Η μυστική ιστορία Απόστολος Διαμαντής LIFO, Φεβρουάριος 2007 Ορθώς αποφάσισε [η υπουργός Παιδείας] να στείλει πίσω το βιβλίο Ιστορίας στους συγγραφείς του να το διορθώσουν. Δεν είναι δυνατόν τα παιδάκια του Δημοτικού να διδάσκονται μια αφυδατωμένη εθνική-βαλκανική ιστορία. Το θέμα που προέκυψε με τα σχολικά βιβλία Iστορίας είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Η υπουργός Παιδείας πολύ ορθώς αποφάσισε να στείλει πίσω το βιβλίο στους συγγραφείς του, να το διορθώσουν. Και πολύ κακώς, κατά τη γνώμη μου, αντιδρά κάποια μερίδα ιστορικών, μαζί με γνωστούς υστερικούς αντι-εθνικιστές. Διότι δεν είναι δυνατόν τα παιδάκια του Δημοτικού να διδάσκονται τις όποιες γνώμες του όποιου ιστορικού ανέλαβε να γράψει το βιβλίο, και να υφίστανται τις όποιες πολιτικές στοχεύσεις των χρηματοδοτούμενων ερευνητικών προγραμμάτων για μια αφυδατωμένη εθνική-βαλκανική ιστορία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ελληνοαλβανικός πόλεμος του 1940 περνάει σε ένα βιβλίο 150 σελίδων με μία μόνο σελίδα, χωρίς καθόλου κείμενο, με ένα απόσπασμα μικρό του ʼξιον Εστί! Η σφαγή του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης το 1922 παρουσιάζεται απλώς ως ένα ζήτημα συνωστισμού στην παραλία, και το οθωμανικό παιδομάζωμα ως μια αποτελεσματική οθωμανική πρακτική. Ο αποφασιστικός ρόλος του κλήρου στην Επανάσταση του 1821 απουσιάζει εντελώς, ενώ τα κοινοτικά και εκκλησιαστικά προνόμια που έδωσαν οι Οθωμανοί στους υπόδουλους εμφανίζονται ως μια πολιτική που οδήγησε στην αρμονική συμβίωση Ελλήνων και Τούρκων, έτσι ώστε το \'21 να μοιάζει περίπου ως σκέτος παραλογισμός, για να μην πούμε και ως εκδήλωση ενός πρώιμου εθνικισμού. Θα μου πείτε, γιατί τα γράφουν αυτά τα πράγματα; Διότι αυτό επιτάσσει η παγκοσμιοποίηση. Η πολιτική νέα διεθνής τάξη, που επιβάλλει πρώτα απ\' όλα την ελληνοτουρκική προσέγγιση, την αποδυνάμωση των βαλκανικών εθνών και, εν τέλει, την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη. Επομένως όλα αυτά πρέπει να γίνουν χωρίς να προβάλλονται εθνικές αντιρρήσεις, χωρίς ο λαός να διαμαρτύρεται. Η εθνική ιστορία, η παράδοσή μας δηλαδή, πρέπει να ξαναγραφτεί αποστειρωμένη, χωρίς αντιοθωμανικές αιχμές, ώστε να δεχθούν οι βαλκανικοί λαοί αδιαμαρτύρητα τη νέα πραγματικότητα. Ένας από τους πλέον επιθετικούς αστέρες αυτής της νέας, λάιτ ιστοριογραφίας, που θέλει να παρουσιάσει το οθωμανικό παρελθόν ως παράδεισο, ο Βρετανός Μαρκ Μαζάουερ, δεν διστάζει να δηλώσει στην Κατερίνα Σχινά της «Ελευθεροτυπίας» πως κάνει ιστορία «...επειδή πιστεύει ότι μπορεί να συμβάλει στους πολιτικούς προβληματισμούς του παρόντος». Ποιοι είναι αυτοί οι προβληματισμοί; Ο ίδιος το ξεκαθαρίζει μια χαρά: «Η ενασχόληση, σήμερα, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις σχέσεις ανάμεσα στα έθνη που συμπεριλάμβανε, είναι μια συμβολή στον προβληματισμό που συνεχίζεται στην Ευρώπη από τον πόλεμο της Βοσνίας και εντεύθεν – σχετικά με την εθνοκάθαρση, τον εθνικισμό, τις πολυπολιτισμικές κοινότητες κ.λπ. Η οθωμανική περίοδος υπήρξε μια εποχή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και εύγλωττη» (!) Αλίμονο. Πολύ ενδιαφέρουσα. Τόσο, που από το πολύ ενδιαφέρον –κατά τη διάρκειά της δηλαδή– είχαμε περίπου 100 επαναστατικά κινήματα των υποδούλων Ελλήνων και άλλων Βαλκανίων. Και πολύ εύγλωττη, κατά τον κ. Μαζάουερ, διότι αποτελεί παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας για τη σημερινή Ευρώπη! Ο προφανής και ιδιαίτερα αφελής πολιτικός στόχος, το να ξαναμπούμε δηλαδή ως Ελλάδα σε ένα νεο- οθωμανικό πλαίσιο, δεν κρύβεται. Αλλά δεν μας λέει ο κ. Μαζάουερ, γιατί να πάρουμε ως παράδειγμα πολυεθνικής συμβίωσης το οθωμανικό και όχι το ρωμαϊκό ή και το βυζαντινό, που είναι δικό μας –ελληνικό– και ασφαλώς έχει μεγαλύτερη ιστορική συνάφεια με τον δυτικό πολιτισμό; Ο ίδιος συγγραφέας μάλιστα κυκλοφόρησε πρόσφατα το έργο του για τη Θεσσαλονίκη, την οποία εμφανίζει ως πολυεθνική και καθόλου ελληνική πόλη, με το μη σοβαρό επιχείρημα ότι