Αριστείδης Δημόπουλος, δ.ν.

τ. Ευρωβουλευτής

Κοραή 3 – 105 64 Αθήνα

               

Προς τα μέλη

Της Επιτροπής Ελληνικής Γλώσσας, Παιδείας και Πολιτισμού

 

ΕΙΣΗΓΗΣΗ

            Επί της προτάσεως της συναδέλφου κ. ΄Αννας Συνοδινού «θέμα Παιδείας: Βιβλίο Ιστορίας τη ΣΤ΄ τάξεως Δημοτικού», που θα συζητηθεί στην συνεδρίαση της 14 Μαρτίου 2007.

            Κύριοι συνάδελφοι,

            Με τις από 16-1-2007 και 6-3-2007 επιστολές μου σας ταχυδρόμησα όλα τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν (και που μπόρεσα να συγκεντρώσω) σχετικά με το παραπάνω σχολικό βιβλίο καθώς και τις πολυσέλιδες «πράξεις» του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που το έκριναν και, δυστυχώς, το ενέκριναν! Κατά την συνεδρίασή μας της 14/3/2007 θα σας εγχειρίσω και αντίτυπα του ίδιου του βιβλίου, καθώς και ό,τι νεότερο έχει δημοσιευθεί. ΄Αλλωστε, οι συνεχείς και πολύωρες αντιδικίες για το θέμα αυτό στα «παράθυρα» των τηλεοπτικών καναλιών αλλά και στα δελτία ειδήσεων τις τελευταίες ημέρες, θα πρέπει να σας έχουν ενημερώσει για τις διαστάσεις που έχει πάρει το ζήτημα.

            Ι. Οι συγγραφείς και η «άτυπη», αλλά σαφώς οργανωμένη και συντονισμένη ομάδα που τους «παραστέκει» (ο συνάδελφος κ. Παπαθεμελής σε κάποιο σημερινό ή χθεσινό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων έδωσε αρκετά στοιχεία για την ύπαρξη, την δραστηριότητα και τους σκοπούς τους), αμύνονται στην κριτική και τις επιθέσεις των πολυπληθών (και από κάθε ιδεολογική κατεύθυνση προερχομένων) επικριτών του βιβλίου με δύο, κυρίως, επιχειρήματα:

            Το ένα:

            1. Εμείς οι «ιστορικοί» είμαστε αρμόδιοι να γράφουμε ιστορία και στην προκειμένη περίπτωση, την «ξαναγράψαμε» σωστά και μέσα στο πνεύμα της εποχής!

            Το άλλο:

            2. Αντιδρούν στο βιβλίο Εκκλησία και «εθνικιστές», υπεραμυνόμενοι «ιστορικών μύθων» που, ώς τώρα, είχαν στηρίξει την «πατριωτική» διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία!

            ΙΙ. Και τα δύο επιχειρήματα είναι σαθρά και έωλα διότι:

            Οι εμφανιζόμενοι συντάκτες του βιβλίου και οι «Ηρακλείς» τους καθηγητές Ιστορίας διαφόρων ανωτάτων σχολών, αυτοχριώμενοι «ιστορικοί» αξιούν να θεωρούνται συνάμα, άνευ αμφισβητήσεων, «αντικειμενικοί»! Πλην όμως η προσεκτική μελέτη του βιβλίου τους, η παραβολή των διαφόρων ενοτήτων του κειμένου και, κυρίως, τα «ατοπήματα» που προφανώς τους «ξέφυγαν», αποκαλύπτουν ότι το κεντρικό πνεύμα και ο στόχος του βιβλίου είναι να καταπολεμηθεί, στην συλλογική μνήμη και συνείδηση των παιδιών της ΣΤ΄ Δημοτικού, η ιδέα της «Ελληνικής ετερότητας»!

            ΄Ετσι, το βιβλίο βρίθει (κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό) από «μεροληψίες» και ιστορικά  «ατοπήματα»,  που επισημαίνονται όχι μόνο στην επιστημονικά τεκμηριωμένη «Επιστολή Διαμαρτυρίας» του ηλεκτρονικού περιοδικού «Αντίβαρο», (που σας έχω ήδη διανείμει) αλλά και στα άρθρα «Οι αλλαγές στα σχολικά βιβλία» του συναδέλφου κ. Αρ. Τσιπλάκου της 21/11/2006 και «Η Μάχη για τον έλεγχο των συνειδήσεων» του Γ. Καραμπελιά, που επισυνάπτονται στην επιστολή μου της 6-3-2007.

