Με αφορμή την «Ιστορία Στ Δημοτικού» Από τη σιγή των αμνών στην ιαχή των στεντόρων Κυριάκος Σ. Κατσιμάνης Κρατικός Διδάκτωρ Φιλοσοφίας της Σορβόννης, Καθηγητής Φιλοσοφίας του Παν/μίου Αθηνών, Επ. Σύμβουλος / τ. Αντιπρόεδρος του Π.Ι. Αντίβαρο, Ιούνιος 2007 «Ðrîn d (ο Σόλων) t¾n mn pÒlin poll£kij stasi£zousan, tîn d politîn ™n ouj di¦ t¾n •vqum an ¢gapîntaj tÕ aÙtÒmaton, nÒmon œqhken prÕj aÙtoÝj ‡dion, Öj ¨n stasiazoÚshj tÁj pÒlewj m¾ qÁtai t¦ Ópla mhd meq\' ˜tšrwn, timon enai kaˆ tÁj pÒlewj m¾ metšcein.» (Αριστοτ. Αθηναίων Πολιτεία, 8, 5, 1-6). «ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟ» Όταν ο πρώην Υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο πολύς Χένρυ Κίσινγκερ, φερόταν να έχει δηλώσει πως η Ελλάδα είναι ένα κράτος ανυπόταχτο, που θα μπορούσε να παρεμποδίσει την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια, και γι’ αυτό οι Έλληνες πρέπει να χτυπηθούν στην ιστορική τους μνήμη, την πολιτιστική τους παράδοση και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, πολλές ήταν οι οργισμένες φωνές στη χώρα μας που διέψευσαν την είδηση ως χαλκευμένη. Τότε είχα κάνει τη βέβηλη σκέψη ότι καμιά είδηση δεν μπορεί να θεωρηθεί έγκυρη, αν δε συνοδευτεί από κάποιες κατηγορηματικές διαψεύσεις. Έπειτα θυμήθηκα την ιταλική παροιμιακή έκφραση «και αν ακόμη δεν είναι αληθινό, είναι πολύ πετυχημένο». Μετά τη βία των όπλων και τον οικονομικό εξαναγκασμό, ο καλύτερος τρόπος κυριαρχίας πάνω σε ένα λαό είναι η αποδυνάμωση των ψυχικών ερεισμάτων του, όπως η ιστορική του μνήμη, η εθνική του συνείδηση, τα ιδεώδη του και το σύστημα των παραδο-σιακών αξιών του, οπότε η πολιτιστική και ιδεολογική άλωσή του και, σε δεύτερη φάση, η πολιτική καταδυνάστευσή του είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Δεν μπορώ να αποδείξω ότι ο Κίσινγκερ είχε πραγματικά δηλώσει όσα του απέδωσαν. Μπορώ όμως να διαβεβαιώσω ότι, αν στ’ αλήθεια το είχε κάνει, θα γνώριζε σήμερα την πανηγυρική δικαίωσή του, αφού κάποιες από τις βασικές ιδέες του εισέδυσαν ήδη σε βιβλίο ιστορίας της ελληνικής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, το οποίο μάλιστα γράφτηκε με την έμπνευση και την καθοδήγηση ορισμένων Τμημάτων όχι αμερικανικών αλλά ελληνικών, παρακαλώ, Πανεπιστημίων. Αντικρίζοντας κανείς σ’ αυτά τα Τμήματα το φουσκωμένο κύμα του εθνομηδενισμού, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ο Κίσινγκερ τώρα δικαιώνεται, ίνα πληρωθεί το ρηθέν ότι «τα κάστρα πέφτουν από μέσα». ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ! Πραγματικά, σε διάφορα Παιδαγωγικά Τμήματα και, κυρίως, σε Τμήματα Ιστορίας των ελληνικών Α.Ε.Ι. –εκεί όπου άλλοτε δίδασκε ένας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ένας Σπυρίδων Λάμπρος, ένας Διονύσιος Ζακυθινός, ένας Νίκος Σβορώνος-- αλωνίζουν σήμερα ορισμένα μέλη του Δ.Ε.