Ἡ ὑποψηφιότητα τῆς Πομάκισσας
Ἔκφραση ἰσότιμης συνύπαρξης ἢ βορὰ στὸν Κεμαλισμό;

Χρῆστος Κηπουρὸς
Πρώην βουλευτὴς

Ἀντίβαρο, Μάιος 2006

Ἀφιερώνεται στὴ Γιολᾶν καὶ σὲ ὅλα τὰ Πομακόπουλα τῆς Θράκης, μὲ τὴ βάσιμη ἐλπίδα ὅτι ὅταν φτάσουν στὴν ἡλικία μου, θὰ ἔχουν ἐπαναπομακοποιηθεῖ ὅλοι οἱ Πομάκοι τῆς περιοχῆς.

Γιὰ τὶς φωτογραφίες ποὺ συνοδεύουν τὸ κείμενο, ἐκφράζονται οἱ θερμὲς εὐχαριστίες τοῦ συγγραφέα στὸν ὀρειβάτη φωτογράφο τῆς φύσης, Γρηγόρη Ἀζορίδη ἀπὸ τὴν Ὀρεστιάδα.



Κάνουν μεγάλο λάθος αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι εἶναι μουσουλμάνα, ἐπιτίθενται στὸ ΠΑΣΟΚ ποὺ ὑπέδειξε σὰν ὑποψήφια ὑπερνομάρχισα στὴ διευρυμένη Νομαρχιακὴ αὐτοδιοίκηση Δράμας, Καβάλας καὶ Ξάνθης, τὴν κυρία Γκιοὺλ Καραχασᾶν. Ὄπως ἐπίσης κάνουν μεγάλο λάθος ἐκεῖνοι ποὺ διαγιγνώσκουν κάποιο τουρκικὸ ἢ ἀκόμη καὶ κεμαλικὸ προφὶλ σὲ μία κατὰ τὰ ἄλλα, χωρὶς ἰδιαίτερη μέχρι στιγμῆς, κοινωνικὴ παρουσία -λόγω ἄλλωστε καὶ τῆς νεαρῆς ἡλικίας της- Θρακιώτισσα Πομάκισσα ἀπὸ τὴ Γλαύκη Ξάνθης ποὺ δικηγορεῖ στὴν ἴδια αὐτὴ πόλη. Κατὰ τὴ γνώμη μου, τόσο οἱ μὲν ὅσο οἱ δέ, εἶναι μία μεγάλη θλίψη.



Ἂν τὰ ἐπιχειρήματα τῶν πρώτων μπάζουν ἀπὸ πολλὲς μεριὲς καὶ κυρίως δὲ ἀπέναντι στὶς στοιχειώδεις κλασσικὲς Εὐρωπαϊκὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες -πόσο μᾶλλον, ἀπέναντι στὸν ἤδη ἀναγκαῖο ἐμπλουτισμὸ ποὺ ἀπαιτοῦν, ἀφοῦ πρόσφατα σὲ χῶρες τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου καὶ πάλι ἀποδείχτηκε ἡ ἀνεπάρκειά τους- οἱ δεύτεροι κινδυνεύουν νὰ ἀποδειχθοῦν, ἐκτὸς ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ μεγάλοι ὑποκριτές. Γιατί; Διότι οἱ μέχρι σήμερα ἀρεστοί τους, καὶ κάθε χρώματος αἱρετοὶ Χριστιανοὶ τῆς Νομαρχιακῆς αὐτοδιοίκησης τῆς Θράκης, δὲν ἔκρυψαν καὶ ποτὲ τὶς κεμαλικὲς τοὺς προτιμήσεις. Διότι, ποὺ τοὺς χάνει κανεὶς ποὺ τοὺς βρίσκει. Στὴν Ἀδριανούπολη. Ὅσο τώρα γιὰ τὸ ἐὰν προεκλογικὰ ἡ τουρκικὴ τηλεόραση ἢ τὸ Τουρκικὸ προξενεῖο τῆς Κομοτηνῆς, ὄπως τὸ συνηθίζουν ἄλλωστε ἀπὸ παλιά, ὑποδείξουν τὴ συγκεκριμένη ὑποψηφιότητα, ἔχω νὰ ἀντιτείνω τὸ ἑξῆς: Μὰ μήπως δὲν τὸ ἔχουν κάνει καὶ δὲν θὰ τὸ κάνουν ἐπίσης καὶ γιὰ τοὺς ἐπιλεγμένους ἀπὸ τὴ γείτονα, Χριστιανοὺς ὑποψηφίους; Ἢ μήπως εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας ὅτι οἱ τελευταῖοι φέρονται ὦς ζήτουλες χρισμάτων;