ο ελληνισμός της Θεσσαλονίκης ήταν ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα το 1/3 του συνολικού πληθυσμού. Ήταν. Μόνον που στους υπόλοιπους 18 αιώνες ήταν ανέκαθεν –και είναι και σήμερα, δυστυχώς– μια πόλη με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό. Αλλά ακόμη και στον 17ο και 18ο αιώνα, ακόμη και τότε, στην οθωμανική και μόνον περίοδο, από πνευματική και οικονομική άποψη ο ελληνισμός ήταν κυρίαρχος, παρά τα αριθμητικά πληθυσμιακά δεδομένα. Αυτά μπορεί βεβαίως να φαίνονται κάπως φαιδρά, πιο σοβαρό όμως είναι το ερευνητικό βοήθημα που δίνεται στους δασκάλους μας, το οποίο γράφεται από βούλγαρους, τούρκους, ρουμάνους και έλληνες ιστορικούς, και το οποίο χρηματοδοτεί η Κοντολίζα Ράις, καθώς και οι Γερμανός και ʼγγλος υπουργοί Εξωτερικών. Με χρήματα των υπουργείων αυτών, βρέθηκαν φυσικά πρόθυμοι ιστορικοί να παραχαράξουν τη βαλκανική εθνική ιστορία και να ετοιμάσουν νέες Γιουγκοσλαβίες, αυτή τη φορά όμως χωρίς βόμβες. Με τον ευνουχισμό της ιστορικής μνήμης. Φυσικά οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν είναι δικαιολογημένες, και η διόρθωση του βιβλίου –καθώς και η απόσυρση του αμερικανικού εκπαιδευτικού βοηθήματος– δεν έχει καθόλου να κάνει με λογοκρισία. Διότι εδώ δεν μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφει κάποιος και το βγάζει στην αγορά. Μιλάμε για σχολικό βιβλίο, το οποίο εγκρίνει ή δεν εγκρίνει το υπουργείο. Το οποίο εκφράζει την κοινωνία των πολιτών, το λαό δηλαδή. Επομένως το υπουργείο δεν είναι καθόλου υποχρεωμένο να υποκύπτει στη γνώμη ενός ή δέκα ή εκατό ιστορικών. Κι εγώ πανεπιστημιακός ιστορικός είμαι, και, αν μου έδιναν την εντολή να γράψω, άλλα θα έγραφα. Και όχι μόνον εγώ. Πολλοί έλληνες ιστορικοί θα έγραφαν εντελώς άλλο βιβλίο. Επομένως λογοκρισία καμία δεν υφίσταται. Εκείνο που υφίσταται είναι η αντίσταση του λαού να δεχθεί αδιαμαρτύρητα το βιασμό της ιστορίας του, επειδή αυτό επιτάσσει η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Λογοκρισία υπάρχει όταν βγάλεις ένα βιβλίο και στο απαγορεύσουν. Η διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία όμως είναι υπόθεση της κοινωνίας, όχι των επιστημόνων. Όχι των αυθεντιών. Εξάλλου η Ιστορία δεν είναι ποτέ μία. ʼλλη Ιστορία γράφω εγώ, άλλη γράφει ο Αμερικανός ή ο Τούρκος. Το να θέλεις να γράψεις μία Ιστορία για όλους, αυτό είναι ο ορισμός του φασισμού. Της πολιτισμικής ισοπέδωσης. Η Ιστορία όμως δεν είναι Χημεία, να βάλεις δύο μέρη υδρογόνου και ένα οξυγόνου και να βγάλεις νερό. Η ιστορία είναι πρώτα απ\' όλα η συλλογική συνείδηση, η βιωμένη μνήμη του λαού. Αυτή δεν μπορείς να τή βιάζεις επειδή έτσι σου είπανε στην Οξφόρδη. Επειδή έτσι θέλει ο Μπλερ και ο Ερντογάν. Οι αντιδράσεις όμως είναι ήδη πάρα πολλές για να αγνοηθούν, και μπράβο σ\' αυτούς που έθεσαν ευθαρσώς το ζήτημα στη Βουλή. Εξάλλου αυθεντίες δεν υπάρχουν σήμερα, στον 21ο αιώνα. Οι ιστορικοί δεν είναι αυθεντίες στις οποίες πρέπει ο κόσμος να υποκλίνεται άνευ όρων. Αυθεντίες υπήρχαν μόνον στο μεσαίωνα. Εδώ δόθηκαν μάχες και μάχες να ξεφύγουμε από την τυραννία των αυθεντιών και να περάσουμε στην κριτική σκέψη – θα υποκύψουμε σήμερα σε μια δράκα ιστορικών που παίζουν το παιχνίδι των Αμερικανών και θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την ελληνική ιστορία και να μας παρουσιάσουν το \'21 ως ιστορικό λάθος και το ελληνικό έθνος ως δημιούργημα των τελευταίων ετών; Αυτά να πάνε να τα πουν σε τίποτα κορόιδα. Διότι εδώ είναι Ελλάδα, και έχουσιν γνώσιν οι φύλακες. Η κοινωνία με τα όργανά της θα αποφασίσει ποια ιστορία θα διδάσκονται τα παιδιά της. Δεν θα το αποφασίσει αυτό ο κάθε ιστορικός στο σπίτι του. Ο μεγάλος αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελέγγιος είπε κάποτε πως «Ιστορία γράφεις όταν έχεις συνείδηση». Φαίνεται ότι, μαζί με το φιλότιμο, χάθηκε και η συνείδηση για κάποιους νεοέλληνες ιστορικούς. --- 8 Φεβρουαρίου - Περιοδικό LIFO http://www.lifo.gr Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.