Η όψιμη «μεταλλαγή» Σημίτη

Του Διονυσίου Κ. Καραχάλιου

Δικηγόρου – Αντιπροέδρου του Δικτύου 21

19.5.2002

Έντρομος ο πρωθυπουργός από την φθίνουσα πορεία της προσωπικής του απήχησης, τόσο στην ελληνική κοινωνία, όσο και μέσα στους κόλπους του κόμματος του, το «πήρε απόφαση»! Βλέποντας ότι, ούτε οι διαχωριστικές γραμμές του Κ. Λαλιώτη, ούτε η εμμονή του σε εκσυγχρονιστικά πειράματα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, μπορούν να συμβάλουν στην ανάκαμψη του προσωπικού του γοήτρου, αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί : Αυτό, που αν του τόλεγε κανείς πριν μερικούς μήνες, θα απέστρεφε με περιφρόνηση το πρόσωπό του. Ο Κ. Σημίτης αποφάσισε να γίνει πατριώτης!

Αντιλαμβανόμενος, με καθυστέρηση ετών, τα τραγικά αδιέξοδα της των συνεχών υποχωρήσεων της κυβέρνησή του στα εθνικά μας θέματα, αλλά, κυρίως, πιεζόμενος από το κλίμα έντονης αμφισβήτησης και δυσαρέσκειας προς το πρόσωπό του, που αδυνατεί παντελώς να αντιμετωπίσει, ο πρωθυπουργός μας έκρινε ότι, ήλθε η στιγμή να «ανεβάσει» τους εθνικούς τόνους και να μιμηθεί την υψηλή ρητορική παλαιοτέρων εποχών.

Ο πλέον πειθήνιος, στα κελεύσματα φίλων και συμμάχων, πρωθυπουργός, που ανέδειξε η χώρα, θυμήθηκε τα βέτο, που μέχρι τώρα κρατούσε στα συρτάρια της εθνικής του απάθειας, κατάλαβε τον ρόλο της αντιπολίτευσης, με την οποία μέχρι σήμερα αρνιόταν πεισματικά να συζητήσει τα εθνικά μας θέματα και, ως δια μαγείας, ανέσυρε από την σκόνη της αχρησίας, το «κοστούμι» του αδιάλλακτου διαπραγματευτή.

Όμως είναι πολύ αργά, πια, για την αναγκαστική μεταλλαγή του Κ. Σημίτη. Ο πρωθυπουργός των Ιμίων, της υπόθεσης Οτσαλάν, των  S 300, των γκρίζων ζωνών της Μαδρίτης και της συμφωνίας του Ελσίνκι, δεν μπορεί να αλλάξει, όσο και αν προσπαθήσει τώρα, την εικόνα, που με «συνέπεια» κατασκεύασε για τον εαυτό του εδώ και χρόνια. Οι δουλικές ευχαριστίες του προς τους αμερικανούς, λίγο μετά τις ταπεινωτικές εξελίξεις στα Ίμια, σημάδεψαν την εξωτερική πολιτική του Κ. Σημίτη και οριοθέτησαν την πολιτική του φυσιογνωμία. Ο υποτακτικός υπηρέτης δεν μπορεί ποτέ να γίνει υπερήφανος αφέντης.