Τὸ «εὐρωπαϊκόν» καὶ τὸ «ἀμερικανικόν»

Χρήστος Γιανναρᾶς

Καθημερινή, 11/2/2007

Παρακαλῶ τὸν ἀναγνώστη νὰ θυμηθεῖ – ἢ νὰ ἐρευνήσει καὶ πιστοποιήσει: Ἀπὸ τὸ 1974 ὣς σήμερα, ὑπῆρξε ποτὲ κριτικὴ ἀντίρρηση, ἐπιφύλαξη ἢ ἐνδοιασμὸς τοῦ κόμματος τῆς «Νέας Δημοκρατίας», γιὰ τὴν πολιτικὴ ποὺ ἐπαγγελλόταν ἢ ἀσκοῦσε τὸ «ΠΑΣΟΚ» στὴν παιδεία; Ἀπὸ τὸ 1981 καὶ μετά, ὅταν τὸ «ΠΑΣΟΚ» ἀνέλαβε τὴ διακυβέρνηση τῆς χώρας, οἱ ἀλλαγὲς ποὺ ἐπέφερε στὸ σύστημα τῆς Ἐκπαίδευσης, σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες της, ἦταν κυριολεκτικὰ σαρωτικές, ἀνατρεπτικὲς κάθε προηγούμενης πρακτικῆς καὶ θεωρίας. Ἀκούστηκε ποτέ, ἔστω γιὰ κάποια ἢ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀλλαγές, κριτικὴ ἀντίρρηση, ἐπιφύλαξη καὶ ἐνδοιασμὸς τοῦ κόμματος τῆς «Νέας Δημοκρατίας»;

Ἐλάχιστοι δάσκαλοι ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς Ἐκπαίδευσης καὶ μετρημένοι στὰ δάχτυλα δημοσιογράφοι (ὅπως ὁ ἀλησμόνητος Κωνσταντῖνος Καλλιγᾶς) στάθηκαν, στὰ χρόνια ἐκείνης τῆς ἀδίστακτης μονοτροπίας, μὲ κριτικὴ ἐγρήγορση ἀπέναντι στὰ ὅσα τερατούργησε τὸ «ΠΑΣΟΚ» στὸν χῶρο τῆς παιδείας. Οἱ σκόρπιες φωνές τους ἦταν ἡ μόνη ἐκπαιδευτικὴ ἀντιπολίτευση ὅλα ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Ἡ «Νέα Δημοκρατία» οὔτε μιλοῦσε οὔτε λαλοῦσε, σὰν νὰ ζοῦσε σὲ ἄλλον πλανήτη, ἄσχετη, προκλητικὰ ἀμέτοχη καὶ βουβὴ γιὰ βλάβες ἀνήκεστες στὴν ἐκπαίδευση, στὴ γλώσσα, στὴν ἱστορικὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ.
Δὲν πρόβαλε ἀντίσταση ἡ «Νέα Δημοκρατία» γιὰ τὴ ρήξη καὶ διακοπὴ τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῆς γραφῆς του καὶ τῆς γλώσσας του: συναίνεσε στὴ στανικὴ ἐπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ καὶ δὲν ἀντέδρασε στὴν κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων. Ἔμεινε παγερὰ ἀδιάφορη γιὰ τὴν ἐξάλειψη κάθε ἱεραρχίας στὸν χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης, κάθε ἐλέγχου καὶ ἀξιολόγησης τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου. Δὲν ψέλλισε τὴν παραμικρὴ ἀντίρρηση ἢ ἐπιφύλαξη γιὰ τὸν μεθοδικὸ ἀφελληνισμὸ καὶ τὴν ἀπάλειψη κάθε ἀναφορᾶς στὴ μεταφυσικὴ παράδοση καὶ εὐσέβεια τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὰ ἀλφαβητάρια τοῦ Δημοτικοῦ, οὔτε γιὰ τὴ διαστροφικὴ μεθόδευση εἰσαγωγῆς τοῦ κομματικοῦ συνδικαλισμοῦ στὰ σχολειά. Βουβὴ καὶ ἄφωνη γιὰ τὴν κατάλυση κάθε ἀκαδημαϊκῆς λογικῆς στὰ πανεπιστήμια, γιὰ τὴν ὑποταγὴ τῆς λειτουργίας τους στὶς συνδικαλιστικὲς προτεραιότητες τοῦ διαβόητου νόμου - πλαισίου τοῦ 1982, ποὺ ἐξαχρείωσε διαλυτικὰ θεσμοὺς καὶ λειτουργίες τῶν Ἀνώτατων Ἱδρυμάτων τῆς χώρας.