            1. α) Το βιβλίο διέπεται από ένα πνεύμα ερμηνείας και παρουσιάσεως των γεγονότων σύμφωνα με τις «νόρμες» του ξεπερασμένου ήδη παγκοσμίως διεθνιστικού «ιστορικού υλισμού» του τέλους του 19^ου και των αρχών του 20^ου αιώνα, αλλά επανέρχεται σήμερα με την «παγκοσμιοποίηση» του  καταναλωτικού  τρόπου  ζωής! Ειδικά, για την ιστορική περίοδο του ΄Εθνους «Κάτω από ξένη κυριαρχία» στον ελληνικό χώρο: Λατίνοι και Οθωμανοί (σελ. 16 έως 33) (την οποία, «κυριαρχία», βεβαίως, ουδαμού τιτλοφορεί «ξενική δουλεία» ή «κατάκτηση» το βιβλίο αυτό) προβάλλονται οι συνθήκες οικονομικής «ελευθερίας» και τα οικονομικά επιτεύγματα των «υποδούλων», αλλά δεν καταγράφονται, έστω, πληροφορίες για το πώς αντιστέκονταν διαρκώς στην καταπίεση, την αφομίωση και τον εξισλαμισμό οι υπόδουλοι! Εκτός αν οι συγγραφείς θεωρούν επαρκή ιστορική πληροφόρηση των παιδιών την σελίδα 25, (υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Η παράδοση»), που αφιερώνεται ολόκληρη στο πώς «διασκέδαζαν» οι Ελληνικοί πληθυσμοί κατά την τουρκοκρατία!

            β) Χαρακτηριστικά σημειώνω, ως ιστορικός και εγώ του Δικαίου του λατινοβενετοκρατούμενου ελληνικού χώρου, ότι η παράγραφος «1. Η κυριαρχία στον ελληνικό χώρο: Λατίνοι και Οθωμανοί», ή η παράγραφος «6. Η πνευματική ζωή», ή και οι υπόλοιπες παράγραφοι που αφορούν την ιστορία του υπόδουλου Ελληνισμού μεταξύ του 1453 και του 1821, ασχολούνται μόνο με τις «κοινωνικές εξεγέρσεις εναντίον της Βενετικής και της τοπικής αριστοκρατίας»! Αναφορά δεν γίνεται καν στις κοινωνικές, οικογενειακές και πνευματικές συνθήκες και τάσεις που διέπουν την ζωή των υποδούλων Ελλήνων, συνθήκες που περιγράφονται όμως σε σωρεία «πηγών» (π.χ. στο έργο «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, 333 μ.Χ.-1700» του Κυριάκου Σιμόπουλου) και που διαμόρφωσαν, στους υποδούλους την παροιμία «Μοσσιέ, Μισέ και Μουσουλίμη στο σπίτι σου μη βάζεις», και καταλήγουν στο χαρακτηριστικό συμπέρασμα του ίδιου μελετητή: «Η τυραννία και η ύπουλη πολιτική των Λατίνων είχε εξεγείρει τους υπόδουλους ΄Ελληνες σε σημείο να προτιμούν τον Τούρκο δυνάστη από τον Βενετό: «Κάλλιο μακελειό στον Τούρκο, παρά κρέας στον Βενετσάνο» (όπου αν. σελ. 152)». ΄Ετσι, τα παιδιά της ΄Εκτης Δημοτικού δεν θα μάθουν τίποτε για την βεβαιωμένη επική,  εθνική, πολιτιστική και δικαιϊκή αντίσταση των υποδούλων, «πάσης κοινωνικής τάξεως», στην προσπάθεια αφομοίωσης του Ελληνισμού από τους Λατίνους και τους Βενετούς: Αντίσταση που στην Κρήτη, τα Επτάνησα αλλά και αλλού στο Αιγαίο, διαμόρφωσε την πλέον πλήρη μορφή της «δημοτικής» μας γλώσσας, που γέννησε την Κρητική και την Επτανησιακή ζωγραφική σχολή, που έδωσε στον Ελληνισμό πολλούς Μεγάλους Διδασκάλους του Γένους, που εξέθρεψε τους Θεοτοκόπουλους, Θεοτόκηδες, Μαρτέλαους, Μάντζαρους, και, το κυριότερο όλων, έναν Διονύσιο Σολωμό και έναν Ιωάννη Καποδίστρια!

