Το Βιβλίο της Ιστορίας και η εθνική λοβοτομή Σοφία Βούλτεψη Βουλευτής Β Αθηνών, Γραμματέας της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας, Αν. Γραμματέας της Κ.Ο. της Ν.Δ. [Επικοινώνησε μαζί μας η βουλευτής Β Αθηνών κ. Σοφία Βούλτεψη και αφού στο εισαγωγικό της μήνυμα μας κάλεσε «Να είστε βέβαιος ότι η αντίδραση όλων μας θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα», μας έστειλε σχετικό άρθρο της στον τύπο] Χρόνια τώρα όλοι όσοι μετέχουν στην εκπαιδευτική κοινότητα της πατρίδας μας - εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά - διαμαρτύρονται για την ποιότητα και το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων: Ακατανόητα, δυσνόητα, αντιπαιδαγωγικά, γραμμένα με ξύλινη γλώσσα, οδηγούν στην παπαγαλία. Φυσικά, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός - και οπωσδήποτε όχι το αυτί του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που και αυτό έχει εξελιχθεί σε ένα είδος <<ιεράς αγελάδας>>. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν, εξαιτίας του Βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, διαπιστώθηκε απόπειρα εθνικής λοβοτομής, με σκοπό την υποχώρηση της εθνικής συλλογικής συνείδησης και τελικά τη λήθη. Ο τρόπος με τον οποίο οι συγγραφείς του βιβλίου έλαβαν μέρος στον δημόσιο διάλογο, η προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι <<αυτό επιτάσσει η επιστήμη της Ιστορίας>>, η αδιάφορη ελαφρότητα με την οποία παραδέχθηκαν τα - σκόπιμα - <<λάθη>> τους, η περιφρόνηση προς τη συνταγματική επιταγή για υποχρέωση ανάπτυξης, μέσω της Παιδείας, της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων, συνηγορούν υπέρ της πεποίθησης ότι ομάδες ατόμων επιχειρούν την επιβολή μιας νέας <<κυρίαρχης άποψης>>. Αλλά η ευθύνη δεν ανήκει μόνο σ\' αυτούς. Ανήκει σε όλους μας - πολιτικούς και δημοσιογράφους. Εδώ και πολλά χρόνια τα εθνικά θέματα, αλλά και η ίδια η Ιστορία μας, έχουν εξαφανιστεί από την ειδησεογραφία και έχουν πάψει να αποτελούν μέσα εθνικού φρονηματισμού. Εχει δηλαδή αφαιρεθεί από την Πολιτεία το δικαίωμα να θέτει τα πραγματικά ιστορικά περιστατικά στην υπηρεσία της διαπαιδαγώγησης του λαού και της πατρίδας. Αλλά οι λαοί που δεν γνωρίζουν την Ιστορία τους, είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να αποδίδονται σκοπιμότητες στην επίσημη Πολιτεία. Απόδειξη, το γεγονός ότι το συνοδευτικό CD - έργο άλλης ομάδας, που εργάστηκε παράλληλα και ανεξάρτητα από εκείνην της συγγραφής του βιβλίου - περιλαμβάνει τα ακριβώς αντίθετα. Επιπλέον, επί κυβερνήσεως Ν.Δ. η Ποντιακή Γενοκτονία προστέθηκε στην εξεταστέα ύλη της Γ Λυκείου. Δυστυχώς, όμως, τα επιχειρήματα αυτά δεν έχουν ακουστεί και η κυβέρνηση εμφανίζεται προπαγανδιστικά υπεύθυνη για πρόσωπα που δεν διόρισε και πρακτικές που δεν υιοθετεί. Ιδιαίτερα εξοργιστική είναι η εκ μέρους του Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας Θ. Βερέμη διατυπωθείσα (Τύπος της Κυριακής) άποψη, σύμφωνα με την οποία <<όταν οι Ελληνες μπήκαν στην Τρίπολη, δεν έμεινε λιθάρι όρθιο>>. Εξισώνοντας ουσιαστικά τον θύτη με το θύμα, ο κ. Βερέμης μας λέει πως σωστά οι αρχιτέκτονες της εθνικής ιστορικής λήθης είδαν <<συνωστισμό>> στο λιμάνι μετά την Καταστροφή της Σμύρνης. Κατά την άποψή του, οι Τσέτες, που έφεραν σε πέρας την Γενοκτονία των Ποντίων, έπραξαν ό,τι και οι Ελληνες, που τους είχαν στην κυριολεξία βγάλει το λάδι οι Τούρκοι κατακτητές. (Ο Αχλαδόκαμπος, δεν είχε αχλαδιές, αλλά ελιές. Πήρε το όνομά του από τον πικρό αναστεναγμό του Κολοκοτρώνη , μετά την καταστροφή του από τον Ιμπραήμ - που κατά τους συγγραφείς του βιβλίου πραγματοποίησε... <<εμφάνιση>> στην Πελοπόννησο. <<Αχ λαδόκαμπε>> αναφώνησε τότε ο Γέρος του Μοριά). Υ.Γ1. Η Πόντια γιαγιά μου έφθασε ρημαγμένη στην Ελλάδα, έχοντας χάσει τον πρώτο της άνδρα, τέσσερα παιδιά και τρία αδέλφια που εκτελέστηκαν μπροστά στα μάτια της. Από όσα μου διηγήθηκε η ίδια, συμπεραίνω πως το τελευταίο που την ταλαιπώρησε υπήρξε ο... συνωστισμός στο λιμάνι. Υ.Γ. 2. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως οι Σουλιώτισσες και ο Χορός του Ζαλόγγου, η Μάχη του Διρού, όπου οι Μανιάτισσες κατέσφαξαν με τα δρεπάνια τους κατακτητές, οι Μεσολογγίτισσες που σκότωναν τα παιδιά τους και μετά μαχαιρώνονταν για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού, δεν <<χωρούν>> σε ένα σχολικό βιβλίο - είτε γιατί άλλα περιστατικά της Επανάστασης είναι σημαντικότερα, είτε επειδή πρόκειται για εξαιρετικά βίαιες σκηνές, είτε για λόγους εξυπηρέτησης του <<πολιτικώς ορθού>>. Ναι, αλλά πώς θα προσφέρουμε πρότυπα στα σημερινά κορίτσια, πώς θα αναδείξουμε τη γυναικεία γενναιότητα, πώς θα θυμίσουμε ότι οι γυναίκες δεν φοβούνται τον πόνο και τον θάνατο, αλλά την ατίμωση;