Με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ: Τριτοκοσμικές Εικόνες στην Ελλάδα

Αντιπροέδρου του Δ.Σ. του Δικτύου 21

Η επικείμενη λήξη του πολέμου στο Ιράκ βρίσκει την ελληνική κοινωνία σε πλήρη σύγχυση. Η προσπάθεια των εγχωρίων ΜΜΕ να παρουσιάσουν το θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων ως ένα νέο Βιετνάμ των ΗΠΑ και ως λαμπρό πεδίο δόξας για τον δικτάτορα Σαντάμ, απεδείχθη καταγέλαστη. Το αναμφισβήτητο γεγονός της περιφρόνησης της διεθνούς νομιμότητας από πλευράς αμερικανικής ηγεσίας, τροφοδότησε τα αντιαμερικανικά ένστικτα της αμετανόητης και ζαλισμένης, ακόμη, από την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, αριστεράς, που «άδραξε» την ευκαιρία για να επαναφέρει στο προσκήνιο την αναχρονιστική συνθηματολογία της και τον ξεπερασμένο φανατισμό της. Εκμεταλλευόμενη άριστα την φυσική αποστροφή κάθε λογικού ανθρώπου προς τον πόλεμο, αυτή η, αφυδατωμένη από ιδέες και οράματα, ελληνική αριστερά πέτυχε να διαμορφώσει το έντονο αντιαμερικανικό κλίμα, που ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Αυτή η ίδια αριστερά, που δεν έβγαλε τσιμουδιά για την προετοιμαζόμενη από το σχέδιο Ανάν μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο, «διέρρηξε τα ιμάτιά της» για να αγιοποιήσει ένα στυγνό και απάνθρωπο, με μια λέξη ολοκληρωτικό, καθεστώς, η πτώση του οποίου αποκαλύπτει, έστω και αν δεν προβάλλεται, όσο θα έπρεπε, από τα δικά μας ΜΜΕ, την ικανοποίηση των ίδιων των Ιρακινών για την απαλλαγή τους από τα δεσμά του Σαντάμ. Αυτού του Σαντάμ τον οποίο βαθυστόχαστοι αναλυτές και περισπούδαστοι δημοσιογράφοι παρουσίαζαν, μέχρι χθες, περίπου ως αστραφτερό είδωλο του ιρακινού λαού, ως φλογερό εγγυητή των ελευθεριών τους και ως αγέρωχο πολέμαρχο, που με τα εμπειροπόλεμα στρατεύματά του θα σάρωνε τους αμερικανοβρετανούς εισβολείς και θα χάριζε στους απανταχού της γης θαυμαστές του έναν ανεπανάληπτο πολεμικό θρίαμβο……….

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, η διάθεση της αμερικανικής ηγεσίας να ξεπεράσει την διεθνή νομιμότητα και να εφαρμόσει την θέλησή της, χωρίς να λάβει υπ’ όψη της τις διεθνείς αντιδράσεις και, κυρίως, τα υφιστάμενα θεσμικά εμπόδια μιας ανεξέλεγκτης και επικίνδυνης, για την παγκόσμια έννομη τάξη, επιθετικότητας, είναι κατακριτέα. Όπως κατακριτέα και αποκρουστική είναι η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής και η εκμηδένισή της ως αξίας, σε σχέση με την επιδίωξη άλλων, ηθικά κατωτέρων, συμφερόντων.

