Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής
Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές,
Έδρα
Jean Monnet
για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση
Πάντειον
Παν/τήμιον,
info@ifestosedu.gr,
info@ifestos.edu.gr
------
www.ifestos.edu.gr,
www.ifestosedu.gr
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Προς διοργανωτές
της συνάντησης
«Από τον Εθνικιστικό πατριωτισ΅ό στον Πατριωτισ΅ό του
Πολίτη»
Αντίβαρο Μάιος 2007
Κοινοποίηση:
Πανεπιστημιακή κοινότητα και άλλους ενδιαφερομένους.
Ανάρτησή της επιστολής στην διεύθυνση
http://www.ifestos.edu.gr/60.htm.
Κύριοι συνάδελφοι,
Θέμα:
Η διαμάχη για
τα βιβλία της ιστορίας και η «κριτική ιστοριογραφία»:
Έκκληση για ψυχραιμία, νηφαλιότητα και αποχή από χρήση
υβριστικών χαρακτηρισμών. Πρόταση για επιστημονική συνάντηση
χωρίς ντουντούκες, κραυγές και χαρακτηρισμούς.
Αν και
δυσκολεύομαι να παρευρεθώ ευχαριστώ για την πρόσκληση (για
τους τρίτους την προσαρτώ πιο κάτω) να συμμετάσχω σε δημόσια
συζήτηση με θέμα
«Από τον Εθνικιστικό πατριωτισ΅ό στον Πατριωτισ΅ό του
Πολίτη»
που
αφορά την διαμάχη για την «κριτική» ιστοριογραφία.
Ειλικρινά, με αφήνουν άφωνο οι επιστημονικά αδιάφορες
κορώνες του τίτλου που επιλέξατε και που μάλλον προδικάζουν
μια μεροληπτική προσέγγιση ενός κρίσιμου ζητήματος που
απασχολεί έντονα το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και της
σιωπηρής πλειονότητας των ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων.
Είναι «εθνικισμός»
αν κάποιοι θέλουν
ακριβή και όχι ιδεοληπτική ιστοριογραφία; Είναι
εθνικισμός αν κάποιοι θεωρούν ιστοριογραφική τσαρλατανιά την
εξίσωση θυτών και θυμάτων της εποχής των
φασιστικών-δυναστικών αυτοκρατοριών;
Είναι εθνικισμός αν κάποιοι θέλουν αυστηρά περιγραφική
ανάλυση των φασιστικών-δυναστικών πρακτικών της
αυτοκρατορικής εποχής; Είναι ή δεν είναι επίπλαστη
κατασκευή η αντιπαραβολή του «πατριωτισμού του
πολίτη» και ενός δήθεν «εθνικιστικού» πατριωτισμού; Πότε θα
γίνει κατανοητό ότι στον διεθνή χώρο δεν υπάρχουν άχρωμες,
άοσμες και απονευρωμένες κατασκευές αλλά ζωντανά και
οντολογικά θεμελιωμένα εθνικά-κρατικά κοινωνικοπολιτικά
συστήματα που θεμελιώθηκαν στις αξιώσεις
ελευθερίας-ανεξαρτησίας και που υπάρχουν για ένα μόνο σκοπό:
Να είναι συλλογικά ελεύθερα-ανεξάρτητα και οι κοινωνίες τους
να απολαμβάνουν την ετερότητά τους υπό καθεστώς
εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας! Αυτό προβλέπει το διεθνές
δίκαιο, αυτό προβλέπουν οι καταστατικοί χάρτες των διεθνών
