Α.
ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗΣ
Η
δημοκρατία είναι κατά γενική ομολογία ένα
πολιτικό σύστημα στο οποίο η ελευθερία
σκέψεως και έκφρασης κάθε ανθρώπου είναι
δεδομένη. Η επιτήρηση του συστήματος είναι
μία διαρκής διαμάχη για τις πολιτικές
δυνάμεις, γιατί το σύστημα, λόγω της
παραπάνω αρχής, είναι ευαίσθητο σε
επιθέσεις μη δημοκρατικών στοιχείων εκ των
έσω. Στην Ευρώπη, η εμφάνιση του Χάιντερ,
όπως και παλιότερα του Ζαν Μαρί Λεπέν, είναι
ακριβώς τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις.
Βασιζόμενοι στις δημοκρατικές αρχές οι
πολιτικοί αυτοί σταδιοδρομούν κηρύσσοντας
το μίσος και την ξενοφοβία, και επιτίθονται
στους θεσμούς του κράτους υπονομεύοντας το
πολιτικό σύστημα που τους παρέχει
προστασία. Ο κύριος Χάιντερ δεν έχει κλώνο
στην Ελλάδα κι αυτό γιατί στην Ελλάδα οι
κλώνοι του ανήκουν σε κάποιο από τα μεγάλα
κόμματα, τα όποια τους παρέχουν το βήμα για
τις επιθέσεις ρεβανσισμού και επιστροφής
στο χρόνο, τις οποίες επιχειρούν κάθε τόσο.
Είναι πάντως αδύνατον να υποστηριχθεί ότι
κάποιο από τα μεγάλα κόμματα λειτουργεί
ενάντια στο πολιτικό σύστημα.
Το
ερώτημα πάντως παραμένει σχετικά με τις
μειονοτικές ομάδες, οι οποίες εκφράζουν
ανοιχτά απόψεις που είναι κομματικά αντί-ιδεολογικές
και κάθετα αντίθετες με το πολιτειακό
σύστημα. Κατά πόσο ένα κόμμα το οποίο είναι
πολυσυλλεκτικό και ιδεολογικά τοπο0ετημένο
μέσα στο στα όρια του παρόντος πολιτειακού
συστήματος μπορεί να υποθάλπει οργανωμένες
ομάδες η ακόμη και μεμονωμένα άτομα,
τα οποία ανήκουν στην προηγούμενη
κατηγορία; Για να δοθεί απάντηση ιδιαίτερα
στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας
στην οποία το φαινόμενο κάνει πολύ
συχνά την εμφάνιση του πρέπει να εξετάσουμε:
Πρώτον,
το δικαίωμα στον πλουραλισμό της σκέψης και
της ανεξαρτησίας από τον κεντρικό
μηχανισμό ενός μέλους του κόμματος. Αυτό το
δικαίωμα προφασίζονται διάφοροι βουλευτές
και μέλη της εξτρεμιστικής δεξιάς για να
ενεργούν περιθωριακά και αντίθετα με την
ιδεολογική φορά της Νέας Δημοκρατίας. Οι
υπέρμαχοι του πλουραλισμού, υπεραμύνονται
των θετικών αποτελεσμάτων που έχει η
απορρόφηση τέτοιων ατόμων, τα οποία μέσα
στους μηχανισμούς ενός μεγάλου κόμματος
αποδυναμώνονται και περιθωριοποιούνται
ακόμη πιο πολύ. Οι διάφοροι βουλευτές που
έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη με τα
κατά καιρούς καμώματα τους, αποτελούν ένα
πολύ μικρό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας και
όπως λέγεται δεν έχουν ρεύμα. Αντιθέτως θα
μπορούσε να υποστηριχθεί ότι έστω και μικρό
το κομμάτι αυτό έχει κάποιο ειδικό βάρος,
ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τις αλλαγές
στην πολιτική που συντελέστηκαν στην
Αυστρία λόγω Χάιντερ και τις αναμενόμενες
αλλαγές στην Δανία λόγω Kjaersgaard.
Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα η αρνητική
πλευρά του πλουραλισμού διαδραματίστηκε σε
όλο της το μεγαλείο στην υπόθεση Οτζαλάν,
όπου η «εθνικιστική» ομάδα του ΠΑΣΟΚ
καπέλωσε το κόμμα και την κυβέρνηση
εκθέτοντας την χώρα διεθνώς. Επίσης, στα
αρνητικά της άποψης αυτής συγκαταλέγεται
και το γεγονός ότι τέτοιοι βουλευτές μόνο
θετικά δεν προβάλουν το κόμμα, του δίνουν «κακή»
δημοσιότητα στερώντας του την δυνατότητα
να προσελκύσει κεντρώους κυρίως ψηφοφόρους.
