Μια ελληνική θεώρηση του γαλλικου Apartheid.

του Γιώργου Βλαχόπουλου, ΟΕΚ Γερμανίας

Η έκρηξη βιαιοτήτων στην γειτονική μας Γαλλία είναι συνέπεια μιας πολιτικής, που στο γαλλικό σύστημα διανόησης είναι ενδογενές πρόβλημα. Είναι αποτέλεσμα του πολιτιστικού διχασμού, πάνω στην οποία έχει βασιστεί η δομή του γαλλικού κράτους:

Απο την μία πλευρά, το σύστημα αποδέχεται ότι '' όποιος γεννιέται στην Γαλλία είναι Γάλλος" ( jus loci) , δηλαδή είναι σπουδαίο πράγμα να γεννηθείς στην χώρα αυτή της ελευθερίας, αφού σου δίνεται άσχετα απο την καταγωγή σου το δικαίωμα να συμμετέχεις στην κοινωνία που γέννησε η Γαλλική Επανάσταση, ή άν θέλετε, στην Κοινωνία της άθεης, ανθρωποκεντρικής Fraternite, Egalite, Liberte . Σε όλη την νεώτερη ιστορία της η Γαλλία έπαιζε ένα πολύ όμορφο θέατρο, με ρητορικά σχήματα και βαρύγδουπες κουβέντες. Αλλά στην πράξη όμως;

Στην πράξη, δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι αντισημίτες απο τους φίλους Γάλλους και άν δεν μεσολαβούσε ο Αδόλφος, θα ήταν αυτοί μαζί με τους ΄Αγγλους , που θα΄πρεπε να λερώσουν τα χέρια τους με αυτή την βρωμερή εκκαθάριση.

Στη πράξη η Γαλλία υπήρξε και , όπως αποδεικνύεται, είναι ακόμα, το λίκνο του Apartheid. στην Ευρώπη. Είναι ο τόπος ΄οπου ισχύει ο νόμος του '' delit de sale gueule" , δηλ. '' το αδίκημα της βρωμόφατσας" , που εκδηλώνεται κάθε φορά ,που σε κάποια συμπλοκή οι αστυνομικοί ζητούν να βρούν τον ένοχο ανάμεσα στους "Βasane" , σε αυτόν με το μελαψό πρόσωπο, που δεν μοιάζει να κατάγεται απο τους ηρωϊκούς Γαλάτες του Astrerix.

Πραγματικα, αυτοί που σήμερα διαδηλώνουν δεν είναι αλλοδαποί με προβλήματα ένταξης (Immigrantenproblematik) , που είναι απομονωμένοι και δεν μιλούν την γλώσσα της χώρας υποδοχής , αλλά νέοι Γάλλοι υπήκοοι, που δεν τους επιτρέπουν να συμμετέχουν στην δήθεν πολυπολιτισμική κοινωνία , αντίθετα τους έχουν αποκλείσει, απο μια κοινωνία που προς τα έξω φαίνεται δημοκρατική, φιλελεύθερη, αδελφική, κουλτουριάρα. Γάλλοι υπήκοοι, που μετα τους αλγερινούς πολέμους , μετα απο την επιστροφή απο τις αποικίες, γύρισαν σε μια πατρίδα, που τους υπόσχοταν παιδεία και καλύτερο βιοτικό επίπεδο με αντάλλαγμα την αξιοπρέπειά τους, την τιμή τους. Πρόκειται για Γάλλους χωρίς τιμή, ατιμασμένους και προδομένους απο μια ΚΑΤ ΕΞΟΧΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ , που έχουν χάσει κάθε ελπίδα, μπαίνοντας στην Δαντική Κόλαση της γαλλικής ψωρουπερηφάνειας.

Πάνω σε αυτή βασίζεται και το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ελίτ και πάλι Ελίτ. Οι γάλλοι καθηγητές , μετα την γαλλική επανάσταση, όταν τα παιδιά του λαού πήγαιναν και αυτά σχολείο, σημείωναν πλάι στο όνομα του παιδιού τις λατινικές λέξεις "S.NOB" , sine nobilitate, δηλ. χωρίς τίτλο ευγενείας, για να τα ξεχωρίζουν απο τα παιδιά των ευγενών.... . Τώρα ξέρετε τι σημαίνει αυτό.

΄Οσο και αν καταδικάζουμε την έκφραση βίας , την διάθεση αυτοκαταστροφής και την βαρβαρότητα που βγαίνουν στο φώς της ημέρας απο τις διαμαρτυρίες των γάλλων γειτόνων μας, ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα: Το γαλλικό σύστημα δικαίου και πολιτειακής διακυβέρνησης δεν φαίνεται να έχει τη λύση για να αντιμετωπίσει την δίκαιη στην ουσία αλλά άδικη στο αποτέλεσμά της αντίδραση των καταπιεσμένων Γάλλων.

Και η Ελλάδα; Θα πάρω θέση αναλυτικά σε επόμενη δημοσίευση. Για την ώρα τούτο μόνο. Η ελληνική θεώρηση του Ανθρώπου, που ήταν το θείον μέτρον, του Ξένου, που ήταν θεός επισκέπτης άξιος τιμών και φιλοξενίας και του Κόσμου, που ήταν κόσμημα και θεϊκό δημιούργημα, δεν γνώρισε ούτε υιοθέτησε ποτέ το Apartheid. Και άν και όποτε, θεός φυλάξοι, συμβεί κάτι τέτοιο θα΄ναι το αποτέλεσμα της άκριτης εισαγωγής πολιτισμικών αγαθών απο την "πολιτισμένη, φραγκοφορεμένη δύση" , τον αιώνιο φόβο του Μακρυγιάννη, του Παπαδιαμάντη, και όλων όσων πνευματικών αναστημάτων γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στην ελληνική μας Παράδοση, αυτή που άνθισε σε κάποιο μοναχικό βράχο του Αιγαίου, θαλασσοδαρμένη απο τα αλατισμένα κύματα αλλά και γλυκοζεσταμένη απο ένα φωτεινό ήλιο, πού καλπάζοντας στον γαλανό ουρανό έριχνε πάνω του τη θαλπωρή της σκιάς του Εσταυρωμένου.

ΓΒ

Αντίβαρο, Νοέμβριος 2005