θεσμών και αυτό αξιώνουν όλες οι κοινωνίες πλην κάποιων
«κριτικών» διανοουμένων σε κάποιες τρικλίζουσες και
παραπαίουσες κοινωνίες. Για όσους τουλάχιστον είναι
νοήμονες, ορθολογιστές και καλόπιστοι, στα κράτη-θύματα των
ηγεμονικών αξιώσεων δεν υπάρχουν εθνικιστές. Όλες οι
κυρίαρχες κοινωνίες είναι φιλειρηνικές και το μόνο που
θέλουν είναι η ανεξαρτησία τους και η απόλαυση της ηθικής
και κοσμοθεωρητικής ετερότητάς τους. Στις διεθνείς σχέσεις
υπάρχουν μόνο διεθνοεθνικιστές (τα ηγεμονικά κράτη) και
ιδεολογικοί χαμαιλέοντες (η «μαλακή ισχύς» των πρώτων στις
παραπαίουσες κοινωνίες) που υπηρετούν τους πρώτους! Υπάρχουν
επίσης και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι διεθνικοί δρώντες
όπως εγκληματίες, τρομοκράτες και μεγαλομανείς κερδοσκόποι
που επενδύουν σε ιδρύματα, έρευνες και χρήσιμες σχέσεις με
υπηρεσίες των ηγεμονικών κρατών. Γιατί λοιπόν αυτό το κυνήγι
μαγισσών κατά του φρονήματος κοινωνιών που αμύνονται και που
βρίσκονται στο στόχαστρο των διεθνοεθνικιστών;
Δράττομαι ακριβώς
της ευκαιρίας για να επισημάνω ότι μετά τις εύλογες,
εξαιρετικά επιεικείς και κατά το πλείστον πλήρως
αιτιολογημένες αντιδράσεις πολλών μελών της ελληνικής
επιστημονικής κοινότητας και σχεδόν του συνόλου των
δημοκρατικά σκεπτόμενων μελών της ελληνικής κοινωνίας, θα
περίμενα διαφορετικές αντιδράσεις και διαφορετικές δημόσιες
συζητήσεις. Όμως,
φαίνεται ότι το πάθημα όσων στήριξαν το
φασιστοειδές-ανελεύθερο σχέδιο Αναν δεν έγινε μάθημα. Οι
ίδιες πρακτικές που προωθούσαν αυτό το
φασιστοειδές-ανελεύθερο σχέδιο επαναλαμβάνονται τώρα κυρίως
από μονοπωλιακές στήλες επιφυλλίδων συνοδευόμενες από
ακόμη πιο αγενείς χαρακτηρισμούς. Αναφέρω ενδεικτικά ότι
πρωταθλητές επιφυλλίδων επιτίθενται απρόκλητα κατά όσων
έχουν αντίθετη άποψη χαρακτηρίζοντάς τους, μεταξύ άλλων, ως
«ψυχωτικούς» ή φιλοπόλεμους που «τους αρέσει η ιστορία που
ρέει αίμα». Όταν έστω και βραδύκαυστα άρχισε να συζητείται
το ζήτημα της «κριτικής» ιστοριογραφίας και των διεθνικών
συναρτήσεων, πολλοί ελπίσαμε ότι αυτή την φορά κάποιοι θα
αντιληφτούν έγκαιρα το λάθος τους και ότι η ευγένεια, η
ηπιότητα και η νηφαλιότητα θα επικρατήσουν, τουλάχιστον
μεταξύ πανεπιστημιακών. Αναμέναμε ότι, επιτέλους, η δύναμη
του μυαλού θα αρχίσει να διοχετεύεται στα επιχειρήματα και
όχι στις κραυγές και ότι, πλέον, μετά το πάθημα του σχεδίου
Αναν, θα γίνει ευρύτερα παραδεκτό πως οι δράστες χονδροειδών
λαθών θα πρέπει να δηλώνουν ένα ταπεινό και τίμιο
mea culpa
αντί να αυγοπαγιδεύονται σ ένα φαύλο κύκλο αυτοαναφορικά
αυτοτροφοδοτούμενων σφαλμάτων.