            γ) Οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι το βιβλίο αποτελεί ένα αντικειμενικό «βιβλίο-εργαστήρι (γνώσης)» για τους μικρούς μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού, γιατί στηρίζει, λέει, την όλη «επιχείρηση διαμόρφωσης (παραμόρφωσης, λέμε εμείς) της ιστορικής αυτογνωσίας των μαθητών με την επιστημονικά αναμφισβητήτως «ορθή» μέθοδο της παραθέσεως «πηγών», τις οποίες οι μαθητές καλούνται να σχολιάσουν και, φυσικά, «κριτικά» να αφομοιώσουν! Κύριο, λοιπόν, και μοναδικό κείμενο της σελίδας αυτής με τίτλο «Οι Ελληνικές κοινότητες κατά την Οθωμανική κυριαρχία» και «Σύνθεση: Πώς οργανώνεται η ζωή στις Ελληνικές κοινότητες κατά την τουρκοκρατία; Ποιες είναι οι δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι Ελληνικοί πληθυσμοί κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας;» είναι το ακόλουθο «απόσπασμα επιστολής» του πρεσβευτή της Γαλλίας Ντε Μπρέβ στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των ετών 1590-1606:

            «Οι σουλτάνοι συνηθίζουν, όταν κατακτούν ένα βασίλειο ή μία επαρχία να διατηρούν θαυμαστή τάξη. Δημεύουν τις περιουσίες της Εκκλησίας και των πολεμιστών που έπεσαν στην μάχη και φυσικά όλα τα αγαθά του ηττημένου ηγεμόνα. ΄Οσο για το λαό, αφήνεται να ζεί σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία»(!)

            Η παράθεση της παραπάνω «πηγής» (αν υπάρχει πράγματι τέτοιο απόσπασμα στο ογκώδες έργο του Ντε Μπρέβ, και αν μεταφέρεται σωστά στο κείμενο του βιβλίου) αποτελεί, κυριολεκτικά, «πλαστογραφημένη παρουσίαση» τόσο της «πηγής» αυτής, όσο και της ιστορικής αλήθειας: Ποια είναι η αλήθεια στην προκειμένη περίπτωση, εκτίθεται στις ακόλουθες σελίδες 451-452 του παραπάνω μνημειώδους ερευνητικού συγγράμματος του Κυριάκου Σιμόπουλου:

            «Δύο Γάλλοι που ανέλαβαν επίσημες αποστολές στην Ανατολή, ταξίδεψαν πολύ και έζησαν χρόνια στην οθωμανική Τουρκία καταρτίζουν, ο ένας το 1605 και ο άλλος το 1638 επιτελικά πολιτικοστρατιωτικά σχέδια νικηφόρας πορείας προς την Ανατολή. ΄Εχουν περιηγηθεί τις χώρες της αυτοκρατορίας, έχουν συγκεντρώσει στοιχεία αυθεντικά για το δυναμικό του αντιπάλου και τις δυνατότητες των χριστιανικών εθνών και επιχειρούν να πείσουν τους Ευρωπαίους μονάρχες ότι είναι αναγκαία η συγκρότηση μιας πανίσχυρης αρμάδας που θα αφανίσει το τουρκικό ναυτικό, θα εξαρθρώσει τις χερσαίες βάσεις των Οθωμανών και θα προετοιμάση το τέλος της σουλτανικής κυριαρχίας στην Ανατολή. Είναι οι τελευταίες αναλαμπές του πνεύματος των Σταυροφοριών, οι τελευταίες χίμαιρες.

