Μπορεί να ακούγεται συχνά ότι το κριτήριο των πολιτών είναι αλάνθαστο, όμως δεν είναι και λίγες οι φορές που ισχύει το αντίστροφο. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την προτίμηση ως προς τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή θα άλλαζε κάτι αν θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα, αλλά το ότι πολλοί προσδοκούν, όπως έγραφα παλιότερα, σε ένα θαύμα. Κάτι φυσικά που δεν πρόκειται να συμβεί αφού τόσο η μια όσο η άλλη γραφειοκρατική ομάδα που είναι, πάρε τη μια χτύπα την άλλη, όχι μόνο δεν είναι ʼγιες, ώστε να ελπίζει κανείς σε ένα θαύμα τους, αλλά απεναντίας είναι γεμάτες με αμαρτίες από δεκαετιών και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η «παράταση» κατοχής καρεκλών εκ πάντων και πασών.
Σύντομα θα αποδειχθεί ότι οι επτά και πλέον εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που συνέρρευσαν στη διαδικασία της εκλογής θα διαψευσθούν και πάλι, παραπέμποντας στον «πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο λαό» του Εθνικού ποιητή. Γιατί επί της ουσίας αυτό που συνέβη είναι ότι από τις δύο και κάτι γραφειοκρατικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ, νίκησε η πολυπληθέστερη. Ποιες λοιπόν ιδέες και ποια πράσινα άλογα. Η σύγκρουση όχι μόνο δεν ήταν γόνιμη αλλά τυφλή, θεότυφλη. Δεν έγραψα άλλωστε τυχαία ότι για τη δωδεκάτη Νοεμβρίου, πέραν του «ουαί τοις ηττημένοις» θα ισχύσει αν δεν κατισχύσει κιόλας το «ουαί τοις νικηταίς».
Αν κανείς είχε εντεταλμένη οπτική θα έλεγε ίσως ότι ναι μεν ο Γιώργος Παπανδρέου έλαβε το 56% των ψήφων στην αναμέτρηση της 11ης Νοεμβρίου, όμως ταυτόχρονα από το ένα εκατομμύριο ψήφων, όπως είχε ειπωθεί, του 2004, έπεσε στις τετρακόσιες χιλιάδες. Αυτό πάντως που λέω εγώ είναι ότι η μόνη λύση για το ΠΑΣΟΚ είναι η διάλυση και η εκ νέου δημιουργία ενός μεγάλου Δημοκρατικού Πολιτικού κόμματος. Η Δημοκρατικότητα του οποίου θα μένει να αποδειχθεί, εφόσον προηγουμένως θα έχει αναζητηθεί, βρεθεί και προσδιορισθεί η ακριβής μορφή και τα περιεχόμενα.
Η Δημοκρατικότητα για την οποία ομιλώ φυσικά και δεν αποκτάται ούτε ανακτάται με το να καταγγέλλεις τη μιντιοκρατία, όταν την έχεις διακονήσει και διακονείς όσο κανείς άλλος -πλην ίσως του Σημίτη- στο χώρο σου και όχι μόνο, και αυτό μάλιστα από πολλών δεκαετιών. Γιατί τότε είναι σαν να λέει «ο γάιδαρος το γάιδαρο κεφάλα». Ας μην επεκταθώ στην προβοκατόρικη πολλές φορές στάση των Μέσων ούτε στην εξ αντικειμένου στήριξη με τον τρόπο αυτό, του δήθεν αντιπάλου τους. Ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί και με την περίπτωση της πρόσφατα επανεκλεγείσας κυβέρνησης.
Η εν λόγω Δημοκρατικότητα δεν αποκτάται ούτε ανακτάται όταν τα συνδικαλιστικά λεγόμενα ποσοστά γραφειοκρατικής αλληλεγγύης, όπως π.χ. έγινε στην Πρωτεύουσα, παραπέμπουν σε σταλινισμό και όταν τα μειονοτικά ποσοστά, όπως π.χ. στην πατρίδα μου, έρχονται να θυμίσουν το γνωστό φιλοκεμαλισμό σου, αλλά και την αποσιώπηση από τον κύριο αντίπαλό σου, ίσως λόγω ταύτισης ως προς αυτό, όσο και από τα Μ.Μ.