Τὸ πρόβλημα βρίσκεται ἀλλοῦ. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἡ πρώτη φορᾶ ποὺ ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ἢ οἱ περὶ αὐτὸν συγγενεῖς ἢ συνεργάτες, ὑποδεικνύουν ἂν δὲν ἐπιλέγουν μία ἄγνωστη ὦς ἐπικεφαλῆς ψηφοδελτίου. Τὸ ἴδιο ἔγινε μὲ τὶς Εὐρωεκλογές, χωρὶς βέβαια νὰ δικαιωθοῦν. Ἐλπίζω νὰ μὴ συμβεῖ κάτι ἀνάλογο καὶ ἐδῶ. Στὴν περίπτωση βέβαια ποὺ κερδίσει τὸ ΠΑΣΟΚ τὴν ἐν λόγῳ διευρυμένη Νομαρχιακὴ αὐτοδιοίκηση Δράμας, Καβάλας καὶ Ξάνθης. Ἐπίσης ὀφείλω νὰ πῶ ὅτι ναὶ μὲν ἡ Πομάκισσα Γκιοὺλ Καραχασᾶν εἶναι συμπαθὴς τόσο ὦς ἄφθαρτη ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν καταγωγή της, ὅμως ἔχω νὰ πῶ δυὸ ἐπιπλέον λόγια γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ καὶ τὴ Δημοκρατικότητα τῶν ἐπιλογῶν αὐτοῦ τοῦ τύπου.

Καταρχὴν ὑπάρχουν δυὸ μέτρα καὶ σταθμά. Στὸ Δῆμο Μαρώνειας στήθηκαν κάλπες γιὰ τὸ ποιὸς θὰ εἶναι ὁ ὑποψήφιος Δήμαρχος, προφανῶς λόγω ἱστορικότητας τοῦ Δήμου. Τὸ ἴδιο θὰ μποροῦσε νὰ γίνει καὶ σὲ μία τουλάχιστον ἀπὸ τὶς τρεῖς διευρυμένες τῆς χώρας. Ἀντὶ αὐτοῦ ἐπιλέγει ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ κόμματος ἢ συμφωνεῖ μὲ τὶς ὑποδείξεις ποὺ κάνουν οἱ περὶ αὐτόν, ὄπως ἔγινε στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, χωρὶς διαδικασία. Ἕνας λόγος ποὺ συμβαίνει αὐτὸ εἶναι γιατί αὐτὰ στὴ χώρα μας θεωροῦνται ψιλὰ γράμματα. Ἀφοῦ ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση ποὺ γίνονταν προκριματικὴ ἐκλογή, τὴν τοπικὴ κομματικὴ ἐξουσία τὴ νέμονται κάποιες ὁμάδες. Οἱ ὁποῖες πρὸς μὲν τὰ πάνω εἶναι αὐλή, πρὸς δὲ τὰ κάτω φεουδαρχία.