Καλή η πολυσυλεκτικότητα, αλλά όχι όταν
κινδυνεύει ο χαρακτήρας και το μέλλον του
κόμματος. Εύλογη είναι λοιπόν η ερώτηση του
πρώην εκπρόσωπου του κόμματος κ.
Παυλόπουλου, που θεωρεί ότι «αν ελάχιστοι
έχουν τόσες αιτιάσεις κατά της ΝΔ γιατί
παραμένουν στους κόλπους της;»
Δεύτερον,
το δικαίωμα του κόμματος να ελέγχει τα μέλη
του όσο βαρυσήμαντα και να είναι αυτά και να
τα παραπέμπει πειθαρχικά εφ’ όσον δεν
υπακούν στις «γραμμές» του. Παρά το γεγονός
ότι η αποπομπή από το κόμμα είναι λιγότερο
δημοκρατική από τον πλουραλισμό, παρέχει
σιγουριά στα υπόλοιπα μέλη και τους
ψηφοφόρους. Όπως είχε κάποτε γράψει ο
μακαρίτης Παύλος Μπακογιάννης ένα από τα
μεγαλύτερα στελέχη που περάσανε από την ΝΔ,
«Όταν ένα κόμμα ‘καπελώνεται’ στην κάθε
του εκδήλωση από τις εξτρεμιστικές
μικροομάδες, δεν μπορεί να πείσει τον
πολίτη ότι είναι σε θέση να δράσει αυτόνομα,
να κινητοποιήσει το ίδιο δυνάμεις.» Το
γεγονός και μόνο ότι η προηγούμενη πρόταση
έχει γραφτεί πριν από μία δεκαπενταετία,
δείχνει ότι στη ΝΔ, είτε αδιαφορούν, είτε
δεν μπορούν να απαλλαχτούν από τα ακροδεξιά
στοιχεία, είτε καταλαβαίνουν την λάθος τον
όρο συσπείρωση. Εν πάση περιπτώσει πάντως,
είναι φανερό ότι το κόμμα βλάπτεται από
αυτήν την σχέση. Με την αποπομπή των
ακροδεξιών μελών, η ΝΔ δεν διατρέχει τον
κίνδυνο να διασυρθεί από τον κάθε υποψήφιο
της, ο οποίος πιστεύει σε ιδέες αντίθετες με
αυτές του καταστατικού του κόμματος, είτε
προσπαθεί να προσεταιριστεί κάποια μερίδα
«ορφανών» ψηφοφόρων με τα ίδια
χαρακτηριστικά. Η στρατηγική του διωγμού
βέβαια θα έχει συνέπειες όπως, η άμεση
απώλεια ακροδεξιών ψήφων και ίσως η απώλεια
συσπείρωσης όλου του δεξιού χώρου.
Υπάρχει
τρόπος να αποφευχθεί τέτοιο δίλημμα;
Η απάντηση είναι ότι το κέρδος που θα
έχει η ΝΔ στο τελικό αποτέλεσμα
απομακρύνοντας τα ακροδεξιά στοιχεία που
την ταλανίζουν, θα είναι μεγαλύτερο της
φθοράς που θα υποστεί από την απομάκρυνση
τους λόγω της αυξημένης έλξης ψηφοφόρων από
τον αμιγώς κεντρώο χώρο, που στην
πλειοψηφία τους απομακρύνονται από το
κόμμα λόγω της αντιδιαμετρικής τοποθέτησης
τους με πολιτικούς όπως οι κύριοι
Καρατζαφέρης, Ανδρεουλάκος, Κιλτίδης και
Καμμένος. Ένας άλλος τρόπος να αποφευχθεί
το δίλημμα, ίσως και ο πλέον φυγόπονος,
είναι με μία πετυχημένη ανανέωση όπως αυτή
που έχει ξεκινήσει στις μέρες μας, η οποία
όμως θα πάρει καιρό και φυσικά τα
αποτελέσματα της εξαρτώνται από πολλούς
αστάθμητους παράγοντες κάνοντας την
επιτυχία της αμφίβολη. Η ανανέωση πάντως θα
δώσει πνοή στην Νέα Δημοκρατία με την
παραγωγή νέων μελών, καινούργιο αίμα δηλαδή
φιλτραρισμένο με καινούριες εμπειρίες
χωρίς τις προκαταλήψεις του παρελθόντος,
που θα δώσει την απαραίτητη ώθηση στο κόμμα
να συνεχίσει την συμβολή του στα κοινά του
εικοστού πρώτου αιώνα.