Το πρώτο σχέδιο έχει καταρτίσει ένας από τους ικανώτερους διπλωμάτες των βασιλέων Ερρίκου Δ΄και Λουδοβίκου ΙΓ΄, ο De Breves, επί δεκαπέντε χρόνια πρεσβευτής της Γαλίας στην Κωνσταντινούπολη (1590-1606) ………Για την Χριστιανική Ευρώπη, οι ΄Ελληνες είναι ανύπαρκτοι και σαν λαός και σαν ιστορική παράδοση και σαν έθνος. Θα υποκινηθούν, όμως, σε εξεγέρσεις απαράλλακτα όπως και κατά την διάρκεια των δύο αιώνων που ακολούθησαν την κατάρρευση του Βυζαντίου.

΄Αλλωστε κατά την δεκαπενταετία της περιοδείας του De Breves στις περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχαν υποκινήσει επαναστάσεις των Ελλήνων στη Ρούμελη, ΄Ηπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία, για την εξυπηρέτηση της εξωτερικής πολιτικής τους. Ωστόσο, όλες οι εξεγέρσεις, που πραγματοποιούνται με την υποκίνηση των ξένων για τη δημιουργία εστιών αναταραχής στο δυτικό τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας καταλήγουν στη σφαγή των Ελλήνων και στην ερήμωση ολοκλήρων περιοχών.

Το 585 ο αρματωλός της Βόνιτσας Θεόδωρος Γρίβας υψώνει σημαία επαναστατική και εξοντώνει τους Οθωμανούς στη Βόνιτσα και στο Ξηρόμερο. Ακολουθούν οι αρματωλοί της Ηπείρου Μαλάμος και Δράκος, που, αφού πάτησαν την ΄Αρτα, κινήθηκαν προς τα Γιάννενα. Για την αντιμετώπιση των επαναστατών σπεύδουν στην ΄Ηπειρο τουρκικές δυνάμεις από τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία. Εκστρατεύει επίσης και ο πασάς της Ναυπάκτου. Τελικά οι αντάρτες θα εξοντωθούν ή θα καταφύγουν στα Επτάνησα.

            Ο πάπας και η Βενετία, καθένας για λογαριασμό του, υποκινούν εξεγέρσεις στην ΄Ηπειρο. Το 1596 ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Αθανάσιος υπόσχεται να ξεσηκώσει τους Χειμαριώτες. Ο αντιπρόσωπός του Πανιπέρης ταξιδεύει στη Δύση και βεβαιώνει τον πάπα ότι αν του δοθούν 4000 άνδρες με 20 αξιωματικούς και πολεμοφόδια είναι σε θέση να ξεσηκώση 200.000 υποδούλους και να βαδίση κατά της Κωνταντινουπόλεως.

            Οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις εκμεταλλεύονται τους πόθους των σκλαβωμένων Ελλήνων για ελευθερία και τους παρασύρουν σε μάταιες ανταρσίες. Οι Ισπανοί του Φιλίππου Β΄ ενδιαφέρονται για τη Μάνη και στέλνουν στο Μωριά πράκτορες για την οργάνωση εξεγέρσεων. Οι Μανιάτες γράφουν στον πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ πως είναι πανέτοιμοι να καταλάβουν το Μωριά με στράτευμα έξη χιλιάδες παλληκάρια.

            Γύρω στα 1600 οι ΄Ελληνες των περιοχών που εκτείνονται γύρω από την Πίνδο ζητούν στρατιωτική βοήθεια από τον πάπα Κλήμη Η΄. Του γράφουν: «Μικρός και ολίγιστος ο συρφετός των απίστων και ουκ αξιόλογος και περί τα πολεμικά περιδεής και μάλιστα ανίσχυρος.» το 1600 οι Βενετοί υποκινούν δια μέσου του Μητροπολίτου Τρίκκης Διονυσίου Β΄, του Σκυλοσόφου εξέγερση της Θεσσαλίας. Αποτέλεσμα: σφαγή και εξισλαμισμός των κατοίκων. ΄Εντεκα χρόνια αργότερα νέα ανταρσία υπό τον Διονύσιο. Χίλιοι γεωργοί και τσοπάνηδες θα καταλάβουν αιφνιδιαστικά τα Γιάννενα. Και πάλι σφαγή και ερήμωση στην ΄Ηπειρο».