Ἕνας ἄλλος λόγος σχετίζεται μὲ τὸν ἐπικεφαλῆς. Ὄντας ὁ Γιῶργος Παπανδρέου, φορέας ἑνὸς κληρονομικοῦ καὶ πατροπαράδοτου, θὰ ἔλεγα, μοντέλου, ποὺ γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς συνιστᾶ ἀντιδημοκρατικὸ καὶ ἄδικο πολιτικὸ δίκαιο, μᾶλλον δὲν θὰ πρέπει νὰ πιστεύει πολὺ στὴ Δημοκρατικὴ διαδικασία, ἂν ὄχι καὶ στὴν ἴδια τη Δημοκρατία. Μπορεῖ νὰ ἀκούγεται λίγο σκληρό, ὅμως οὔτε καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, μποροῦν οἱ οἰκογενειακὲς ἐπιχειρήσεις ἐξουσίας νὰ εὐαγγελίζονται τὴ Δημοκρατία. Ὄπως τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ ὅλους ὅσοι ἀνήκουν στὴν ἴδια κατηγορία ἢ σὲ παρόμοιες μορφές της. Εἴτε πρόκειται γιὰ ἐν ἐνεργείᾳ ὑπουργοὺς εἴτε πρωθυπουργούς. Τρεῖς γαλαζοαίματοι γαλάζιοι καὶ πράσινοι, στὸ ἀνώτατο ἐπίπεδο. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό. Ἡ ἀπουσία ἰσχυρῆς πολιτικῆς καὶ Δημοκρατικῆς παιδείας, καθιστά τους Ἑλληνικοὺς θεσμοὺς εὐάλωτους ἀπέναντι στὸ γειτονικὸ κεμαλισμὸ ὁ ὁποῖος δὲν ἔμεινε μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια. Δὲν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι τὸν συναντᾶ κανεὶς ἀπὸ δεκαετίας τουλάχιστον, νὰ εἶναι διάχυτος. Ἀπὸ τὶς ἐκπομπὲς τῆς Ἀθηναϊκῆς τηλεόρασης μέχρι τὸν τύπο τῆς πρωτεύουσας καὶ ἔως τοὺς κυβερνητικοὺς κυρίως πολιτικοὺς θεσμούς. Πόσο μᾶλλον στὸ Θρακικὸ χῶρο.

Πολλοὶ θὰ ἀντιτείνουν, καὶ δικαίως, ὅτι καὶ οἱ μὴ γαλαζοαίματοι πρωθυπουργοί, δὲν ἦταν ὅ,τι τὸ καλύτερο. Τοὺς εἴδαμε καὶ αὐτούς, θὰ ποῦν. Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἔχω νὰ ἀπαντήσω ὅτι ναὶ μὲν οἱ δυὸ πρώην, στοὺς ὁποίους ἀναφέρονται, δὲν ἦταν ἀμιγῶς τέτοιοι, ἀλλὰ τὸ κοινὸ εἶναι ὅτι τοὺς ἀνέβασαν στοὺς πρωθυπουργικοὺς θώκους, μὴ θεσμικὰ κέντρα. Τὰ Μέσα ποὺ ἔλεγα, καὶ ἰδίως τὰ ἐξ αὐτῶν «Δημοκρατικά». Αὐτὸ συνέβη σὲ ἀμφότερες τὶς περιπτώσεις, γιὰ νὰ μὴν ἀδικήσουμε καὶ κανέναν. Τόσο τὸ ΄89 ὅσο καὶ τὸ ΄96. Μὲ ἄλλα λόγια αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι γίνονται πρωθυπουργοὶ εἴτε εἶναι ἀπευθείας γαλαζοαίματοι πολιτικὰ εἴτε εἶναι πρίγκιπες τηλεοπτικά. Σὲ ἄλλες χῶρες τουλάχιστον ἔχουν φοιτήσει ἀπὸ πρὶν καὶ σὲ πανεπιστημιακὲς σχολὲς σχετικὲς μὲ τὸ ἀντικείμενο τῆς Δημόσιας διοίκησης καὶ σὲ παραγωγικὲς πανεπιστημιακὲς σχολὲς κρατικῶν ἀξιωματούχων. Ἃς μὴν ἐπεκταθῶ. Ἁπλὰ νὰ ἐπισημάνω ὅτι οἱ ἀντίστοιχοι σὲ ἐμᾶς ἐδῶ, μαθαίνουν μπαρμπέρηδες στοῦ κασίδη τὸ κεφάλι. Τόσο οἱ ὑπουργοὶ ὅσο οἱ προϊστάμενοί τους. Ἀπέναντι σὲ αὐτὰ τὸ νὰ κάνει κανεὶς βουτιὲς στὸ Θρακικὸ πολιτικὸ πέλαγος, εἶναι ὄντως σὰν νὰ ἀναζητεῖ ψύλλους στὰ ἄχυρα.