Τέτοιες στάσεις δηλαδή παραδοχές λαθών είναι συχνές και
στις καλές επιστημονικές κοινότητες τιμώνται δεόντως. Σε
κάθε περίπτωση, επειδή δεν διεκδικώ το μονοπώλιο της
αλήθειας και επειδή διερωτώμαι κατά πόσο κάνω λάθος κατά
πόσο δηλαδή η ημερίδα σας που συμπεριλαμβάνει πολλούς
«αναθεωρητές της ιστορίας» γίνεται για να ακουστεί
αυτοκριτική πολύ θα ήθελα η εξ αντικειμένου ιδεολογικά
ομοιογενής ομάδα σας να απαντήσει σε καίρια ερωτήματα της
ελληνικής κοινωνίας και των υπόλοιπων μελών της
πανεπιστημιακής κοινότητας:
1.
Τι απαντούν οι «κριτικοί» ιστοριογράφοι για την
έκθεση-καταπέλτης της Ακαδημίας Αθηνών;;;; Η εύκολη
απάντηση βεβαίως που δεν συνιστώ είναι να κατηγορηθούν οι
Ακαδημαϊκοί ως «ψυχωτικοί» ή περίπου «αιμοσταγείς». Δεν το
συνιστώ. Εν τέλει, κάποιοι, μετά την πασιφανή επιστημονική
συντριβή τους γιατί δεν καταθέτουν τα όπλα και γιατί δεν
αφήνουν άλλους πιο προσεκτικούς επιστήμονες να γράψουν την
ιστορία για την ελληνική νεολαία! Γιατί κυριολεκτικά
«γλύφουν εκεί που χθες έφτυναν»; Εκεί δηλαδή που χθες
έβριζαν ως «ψυχωτικούς», «εθνικιστές» και ως περίπου
αιμοσταγείς όσους θέλουν βάσιμη ιστοριογραφία (χωρίς
χονδροειδή λάθη) σήμερα κυριολεκτικά ως «βρεγμένες γάτες»
τρέχουν στα κελεύσματα της περιδεούς μπροστά στις βάσιμες
διαμαρτυρίες και την κοινωνική αντίδραση πολιτικής εξουσίας
και στρώνονται στην δουλειά για να «διορθώσουν» εκατοντάδες
λάθη. Είναι αυτή η πρέπουσα ακαδημαϊκή στάση;
2.
Ποια είναι ακριβώς η σχέση της
«κριτικής» αναθεώρησης των μαθητικών βιβλίων με τα
«μητρικά» αναθεωρητικά κείμενα που γράφτηκαν υπό την στέγη
του άκρως αμφιλεγόμενου
CDRSEE;
Δεοντολογικά πως τίθεται το ζήτημα των ακαδημαϊκά άκρως
αμφιλεγόμενων εξωγενών χρηματοδοτών και κυρίως οι
συναρτήσεις με τον
διεθνικό-διεθνή ρόλο αφενός του σημαντικού χρηματοδότη
και κακόφημου κερδοσκόπου Σόρος και αφετέρου ποικίλων
«οργανισμών» δυτικών ηγεμονικών δυνάμεων με πασίγνωστο ρόλο
και αποστολή.
Όσοι είναι καλόπιστοι καλά θα κάνουν να ανατρέξουν σε
αναλύσεις για το θέμα αυτό (κλικ για μετάβαση). Σε
συνάρτηση με αυτά τα καίριας σημασίας ζητήματα, συζητείστε
παρακαλώ συναφείς πάγιους ακαδημαϊκούς κώδικες και
δεοντολογίες που σχετίζονται με την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία!
3.