Και καταλήγει ο σοβαρότερος ΄Ελληνας μελετητής του De Breves (και όλων των Ευρωπαίων περιηγητών της Τουρκοκρατίας) Σιμόπουλος στο τεκμηριωμένο και αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα ότι:

            «Ο De Breves θα διαπιστώση κατά την περιοδεία του ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία νοσεί κι’ ότι οι ΄Ελληνες κατέχονται από το πάθος της ελευθερίας κι’ είναι πανέτοιμοι να επαναστατήσουν, (όπου αν. σελ. 452)»

            2. Με εμπάθεια, που δεν προσιδιάζει σε μη προκατειλημμένους επιστήμονες, οι θιασώτες του αφανώς πολιτικών  διαστάσεων συγκροτημένου μορφώματος που συνέλαβαν, συνέταξαν, εισήγαγαν στην Παιδεία αλλά και υπερασπίζονται το βιβλίο, μαίνονται κατά των επικριτών του, θεωρώντας τους συλλήβδην και αθρόως «οπισθοδρομικούς εθνικιστές» και φανατικούς «θρησκόληπτους», διότι υπερασπίζονται «αναπόδεικτα» ορόσημα εθνικής μνήμης, όπως π.χ. την σημαντική συμβολή και τις θυσίες της Εκκλησίας για την επιβίωση του Γένους στην Τουρκοκρατία, το κρυφό σκολειό, την κήρυξη της Επαναστάσεως στην Αγία Λαύρα στις 25/3/1821 κ.λ.π. Γιατί όμως εκείνοι δεν «αποκατέστησαν τα πράγματα», προβάλλοντας στο βιβλίο τους μόνο τις αναμφισβήτητες εκείνες ιστορικές πληροφορίες που θα διατηρούσαν και θα ενίσχυαν στα παιδάκια της ΣΤ΄ Δημοτικού την συλλογική εθνική μνήμη και συνείδηση; Γιατί καίρια και διαπιστωμένα ιστορικά γεγονότα, (αλλά με την μεγαλύτερη συναισθηματική επιρροή στους νεαρούς μαθητές), εξοβελίζονται, «εξωραΐζονται» ή «συντομογραφούνται», όπως:

            1. Στην σελίδα 14:

α) Η, μέχρι σχεδόν ενός, θυσία του Ιερού Λόχου, της «χρυσής νεολαίας» του απόδημου, τότε, από τις σκλαβωμένες πατρίδες, Ελληνισμού, γίνεται «Ο Αλ. Υψηλάντης (…) χάνει την μάχη στο Δραγατσάνι»;

            β) Οι σφαγές δεκάδων χιλιάδων αμάχων στη Χίο, στην Κάσο και στα Ψαρά είναι, απλώς, η «καταστροφή των νήσων από τον Οθωμανικό στόλο, που απαντά στα προβλήματα που του δημιούργησαν»(!)

            γ) Η ήττα (δηλαδή, η πάντα άσβεστη στην παροιμιακή μνήμη του λαού μας «νίλα») του Δράμαλη στα Δερβενάκια και ο θάνατος χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών «εξωραΐζονται» ως: «Η επιτυχής απόκρουση των στρατευμάτων του Δράμαλη»!

            2. Στις σελίδες 72 επ., δεν αναφέρεται ούτε μία λέξη για τους αγώνες των «αλυτρώτων», τη Μεγάλη Ιδέα, το Κρητικό ζήτημα, ούτε καν το ιερότερο σύμβολο του μετεπαναστατικού Ελληνισμού, που είναι το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου! Είναι δυνατόν μία τέτοια «Ιστορία» να διδαχθεί στα παιδιά των δημοτικών σχολείων π.χ. της Κρήτης; Αντιθέτως η εκτενής ενημέρωση των παιδιών, στην σελίδα 109 «Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος» για το «Ολοκαύτωμα των Εβραίων», δείχνει ότι η άρνησή τους να γράψουν, τάχα, μια ιστορία αίματος, πολέμων και σφαγών έχει «δύο μέτρα και δύο σταθμά»!