Ἡ λύση στὸ πρόβλημα προφανῶς καὶ δὲν εἶναι ὁ ἀποκλεισμὸς μειονοτικῶν ὑποψηφίων. Εἶναι τὸ ἠθικὸ καὶ πολιτισμικὸ ἀντίκρισμα ποὺ ὀφείλει νὰ διακρίνει τὴν πολιτικὴ στὸ μειονοτικό. Ἡ ὁποία, πέραν τῆς βασάνου ποὺ ὀφείλει νὰ ὑφίσταται ἀκόμη καὶ ὦς πρὸς τὶς ἐμπλουτισμένες, ποὺ ἔλεγα, εὐρωπαϊκὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ὀφείλει ἐπίσης, πρὶν μάλιστα ἀπὸ τὰ ἄλλα, νὰ ἀναδείξει τὴν Πομακικότητα τῶν Πομάκων. Καὶ σὲ αὐτὸ κανεὶς ἐκ τῆς τριπλέτας, ποὺ ἀνέφερα λίγο πρίν, ἀλλὰ καὶ οἱ περὶ αὐτὴν ὑπόλοιποι, ἔδωσαν ποτέ, μικρὸ ἔστω δεῖγμα γραφῆς. Μία μόνο φορᾶ τὸ Μάιο τοῦ 2001, ὁ σημερινὸς πρωθυπουργὸς καὶ τότε ἀρχηγὸς τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης, ἀλλὰ γιὰ μία μόνο μέρα καὶ μία μόνο δήλωση, ὅταν χρησιμοποίησε πληθυντικὸ ἀριθμό, μιλώντας γιὰ μειονότητες. Ὅλο τὸ ὑπόλοιπο διάστημα ὅλοι τους, κάνουν τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο, μὲ πρῶτο διδάξαντα τὸ νῦν ἀρχηγὸ τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης. Ὅσο τώρα γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ κοινοῦ προτύπου συμπεριφορᾶς, αὐτὸ τὸ ὑλοποιοῦν στὴ Θράκη οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν. Οἱ κάθε βαθμίδας θεσμικοὶ Θράκες. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἐκ τῶν κυβερνητικῶν κομμάτων. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὴν ἐλάσσονα ἀντιπολίτευση.



Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς Θράκης. Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι τὸ νὰ πεῖ ἡ κυρία Καραχασᾶν, ὅτι εἶναι Ἑλληνίδα καὶ μουσουλμάνα. Ὅταν τὸ ἄκουσα νὰ τὸ ὑποδεικνύει κάποιος ὑπουργός, γέλασα. Πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, θύμιζε καὶ τέστ ἐθνικοφροσύνης. Ἄλλο αὐτὸ καὶ ἄλλο νὰ δεχθεῖ τὴν Πομακικὴ καταγωγή της. Ἂν πεῖ ὅτι εἶναι Πομάκισσα, ἐγὼ δὲν θὰ εἶχα κανένα πρόβλημα νὰ τὴν ψηφίσω. Ὄπως θὰ ἔκανα ἀπέναντι σὲ μία Δημοκρατικὴ Τούρκισσα, ἀπὸ τὶς μειονότητες τῆς Θράκης. Ὄπως ἐπίσης θὰ ψήφιζα ἕναν Τοῦρκο, σὰν τὸν πολιτικὸ πρόσφυγα γιατρὸ Χακὶ Ἀτσικαλὶν στὴν Κομοτηνή, ποὺ ἄλλωστε εἶχα προτείνει στὸν ὁμώνυμο Δῆμο νὰ τὸν κάνει δημότη του. Σαφῶς καὶ θὰ ξεπερνοῦσα ἀκόμη καὶ τὸ ζήτημα τοῦ χρίσματος, τὸ ὁποῖο κάθε λογικὸς ἄνθρωπος, ὀφείλει νὰ μὴ τὸ δέχεται, ἀφοῦ ἂν εἶναι κάτι εἶναι ἕνα κομματικὸ καπέλο εἷς βάρος τῆς κοινωνίας. Αὐτὸ ποὺ θὰ μετροῦσε κυρίως στὴν ἐπιλογή μου θὰ ἦταν ἡ Δημοκρατικὴ καὶ ἡ πολιτισμικὴ ταυτότητα. Εἰδικὰ δὲ ὦς πρὸς τοὺς Πομάκους, ἀπὸ εἰκοσαετίας καὶ πλέον, δὲν κρύβω τὰ αἰσθήματα φιλίας καὶ σεβασμοῦ στὸν πολύμορφα καταπιεσμένο λαό τους, ποὺ τὸν αἰσθάνομαι ὦς ἀδελφικὸ λαό. Μία ἀρχαία καὶ γιὰ αὐτὸ μία βιολογικὴ τριανταφυλλιὰ τῆς Θράκης -ὄπως τὴν εἶπα- ποὺ παρὰ τὶς ἀμέτρητες ἀπόπειρες γενετικῆς τροποποίησης ποὺ τῆς γίνονται, ἐκείνη ἐπὶ δεκάδες αἰῶνες, συνεχίζει νὰ βγάζει ρόδα ποὺ μυρίζουν ὄμορφα {1}.

Δὲν ἰσχυρίζομαι βέβαια ὅτι τὰ διάβασε ὅλα αὐτὰ ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης, οὔτε καὶ ὅτι εἶδε στὸ διαδίκτυο ἐπίσης τὸ κείμενό μου γιὰ τὸν Πομακικὸ δρόμο τῶν ρόδων, καὶ κατέληξε στὴ Γκιούλ, ποὺ στὰ τουρκικὰ ἐπίσης σημαίνει τὸ τριαντάφυλλο. Προφανῶς πρόκειται γιὰ σύμπτωση. Ἁπλὰ ἐγὼ τὸ συνδύασα μὲ αὐτὸ ποὺ μὲ εἶπε φίλος γιατρὸς ἀπὸ τὴν Ξάνθη, ὅτι κάποιοι Πομάκοι ἄρχισαν νὰ δίνουν στὰ παιδιὰ τοὺς ὀνόματα Λατινικὰ καὶ ὅτι αὐτὸ εἶναι εἶδος ἀποτουρκοποίησης. Ἡ ὁποία παίρνει καὶ θὰ συνεχίζει νὰ παίρνει διάφορες μορφές, ὅσο καὶ νὰ ἐναντιώνεται ὁ γειτονικὸς κεμαλισμός, καὶ ὅσο νὰ τὸν σιγοντάρουν οἱ ἐν Ἀθήναις καὶ οἱ ἐν Θράκῃ φίλοι του, ἀποσύροντας μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀπὸ τὸ οὕτως ἢ ἄλλως φτωχὸ πολιτικὸ τοὺς λεξιλόγιο, τὴ λέξη, Πομάκοι. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ ζητοῦν ἀπὸ πάνω καὶ τὰ ρέστα ἐνῶ εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ ὁποῖοι στὸ ὄνομα τῆς πολυπολιτισμικότητας, τὴν καταργοῦν, ἀποσιωπώντας τὴ Θρακικὴ Πομακικὴ πολιτισμικὴ συνιστώσα της. Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ εἶναι γκιούλμπαξες. Οἱ ἀντιπολιτευόμενοι λένε ναὶ στὴ Γκιούλ, ναὶ καὶ στὸ Γκιούλ, τὸν Ἀμπτουλάχ. Κυβερνῶντες λένε ὄχι στὴ Γκιοὺλ ἀλλὰ ναὶ στὸ Γκιούλ. Λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει ἡ ἐκδοχή, ναὶ στὴ Γκιοὺλ καὶ ὄχι στὸ Γκιούλ. Ναὶ στὴν πολυπολιτισμικότητα, ἀλλὰ ὄχι στὸ ρατσιστικὸ φασισμό. Μὲ ἄλλα λόγια, οὔτε ἐθνικισμὸς οὔτε κεμαλισμὸς ἀλλὰ Δημοκρατία. Καὶ καταρχὴν στὴ γείτονα.