Πως αιτιολογείται
η ακαδημαϊκά απαράδεκτη τακτική μερικών ιδεολογικά
δραστήριων φορέων συλλογής υπογραφών από νεότερα και
νεοεισερχόμενα στελέχη; Είναι μια τέτοια πρακτική
συμβατή με πάγιους κώδικες ακαδημαϊκής δεοντολογίας; Είναι
δυνατό συνάδελφοί μας να λειτουργούν ως
«λίσταρχοι»-συλλέκτες υπογραφών που σκανδαλίζουν και εξ
αντικειμένου πειθαναγκάζουν νεότερα στελέχη του χώρου;
Επισημαίνω ότι εμφανίζονται σχεδόν οι ίδιοι πάντα φορείς
επιστημονικών τίτλων που εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα όταν
υποστήριξαν το φασιστοειδές-ανελεύθερο σχέδιο Αναν. Τότε
ήταν το ανελεύθερο σχέδιο Αναν σήμερα είναι η «κριτική»
ιστοριογραφία.
4.
Τι λέει ένα πάνελ εκλεκτών ακαδημαϊκών: Είναι
«εθνικισμός» η αντίδραση στην μεταπρατική όπως εκτιμώ και
όπως θα αποδείξω σύντομα σε κείμενα που θα δημοσιεύσω
αναπαραγωγή δέκατης ή και εικοστής κατηγορίας ξενόγλωσσων
«κριτικών» θεωρημάτων; Συζητείστε παρακαλώ και αν μπορούσα
να προσέλθω αυτό θα επέμενα να συζητηθεί στην δημόσια
εκδήλωσή σας κατά πόσο ο ρόλος των Κοινωνικών Επιστημών
συνίσταται στην καλλιέργεια αξιολογικά ελεύθερων και υψηλών
ποιοτικών βαθμίδων πρωτότυπων θεωρήσεων ή, αντίθετα,
συνίσταται α) στην καλλιέργεια ιδεολογικοπολιτικών
εκλογικεύσεων, β) στην αναπαραγωγή «κριτικών» ιδεολογημάτων
που εξυπηρετούν κατεξουσιαστικές αξιώσεις ισχύος των
ηγεμονικών δυνάμεων και γ) στην παραγωγή διεθνοαναρχικών
θεωρημάτων-ιδεολογημάτων ασύμβατων με τον πολιτικό πολιτισμό
των διεθνών σχέσεων!
5.
Περιδιαβάζοντας
τις ιστοσελίδες κυρίως ελλήνων της διασποράς μπορεί κανείς
να διαβάσει εκατοντάδες θεμελιωμένα κείμενα που
επισημαίνουν χονδροειδή λάθη, ασάφειες, αντιφάσεις και
αυθαίρετα άλματα συλλογισμών της «κριτικής» ιστοριογραφίας.
Τα γράφουν ιστορικοί, ακαδημαϊκοί όλων των ειδικοτήτων ακόμη
και απλοί πολίτες πολλοί από τους οποίους φαίνεται ότι είναι
καλύτεροι γνώστες έγκυρων ιστοριογραφικών προσεγγίσεων σε
σύγκριση με εν ενεργεία φορείς επιστημονικών τίτλων. Τι λέει
λοιπόν το εκλεκτό σας πάνελ για αυτές τις κριτικές. Γιατί
φαίνεται ότι και απλοί πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η
ιστοριογραφία δεν μπορεί να είναι ασύμβατη με την
διϋποκειμενική γνώση και με την αξίωση
ελευθερίας-ανεξαρτησίας μιας ή περισσοτέρων κοινωνιών.
Η ιστοριογραφία δεν αντικρούει δονκιχωτικά αυτή την
διϋποκειμενική ιστορική αλήθεια αλλά την υπηρετεί ευλαβικά.
6.
Καλά είναι επίσης να ακούσουμε τι λένε οι οπαδοί των
«κριτικών» κειμένων για το γεγονός ότι ηγεμονικά
συμπεριφερόμενα κράτη
χειροκροτούν την «κριτική» αποδομητική ιστοριογραφία γιατί
εξυπηρετεί τα άνομα και καταχρηστικά συμφέροντά τους.
