Πικρό αφιέρωμα στους Ρεπούσειους Παραχαράκτες Σταύρος Καρκαλέτσης Ιστορικός - Κυπριολόγος Αντίβαρο, Μάιος 2007 Για το θλιβερό βιβλίο που όλοι συζητούμε, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Περίπου τα πάντα. Η δική μου αντίδραση θα εξωτερικευθεί διαφορετικά. Δια χειρός ΄΄μαρτύρων’’. Δυστυχώς για την κα Ρεπούση και τους συνοδοιπόρους της, εξακολουθούν (τι ατυχία ) να ζουν κάποιοι από τα θύματα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού Πολλοί Πόντιοι, αντάρτες ή μικρά παιδιά τότε, όταν κατέφυγαν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, κατέγραψαν σε απομνημονεύματα ή ως απλές μαρτυρίες εικόνες που οι ίδιοι έζησαν. Ένας από αυτούς, ο Σάββας Κανταρτζής, που ζούσε ως πρόσφυγας στην Κατερίνη, εξέδωσε σε βιβλίο τα συγκλονιστικά βιώματα που τον σημάδεψαν. Μια από τις αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων, από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν ήταν ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά του Πόντου που έσβησαν από τον χάρτη και η τραγωδία του αποτυπώνει τον τρόπο που δρούσαν οι συμμορίες ατάκτων των Τούρκων, την ώρα που ψυχορραγούσε ο Ποντιακός Ελληνισμός. Το ανατριχιαστικό κείμενο αφιερώνεται στην κα Ρεπούση και τους ομοιδεάτες της, που με τη σειρά τους ΄΄ξέχασαν’’ να αφιερώσουν στο΄΄πόνημά’’ τους λίγες έστω σειρές στην γενοκτονία του ποντιακού και ιωνικού Ελληνισμού. Δεν κατηγορούμε κανέναν. Όταν ο εκ(γιουσουφακι)σμός κάποιων έχει προχωρήσει τόσο, τι να πει κανείς . Οφείλουμε όμως μιαν απάντηση σε όσους συνειδητά διαστρέφουν την ιστορία. Σε όσους εξισώνουν τα μη συγκρίσιμα στην λογική του ΄΄ κι εμείς κάναμε’’. Ξεχνούν ότι άλλο οι εκατέρωθεν ακρότητες που πάντα συνέβαιναν και θα συβαίνουν σε κάθε πόλεμο, και άλλο η μεθοδευμένη γενοκτονία, που οι Τούρκοι εισήγαγαν στην διεθνή πρακτική στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο λόγος λοιπόν σε έναν πονεμένο Πόντιο. Γιατί η τραγωδία του χωριού του, του Μπειαλάν, θα μπορούσε να είναι η τραγωδία χιλιάδων ελληνικών χωριών, χιλιάδων Ελλήνων, στον Πόντο του 1916, την Ιωνία του 1922, την Πόλη του 1955 ή κάποιου χωριού της Κυρήνειας το 1974 \"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν\' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... ʼλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ΄ αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι\' οι τσέτες , περισσότεροι από 150, εισήλθαν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν Τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο. Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξέσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία. Αλλοιώς απειλούσαν ότι θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν. Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ΄ όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν από τσέτες που παραμόνευαν πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω. Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών και έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπαιδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους, σε ένα βουβό κι ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ\' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την \"πατριωτική\" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμηξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία. Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, έτρεμαν με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς \'\'ήρωες\'\' του νεοτουρκικού εγκλήματος: της γενοκτονίας. Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κι οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους. Με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες. Και όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα και οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι\' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση... Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της επιχείρησης των θλιβερών συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν\' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα και απ΄ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.... Οι μητέρες ξετρελλαμένες, έσφιγγαν, αλλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν \"μάνα, μανίτσα!\". Οι κοπέλλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους και άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τα αυτιά, φωνές μανιακές και κλάμματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους. Χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες. Μερικές γυναίκες και κοπέλλες, πάνω στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους: Τις πυροβόλησαν και τις σκότωσαν. Δεν κράτησε πολλά λεπτά αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Και ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια, στην πλατεία του Μπεϊαλάν....\" Η τραγωδία του χωριού αυτού περιγράφηκε σε όλες τις τραγικές της λεπτομέρειες, διότι ο φρικιαστικός αφανισμός των κατοίκων του, είναι απόλυτα δεικτικός του τι συνέβη σε ολόκληρο τον Πόντο. Για αυτό τον λόγο εκτέθηκε η παραπάνω συγκλονιστική μαρτυρία ενός διασωθέντος. Χωρίς να έχουμε την αφέλεια πως τέτοια ΄΄΄κακά πράγματα’’θα φτάσουν στα αυτιά της κας Ρεπούση και όσων άλλων την ακολουθούν. Προέχει η ελληνοτουρκική ΄΄φιλία’’, η πολυπολιτισμική ισοπέδωση και η λευχαιμική εθνική μνήμη. Αυτή η ΄΄μνήμη’’ που θα οδηγήσει, αν δεν αντιδράσουμε ως κοινωνία πολιτών, σε εθνική αμνησία και εν τέλει στη χειρότερη μορφή εθνικού ευνουχισμού και πνευματικής ευθανασίας Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.