            Ο χώρος και ο χρόνος δεν επιτρέπουν να εκθέσω τις εκατοντάδες απόπειρες «παραμορφωτικής παρουσιάσεως» των ιστορικών γεγονότων, σαν τις παραπάνω, που κρύβονται μέσα στις σειρές του κειμένου του βιβλίου και που αποτελούν, όμως, κραυγαλέα απόδειξη ότι μεταξύ των σκοπών και των κινήτρων αυτών που το έγραψαν και αυτών που το ενέκριναν ήταν το «ξεθώριασμα», ή και το «θάψιμο», παραδεδεγμένων και αναντίρρητων  ιστορικών «στερεοτύπων», που, ώς τώρα, χαρακτήριζαν στην πατριωτική  συνείδηση των Ελλήνων τις περιόδους ξενικής δουλείας του έθνους. ΄Αλλωστε οι ίδιοι οι υποστηρικτές του βιβλίου διακηρύσσουν -παρά το  γεγονός  ότι τα αντίστοιχα ιστορικά βιβλία για τα  παιδιά της γείτονος, όχι μόνο διαστρεβλώνουν  τα γεγονότα, αλλά  καλλιεργούν  και  τον χωρίς  όρια φανατισμό- ότι έτσι αποβλέπουν στο να «βοηθήσουν την προσέγγισή μας με την Τουρκία»!

            Εξάλλου μια απλή ενημέρωσή τους για το τί γράφουν τα αντίστοιχα σχολικά βιβλία της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Γερμανίας, της  Σουηδίας  και  της  Φιλανδίας, ακόμα και της Πολωνίας και της Ρωσίας -χωρών που έχουν προχωρήσει στην προσέγγιση και την συνεργασία των λαών τους- σχετικά με τις ιστορικές σχέσεις, δυσάρεστες καταστάσεις και πολέμους μεταξύ των λαών αυτών, που  δεν αποκρύπτουν, αρκούσε για να κατανοήσουν οι συντάκτες του επίμαχου βιβλίου ότι ο σκοπός που διακηρύσσουν, άν δεν είναι ύποπτος, είναι τουλάχιστον παιδαγωγικά, απαράδεκτος και απρόσφορος!

            ΙΙΙ. ΄Ολα τα ανωτέρω οδηγούν αυτομάτως στο ερώτημα:

            Τί κρύβεται πίσω από αυτή την προσπάθεια της επιτεύξεως με «παιδαγωγικά» μέσα («το βιβλίο αυτό είναι εργαλείο», κατά την συγγραφέα του κ. Μ. Ρεπούση, ή «βιβλίο για τάξη-εργαστήρι» κατά τον κ. Β. Παναγιωτόπουλο), του προφανώς σκοπουμένου «πολιτικού» αποτελέσματος, που είναι κατά τον Γ. Καραμπελιά στο  βιβλίο του: «Η μάχη για τον έλεγχο των συνειδήσεων»  η «εθνική αλλοτρίωση των μαθητών»;

            Οι απαντήσεις που δίδονται στο ερώτημα αυτό, στη συζήτηση που έχει γενικευθεί στα ΜΜΕ, κινούνται όλες μέσα στο πλαίσιο της «έξωθεν» επιβουλής:

            α) Αριστ. Τσιπλάκος, «Οι αλλαγές στα σχολικά βιβλία»…

            «Είναι γεγονός ότι ο σχεδιασμός της αλλαγής των βιβλίων προς την κατεύθυνση της άμβλυνσης των διαφορών μεταξύ των λαών έχει ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και με τα μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την Τουρκία. Βεβαίως, καμιά χώρα δεν θέλησε να διαγράψει την ιστορία της και τις ηθικές της αξίες και δεν έχει επιδείξει τον ενθουσιασμό και τη ζέση του ελληνικού παιδαγωγικού ινστιτούτου με τη διακριτική επίνευση του υπουργείου Παιδείας. Ειδικότερα η Τουρκία, όπου το περιεχόμενο των βιβλίων της στις αντίστοιχες τάξεις, σε καμιά περίπτωση δεν ακολουθεί τις υποδείξεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ούτε συμβάλλει στην επιθυμητή άμβλυνση των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ των δύο λαών. Εκεί που πραγματικά όμως φαίνονται οι στόχοι της επανασυγγραφής των σχολικών βιβλίων είναι το βιβλίο της Ιστορίας της έκτης δημοτικού. Ήδη από τον πρόλογο του εγχειριδίου για τον δάσκαλο ομολογείται ότι στόχος είναι η απάλειψη των στερεοτύπων της ελληνικής ταυτότητας και η αναζήτηση μιας νέας»!