Είναι αυτό τυχαίο και αθώο ή αιτιώδες και σημαντικό;
Συναφώς, από πολύ καιρό έχω μια απορία: Πως μπορεί να
αισθάνεται κάποιος όταν επικαλείται «προοδευτικούς» και
«φιλειρηνικούς» σκοπούς για να κραυγάζει κατά της
φιλοπατρίας και κατ επέκταση κατά κάθε προοδευτικού πολίτη;
Πως αισθάνεται όταν διαβάζει ότι με τον ένα ή άλλο τρόπο το
«πώς» είναι επιστημονικά αδιάφορο εξυπηρετούνται
κατεξουσιαστικές ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος; Πως εν τέλει
μπορεί να μην βλέπει αυτό που όλη η κοινωνία βλέπει και αυτό
που πληθώρα στοιχείων καταμαρτυρούν, ότι δηλαδή,
εξυπηρετούνται γεράκια της διεθνούς πολιτικής και
κερδοσκόποι που «θέλουν να έχουν εξωτερική πολιτική»
(και οι οποίοι γι αυτό πρόθυμα χρηματοδοτούν την αποδόμηση
των θεσμών ελευθερίας των λαών). Δηλαδή την αποδόμηση
των ανεξαρτήτων πατρίδων με την υπονόμευση της
διϋποκειμενικής ιστορικής γνώσης και των κοσμοθεωριών που
στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Είναι όλα αυτά συμβατά
με την ακαδημαϊκή αποστολή και με πάγιους επιστημονικούς
κώδικες και δεοντολογίες;
7.
Τέλος, στο πλαίσιο της έρευνάς μου για την ελληνική
εκδοχή της «κριτικής σκέψης» διάβαζα πρόσφατα επιφυλλίδα που
γράφτηκε το 2001 από μέλος του εκλεκτού σας πάνελ όταν
έγραψε:
«
είναι μεγάλη ανάγκη να βρεθούν τρόποι ώστε να απαλλαγεί
ο κόσμος από τη βάρβαρη αξία του ηρωισμού, έτσι ώστε η
ανθρώπινη κοινωνία να μην παράγει πια ήρωες κανενός είδους.
Είναι μεγάλη ανάγκη, γιατί ο κάθε προέλευσης ήρωας εξ
ορισμού περιφρονεί την ανθρώπινη ζωή ακόμα και τη δική
του
».
Έξη χρόνια μετά άλλαξε γνώμη; Μπορεί πλέον να αντιληφτεί ότι
στις διεθνείς σχέσεις το πρόβλημα δεν είναι ο «κάθε λογής
ηρωισμός» αλλά οι επιθετικές, αναθεωρητικές και βάρβαρες
ηγεμονικές στάσεις; Συνεχίζει μήπως να συμπεριλαμβάνει στον
«κάθε λογής ηρωισμό» και να τους εξισώνει αυτούς που
αμύνονται και αυτούς που επιτίθενται; Τι θα συμβούλευε τους
έλληνες όταν τους επιτέθηκαν οι ναζί, όταν τους
καταδυνάστευσαν οι χουντικοί πράκτορες των αμερικανών ή όταν
στην Κύπρο το 1974 τους επιτέθηκαν οι χουντικοί και μετά οι
φασιστές τούρκοι στρατοκράτες; Να αμύνονται ηρωικά ή να
υπηρετούν τον φασισμό; Εγώ δεν αποδίδω προθέσεις σε κανένα.
