Μιά ανοικτή επιστολή! Διονύσης Ε. Κονταρίνης Νέα Υόρκη Αύγουστος 2007 Αντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007 Προς Τον έξοχότατο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια. Τον Πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή. Τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Γεώργιο Παπανδρέου Τους Αρχηγούς όλων των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής. Ιδιαίτερα προς την Υπουργό Παιδείας κ Μαριέττα Γιαννάκου η οποία δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος που της επέβαλε η θέση της και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της. Στην Υπουργό, που δεν πρόσφερε τίποτε στην βελτίωση της Ελληνικής Παιδείας. Στην Υπουργό Παιδείας, που όχι μόνο δέχτηκε αλλά και αγωνίστηκε λυσσαλαία να επιβάλει στη χώρα μας μιά ιστορία του Έθνους μας όπως κάποια συμφέροντα την επιθυμούν, την θέλουν και την επιβάλουν. Κι΄ακόμα, πιό ιδιαίτερα, προς την κ. Μ Ρεπούση, καθηγήτρια-ιστορικό, όπως τουλάχιστον η ίδια δηλώνει, που συνέγραψε αυτό το εγκληματικό έκτρωμα που μας παρουσίασε σαν ιστορία του Ελληνικού Έθνους κατάλληλου να διδαχτεί στα παιδάκια της Στ! Δημοτικού. Στην κ. Ρεπούση που δίνοντας μάχη γιά να επιβάλει το βιβλίο, όπως αυτό της είχε παραγγελθεί και δέχτηκε να συγγράψει, έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει εθνικιστές και αντιδραστικούς όσους δεν υποκλήθηκαν στους παραλογισμούς της. Αξιότιμες κυρίες, αξιότιμοι κύριοι. Σε λίγες μέρες η πατρίδα μας θα βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να θυμηθεί γιά 85η φορά, με πόνο, την μεγαλύτερη τραγωδία που έζησε τα τελευταία εκατό χρόνια. Τον Σεπτέμβρη του 1922. Σε λίγες μέρες η πατρίδα μας, γιά μιά ακόμη φορά, θα τελέσει το μνημόσυνο των χιλιάδων Ελλήνων που θύματα της θηριωδίας των Τούρκων και της προδοσίας των “συμμάχων μας”άφησαν τα κόκαλά τους στη Μικρασία. Της θηριωδίας, που ένα από τα θύματά της, κορυφαία μορφή της τραγωδίας, ήταν και ο Μητροπολίτης Σμύρνης, Χρυσόστομος, που τόσο βασανιστικά σφάχτηκε από τους προγόνους των Γκρίζων Λύκων. Επειδή η Ιστορία γράφεται με γεγονότα και όχι με μολύβι και με χαρτί, όπως προσπάθησαν να την συγγράψουν οι κυρίες Γιαννάκου και Ρεπούση, θεωρώ πως δεν θα προσέφερα τίποτα πάρα πάνω αν καθόμουν τα αναφέρω τα γνωστά γεγονότα. Έτσι προτίμησα να συγκεντρώσω σε λίγες γραμμές τις αναμνήσεις κάποιων που έζησαν εκείνες τις τραγικές μέρες και είχαν την τύχη να επιζήσουν και να διασώσουν τις αναμνήσεις τους καθώς επίσης και κάποιων, ιδιαίτερα ξένων, που από τη θέση τους έπαιξαν κάποιο ανθρωπιστικό ρόλο σ΄αυτή τη θλιβερή ιστορία. Ο Jefferson Cuffery, επιτετραμένος των HΠA στην Αθήνα στην προσπάθειά του γιά διάσωση αμάχων δεν τηρούσε την επίσημη ουδετερότητα της χώρας του και έδινε εντολές εμφανίσεως αμερικανικών πολεμικών πλοίων, των οποίων η απλή θέα θα έσωζε τα στοιβαγμένα στις μικρασιατικές ακτές γυναικόπαιδα, διότι οι Τούρκοι ήθελαν να αποφύγουν οποιαδήποτε παρεξήγηση με τις ΗΠΑ. Αχ.