Στὸ κείμενο «Οἱ συγγενεῖς μου, οἱ Πομάκοι» {1} λέω ὅτι ἐνῶ οἱ βραχογραφίες τοῦ Γονικοῦ Ἔβρου, τοῦ 1100 π.Χ. μὲ τὶς σκηνὲς προσευχῆς σὲ σχῆμα σταυροῦ, συνηγοροῦν ὅτι οἱ Πομάκισσες γυναῖκες, πολλοὺς αἰῶνες προτοῦ ἐκχριστιανιστοῦν, σταυρώνουν τὸ ψωμὶ καὶ ἐνῶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἔνδειξη αὐτοχθονίας αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, ἄλλοι πράττουν τὰ ἀντίθετα. Γιατί τὸ ζήτημα εἶναι κατὰ πόσο πολιτικὰ καὶ πολιτισμικὰ συγγενεῖς τους θεωρεῖ ὁ Γιῶργος Παπανδρέου. Ναὶ μὲν συνέβαλλε θετικὰ στὸ νὰ μπαίνουν τὰ παιδιὰ τῶν μειονοτήτων μὲ ποσόστωση στὰ πανεπιστήμια, ὅμως τὰ περὶ αὐτοπροσδιορισμοῦ ποὺ ἔλεγε παλιότερα, ἦταν πράσινο φῶς γιὰ τὸν ἐκτουρκισμὸ τῶν Πομάκων. Ὁ ὁποῖος ἐκτουρκισμὸς εἶναι ἡ πρώτη καὶ κύρια ἐπιδίωξη τοῦ Κεμαλισμοῦ στὴ Θράκη καὶ ποὺ μέχρι καὶ σὲ Ἰσλαμισμὸ μετατρέπεται, φορώντας ἀνάλογο μανδύα, ὥστε νὰ προσπορισθεῖ ὀφέλη. Αὐτὸ μήπως δὲν ἔκανε καὶ στὸν Ἐχίνο μὲ τὰ ἐπεισόδια στὸ τέμενος πρὶν ἀπὸ δυὸ χρόνια; Ἂν ἐγὼ ἔχω δίκαιο στὴ συλλογιστική μου, τότε ἡ κυρία Γκιοὺλ Καραχασᾶν, εἶναι μία Ἰφιγένεια τῶν Πομάκων ποὺ τὸ πολιτικὸ κόμμα της, τὸ ΠΑΣΟΚ, τὴν προσφέρει ὦς βορὰ στὸ γειτονικὸ κεμαλισμὸ ὥστε ὁ τελευταῖος νὰ ὁλοκληρώσει μία ἀκόμη πράξη τῆς πολιτισμικῆς γενοκτονίας στὸν Πομακικὸ χῶρο, τὴν ὁποία ἤδη ἄρχισε διαμέσου δηλώσεων Τούρκων ὅτι εἶναι Τούρκισσα. Ὅσο γιὰ τὴν ἀντιπολίτευση, ἁπλὰ κάποια κουτάκια στὸ χάρτη θὰ τὰ βάψει πράσινα, ἀντὶ γιὰ μαῦρα.