Λέω απλά ότι πολλοί πρέπει να διαβάζουν ένα καλό κείμενο
διεθνών σχέσεων πριν μιλήσουν για τον πόλεμο, την επίθεση,
την άμυνα και τον ηρωισμό για την υπεράσπιση της
ανεξαρτησίας μιας κοινωνίας. Υποψιάζομαι ότι απλά η
εκλεκτή συνάδελφος όπως και πολλοί άλλοι καλόπιστοι και
καλοπροαίρετοι ιδέα δεν έχει για τα αίτια πολέμου και ότι
γι αυτό απλουστευτικά περιγράφει ένα κόσμο όπου δεν
υπάρχουν κατεξουσιαστικές ηγεμονικές αξιώσεις, όπου δεν
υπάρχουν διενέξεις απόρροια παρελθουσών και σημερινών
ηγεμονικών συγκρούσεων, όπου δεν υπάρχουν τραγικές διενέξεις
απόρροια του κρατικού γίγνεσθαι, όπου δεν υπάρχει άνιση
ανάπτυξη, όπου δεν υπάρχουν αναθεωρητικές αξιώσεις, όπου δεν
υπάρχουν επιθετικές συμπεριφορές, όπου δεν υπάρχουν
κοινωνίες που αξίζει να υπεραμύνονται της ανεξάρτητης
Πολιτείας τους, όπου δεν υπάρχουν αποσταθεροποιητικά
διεθνικά φαινόμενα, όπου δεν υπάρχουν διεθνικοί Σόροι που
«θέλουν να έχουν την δική τους εξωτερική πολιτική», όπου δεν
υπάρχουν μηχανορραφίες των μυστικών υπηρεσιών εις βάρος
φιλειρηνικών κοινωνιών, όπου δεν υπάρχουν ηγεμονικές
αξιώσεις που ακυρώνουν το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς
θεσμούς, κτλ κτλ. Υποθέτω ότι άλλες ασχολίες και ειδικά τα
αναρίθμητα πλέον διεθνικά ερευνητικά προγράμματα που
ιεραποστολικά στοχεύουν στην ειρήνη δεν αφήνουν χρόνο σε
κάποιους να διαβάσουν καλή ιστορία ή κάποιο καλό βιβλίο για
τα αίτια πολέμου συγγραφέων όπως οι Θουκυδίδης, Carr,
Gilpin, Aron, Morgenthau, Waltz, Gilpin,
Mearsheimer et al. Τέτοια κείμενα, αξιόπιστα, έγκυρα και
επιστημονικά-αξιολογικά ελεύθερα περιγράφουν τα αίτια
πολέμου. Δεν βλέπουν όμως ούτε τηλεόραση; Γιατί ίσως μόνο
και μόνο βλέποντας τηλεόραση χωρίς ιδεοληπτικές παρωπίδες
μπορεί ο καθείς να αντιληφτεί τα αίτια πολέμου! Προς τι
λοιπόν η εξίσωση των βάρβαρων ηγεμονικών αρπακτικών με όσους
θέλουν αν χρειαστεί να επιδείξουν πνεύμα αυτοθυσίας
υπερασπιζόμενοι την φιλειρηνική κοινωνία τους; Είναι αυτό
επιστημονική ανάλυση ή περιττή ιδεολογικοπολιτική
εκλογίκευση; Είναι άγνοια ή επιπόλαιη αναπαραγωγή θεωρημάτων
που εξισώνουν θύτες και θύματα αποδυναμώνοντας έτσι τα
δεύτερα; Γνωρίζει η συγγραφέας των πιο πάνω γραμμών κάποια
ιστορική στιγμή που να μην υπήρχαν επιτιθέμενοι και
αμυνόμενοι; Αν όχι, είναι αυτό τυχαίο; Ποιοι της φταίνε, οι
πρώτοι ή οι δεύτεροι και γιατί παρακαλώ τους εξισώνει; Μήπως
κατέχει κάποιο μαγικό ραβδί για να μας το δώσει να αλλάξουμε
τον κόσμο σύμφωνα με το μαγικό κόσμο των ψευδαισθήσεων του
ενός ή άλλου ιδεολογήματος; Για να μιλήσουμε σοβαρά, λοιπόν,
μιας και πρόκειται για τόσο κρίσιμα ζητήματα και επικίνδυνα
πράγματα, που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλειά μας και
προκαλούν εκατόμβες όπως ο πόλεμος, η ειρήνη, το δικαίωμα
στην αυτοάμυνα και η υποχρέωση (νομική και ηθική)
υπεράσπισης της πατρίδας, καλά θα κάνουν τα μέλη του
εκλεκτού σας πάνελ να συζητήσουν τα αίτια πολέμου!!!
