσαν. Σε αυτή χώρα δεν υπήρχε μεγαλύτερη τιμή από το να υπηρετείς στο στρατό της.

          Σήμερα ο επιπλέων αφρός της αστικής τάξης, κατά κανόνα, αποτελείται από τους επιγόνους των μαυραγοριτών, την μετεξέλιξη των εργολάβων της αντιπαροχής και την νέα τάξη των υπέρβαρων λαδωμένων ποντικών των δημοσίων έργων και προμηθειών, που σαν να μην φτάνουν όλα τα' άλλα, για να μπορούν να βουτούν πιο καλά στο λάδι των φορολογουμένων πολιτών, έφτιαξαν ο καθένας και τον βατήρα του. Κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά και αθλητικές ομάδες. Εταιρείες, συγγενείς αχυράνθρωποι, παρένθετα πρόσωπα. Εμείς τη μια εταιρεία, η γυναίκα μας την άλλοι, ο γιος την ομάδα μπάσκετ κι ο αδερφός μας την ποδοσφαιρική κι όλοι μαζί ταμείο. Να μας φοβούνται οι κυβερνήτες γιατί από τα μέσα μας μπορούμε να ξεσηκώσουμε το ανθρώπινο κοπάδι των φιλάθλων, τηλεθεατών, ακροατών, αναγνωστών. ¶νθρωπος: Ον μιμητικόν, αγελαίον και καθοδηγούμενο, όταν έχεις τα μέσα και τις προϋποθέσεις.

Εν τη πράξει συντελέσθηκε αργά αλλά σταθερά μια άτυπη μεταπολίτευση. Από την Προεδρευομένη Δημοκρατία περάσαμε στην Τηλεοπτική Ολιγαρχία των ποντικών που λέγαμε. Αλήθεια είναι ότι λένε τα δελτία των 8 κι οι αρθρογράφοι του πρωινού καφέ . Υπάρχουν μόνον οι απόψεις που εγκρίνει η νέα Καμόρα: πρώην κατάσκοποι μπον βιβέρ του Κολωνακίου, τζάμπα μαικήνες του πολιτισμού, με ζεστό κρατικό χρήμα, πρώην θαμώνες των προθαλάμων των υπουργείων («γεια εκείνη τη σύμβαση»), στους προθαλάμους των οποίων συνωστίζονται πια οι υπουργοί, με παρατρεχάμενους ανακυκλωμένους θαυμαστές των παραδείσων του Χότζα, του Τσαουσέσκου, του Κιμ Ιλ Σουνγκ και άλλων καλών ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν στο κοπάδι, όπως το θεωρούν, την νέα θεώρηση των πραγμάτων, την νέα κλίμακα αξιών. Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα δίκαια των Παλαιστινίων, βλέπουν με συμπάθεια κι οργανώνουν συζητήσεις, συναυλίες για οποιουσδήποτε, αρκεί αυτοί να μην είναι Έλληνες, να μην διαταράσσουν τις νέες παγκόσμιες διευθετήσεις κι εν πάσει περιπτώσει να απέχουν μακράν των συνόρων και του Ελληνισμού και των συμφερόντων του εν γένει. Ενώ λοιπόν ο πατριωτισμός των Παλαιστινίων είναι αξιέπαινος, ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι ο κατηραμένος όφις, οι Παλαιστίνιοι καμικάζι που ανατινάζονται σε εστιατόρια και καφετέριες «μάρτυρες», ο Ισαάκ κι ο Σολωμού «ανεύθυνοι». Το κεμαλικό καθεστώς απειλεί, εκβιάζει στην Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο, όμως τα συντονισμένα μεγάφωνα των εργολάβων και των πολιτικών συνεταίρων τους, μας λένε συνεχώς  πως  είμαστε ίδιοι, θύτης και θύμα, πως φταίνε τα σχολικά μας βιβλία, οι προκαταλήψεις που δεν μας αφήνουν να νοιώσουμε π.χ. το τρυφερό βλέμμα και την καλή προαίρεση του Μπαχτσελί, του ναζί αντιπροέδρου της Τουρκίας. Το πρόβλημα μας λένε οφείλεται στον «εθνικισμό» και των Ελλήνων, ο οποίος προφανώς έστειλε προχθές άλλους 5.000 στρατιώτες στην Κύπρο. Ίσως κι εγώ προσωπικά ως αμετανόητος πατριώτης ευθύνομαι για τις παραβιάσεις-σουρωτήρι στο Αιγαίο, για τον εσμό των εμμίσθων του προξενείου στην Κομοτηνή αλλά και στη Βουλή. Ίσως το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, είναι πληγωμένο από την απόρριψη του έρωτα του για την ειρήνη, την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα  των κούρδων, των αρμενίων, των κυπρίων και των ποντίων αλλά και των ίδιων των τούρκων.           Πρώτος τους στόχος: ο έλεγχος της πληροφορίας, η εξαφάνιση των ενοχλητικών και η ανάδειξη των βολικών. Οι πατριώτες είναι φασίστες και ρατσιστές, οι γενναίοι είναι άμυαλοι, και οι δειλοί εχέφρονες. ¶ξιος ο οπαδός της ήσσονος προσπαθείας, αυτός που αποκομίζει τα περισσότερα με τον λιγότερο κόπο.