            β) «Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών»…

            «Επισημαίνει, επίσης, με έμφαση, ότι η παραποιημένη ελληνική Ιστορία εγκρίθηκε και διδάσκεται στους Ελληνόπαιδες με απόφαση του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, τίτλου δηλωτικού της αποστολής του, σε μια εποχή κατά την οποίαν το Κράτος των Σκοπίων, υπό την προστασία μεγάλων δυνάμεων, πλαστογραφεί την ελληνική Ιστορία οικειοποιούμενο έτσι την εθνική ταυτότητα των Μακεδόνων Ελλήνων και το δήθεν «ιστορικό – εθνικό δικαίωμά του» επί της ελληνικής Μακεδονίας, ενώ ταυτόχρονα «νεωτερικοί» ΄Ελληνες ιστορικοί, σε άμεση συνεργασία ή ταύτιση με ξένα κέντρα, αποδομούν συστηματικά την έννοια και την ταυτότητα του Ελληνικού ΄Εθνους».

            γ) Γ. Καραμπελιάς: «Θέλουν να μας αφελληνίσουν!»…

            «Παρατηρούμε ότι σκοπός τους είναι να χτυπήσουν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Η θεωρία αυτή έχει ως άλλοθι τις απόψεις του κ. ΄Ερικ Χομπσμπάουμ ο οποίος υποστηρίζει ότι ο Ελληνισμός είναι δημιούργημα του νεοελληνικού κράτους. Η άποψη είναι τερατώδης για ένα έθνος το οποίο έχει ιστορία 4.000 χρόνων τουλάχιστον. Κι όμως, περνάει σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια και θεωρείται θέσφατο σε ένα σημαντικό κομμάτι των πανεπιστημιακών. Μέσα από τα νέα σχολικά βιβλία Ιστορίας, τα οποία ετοιμάστηκαν στην περίοδο της σημιτικής κυριαρχίας και μπήκαν στα σχολεία από την παρούσα κυβέρνηση, οι απόψεις του Χομπσμπάουμ μπαίνουν τώρα και στα σχολεία μας»!....

            δ) Δ. Δήμου, «Τα βιβλία της Ιστορίας»…

            «Η έκδοση του βιβλίου έγινε στα πλαίσια ενός πολύ καλά προμελετημένου εγκλήματος κατά της ελληνικής νεολαίας. Το βιβλίο προπαρασκευάστηκε μεθοδικά, χτίστηκε πρώτα η φιλοσοφία του, βάσει του επιδιωκόμενου αποτελέσματος, και μετά γράφτηκε και κυκλοφόρησε. Συνεργάστηκαν τέλεια και από κοινού μπήκαν στην έκδοσή του αμφότερα τα κόμματα εξουσίας της Πατρίδος μας. Δείτε όμως την σειρά των κύριων γεγονότων:

            Νοέμ. 1988: Διαβαλκανική συνάντηση στην Πάτρα εμπειρογνωμόνων για το σχολικό βιβλίο.

            Μάϊος 1990: Συνάντηση εμπειρογνωμόνων Ελλάδος-Βουλγαρίας για τα βιβλία ιστορίας - γεωγραφίας.

            Μάϊος 1996: στην Πάτρα, διαβαλκανικό συνέδριο Εκπαίδευσης και διαπολιτιστικής Επικοινωνίας.

            Οκτ. 16-18/1998: ΑΠΘ Φιλολογική Σχολή. Διεθνές Συνέδριο για «την εικόνα του άλλου/γείτονα στα σχολικά βιβλία των βαλκανικών χωρών». Ο εκπρόσωπος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου είπε επί λέξει: «Θα τελειώσω με την ευχή να έρθει η ώρα που τα βιβλία της Ιστορίας θα γράφονται από μικτές ομάδες τουλάχιστον στα επίμαχα σημεία. Ακόμα θεωρώ λογικό να ερωτάται ο άλλος για το τι θέλουμε να ξέρουμε γι’ αυτόν». Αυτό στα νεοκουλτουριάρικα λέγεται αρχή της αποσιώπησης, που είναι και κραυγαλέα στο υπ’ όψιν βιβλίο.