Ειλικρινά πολύ θα ήθελα να το κάνετε και να διανείμετε τα
πρακτικά. Οι κραυγές στις επιφυλλίδες βλάπτουν τα
επιστημονικά επιχειρήματα ωφελούν. Η συζήτηση μεταξύ των
ακαδημαϊκών πρέπει να γίνεται αποκλειστικά στην δεύτερη
σφαίρα.
Όσον με αφορά,
τέλος, αν και
στο παρελθόν έχω γίνει στόχος άπειρων δολοφονικών (του
επιστημονικού μου χαρακτήρα) άδικων, αυθαίρετων και απρεπών
επιθέσεων, ήδη άρχισα μια όπως πάντα νηφάλια και ψύχραιμη
«κριτική των κριτικών». Ακριβώς, παρά το γεγονός ότι στο
παρελθόν είχα γράψει για το θέμα αυτό, σας πληροφορώ για την
περίπτωση που σας ενδιαφέρει, ότι τους τελευταίους μήνες
μελέτησα ή ξαναμελέτησα εκατοντάδες «κριτικά» κείμενα. Η
δική μου κριτική θα είναι δεόντως αμείλικτη. Τα πορίσματα
είναι ουσιαστικά και συναφή με την επίμαχη συζήτηση που
έστω και βραδύκαυστα άρχισε στην Ελλάδα για τα βιβλία της
ιστορίας. Αν και η έρευνα ολοκληρώθηκε δεν θα την δημοσιεύσω
τώρα για να προσαρτηθεί μετά το καλοκαίρι σε
περιπτωσιολογική μελέτη των διαμειφθέντων περί το σχέδιο
Αναν και άλλων συναφών φαινομένων που οδηγούν ταχύρρυθμα τις
Κοινωνικές Επιστήμες στο τέλμα. Προσδοκώ και ευελπιστώ πως
ακόμη και διαφωνούντες συνάδελφοι θα ήθελαν να διαβάσουν και
να συζητήσουν τα πορίσματά μου. Με έκπληξη πολλοί θα
ανακαλύψουν, πάντως, ότι το πρόβλημά δεν είναι τόσο οι
αναρίθμητες αποχρώσεις και ποιοτικές βαθμίδες των «κριτικών»
στην διεθνή βιβλιογραφία αλλά κυρίως η ημιμάθεια και η
περίεργη αθωότητα πολλών ιθαγενών οι οποίοι αν και ξέρουν να
κραυγάζουν σε γελοίες επιφυλλίδες μάλλον δεν ξέρουν να
διαβάζουν προσεκτικά ξενόγλωσσους μέντορές τους.
Δεν θα μπορέσω,
λοιπόν, να προσέλθω στην συνάντησή σας. Εύχομαι εν τούτοις
καλή επιτυχία και ευχαριστώ για την πρόσκληση. Κυρίως
εύχομαι να οδηγηθείτε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι η
μεταπρατική και ιδεολογικοποιημένη αναπαραγωγή κάποιων
προβληματισμών ξένων συναδέλφων δεν τιμά την κοινότητα των
ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων. Εύχομαι, επιπλέον, η
συνάντηση να βοηθήσει να γίνει κατανοητό ότι η δέσμευση
τεράστιων σπάνιων πόρων της ελληνικής κοινωνίας στις
Κοινωνικές Επιστήμες υποχρεώνει τους φορείς ελληνικών
ακαδημαϊκών τίτλων να δημοσιεύουν πρωτότυπα κείμενα, να
αντλούν εκλεκτικά και ορθά από ξένες πηγές και κυρίως να
αποφεύγουν γραμμικές αναπαραγωγές ιδεοληπτικών-αποδομητικών
θεωρημάτων που ανατρέπουν τον πολιτικό πολιτισμό στις
ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις.