Γ.Λαζάρου στον πρόλογο του βιβλίου “Τα μυστικά του βοσπόρου” “Ενώ ακόμα οι φλόγες της πυρπολημένης Μικρασίας, έλαμπαν, ενώ οι χιλίάδες των εγκαταλελειμένων, των νεκρών και των ομήρων έκαναν το πένθος αβάσταχτο, το δυστυχισμένου τούτο κράτος έκαμε ό,τι ήταν δυνατόν, γιά να στηρίξει το κύμα των κυνηγημένων ανθρώπων, να το στεγάσει, να το θρέψει, να μην το σπρώξει στην απελπισία.” Ηλίας Βενέζης. Οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά, αρχίζοντας από την αρμενική συνοικία. Έκαψαν τον ʼγιο Στέφανο με όλον τον κόσμο που είχε μέσα. Η φωτιά δεν άργησε να ΄ρθει προς εμάς, τις ελληνικές γειτονιές. Οι Τσέτες περίμεναν στους δρόμους γιά να μας αφανήσουν. Μιά ολόκληρη πόλη καιγόταν. Όλοι τρέχαν αλλόφρονες. Τρέχαμε προς την ίδια κατεύθυνση. Μακρυά από τη φωτιά.....Ακολουθήσαμε το μπουλούκι, το ρεύμα της θυσίας ενός λαού, ενός λαού πικραμένου, εξουθενομένου, προδομένου, καταματωμένου.....Κάθε τόσο οι Τούρκοι έκαναν μπλόκο.Χώριζαν τους άντρες από τις γυναίκες και τα παιδιά. Τους άντρες τους τραβούσαν πάρα πέρα και τους σκότωναν χωρίς ευσπλαχνία και έλεος. Από την μιά και από την άλλη οι δρόμοι είχαν γεμίσει πτώματα, στη θάλασσα, δίπλα μας, επέπλεαν τυμπανιαία τα πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών. Οι Τσέτες μάζευαν την ημέρα ανθρώπους από την πορεία και το βράδυ τους οδηγούσαν σε μιά χαράδρα και τους σκότωναν. Εμείς από ψηλά τους βλέπαμε κι΄ακούγαμε τις κραυγές τους και περιμέναμε τη σειρά μας. Οι Τούρκοι έσπαζαν τις πόρτες των εκκλησιών και των σπιτιών, έμπαιναν και λεηλατούσαν, έψαχναν γιά λίρες, τρύπαγαν τις εικόνες με την ξυφολόγχη και ζητούσαν τους άνδρες. Γυρίσαμε στη Σμύρνη. Ποιά Σμύρνη όμως; Η Σμύρνη δεν υπήρχε. Παντού ερείπια, πυρκαγιές. Βαρειά η ατμόσφαιρα από τη μυρουδιά της καμένης σάρκας. Ένας μαύρος καπνός σκέπαζε την πόλη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έφτασε στ΄αυτιά μας και η πιό θλιβερή είδηση. “Χάλασαν το Δεσπότη μας”Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Είχαμε ορφανέψει......Δεν πιστεύ άνθρωπος ποτέ να αντίκρυσε όλα αυτά μαζί. Σφαγή, φωτιά, πείνα και εξαγριωμένους Τούρκους. Από το βιβλίο “Η Σμύρνη” του Μανώλη Μεγαλοκονόμου . Οι Τούρκοι αρχίσανε και κατεβαίνανε στη χώρα. Μαζεύανε τον κόσμο. ʼλλον σκοτώνανε, άλλον κοπανούσανε με τα ντουφέκια. Τους άλλους τους ρίχνενε κάτω και τους πατούσανε στην κοιλιά. Πήρανε τον πατέρα μου, τον αδελφό μου και όλους. Μετά ακούσαμε τα πολυβόλα. Μας λέγανε όλοι ότι τους σκοτώσανε. Από τότε δεν τους ξαναείδαμε. Το ίδιο βράδυ πήρανε την αδελφή μου. Πέρνανε τα κορίτσια. Την αδελφή