            Οι δύο ΄Ελληνες καθηγητές δήλωσαν: «Οι παλιές πολιτικές για την εθνικότητα δίνουν τη θέση τους σε νέες πολιτικές για την ταυτότητα. Η εθνικιστική συνείδηση, η οποία έδινε έμφαση στα εθνικά σύνορα και στην πατρίδα, θεωρείται πλέον ως κάτι ξεπερασμένο για τον σύγχρονο μετανεωτικό κόσμο…κ.λ.π.». Θέλετε να δείτε τι είπαν οι δύο τούρκοι καθηγητές; Ακούστε: «Στα σχολικά μας βιβλία θέλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ένας αυτόχθονας λαός». Ο δε άλλος είπε: «Εμείς δεν ασχολούμαστε με τους γείτονές μας και σεις υπάρχετε για μας μόνο με το μουσουλμανικό σας παρελθόν». Αυτοί είμαστε εμείς και αυτοί είναι οι Τούρκοι.

            Δύο μέρες μετά το συνέδριο, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι αποφασίστηκε η αλλαγή όλων των βιβλίων της Ιστορίας των ελληνικών σχολείων. Το συνέδριο αυτό χαιρέτισαν με ενθουσιασμό οι εξής Έλληνες υπουργοί: Πολιτισμού, Εξωτερικών, παρά τω Πρωθυπουργώ και Μακεδονίας Θράκης. Κοινή γραμμή των δύο κομμάτων εξουσίας. Το ένα προετοίμασε και αποφάσισε και το άλλο υλοποίησε».

            ε) Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Εκπαιδεύοντας εθελόδουλους υποτελείς»….

            «Ειδικά, τα βιβλία της Ιστορίας αποδεικνύουν περίτρανα ότι έχει πλέον στεφθεί με επιτυχία η εκστρατεία μιας μικρής, αλλά ενεργού, ομάδας, «διανοουμένων, δημοσιογράφων και πολιτικών ακτιβιστών», οι οποίοι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, «έχοντας συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που συνιστούν οι εθνικές μυθοπλασίες, παράγουν έναν εναλλακτικό λόγο για την Τουρκία, αποσκοπώντας σε μια Ελληνο-τουρκική κατανόηση και τελικώς προσέγγιση»3

3 Δημήτρης Καιρίδης, Δρ, Δ/ντής του προγράμματος «Κόκκαλης επί της Νοτιο-ανατολικής και Ανατολικής – Κεντρικής Ευρώπης στο John F. Kennedy School of Government, Harvard University, “Political Culture and Foreign Policy: Greek – Turquish Relations in the Era of European integration and Globalitation” (Πολιτικός Πολιτισμός και Εξωτερική Πολιτική: Ελληνο-Τουρκικές Σχέσεις στην εποχή της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και Παγκοσμιοποίησης), A NATO Fellowship Final Report, Cambridge, Ιούνιος 1999»!

          Κύριοι Συνάδελφοι,

            Η ΄Ενωση των διατελεσάντων Εκπροσώπων του Ελληνικού λαού δεν μπορεί να αγνοήσει το τεράστιο αυτό εθνικό ζήτημα. Με πεποίθηση που στηρίζεται στην παραπάνω επιστημονική τεκμηρίωση εισηγούμαι το ακόλουθο:

ΨΗΦΙΣΜΑ

            Η ΄Ενωση τέως Βουλευτών και Ευρωβουλευτών πιστεύει ότι το νεοεισαχθέν στην στοιχειώδη εκπαίδευση βιβλίο «Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια», βρίθει ανακριβειών και παραλείψεων, δεν συμβάλλει στην ορθή διαπαιδαγώγηση των ελλήνων μαθητών, ούτε τους βοηθάει στην κατανόηση της νέας παγκόσμιας πολιτικής πραγματικότητας σχετικά με τα εθνικά σύνορα και τις υπερεθνικές συσπειρώσεις των λαών. Αντιθέτως, προκαλεί, στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οργή και αγανάκτηση για την εμφανή προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας, υποσκάπτοντας την αυθεντική  γνώση και την μετέπειτα μνήμη των παιδιών του, αλλά και εύλογη ανησυχία για την διαφαινόμενη επέκταση και εντατικοποίηση αναλόγων προσπαθειών στον χώρο της εθνικής παιδείας.

Αθήνα, 9 Μαρτίου 2007

 

 

.