Π., τα οποία επιβάλλουν προς κάθε αντιφρονούντα τον ιδεολογικό εκφοβισμό τους. Τα πρόσωπα αυτά αγωνίζονται να μας πείσουν ότι πρέπει, περίπου, να ντρεπόμαστε ως Έλληνες για την ιστορία μας -- διαφορετικά, το στίγμα του «εθνικισμού» μάς περιμένει στη γωνία! Ότι η δήθεν ιστορική συνέχεια το ελληνισμού από την αρχαιότητα ως σήμερα δεν είναι παρά ένας καταγέλαστος σοβινιστικός μύθος, αφού η ιστορία μας, όπως οι ίδιοι διατείνονται, αρχίζει μόλις πριν από 200, περίπου, χρόνια!. Ότι η εκ μέρους μας επίκληση του αρχαιοελληνικού κλέους είναι εκδήλωση ρατσισμού, που αποσκοπεί να συγκαλύψει τη σημερινή κακομοιριά μας. Ότι η ηρωική διάσταση της ιστορίας μας πρέπει να απορριφθεί μετά βδελυγμίας, γιατί τάχα οι ήρωες είναι πρόσωπα βλαπτικά και επικίνδυνα για τις σύγχρονες κοινωνίες. Ότι από τα βιβλία ιστορίας του ελληνικού σχολείου έχουμε χρέος να εξαλείψουμε το «εθνοκεντρικό αφήγημα», ώστε η εκπαίδευση να μην τονώνει πλέον την εθνική συνείδηση των μαθητών, αλλά να τους δίνει τα μέσα για τον ανεπηρέαστο εθνικό αυτοπροσδιορισμό τους (κάτι που σημαίνει, σε απλά ελληνικά, ότι ως διδάσκαλοι οφείλουμε να εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα στους Έλληνες μαθητές να αισθανθούν και να δηλώσουν Τούρκοι ή Σλαβομακεδόνες!). Ότι κάθε σκέψη για χάραξη από την ελληνική Πολιτεία μιας ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής, ώστε να πάψει επιτέλους η χώρα μας να είναι ένα είδος «ισπανικού πανδοχείου» για τη διεθνή λαθρομετανάστευση, πρέπει να καταγγελθεί ως ξενοφοβική υστερία. Και ότι, σταδιακά, πρέπει να αποδυναμωθεί στο σχολείο η ελληνοκεντρική ταυτότητα των μαθητών προς όφελος της αφειδώς χρηματοδοτούμενης και μεθοδικώς τηλεκατευθυνόμενης «πολυπολιτισμικής κατανόησης». Αν μάλιστα η Ελλάδα καταντήσει ένα ουδετεροεθνές πολυπολιτισμικό μόρφωμα με πολίτες-μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο, τόσο το καλύτερο. Αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο! Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΟΥΡΟΒΟΡΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΟΣ» Με αυτά και με τα άλλα, οι όρθιες ψυχές ενός ειρηνικού, απαλλαγμένου από εθνικισμούς ή ρατσισμούς αλλά ταυτόχρονα υπερήφανου λαού, όπως ο ελληνικός, θα μπορούσαν σταδιακά να ισοπεδωθούν, ώστε οι αυριανοί Έλληνες πολίτες να μετατραπούν με τον καιρό σε αγελαία και εύκολα χειραγωγούμενη μάζα καταναλωτών. Μια τέτοια εξέλιξη «έρχεται γάντι» στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης, που επιδίδεται, μεταξύ άλλων, στην κατασκευή μειονοτήτων και, μέσω αυτών, στον κατακερματισμό των κυρίαρχων κρατών σε μικρά, ανίσχυρα και πειθήνια προτεκτοράτα. (Χρειάζονται μήπως παραδείγματα;) Για επανέλθουμε στα «καθ’ ημάς», αυτοί οι απογοητευμένοι--μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού-- πρώην αριστεροί του ακαδημαϊκού αλλά και ενός τμήματος του (αυτό)αποκαλούμενου «προοδευτικού» χώρου «απετάξαντο» το μαρξισμό και από διεθνιστές έγιναν κοσμοπολίτες. Δεν είχαν το σθένος να παραμείνουν προσηλωμένοι στις αρχές και τις πεποιθήσεις τους, όπως κάποιοι άλλοι (αυθεντικοί όμως) αριστεροί, με τους οποίους μπορεί κανείς να διαφωνεί, αλλά για τους οποίους νιώθει πάντοτε σεβασμό. Αντίθετα, οι εν λόγω πρώην αριστεροί, μέσα στην απόγνωση και τον πανικό τους, κάπου συναντήθηκαν με τη νεοταξική ιδεολογία, τη βρήκαν πολύ ελκυστική, την ερωτεύτηκαν τρελά, της έδωσαν «γην και ύδωρ», ήρθαν μ’ αυτήν σε γάμου κοινωνία και έκτοτε την υπηρετούν με τον ένθεο ζήλο