          Δεύτερος στόχος: ο έλεγχος της παιδείας και κυρίως της διδασκαλίας της ιστορίας. Κάθε μικρόνους πασαλειμματίας ονειρεύεται να σκοτώσει τον Παπαρρηγόπουλο. Πως αλλιώς θα καμφθεί το φρόνημα και θα δοθεί το ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ; Καημένε Αυξεντίου, που να 'ξερες, εσύ ο Αρχηγός των Αρχηγών, όταν γινόσουν παρανάλωμα κι έλεγες εσύ ο φλεγόμενος, ένα βήμα απ' το χάρο, στον ζωντανό Ματρόζο «ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ», ότι το Υπουργείο Παιδείας της Μάνας και οι καθηγητές Ιστορίας των Πανεπιστημίων που χρηματοδότησε ο Ελληνισμός της Διασποράς, θα κοπρίζανε τους «νεωτερισμούς» τους πάνω στη μνήμη τη δική σου και των συναγωνιστών σου!

Λοιπόν φίλοι, «Σβυσμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ' τη χώρα; Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ' αργαστήρι;»Θα κερδίσουν η νέα ολιγαρχία και οι μισθοφόροι της;

Το «ΔΙΚΤΥΟ 21» είναι ένα πολύ ενοχλητικό αγκάθι στο πόδι του ψωραλέου λέοντα του ροζ ολοκληρωτισμού. ¶νθρωποι διαφορετικής πολιτικής προέλευσης, χωρίς κανένα μοντέρνο πλεονέκτημα: δεν είμαστε ανεπάγγελτοι, ούτε αστράτευτοι, δεν συνωθούμαστε σε προθαλάμους, δεν ζητήσαμε καμμιά εργολαβία  και έχουμε το θράσσος να έχουμε άποψη και να την λέμε κιόλας. Κάποια στιγμή λοιπόν, το σύστημα που περιέγραψα, αποφάσισε, ενοχλημένο από την παρουσία μας να μας εξοντώσει ηθικά, επιστρατεύοντας όσους ήταν πρόθυμοι να κρεμάσουν την φούντα της εξουσίας στο σπαθί τους. Είχαν όμως ένα μικρό πρόβλημα. Ξέχασαν ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, υπάρχουν αυτοί που τους χαστουκίζεις και βάζουν τα κλάμματα αλλά υπάρχουν κι αυτοί που τους χαστουκίζεις και σου σπάνε το κεφάλι. Εκείνοι θεωρούν τους θεσμούς ανυπόληπτους και προσπαθούν να τους κάνουν ανυπόληπτους. Εμείς όμως, για λόγους αρχής, ως δημοκρατικοί πολίτες, πιστεύουμε σ' αυτούς τους θεσμούς κι έτσι αποφασίσαμε να σηκώσουμε το γάντι και να δώσουμε ένα μάθημα. Υπομείναμε τις ύβρεις, τις συκοφαντίες και το επικοινωνιακό εμπάργκο και αποφασίσαμε και παραχρήμα εκτελέσαμε την βούληση μας να εξαντλήσουμε τα όρια των δικαιωμάτων μας ως θιγόμενοι πολίτες και σωματείο. Στο τέλος δεν συντρίψαμε απλώς στα Δικαστήρια τους συκοφάντες, αποκαλύψαμε και το κατευθυνόμενο και οργανωμένο της επίθεσης, γεγονός μοναδικό στα πολιτικά-δημοσιογραφικά χρονικά.

Το μήνυμα λοιπόν είναι ότι οι πολίτες και οι ενώσεις τους μπορούν. Η ήττα της πολιτικής, της χαράς του να κάνεις πολιτική είναι προσωρινή. Διότι για κάθε ένα πολιτικό άνδρα ή γυναίκα που υπηρετεί την διεφθαρμένη ολιγαρχία της διαπλοκής, υπάρχουν δέκα που ασφυκτιούν από τα δεσμά κι αντιστέκονται. Κι έχουμε τέτοιους πολιτικούς άνδρες σήμερα ανάμεσα μας. Για κάθε ένα επιχειρηματία-παράσιτο του δημοσίου τομέα, υπάρχουν δέκα άλλοι, άνθρωποι δημιουργικοί, που θέλουν το παιχνίδι να έχει έντιμους κανόνες, που θέλουν το ευ αγωνίζεσθαι, που θέλουν να λειτουργούν οι θεσμοί. Για κάθε «δημοσιογράφο» σε εισαγωγικά, που δέχεται να δολοφονεί την αλήθεια, υπάρχουν πολλοί άλλοι που θέλουν την ελευθερία έκφρασης που ονειρεύτηκαν. Γιατί υπάρχουν παντού μέσα στην Πατρίδα, στα κόμματα, στην κοινωνία, οι ασύντακτες ακόμη δυνάμεις που επιθυμούν να δώσουν ξανά νευρικό ιστό στον παράλυτο γίγαντα του Ελληνισμού των τριών ομόκεντρων κύκλων, της Μητρόπολης, της Ιστορικής Περιφέρειας και της Διασποράς.

«Γιατί θαρθή κάποιος καιρός, και κάποια αυγή θα φέξη,
και θα φυσήξη μια πνοή μεγαλοδύναμη' άκου!
Από ποιο στόμα ή από ποιο χάος θα χυθή; Δεν ξέρω.
Μπορεί από την ανατολή, μπορεί κι από τη δύση, ποιος ξέρει μην απ' το βοριά, μην απ' τα μεσημέρια'
Τάχα θα βγη απ' τα τάρταρα, για θα ριχτή από τα' άστρα:
Δεν ξέρω, ξέρω πως θα' ρθη, και με το πέρασμα της μέγα και
θείο και μυστικό κι αξήγητο, θα σκύψουν
Οι  κορφές όλες, οι φωτιές θα ξαναδώσουν όλες.
Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ' αργαστήρι,
Στο κάστρο, στην καρδιά, παντού, στ' αποκαίδια, απρίλης!».