μου την πήρανε τέσσερεις. Είχε μακρυές πλεξούδες. Οι δυό την πιάσανε από τις πλεξούδες και οι άλλοι δυό από τα πόδια. Από τις αναμνήσεις της Αγγελικής Ματθαίου Μιά από τις πιό ζωντανές εντυπώσεις που πήρα μαζύ μου φεύγοντας από τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της καταισχύνης πως ανήκα στο ανθρώπινο γένος. Τζωρτζ Χόρτον, Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη, τότε. Η αρμενική συνοικία είναι πιά ένα οστεοφυλάκιο. Μερικές νεαρές γυναίκες, τις πιό νόστιμες, τις πήραν οι Τούρκοι και τις κλείσανε σ΄ένα σπίτι με τουρκική φρουρά, προς τέρψιν και ηδονή των νικητών. Σωρός μπροστά στα σπίτια τα κουφάρια. Μερικά έχουν τα εντόσθια χυμένα έξω. Η μπόχα είναι ανυπόφορη και τα πτώματα τα σκεπάζουν σύννεφα από μύγες. Marjorie Housepian, στο βιβλίο της “The Smyrna Affair” Συντεταγμένοι και πολεμώντας συνέχεια διασχήσαμε όλη την Ανατολή. Οι Τούρκοι λυσασμένοι μας πολεμούσαν αλλά δεν κατάφεραν ούτε γιά μιά στιγμή να μας διασπάσουν. Ο Πλαστήρας, ο Σεϊτάν Καβαλλάρης, όπως τον έλεγαν οι Τούρκοι ήταν ο φόβος τους και ο τρόμος τους. Στα τέλη του Αυγούστου είχαμε φτάσει σ΄ένα χωριό Παράδεισο το λέγανε, λίγο έξω από τη Σμύρνη. Από εκεί είδαμε την πόλη τυλιγμένη στις φλόγες. Ο Πλαστήρας έδωσε διαταγή, ξεδιπλώσαμε τις σημαίες μας και πολεμώντας φτάσαμε στον Τσεσμέ. Από κει φύγαμε γιά Ελλάδα αφήνοντας πίσω μας τη συφορά του Έθνους και την εξολόθρευση του μικρασιάτικου ελληνισμού. Από τις προσωπικές διηγήσεις του πατέρα μου, Ευάγγελου Κονταρίνη, λοχία στο 5/42 του Πλαστήρα. Μέρες είμαστε στην παραλία της Σμύρνης περιμένοντας να μας πάρει κάποιο πλεούμενο. Πίσω μα η φωτιά έκαιγε όλη την πόλη. Οι καπνοί μας έπνιγαν και δεν μπορούσαμε να ανασάνουμε. Ανάμεσά μας οι Τσέτες που έψαχναν να βρούνε άντρες γιά να τους σκοτώσουνε, κοπέλλες γιά να τις ατιμάσουνε και χρυσαφικά και λεφτά γιά να τα αρπάξουν. Κάθε λίγο ακούγαμε τις κραυγές αυτών που σκοτώνανε ή τα ουρλιαχτά των κοριτσιών που τα βίαζαν και μετά τα σφάζανε. Εγώ ήμουν κρυμμένη κάτω από τα φορέματα της μάνας μου και δεν μπορούσα ούτε να ανασάνω. Ήρθαν πολλές φορές κοντά μας, πήρανε ό,τι είχαμε. Πλάϊ μας ήτανε μιά οικογένεια από την Αρτάκη. Η μάνα έκρυβε κάτω από τα ρούχα της τον μοναχογιό της ντυμένο σαν κορίτσι. Κάποια φορά οι Τούρκοι το ανακάλυψαν, τράβηξαν το παιδί και το έσφαξαν μπροστά στα μάτια της μάνας του. Από τις προσωπικές αφηγήσεις της πεθεράς μου Ευαγγελίας Γκούζου. Οι τουρκικές δυνάμεις, προελαύνοντας συνεχώς είχαν εκτραπεί σε φοβερές βαναυσότητες κατά του ελληνικού στοιχείου, το οποίο, εντελώς απροστάτευτο, συνέρρεε προς την Σμύρνη, εγκαταλείποντας τα πάντα, με την ελπίδα να σωθεί η ζωή των ανθρώπων και μόνο......