16/10/2002
Κλειστά ΜΜΕ
"Γιατί δεν σχολιάζετε τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου: Φοβάστε;" ¨Η, ακόμα οξύτερα: "Φοβάστε μήπως σάς αφορίσει;" (Δημοσιογράφοι προς πολιτικούς, Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2002 -- βραδυνά δελτία όλων των ελληνικών καναλιών.)
Είναι προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με υποβολή Ερωτήσεων... Εχουμε, πολύ απλούστερα, να κάνουμε με υποβολή Απαντήσεων!
Εχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μιαν ορισμένη εκδοχή της Δημοσιογραφίας που αναθέτει στον εαυτό της αποστολή Εξουσίας, ώστε να συμπεριφερθεί --περαιτέρω-- προς τους πολίτες (πρωτίστως, μάλιστα, προς τους πολιτικούς ιθύνοντες) εν είδη απλών... υπηκόων της.
Και είναι εξ ίσου προφανές ότι ένα αντίστοιχο ερώτημε περί Φόβου δικαιούμαστε να απευθύνουμε, με τη σειρά μας, οι ταπεινοί πολίτες αυτής της "ιδιωτικής" επικράτειας, προς τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους: Φοβάστε μήπως εσείς; Οτι αν δεν εκβιάζατε κατά τέτοιον τρόπο απαντήσεις σε βάρος του Αρχιεπισκόπου, φοβάστε --λέω-- ότι οι προϊστάμενοί σας θα σάς απέλυαν;
Να το εξηγήσω ευθύτερα: το μόνο, ισχυρίζομαι, καίριο ερώτημα όσον αφορά τις σχέσεις της τέταρτης εξουσίας με την εκκλησιαστική συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών, είναι αν υπάρχουν κάποια ΜΜΕ τα οποία έχουν τάξει ως πρωταρχική τους επιδίωξη την Αντιεκκλησιαστικότητα! Σε τέτοια, μάλιστα, μέτρα ώστε να μην προσλαμβάνουν στην υπηρεσία τους κανέναν δημοσιογράφο, αν αυτός δεν είναι πρόθυμος να προσβάλλει (ή και περιπαίζει) επιδεικτικά την θρησκευτική ευαισθησία των ακροατών ή αναγνωστών του...
Διεκδικώ, υπ΄αυτούς τους όρους, έστω προς στιγμήν το λόγο για να υποστηρίξω μονάχα ότι "ερωτήσεις" όπως αυτές που σημείωσα αρχικά, εισάγουν το ήθος της διαβολής σε βαθμό απόλυτης αντιστροφής κάθε πραγματικότητας -- αλλά και κάθε απλής λέξης του λεξιλογίου μας.
Κι εκφέρονται --ας προσέξουμε-- από φωνές που ανταμείφθηκαν με μια θέση στα ανοιχτά μικρόφωνα ακριβώς επειδή ενέδωσαν να καταπνίξουν κάθε φωνή της δικής τους ακριβής συνείδησης!
Λυπάμαι, αλλά είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, εγείρεται --εξ αντικειμένου-- ένα ζωτικό πρόβλημα Αντιπροσωπευτικότητας της κοινωνίας εκ μέρους των ΜΜΕ εκείνων που διεκδικούν τις δημόσιες συχνότητες (τηλεοπτικής ή ραδιοφωνικής) εκπομπής, προκειμένου και μόνο να υποτάξουν την αυτοσυνειδησία της στις προκαταλήψεις τους: ένα πρόβλημα --κυνικά αντιδημοκρατικής-- στράτευσης των κλειστών Μέσων εναντίον της ανοιχτής Κοινωνίας.
Με απορία και έκπληξη,
Γιώργος Καστρινάκης