Τέλος, επειδή
υποψιάζομαι (ελπίζω άδικα και λανθασμένα) πως αυτό που
πραγματικά θέλουν μερικοί είναι να εκτονώνονται ψυχολογικά
παρά να συζητούν δημοκρατικά (πως αλλιώς θα τολμούσε να
χαρακτηρίσει κανείς τους συναδέλφους του «ψυχωτικούς» ή
περίπου «αιμοσταγείς»;), αν αυτό ωφελεί την ψυχική τους
κατάσταση ας εκτονωθούν βγάζοντας μερικές ακόμη ασυνάρτητες
κραυγές. Αν θέλουν ας φωνάξουν ακόμη και με ντουντούκες.
Κατανοώ την ψυχική αναστάτωση που πρέπει να
δημιούργησε σε κάποιους δράστες κραυγών και χαρακτηρισμών το
γεγονός ότι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πηγαίο
ορθολογισμό ενός υγιούς, δημοκρατικού λαού που αγαπά την
ελευθερία-ανεξαρτησία του. Γιατί, ουσιαστικά, κατά
αυτών βάλλουν τα «κριτικά» κείμενα.
Όταν λοιπόν
τελειώσουν οι κραυγές και οι επιστημονικές ντουντούκες,
προτείνω να διοργανωθεί μια ορθολογιστική επιστημονική
ημερίδα με θέμα: «Ιστοριογραφία, διεθνολογία, κριτικοί,
κριτικοί κονστρουκτιβιστές, ηγεμονικές αξιώσεις και οι
δημόσιες τοποθετήσεις των ελλήνων επιστημόνων». Εγώ δηλώνω
πανέτοιμος για μια τέτοια συζήτηση, όχι όμως από τις στήλες
των εφημερίδων και όχι με κραυγές και ύβρεις.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης
Ήφαιστος
www.ifestos.edu.gr
|
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Ένωση
Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ σε συνεργασία ΅ε το Τ΅ή΅α
Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Πρ. Ηλικία του
Πανεπιστη΅ίου Αθηνών (ΤΕΑΠΗ) διοργανώνει δη΅όσια
συζήτηση την Τρίτη 8 Μαΐου 2007 στις 7 ΅΅. στο
Α΅φιθέατρο ∆ρακόπουλου του Κτιρίου Προπυλαίων του
Πανεπιστη΅ίου Αθηνών (Πανεπιστη΅ίου 30) ΅ε θέ΅α:
«Από τον
Εθνικιστικό πατριωτισ΅ό στον Πατριωτισ΅ό του Πολίτη»
΅ε αφορ΅ή
τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας.
Χαιρετισ΅ός: Θάλεια ∆ραγώνα, Πρόεδρος ΤΕΑΠΗ
Ο΅ιλητές:
Τάκης Θεοδωρόπουλος, συγγραφέας, Βασίλης
Καραποστόλης,
Καθηγητής
Eπικοινωνίας και Πολιτισ΅ού Πανεπιστη΅ίου Αθηνών,
Αντώνης
Λιάκος,
Καθηγητής Ιστορίας Π.Α., Μαρία Ρεπούση, αν.
Καθηγήτρια
Ιστορίας
και Ιστορικής Εκπαίδευσης Α.Π.Θ., Ιωάννα Τσιβάκου,
Καθηγήτρια
στο Τ΅ή΅α
Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισ΅ού Παντείου
Πανεπιστη΅ίου,
ʼννα
Φραγκουδάκη, Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της
Εκπαίδευσης Π. Α.
Συντονίζει
ο: Α. ∆. Παπαγιαννίδης, δη΅οσιογράφος
Συνοψίζει
ο: Περικλής Βασιλόπουλος, Αντιπρόεδρος Ένωσης
Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Πληροφορίες: ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 210- 3616254
www.koinoniapoliton.gr
/
e-
mail:
paremvassi@ath.forthnet.gr
|
