Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ
Γιώργος Καστρινάκης
Αυτός που ξέρω
-
εν τούτοις
-
το τελευταίο τσιγάρο τό ΄χε πάρει σημάδι του. Κι αν τα χέρια δεν
έσωναν : Το βαστούσε στα χείλη!
Η γουλιά στο φλυτζάνι. Αμετάθετη η ζάχαρη. Το πακέτο, το στυλό, το
κουτάλι
-
κι ένα φύλλο ανοιχτό. Π ε π ρ α γ μ έ ν α π ο ι ή μ α τ α . Η
πλάση πολύπτυχη :
πυκνή συνάμα κι απλή.
Αεικίνητη μόνο η αόρατη άψη. Ολα τ΄ άλλα ακίνητα... Η ΑΠΟΡΙΑ ΠΗΔΑΛΙΑ
: Τι είν΄ αυτό, ποιος θα μάθει, που μάς βεβαιώνει ότι κ ά τ ι ,
από κάπου, παίρνει χώρα εδώ;
Δυο τρεις λέξεις
γραμμένες.
Ανακλάσεις στο ξύλο. Ο ουρανός συννεφιά. Λίγα φώτα αναμμένα. Ο
καθρέφτης χλωμός. Μ έ σ α ε κ ε ί κ ι έ ν α ό ν ο μ α .
ΣΙΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ. Κι η σαγήνη... Μα νάτη
: Η τόση σαγήνη μιάς
φωτοληπτικής συσκευής!
Τί να θέλω απ΄ τα πράγματα παρεκτός να με ξέρουν
-
ΟΠΩΣ ΤΟΥΤΑ
-
καλά;
Η τάξη διάλεκτος. Στο χώρο ταυτότητα. Μια σφραγίδα από χνώτο.
ΑΔΡΑΝΗΣ όλη η ΔΡΑΣΗ. Η φυγή
σημασία. Στο δρόμο ερημιά. Ούτε λίγο
-
φαντάσου!
-
καμάρι. Μα ο παλμός ακριβός.
Πενιχρά θησαυρίσματα. ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ! Μ η ν α λ λ ά ξ ε ι ς κ α ι
ρ έ .
Το κτίσμα παλιό. Μα πόσο νέος ο χρόνος του! Ποια η δριμιά του
φρεσκάδα! Τι ταχύς ο ρυθμός! ΜΗ ΛΑΓΚΑΔΙΑ
-
ΜΗ ΦΑΡΑΓΓΙ : Η υδρόγειος
θάλασσα. Τόσο
-
ώ ναι τόσο!
-
άπλετη η κύμανση. Το μπιστρώ στο βυθό...
Ναι, ζηλεύω την ώρα. Μα σπουδάζω να ξέρω πως, αν βρισκόμουν εκεί,
στη βολή του φακού, η ωραία του έκπληξη θα κινδύνευε άμεσα ν΄
απομείνει αδειανή...
Πέντε ακμαίες αισθήσεις. Η αφή; Η Αφή περισπώμενη κατ΄ αρχήν στ΄
αντικείμενα. Στην έδρα του ξύλου η Οραση, η Γεύση, η Οσφρηση. Στον
αέρα οξεία η Ακοή της Σιγής. Η π α ρ ο υ σ ί α (είν΄ αλήθεια;
- ή, απλώς, έτσι φαίνεται;) α π ο ύ σ α . Κι όμως
: η εγγύτητα σε μέτρα
επαφής!
Εκείνος σηκώθηκε. Βγήκε; Πάντως τόπος δεν άδειασε...
Το τραπέζι του ορίζων. Τοπωνύμια σκεύη. Σε λιτή απαρίθμιση ένα
πλήρες μνημείο. ΚΑΘΕ ΤΙ! Κάθε τι
από ένα σύμβολο. Δ ι η ν ε κ ή ς ε ν ε σ τ ώ ς . Κ Ι
Η Γ Ρ Α Φ Η ; Η γραφή του
ενάσκηση.
Ν΄ ακουμπήσω.
Να πιω.
Να οσφρηστώ.
Ν΄ αντικρύσω.
Ν΄ ακούσω.
Και να στάξω δυο λόγια απ΄ όλ΄ αυτά στο χαρτί.
Δεν ζητούσε παρέα. Δεν γλεντούσε, δεν έκλαιγε. Δεν μιλούσε. Δεν
ρώταγε καν. Μα φαινόταν να
ξέρει! Μα φαινόταν να ξέρει καλά.
Τόσα ωστόσο αποτσίγαρα... ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΚΛΗΣΕΙΣ. Θ΄ απειλούν
-
ε ς π ο τ έ ;
-
να εικονίσουν το ρυθμό σα σπασμό... ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ. Πριν το
νυν και το
αεί.
Θ ά΄ τ α ν λ ί γ
α ! : Θα μπορούσαν τα πράγματα νά΄ ταν, πράγματι, αυτά... Αν δεν
μοιάζαν με κείνα πού ΄χε αφήσει ξοπίσω του
-
ποιος ξεχνά να θυμάται;
-
ο Σολωμός Σολωμού. Μια στιγμή καλοκαίρι. Κεί, μπροστά απ΄ το
φυλάκιο. Πριν αρθεί στον ιστό.
