Η
ζούγκλα της
κοινωνίας μας
Διονύσιος
Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
Αντιπρόεδρος
του «Δικτύου 21»
Αθήνα, 27.1.2002
Μόνον θλίψη και αγανάκτηση προκαλούν τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στην τηλεοπτική «ζούγκλα», με επίκεντρο την Πάτρα. Μια κοινωνία, που εμφανίζεται βυθισμένη στην παρανομία, την άθλια συναλλαγή, την διαπλοκή και την ασυδοσία, με πρωταγωνιστές επώνυμους του δημοσίου βίου. Δεν θα σταθούμε στην προσωπική ιστορία του, ήδη διαγραφέντος από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, βουλευτή, διότι τα γεγονότα και οι επιπτώσεις τους στην κοινωνία υπερβαίνουν τα πρόσωπα, όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Ούτε πρέπει να περιορισθεί ο προβληματισμός στα γεωγραφικά όρια της πόλης, που έχει το θλιβερό προνόμιο να «πρωταγωνιστεί», αυτές τις ημέρες, στις «κορώνες των ΜΜΕ».
Η
πραγματικότητα
που βιώνει
σήμερα η
ελληνική
κοινωνία, σε
ολόκληρο το
γεωγραφικό
μήκος και
πλάτος της
χώρας, ήταν
γνωστή, πολύ
πριν η «ζούγκλα»
την φέρει στο
επίκεντρο των
αδηφάγων
καναλιών. Και
δεν είναι μόνον
ο παράνομος
τζόγος, που
κυριαρχεί και
κατατρώγει τα
σωθικά της
κοινωνίας μας.
Τα ναρκωτικά,
το εμπόριο
λευκής σαρκός,
η εκμετάλλευση
ανηλίκων, η
παροχή κάθε
είδους «προστασίας»
και πολλές
άλλες μορφές
οργανωμένου
εγκλήματος,
αποτελούν το «κοινό
μυστικό»,
σχεδόν σε κάθε
γωνία της
ελληνικής
επικράτειας.
Όλοι γνωρίζουν
και, δυστυχώς,
όλοι
εθελοτυφλούν.
Και
περισσότερο απ
όλους η
κυβέρνηση της
χώρας, που
περιορίζεται
σε μονότονους
κομπασμούς για
την «ισχυρή
Ελλάδα», την
ίδια στιγμή,
που η ελληνική
κοινωνία, υπό
την
εγκληματική
ανοχή και
αδιαφορία της,
βυθίζεται, όλο
και πιο πολύ
στο τέλμα της
εγκληματικότητας
και της
διαφθοράς.
Η
διαπίστωση του
προβλήματος
έχει γίνει από
καιρό. Οι
επιπτώσεις της
ύπαρξης, της
διαιώνισης και
του ραγδαίου
πολλαπλασιασμού
αυτών των
παρανόμων
κυκλωμάτων δεν
χρειάζονται
πολύπλοκες
περιγραφές και
βαθυστόχαστες
αναλύσεις.
Εκείνο που
χρειάζεται, όχι
σήμερα, όχι
τώρα, αλλά «χθες»,
είναι η
πολιτική
βούληση για την
εξάρθρωση όλων
αυτών των
εστιών, που
γεννούν
κακοηθέστατα
καρκινώματα
στο
καταταλαιπωρημένο
σώμα της
ελληνικής
κοινωνίας. Πέρα
από τα συνήθη, σ
αυτές τις
περιπτώσεις,
ευχολόγια και
την
καθυστερημένη,
αλλά βαθύτατα
υποκριτική,
έκφραση
αποδοκιμασίας,
η πολιτεία
οφείλει να
κηρύξει
κατάσταση
συναγερμού και
να στρατευθεί,
σύσσωμη, στην
προσπάθεια για
την εξάρθρωση
των παρανόμων
κυκλωμάτων
κάθε μορφής και
την πλήρη
εξάλειψη του
οργανωμένου
εγκλήματος.
Αυτή η
προσπάθεια
είναι βέβαιο
ότι θα «ακουμπήσει»
και πολλούς
μεγαλόσχημους,
πολλούς
επώνυμους «υπεράνω
υποψίας». Τόσο
το καλύτερο για
μας τους
υπόλοιπους. Η
ελληνική
κοινωνία
πρέπει, επί
τέλους, να
απαλλαγεί από
την
διαστροφική
παρουσία τους.-