Όμως αυτή η απερίφραστη άρνηση αποδοχής της αμερικανικής ισχύος και αλαζονείας, όπως εκδηλώθηκε στην περίπτωση του Ιράκ, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί την μετάβαση σε ακραίες και εξ ίσου καταδικαστέες συμπεριφορές, όπως αυτές που υιοθέτησε η ελληνική αριστερά κατά την διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Ο θάνατος αθώων παιδιών στο Ιράκ δικαιολογημένα κεντρίζει τις συνειδήσεις μας, αλλά δεν είναι περισσότερο συγκλονιστικός από τον θάνατο εκατομμυρίων παιδιών, κάθε χρόνο, στην Αφρική, όπου πεθαίνουν βασανιστικά από την πείνα και από τις ατελείωτες εμφύλιες συγκρούσεις. Όμως γι’ αυτά τα, εξ ίσου αθώα, παιδιά της Αφρικής, η ελληνική αριστερά ουδέποτε κινητοποιήθηκε, προφανώς διότι δεν μπορούσε να συνδυάσεις τις διαμαρτυρίες της με τον ανέξοδο αντιαμερικανισμό, που ασφαλώς κυριαρχεί στη λογική των αντιδράσεών της.

Εξ άλλου, η αφύσικη και παράλογη λατρεία για τον Σαντάμ (που δεν δίστασε, στο πρόσφατο παρελθόν, να δολοφονήσει τον ίδιο τον λαό του με χημικά αέρια), όπως εκδηλώθηκε από αμέτρητα «εμετικά» πανώ και αφίσες, πέραν του ότι αποτέλεσε βάναυση πρόκληση κάθε υγιούς δημοκρατικού φρονήματος, απογύμνωσε τους εμπνευστές τους από τον μανδύα της υποκρισίας τους. Διότι, αποκάλυψε, κατά τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι, στόχος τους δεν ήταν η προστασία της διεθνούς νομιμότητας και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά η αναθέρμανση του πρωτόγονου αντιαμερικανισμού τους, τον οποίο αναγκαστικά ενισχύει ο υποσυνείδητος «πόνος» τους για την οριστική συντριβή των ψευδοσοσιαλιστικών οραματισμών τους.

Δυστυχώς στην διαμόρφωση αυτής της τριτοκοσμικής εικόνας της ελληνικής κοινωνίας, συνέβαλε τα μέγιστα η στάση της κυβέρνησης. Από την μια πλευρά, ο υπουργός Εξωτερικών υπήρξε διαπρύσιος απολογητής της αμερικανικής πολιτικής, έστω και αν εκ των υστέρων προσπάθησε να «μπαλώσει» τα πράγματα. Από την άλλη πλευρά, ο αμετανόητος Λαλιώτης, θυμήθηκε τα νιάτα του και το ΠαΣοΚ του «ζιβάγκο». Στη μέση ο πρωθυπουργός, που, αφού απέτυχε παταγωδώς να εμφανίσει ένα δυναμικό και αποφασιστικό πρόσωπο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αφού δεν δίστασε να επιτρέψει την διέλευση των αμερικανικών αεροπλάνων από τον ελληνικό εναέριο χώρο και τις διευκολύνσεις του αμερικανικού στόλου στη Σούδα, υποτάχθηκε πλήρως στον δημαγωγικό επαρχιωτισμό του Κ. Λαλιώτη και «πήρε σβάρνα» τις κομματικές συνάξεις για να εκφράσει τα «γνήσια» αντιπολεμικά αισθήματα του ιδίου και της κυβέρνησής του…….

Όσο για τα προβλήματα της χώρας, ακολούθησαν και αυτά, την λογική Σημίτη: Κάθε δυσκολία είναι προτιμότερο να «κουκουλώνεται», παρά να αντιμετωπίζεται υπεύθυνα και αποφασιστικά, με σκοπό την εξεύρεση λύσης…. Ο πόλεμος στο Ιράκ υπήρξε μια χρυσή ευκαιρία για να ξεχασθούν τα εσωτερικά μας, την ίδια στιγμή που η «ισχυρή Ελλάδα» του Κ. Σημίτη ήταν εξαφανισμένη από το πεδίο των διεθνών πρωτοβουλιών, πάρα τις ασταμάτητες, πλην ανούσιες καυχησιολογίες, για την άσκηση της προεδρίας. Η εικονική πραγματικότητα εξακολουθεί να θριαμβεύει……..

http://antibaro.gr