Ἡ «Νέα Δημοκρατία» δὲν εἶχε πολιτικὴ γιὰ τὴν παιδεία, γιατί εἶναι κόμμα ποὺ δὲν εἶχε ποτὲ θεωρητικὴ ραχοκοκαλιά, κοινωνικὸ ὅραμα, κριτήρια γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ποιότητα καὶ καλλιέργεια. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν διανοήθηκε νὰ ἀντισταθεῖ στὸν «κοινωνικὸ μετασχηματισμό» ποὺ τὸ «ΠΑΣΟΚ» ἐξήγγειλε καὶ πραγμάτωσε, στὴ λοιμικὴ τοῦ ἀμοραλισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ ποὺ ὁ «μετασχηματισμὸς» ἐμπέδωσε σὰν φενακισμένη «δημοκρατία» καὶ «πρόοδο». Τριάντα τρία ὁλόκληρα χρόνια τὸ κόμμα τῆς «Ν.Δ.» πρέπει νὰ ἔπεισε καὶ τοὺς πιὸ ψυχαναγκαστικὰ ἐξαρτημένους ὀπαδούς του ὅτι δὲν πιστεύει σὲ τίποτα, δὲν ὁραματίζεται τίποτα, δὲν ἔχει οὔτε αἴσθηση πατρίδας οὔτε αἴσθηση ἱεροῦ, θέλει τὴν ἀπόλαυση τῆς ἐξουσίας καὶ μόνο.

Ἄδικη ὑπερβολή; Μά, δὲν ἔχει ὁ ἀναγνώστης παρὰ νὰ ἀνατρέξει στὴ μόλις πρὶν ἐλάχιστες μέρες δήλωση, ἐνώπιον τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων (26-1-2007) τῆς ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων σχετικὰ μὲ τὸ διαβόητο, ἐξευτελιστικῶν παραποιήσεων τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας, βιβλίο τῆς ΣΤ΄ τάξης τοῦ δημοτικοῦ. Δὲν χρειάζεται σχολιασμὸ ἡ δήλωση, εἶναι ἀπὸ μόνη της ἀναιδημόνως ἀποκαλυπτικὴ – μέτρο γιὰ νὰ ἐπαληθεύσει ὁ ἀναγνώστης ἂν πραγματικά, στὴν πολιτικὴ πράξη, ἡ «Νέα Δημοκρατία» ἀρνεῖται ἢ ὄχι κάθε αἴσθηση πατρίδας, κάθε σεβασμὸ τῆς Ἱστορίας.

Ἡ κυρία ὑπουργὸς Παιδείας εἶναι ἀπὸ τοὺς χαρακτηριστικοὺς ἐκπροσώπους τῆς καινούργιας πολιτικῆς «ἐλὶτ» ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὸν πασοκικὸ «κοινωνικὸ μετασχηματισμό». Ὁ μετασχηματισμὸς βασίστηκε ἀρχικὰ στὴν ἰδεολογία καὶ στὰ στελέχη τῆς «συνασπισμένης» Ἀριστερᾶς (στὶς «προοδευτικὲς δυνάμεις») μὲ στόχο τὸν «ἐκδημοκρατισμὸ» τῆς Παιδείας καὶ τῆς κοινωνίας. Διαμορφώθηκε, μὲ ὅρους καριέρας, μιὰ ἰδεολογικοπολιτικὴ «ἐλὶτ» ποὺ ἡγεμόνευσε (καὶ ἡγεμονεύει ὣς σήμερα) χωρὶς ἀντίπαλο δέος, σὲ κάθε πτυχὴ τοῦ δημόσιου βίου σχετικὴ μὲ τὴν Παιδεία, τὸν «πολιτισμό», τὴν πληροφόρηση.
Ὅμως, μὲ διαδικασίες ἢ συγκυρίες ποὺ μόνο ἐρευνητικὴ διατριβὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἐντοπίσει, αὐτὴ ἡ ἡγεμονεύουσα «ἐλὶτ» ἄρχισε νὰ ἐμφανίζει μιὰν ἐκπλήσσουσα σύγκλιση μὲ ἀπόψεις, προτεραιότητες καὶ ἀξιολογικὲς ἐκτιμήσεις τῶν ὑπέρμαχων τῆς λεγόμενης (μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης) «Νέας Τάξης» πραγμάτων. Διαπλέχθηκε ἡ «ἐλὶτ» μὲ πρόσωπα ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ πολιτικὸ φάσμα, κατέληξε νὰ εἶναι ἕνα πὸτ-πουρὶ διασημοτήτων ποὺ ἀνήκουν στὶς πιὸ ἀντιθετικὲς πολιτικὲς παρατάξεις – ἀπὸ τὴ «συνασπισμένη» Ἀριστερὰ ὣς τὸν ἀκραῖο Νεοφιλελευθερισμό. Ἐμφανίζουν ὅμως μιὰν ἐκπληκτικὰ πειθαρχημένη ὁμογνωμία ὅταν πρόκειται γιὰ ἰδεολογικὲς θέσεις τοῦ ΝΑΤΟ (τουλάχιστον ὅπως τὶς ἐξέφρασε ὁ πολὺς Χάντινγκτον) καὶ τῆς στρατηγικῆς τῶν ΗΠΑ.