Δὲν θὰ ἔλεγα βέβαια τὸ ἴδιο ἂν ὁ Πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ πρόβαλλε κατὰ τὴν ἀνακοίνωση τῶν ὀνομάτων ἢ ἔστω καὶ τώρα, ἀλλὰ καὶ ἀργότερα, τὴν Πομακικότητα τῆς ὑποψήφιας. Ὁ ἴδιος. Ὄχι βέβαια διὰ τῶν πληρεξουσίων του Μέσων μὲ τὰ γνωστὰ κουτοπόνηρα πλασαρίσματα, τὰ ὁποῖα ἤδη γίνονται. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Νὰ πρόκειται γιὰ μία ἁπλὴ ὑποστηρικτικὴ κίνηση. Ἡ ὑποψηφιότητα αὐτὴ νὰ ἐξυπηρετήσει τὴν ἐξασφάλιση τῆς ἰσότιμης διανομῆς ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας. Τουτέστιν τὴ διαιώνιση τοῦ ἔως τώρα νομαρχιακοῦ καὶ δημαρχιακοῦ μοντέλου. Νὰ ξαναβαφτοῦν πράσινα τὰ κουτάκια τοῦ Νομοῦ Ἔβρου καὶ τῆς Ροδόπης καθὼς καὶ τοῦ Δήμου τῆς Κομοτηνῆς, καὶ μπλὲ τὰ ὑπόλοιπα. Ὁ Δῆμος τῆς Ξάνθης, καὶ ἡ μεγάλη διευρυμένη.

Καὶ ἐὰν ἀκόμη ἡ ἀντιπολίτευση δὲν εἶχε μπεῖ στὰ βαθιά, δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τοὺς γείτονες. Ἐκεῖ ἀκόμη ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀνακοινώθηκαν τὰ ὀνόματα, ἂν ὄχι ἀπὸ πολὺ πρίν, ἔχουν συσχετίσει τὴν ὑπόθεση μὲ τὴν παροιμία «μὲ ἕνα σμπάρο δυὸ τρυγόνες». Ἡ μία εἶναι ἡ πολιτικὴ Θράκη. Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ Ἀνατολικὴ Μακεδονία. Καὶ φυσικὰ δὲν βιάζονται. Οὔτε εἶναι ἀνιστόρητοι. Ξέρουν καλὰ ὅτι ὁ Ἀθηναϊκὸς καὶ Θρακικὸς ἑλλαδικὸς κομματικὸς ἀνταγωνισμὸς τοῦ 21ου αἰώνα κινεῖται -τηρουμένων βέβαια τῶν ἀναλογιῶν- στὰ μέτρα τῆς ἐποχῆς τοῦ 14ου. Τοῦ Κατακουζηνοῦ καὶ τοῦ Ἀνδρόνικου τοῦ Τρίτου, ὅταν ὁ ἕνας δώριζε τὴν κορούλα του στὸν 60ετή σουλτάνο Ὀρχᾶν, ἐπειδὴ στὸν ἴδιο εἶχε κάνει μὲ τὴν δική του καὶ ὁ ἄλλος. Ὅσο τώρα, γιὰ τὸ γιατί καὶ «ἡ Θράκη δὲν πεθαίνει ποτέ», ἃς ὄψεται ἡ ἀχείλια πτέρνα τῆς τουρκικῆς πολιτικῆς. Τὸ ἀπροσμέτρητο ταμάχι της. Ἐπίσης ὁ αὐτόχθων Θρακικὸς λαὸς τῶν Πομάκων. Ἐννοεῖται βέβαια καὶ οἱ ὑπόλοιποι Θράκες, παρὰ τὶς ἐκλογικεύσεις τοὺς ὦς πρὸς τοὺς ἐκπροσώπους τους, οἱ ὁποῖες ἀναπαράγουν τὸ χθεσινὸ ὅσο καὶ σημερινὸ μοντέλο. Τὸ λέω γιατί ἂν ἦταν νὰ περιμένουμε τοὺς θεσμικοὺς Θράκες νὰ κάνουν κάτι, τότε ζήτω ποὺ καήκαμε.

__________


Σήμ. {1}, Χρῆστος Κηπουρός, Pomaki, Πομάκοι, Pomaks, Pomatski, Pomaklar

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.