Και όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Σμύρνη και την παρέδωσαν στις φλόγες, σημειώθηκαν τρομερές σφαγές αμάχων, ενώ μεγάλος αριθμός νέων Ελλήνων κατοίκων της Σμύρνης και της γύρω περιοχής έπεφταν στην αιχμαλωσία και στάλθηκαν στα στρατόπεδα εργασίας του εσωτερικού της Μικρασίας, τα περιβόητα «Αμελέ Ταμπουρού» όπου και εξοντόθηκαν από την πείνα και τις επιδημίες. Από το 5/τομο έργο του Τάσου Βουρνά «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας» Οι Τούρκοι πεοελαύνοντας Μπήκαν στην Σμύρνη στις 27 Αυγ. «παλαιό ημ.»Προβήκαν σε σκληρότατα αντίποινα κατά του ελληνικού πληθυσμού. Συνέλαβαν τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, τον τεμάχισαν και έριξαν τα κομάτια του βορά των σκυλιών. Ιωαν. Πολιτάκος υποστράτηγος ε.α. Στρατιωτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος. Εκδόσεις Γ.Ε.Σ. Φυσικά, αξιώτιμες κυρίες και κύριοι, θα μπορούσα να καταγράψω εδώ σελίδες αμέτρητες από μαρτυρίες ανθρώπων, που κατά κάποιο τρόπο έζησαν την τραγωδία της Μικρασίας. Θα μπορούσα να καταγράψω τόσα πολλά που θα αποτελούσαν όγκους γεγονότων και ντοκουμέντων. Να πω μόνο στις κυρίες Γιαννάκου, Υπουργό Παιδείας και Ρεπούση, ιστορικό, όπως τουλάχιστον η ίδια δηλώνει, ότι θα όφειλαν αν μη τι άλλο, πριν προβούν στην συγγραφή και έκδοση αυτού του ιστορικού βιβλίου να ανέτρεχαν γιά λίγο στα απομνημονεύματα της αείμνηστης Πηνελόπης Δέλτα, της γυναίκας που από τον ίδιο τον Ελ. Βενιζέλο γνώριζε όλη την τραγωδία της Μικρασίας αλλά και διαδραμάτισε έναν μεγάλο ρόλο στην περίθαλψη των προσφύγων. Εκεί, στα βιβλία των Απομνημονευμάτων της θα έβλεπαν να ζωντανεύει μπρός στα μάτια τους όχι μόνο το δράμα της Μικρασίας αλλά και όλο το δράμα της Ελλάδας στα νεώτερα χρόνια. Αξιότιμες κυρίες, αξιότιμοι κύριοι, όλοι σεις που είστε υπεύθυνοι γιά την έκδοση αυτού του βιβλίου που μας ντροπιάζει σαν έθνος καλείστε, όσο υπάρχει χρόνος, να το αποσύρεται και να αφήσετε τα παιδιά να διδαχτούν την αληθινή ιστορία μας γιά να μπορέσουν αύριο και αυτά να είναι υπερήφανα αλλά και οι γονείς τους να είναι υπερήφανοι γιά τα παιδιά τους. Αναλογισθείτε ποιά ζημιά θα προκαλέσει αυτό το βιβλίο και πείτε σ΄αυτούς που σας ζήτησαν την συγγραφή του ότι η Ελλάδα την Ιστορία της δεν την ξεπουλάει. Γιά έναν και μόνο λόγο. Γιατί είναι γραμμένη μα το αίμα των παιδιών της. Αν λοιπόν, όλα αυτά νομίζετε ότι αποδίδονται με την λέξη “συνοστισμός” ή ακόμη και με την.....βελτιωμένη “εξεδιώχθησαν βιαίως” τότε λυπάμαι αλλά έχετε εγκληματίσει κατά της πατρίδας σας. Σκεφθείτε ότι με την έναρξη του σχολικού έτους είναι πάρα πολλοί οι εκπαιδευτικοί που θα αρνηθούν να διδάξουν αυτό το βιβλίο αλλά και πάρα πολλοί οι γονείς που θα ζητήσουν την απαλλαγή των παιδιών τους από το μάθημα της ιστορίας. Τι θα κάμετε τότε; Διονύσης Ε. Κονταρίνης denniskontarinis@yahoo.com Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.