του νεοφώτιστου. Κάποιες κακές, μάλιστα, γλώσσες ισχυρίζονται πως η νύφη έχει και «προίκα», μάλλον όμως πρόκειται για κακόβουλες υπερβολές Η ουσία είναι ότι για μια ακόμη φορά τα άκρα συναντήθηκαν στην αρχετυπική εικόνα του «ουροβόρου δράκοντος». Αναρωτιέται κανείς αν οι συχνές-πυκνές επετειακές πορείες ορισμένων από αυτούς προς την Πρεσβεία της Υπερδύναμης είναι στ’ αλήθεια πορείες διαμαρτυρίας ή αν πρόκειται –υποσυνείδητα-- για τελετουργίες προσκυνήματος και ομολογίας πίστης. «Αχ, πού ‘σαι νιότη πού ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»! Το θέμα θα έβγαζε ακόμη και γέλιο, αν δεν υπήρχε η ορατή απειλή να διοχετευτεί στις ψυχές των Ελλήνων μαθητών και φοιτητών το ισχυρό δηλητήριο του αφελληνισμού, του μηδενισμού και της απαξίωσης των αξιών, οι οποίες συγκροτούν την ελληνική «σχεδία βίου». ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ Το χειρότερο είναι ότι οι παραπάνω κύκλοι και οι κυρίαρχοι στα ΜΜΕ ομοϊδεάτες τους, στο όνομα του δημοκρατικού διαλόγου, της πολυφωνίας και της διαφάνειας, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, προκειμένου να στερήσουν από κάθε αντίθετη φωνή τη δυνατότητα να ακουστεί. Παράλληλα, επειδή ξέρουν πολύ καλά ότι δεν έχουν σοβαρά επιχειρήματα, προσφεύγουν στην παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο της επικόλλησης δεξιά και αριστερά ετικετών με απαξιωτικούς -ισμούς. Πιστεύουν ότι ο άγραφος νόμος-φίμωτρο της αιωρούμενης «ρετσινιάς» τούς βγάζει αυτομάτως από τη δύσκολη θέση να τοποθετηθούν κάθε φορά επί της ουσίας με την πειθώ των δικών τους αναλύσεων, αντί να κρύβονται πίσω από συνθηματολογικές λοιδορίες. Ελπίζουν έτσι ότι οι περιδεείς αντιφρονούντες θα τραπούν σε φυγή, θα εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για ανοιχτό αντίλογο και θα προτιμήσουν να εκφράζονται, το πολύ πολύ, με «ζαμισντάτ», όπως παλιότερα οι Ρώσοι αντικαθεστωτικοί. Έκαναν όμως ένα μοιραίο λάθος: εισάγοντας πραξικοπηματικά τη νεοταξική ιδεολογία και την πρωτότοκη κόρη της, τη διαβόητη «πολιτική ορθότητα», από την πίσω πόρτα του ελληνικού σχολείου με την «Ιστορία της Στ΄ Δημοτικού», χτύπησαν κάθε Έλληνα πολίτη στο νεύρο του πατριωτισμού και της υπερηφάνειάς του. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η αποκαρδιωτική σιγή των ανυποψίαστων αμνών παραχώρησε τη θέση της στην ουρανομήκη ιαχή των αναρίθμητων εξεγερμένων και συσπειρωμένων Στεντόρων. Η απόκρισή μας στην πρόκληση όλων αυτών που παίζουν «εν ου παικτοίς» μάς έβγαλε από τη μακαριότητα, το λήθαργο και την αποχαύνωση. Κατά βάθος, θα πρέπει ίσως να τους ευγνωμονούμε που μας ξύπνησαν. Με την ενότητα, την αγωνιστικότητα, την επαγρύπνηση και προ πάντων την πειστική επιχειρηματολογία μας οι συσχετισμοί μπορεί αργά ή γρήγορα να ανατραπούν. Ο εθνομηδενισμός μπορεί, τελικά, να αποδειχτεί όπλο αυτεπίστροφο («μπούμερανγκ») για τους εμπνευστές, τους πάτρωνες και τους λιανοπωλητές του αλλά και για όλους όσοι όχι μόνο τον ανέχονται, αλλά και επιμένουν πεισματικά να του προσφέρουν ασυλία παρά τη γενική κατακραυγή Στο μεταξύ, όμως, οι μαθητές και οι φοιτητές μας τι φταίνε; ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.