Ἦταν καὶ εἶναι ὅλοι τους ὑπέρμαχοι τοῦ Σχεδίου Ἀνάν. Ὅλοι τους φανατικὰ ἀντι-Σέρβοι. Ὅλοι ὑπὲρ τοῦ ἀδιάλλακτου χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καὶ κράτους. Ὑπὲρ τῆς ἀπάλειψης τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες. Ὑπὲρ τῶν ὁποιωνδήποτε παραχωρήσεων πρὸς τὴν Τουρκία. Ὑπὲρ τῆς «διόρθωσης» τῶν σχολικῶν βιβλίων τῆς Ἱστορίας ὥστε νὰ μὴν «προκαλοῦνται» οἱ Τοῦρκοι. Ὅλοι τους ὑπερασπίζουν τὰ «δίκαια» τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων καὶ χλευάζουν τὴν εὐαισθησία τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὸ ὄνομα «Μακεδονία». Ὅλοι φανατικὰ ὑπέρμαχοι τῶν ἰδιωτικῶν πανεπιστημίων. Κ.λπ., κ.λπ.

Εἶναι εὐκολότατο γιὰ τὸν νοήμονα (καὶ ἐπαρκοῦς μνήμης) ἀναγνώστη νὰ ἐντοπίσει ποιά ὑπουργεῖα κατέχει ἡ «ἐλὶτ» στὴ σημερινὴ κυβέρνηση, ποιά καὶ πότε στὶς προηγούμενες κυβερνήσεις. Ποιές καίριες θέσεις τῆς ἔχουν προσφερθεῖ στὸν κεντρικὸ ἐκπαιδευτικὸ σχεδιασμὸ καὶ στὴν κρατικὴ διαχείριση τοῦ «πολιτισμοῦ». Ποιές ἐφημερίδες εἶναι πειθήνιοι ἐκφραστές της καὶ ποιές ἁλώνονται μεθοδικὰ καὶ ἀνεπαισθήτως. Ποιές «ἐπιτελικὲς ὁμάδες» (Think Tank) καὶ ποιά τηλεοπτικὰ κανάλια τὴν ὑπηρετοῦν. Ἴσως στὴ στρατηγικὴ τῆς «ἐλίτ» νὰ περιλαμβάνεται καὶ ἡ συντήρηση, μὲ κάθε θυσία, τοῦ «πολυσυλλεκτικοῦ» χαρακτήρα τῶν κομμάτων ἐξουσίας. Ἔτσι μπορεῖ νὰ καταλαμβάνει ἡ «ἐλὶτ» σὲ ὁποιαδήποτε κυβέρνηση τὰ ὑπουργεῖα ποὺ τὴν ἐνδιαφέρουν.

Σκέψου, ἀναγνώστη νὰ ξαναγυρνοῦσε ἡ Ἑλλάδα στὴν ἀφελὴ ἀθωότητα τῆς πρώτης μετεπαναστατικῆς περιόδου, ὅταν τὰ πολιτικὰ κόμματα ὀνομάζονταν εὐθαρσῶς: τὸ «ἀγγλικόν», τὸ «γαλλικόν», τὸ «ρωσικόν». Σκέψου, πόση εἰλικρίνεια καὶ ποιά δυναμικὴ θὰ ἀποκτοῦσε τὸ πολιτικό μας σύστημα σήμερα, ἂν αὐτοδιαλύονταν τὰ «πολυσυλλεκτικά» (συμβατικὰ καὶ ἀσπόνδυλα) κόμματα καὶ τὰ στελέχη τους ἀναδιανέμονταν στὶς δύο πραγματικὰ ὑπαρκτὲς διαφοροποιημένες παρατάξεις: Τὸ «εὐρωπαϊκὸν ἢ ἑλληνοκεντρικὸν» καὶ τὸ «ἀμερικανικὸν» κόμμα.


Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακὴ 11 Φεβρουαρίου 2007

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.