Η ίδια αυτή Δημοκρατικότητα δεν αποκτάται ούτε και ανακτάται όταν η αυτοκριτική που δήθεν κάνεις παραλείπει επιλεκτικά τα σημεία σταθμούς της πολιτικής διαδρομής σου, με πρώτο και κύριο την αποσιωπημένη ακόμη και από τα ίδια ΜΜΕ, στάση σου στο γνωστό σχέδιο Αννάν και πολλά άλλα. Ούτε ανακτάται διαμέσου παλιννόστησης πρώην επικεφαλής κομμάτων που το τελευταίο τους εκβάν θυμίζει σαλτιμπάγκους.
Παρόλα αυτά η θαυματουργή, όπως απέδειξε η ιστορία ότι είναι, Πολιτική, δίνει μια τελευταία ευκαιρία ανάκτησης της χαμένης Δημοκρατικότητας αυτού του πάλαι ποτέ κινήματος του ΠΑΣΟΚ. Μέχρι που μπορεί να σβήσει από τα κιτάπια της ιστορίας ακόμη και κηλίδες, πλην από μια-δυο περιπτώσεις. Τόσο δραστικό λευκαντικό είναι.
Ποια είναι η λύση; Η καταρχήν λύση είναι να λύσουν τους ζυγούς, και τη θέση του ΠΑΣΟΚ να την πάρει ένα νέο μεγάλο Δημοκρατικό Πολιτικό Κόμμα. Ίσως κάποιοι αντιτείνουν ότι για επανίδρυση μιλούν από πολλών μάλιστα ετών, πολλά μέλη της γραφειοκρατικής αυτής οικογένειας. Ναι αλλά κανείς τους δεν έχει μιλήσει ποτέ για το πέραν των δυο τετραετιών στη Βουλή Ασυμβίβαστο, όπως αυτά τα χρόνια γράφω στις εργασίες μου για την Τέταρτη Δημοκρατία, προτείνοντας να ενσωματωθεί στο Σύνταγμα. Κάτι το οποίο εννοείται ότι θα συμπεριλάβει, αν δεν συμπαρασύρει, όπως λέγεται στα Νομοσχέδια, όλους τους επικεφαλής των πτερύγων του ημικυκλίου.
Κατά τα άλλα είμαι έτοιμος να συμφωνήσω με εκείνους που θα αντιτείνουν ότι οι ιδέες αυτές αποτελούν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Πρώτο διότι χωρίς να το θέλουν, αποδέχονται ότι η υπαρκτή Πολιτική Ελλάδα είναι Έρημος. Χειρότερη δηλαδή και από «Στέπα», όπως έχω πει ότι συνιστούν τα Στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Και δεύτερον, διότι κόβεται ο βήχας όλων εκείνων των Ηρακλειδών των Κομματικών Στεμμάτων οι οποίοι επιχειρηματολογούν κουτοπόνηρα λέγοντας ότι δεν υπάρχει άλλη πρόταση.
Όπως κάτι ανάλογο θα έλεγαν, -π.χ. ότι δεν διαφώνησε κανείς- οι παλιοί σύντροφοί μου, αν δεν αποχωρούσα από την κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ευθύς μετά την παράδοση του ιστορικού Κούρδου ηγέτη. Μια αποχώρηση η οποία ναι μεν εμένα με έστειλε στο σπίτι, αλλά που θα θυμίζει στο διηνεκές την ύπαρξη της ανεξίτηλης ιστορικής κηλίδας όλων τους και που κανένα λευκαντικό δεν θα μπορεί να αφαιρέσει.
Όπως και καμιά απολύτως «αγιογράφηση», σαν και αυτή που επεχείρησε πρόσφατα ο εκ των πρωταγωνιστών της παράδοσης Πάγκαλος για το Γιώργο Παπανδρέου για τον οποίο συμπλήρωσε ότι είχε δήθεν διαφωνήσει με την παράδοση του Οτζαλάν, ταχθείς υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα όμως προαχθείς, σπεύδω να πω, στη θέση του Υπουργού Εξωτερικών. Τώρα γιατί έγινε αυτό το δείχνει ο πρότερος της 15ης Φεβρουαρίου του 1999 και κυρίως ο εν συνεχεία βίος του συνονόματου με το συγγραφέα του «1984» και της αλά Ελληνικά εκδοχής του ίδιου έργου.
___________
Σημείωση {1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
